Γράφει αναγνώστης:
Το αριστερό portal Left δημοσίευσε ένα «κάλεσμα» για την τιμωρία των υποστηρικτών της εκπομπής του Γ .Τράγκα, και όσων υποστηρίζουν τα ΜΜΕ που αναδημοσίευσαν αποσπάσματα της συγκεκριμένης εκπομπής, στην οποία...
ο δημοσιογράφος είχε καλέσει μέλη της «Χρυσής Αυγής».
Σύμφωνα με το άρθρο, «υποστηρικτές» είναι όλοι οι χορηγοί της εκπομπής και όσες εταιρίες έτυχε να αναρτηθούν τα banners τους από την google στις ιστοσελίδες δημοσιογραφικών portal κατά το διάστημα που ο αρθρογράφος τις επισκέφτηκε. Έτσι μάζεψε καμία τριανταριά εταιρίες ζητώντας να μπουκοτάρουν οι καταναλωτές τα προϊόντα και τις υπηρεσίες τους επειδή με την χορηγία τους υποστηρίζουν την «Χρυσή Αυγή».
Δεν θα μπω στην διαδικασία να αναλύσω το κατά πόσο είναι νόμιμο ή δημοκρατικό να απαιτείται η φίμωση ενός κόμματος ή οργάνωσης – που στην τελική αν δεν μπορεί να εκφράσει λόγο δεν μπορεί και ο πολίτης να αποφασίσει αν συμφωνεί ή διαφωνεί με τις όποιες θέσεις.
Αυτό που θέλω να επισημάνω είναι η επικινδυνότητα 2 εννοιών που προβάλλονται πολύ έντονα στο δημοσίευμα. Η πρώτη έννοια είναι η συλλογική ευθύνη, ανεξάρτητα του πόσο σχέση μπορεί να έχει ο εμπλεκόμενος με την υπόθεση. Με την λογική του αρθρογράφου οι χορηγοί είναι υπεύθυνοι για το «έγκλημα» του Τράγκα να δώσει δικαίωμα λόγου σε κάποιους. Ακόμα και όσοι διαφωνούν πλήρως με τις απόψεις της «Χρυσής Αυγής» καταλαβαίνουν ότι αν μπούμε σε αυτή τη λογική τότε θα πρέπει να θεωρούμε συνυπεύθυνο σε ένα έγκλημα τον ιδιοκτήτη του σπιτιού ενός εγκληματία επειδή του έδινε στέγη ή τον εργοδότη του, επειδή τον πλήρωνε και μπορούσε να αγοράσει το όπλο.
Τέτοιου είδους κυνήγια μαγισσών υπήρχαν και στο πρόσφατο παρελθόν. Στην Ελλάδα άνθρωποι βρεθήκαν στη Μακρόνησο επειδή είχαν ένα δεύτερο ξάδερφο που ήταν στέλεχος στο ΚΚΕ. Από την άλλη πλευρά, στη Σοβιετική Ένωση κάποιοι είχαν βρεθεί στα γκούλαγκ επειδή ένα μακρινός συγγενής τους είχε μιλήσει κατά του καθεστώτος. Ίσως να θεωρούμε ότι αυτές οι εποχές ξεπεράστηκαν αλλά φαίνεται ότι υπάρχουν κάποιοι που τις νοσταλγούν παρουσιάζοντες σαν «αντιδράσεις» για την προστασία της δημοκρατίας.
Η δεύτερη επικίνδυνη έννοια είναι αυτή του ίδιου του μπουκοτάζ σε μια – ακόμα – ελεύθερη οικονομία, και μάλιστα μια οικονομία υπό κατάρρευση. Ποιος θα υποφέρει αν γίνει πραγματικά ένα επιτυχημένο μποϋκοτάζ σε μια εταιρία; Ο επιχειρηματίας και οι μεγαλομέτοχοι μήπως; Σίγουρα όχι. Το πολύ να τα μαζέψουν και να φύγουν για μια άλλη χώρα. Είναι οι εργαζόμενοι και μάλιστα οι πιο χαμηλόμισθοι που θα απολυθούν πρώτοι αν η εταιρία βρει ζόρια. Ουσιαστικά το μποϋκοτάζ στρέφεται κατά των εργατών που υποτίθεται ότι είναι και οι βασικοί ψηφοφόροι των αριστερών κομμάτων.
Αυτό είναι που κάνει το συγκεκριμένο δημοσίευμα εξαιρετικά ύποπτο. Τι κερδίζει ένα κόμμα αν αυξηθεί η ανεργία και μειωθούν τα κρατικά έσοδα από φόρους με αποτέλεσμα μεγαλύτερα χαράτσια; Κερδίζει περισσότερη εσωτερική αναταραχή, και αν το χρησιμοποιήσει «έξυπνα» μπορεί και να πείσει αυτούς που έχασαν τις δουλείες τους - από το μπουκοτάζ που το ίδιο το κόμμα προκάλεσε - να το ψηφήσουν για να τους «προστατέψει»!
Ευτυχώς όμως ζούμε – ακόμα – σε μια εποχή που επιτρέπεται να εκφράζει απόψεις και ο Σαμαράς, και η «Χρυσή Αυγή», και ο Κουβέλης, και ο Καμμένος, ακόμα και κάποιοι όπως εγώ που αρχίζουν να βρίσκουν ότι οι «υπερ-δημοκρατικές» αντιδράσεις μπορεί να είναι και ύποπτες.
Νίκος Δ
