Άρθρο για την καταδίκη Παπαγεωργόπουλου...
Η απόφαση του 3μελούς Εφετείου Κακουργημάτων Θεσσαλονίκης που καταδίκασε σε ισόβια δεσμά τον πρώην Δήμαρχο Θεσσαλονίκης κ. Βασίλη Παπαγεωργόπουλο επέτυχε αναμφισβήτητα τον απόλυτο αιφνιδιασμό όχι μόνο της κοινής γνώμης αλλά και της...
μεγάλης Νομικής οικογένειας των Δικηγόρων, των Δικαστών καθώς και των καθηγητών της Νομικής. Ουδείς περίμενε να επιδικασθεί τέτοιας βαρύτητας ποινή στον πρώην Δήμαρχο. Ούτε καν οι λαλίστατοι δημοσιογράφοι !!!
Και τούτο διότι, με βάση την κείμενη νομοθεσία, ένα τέτοιο έγκλημα τιμωρείται με … τάδε ποινή, μείον … δείνα ελαφρυντικά, τελικώς οποιαδήποτε άλλη ποινή πλην των ισοβίων. Και όμως ο πρώην Δήμαρχος κρίθηκε ένοχος για βαρύτερα εγκλήματα από τα αναφερόμενα στο κατηγορητήριο ενώ δεν του αναγνωρίστηκε ούτε ο πρότερος έντιμος βίος.
Ωσάν να επρόκειτο για έναν άνθρωπο με βεβαρημένο ποινικό μητρώο. Ωσάν να έκλεβε από τα 15 χρόνια του, ή να είχε εμπλακεί σε πάσης φύσεως εγκληματικές δραστηριότητες κατ’ εξακολούθηση. Εδώ μου γεννάται η πρώτη αδυναμία να κατανοήσω -σαν απλός πολίτης- το σκεπτικό του Δικαστηρίου.
Για όσους γνωρίζουν, ο Βασίλης Παπαγεωργόπουλος προέρχεται από τυπική μέση ελληνική οικογένεια με αυξημένη την Ελληνοχριστιανική αγωγή, καθώς ο πατέρας του ήταν Αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού, της ηρωικής γενιάς του ’40. Άριστος μαθητής και άριστος αθλητής. Μετέπειτα φοιτητής Οδοντιατρικής και παράλληλα πρωταθλητής Ελλάδος, Βαλκανίων και Ευρώπης. Ήταν το ίνδαλμα της ελληνικής νεολαίας και όλου του ελληνισμού, Ελλαδικού και Απόδημου.
Οι συμφοιτητές του στο Πανεπιστήμιο μιλούν ακόμα για την ασκητική ζωή που ζούσε, σε μια περίοδο που κάθε δημόσια εμφάνισή του προκαλούσε «διασάλευσι της τάξεως» από το πλήθος των πολιτών που έσπευδαν να του πάρουν ένα αυτόγραφο. Όμως ο Παπαγεωργόπουλος επέμενε να ζει τον μοναχικό και ασκητικό βίο του πρωταθλητή με στερημένη ζωή, αυστηρό ημερήσιο πρόγραμμα, με διπλές προπονήσεις και συγχρόνως μια πολύ απαιτητική Σχολή.
Η δόξα που κατέκτησε με τις επιδόσεις του δεν αλλοίωσε τον χαρακτήρα του και ουδόλως επηρέασε την συμπεριφορά του. Παρέμεινε αγαπητός συμφοιτητής, φίλος προς όλους.
Υπηρέτησε τη θητεία του ως Δόκιμος Έφεδρος Αξιωματικός στο 424 ΓΣΝΕ.
Οι σύγχρονοί του περιγράφουν ότι ξυπνούσε στις 5.30 το πρωί για να κάνει πρωινή προπόνηση 6.00-8.30 στο Καυτατζόγλειο. Πήγαινε στο Νοσοκομείο κατάκοπος και για να μην υστερήσει από τους άλλους συναδέλφους που είχαν πάει στο Οδοντιατρείο μία ώρα νωρίτερα, δούλευε περισσότερο προς αποκατάσταση της δικαιοσύνης! Και η μεγάλη ειρωνεία της μοίρας: τοποθετήθηκε στην Κ.Ο.Μ. (Κινητή Οδοντιατρική Μονάδα) και μετέβαινε 3 φορές της εβδομάδα στις φυλακές Διαβατών, όπου έκανε οδοντοθεραπεία στους κρατούμενους. Κι εκείνοι έσπευδαν μαζικά να κάνουν τα δόντια τους στον «φτερωτό γιατρό».
Μετά την απόλυσή του εργάστηκε λίγα χρόνια ως Οδοντίατρος στη Θεσσαλονίκη χωριστά από την συνάδελφο-σύζυγό του, παράλληλα με τις σκληρές προπονήσεις. Όταν για πρώτη φορά έθεσε υποψηφιότητα στις Δημοτικές Εκλογές της Θεσσαλονίκης, εκλέχθηκε πρώτος Δημοτικός Σύμβουλος.
Το αυτό επανελήφθη πέντε φορές στις βουλευτικές εκλογές, για να συμπληρώσει την 17χρονη θητεία του στο Κοινοβούλιο ως Υφυπουργός Αθλητισμού. Ήταν ο αγαπημένος της Θεσσαλονίκης. Ήταν ο «Βασίλης» του κάθε Θεσσαλονικιού και του κάθε Έλληνα.
Το έργο του ως Υφυπουργού Αθλητισμού σε όλη την Ελλάδα και ιδιαίτερα στη Θεσσαλονίκη παραμένει ακόμα μοναδικό.
Αυτό ώθησε την ηγεσία της Ν.Δ. να προτείνει τον Βασίλη Παπαγεωργόπουλο ως υποψήφιο Δήμαρχο Θεσσαλονίκης σε μία περίοδο κούρασης του εκλογικού σώματος από Δημάρχους της ίδιας παράταξης. Οι Θεσσαλονικείς αντάμειψαν τον «Βασίλη» τους με ένα 54% και τον εξέλεξαν Δήμαρχό τους για 3 συναπτές τετραετίες!
Αν τα ανωτέρω δεν στοιχειοθετούν τον «πρότερο έντιμο βίο», εγώ απλώς απορώ και εξίσταμαι.
Επιπροσθέτως προβληματίζομαι και στο εάν ισχύει το πανάρχαιο ρητό του Ρωμαϊκού Δικαίου: «Ένοχος, ένοχον ου ποιεί», καθόσον όποιος παρακολούθησε συστηματικά τη δίκη, διαπίστωσε ότι ο μόνος που κατέθεσε εναντίον του πρώην Δημάρχου κι αυτός εμμέσως ήταν ο κατηγορούμενος ταμίας, ο οποίος ομολόγησε την πράξη του από την πρώτη στιγμή που αποκαλύφθηκε η συστηματική κλοπή του δημοσίου χρήματος.
Πάντοτε απασχολούσε η υπόθεση αν η Δικαιοσύνη ενδίδει στη δύναμη της κοινής γνώμης και κατά πόσον η δικανική απόφαση πρέπει να συνάδει με το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Ομολογώ ότι η φιλοσοφία του Δικαίου δεν αποτελεί μέρος των σπουδών μου, ούτε προτίθεμαι να υποκαταστήσω τους Δικαστικούς και τους νομομαθείς εν γένει. Ως στοιχειωδώς ενημερωμένος πολίτης όμως γνωρίζω ότι πολλές αποφάσεις ελήφθησαν υπό καθεστώς σκοπιμοτήτων, τόσο παλαιότερα όσο και πρόσφατα. Η καταδίκη σε θάνατο του Κολοκοτρώνη, η καταδίκη και η εκτέλεση των Έξι στο Γουδί, οι αποφάσεις των Στρατοδικείων της εμφυλιοπολεμικής περιόδου, είναι μερικά τρανταχτά παραδείγματα. Στις μέρες μας θα σχολιάσω την αθώωση του Ανδρέα Παπανδρέου με ψήφους επτά έναντι έξι, ένθα οι έξι άρθρωσαν έναν δριμύτατο καταδικαστικό λόγο ενώ οι επτά απλώς αμφέβαλαν, την αθώωση των εμπρηστών όταν έξω από τα δικαστήρια ήταν μερικές χιλιάδες αριστεριστών, προθύμων για έναν σκληρότερο γύρο επεισοδίων, τη βαρύτατη καταδίκη του Κορκονέα, που ακόμη και ο πραγματογνώμων ιατροδικαστής της οικογένειας του άτυχου Αλέξη, ομολόγησε ότι θανατηφόρο βλήμα προερχόταν από εξοστρακισμό, και θα μπορούσα να αναφέρω πολλές παρόμοιες περιπτώσεις.
Σήμερα ο κόσμος υποφέρει. Η διαφθορά οδήγησε την πατρίδα μας στο χείλος της καταστροφής και δυστυχώς τα δεινά της επανόρθωσης της οικονομίας και της αποπληρωμής των χρεών τα επωμίζονται τόσο άδικα και άνισα οι πολλοί, τα κατώτερα λαϊκά στρώματα, οι εργαζόμενοι, οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι. Ο κόσμος ζητά επιμόνως κάθαρση και να πληρώσουν επιτέλους οι υπεύθυνοι, όσο ψηλά κι αν βρίσκονται. Είναι η ώρα που ο λαϊκός θυμός διψά για «αίμα στην αρένα», και ο δικαστής που δικάζει έναν πολιτικό, βρίσκεται στην δίνη μιας τέτοιας βαριάς ατμόσφαιρας. Εάν επηρεάζεται, δεν το γνωρίζω. Όμως πιστεύω ότι θέλει μεγάλη γενναιότητα να σταθείς όρθιος κόντρα στο ρεύμα και με στεντόρεια φωνή να ξεπεράσεις το βουητό του ρεύματος και να ακουστεί το «αθώος», ή έστω «αθώος λόγω αμφιβολιών».
Πέραν των ανωτέρω, μια ακόμη σκέψη μού επιτείνει την αγωνία για τη λειτουργία της Δημοκρατίας μας: Υφίσταται ή όχι η διάκριση των εξουσιών; Οι δικαστικές αποφάσεις έχουν πολιτική χροιά; Οι πολιτικές σκοπιμότητες επηρεάζουν τις δικαστικές αποφάσεις; Το παράδειγμα των Ιταλών δικαστών δεν θα ήθελα να το μιμηθούν και οι Έλληνες δικαστές προσβλέποντας σε πολιτικές θέσεις υπουργών ή Πρωθυπουργού ή Προέδρου της Δημοκρατίας. Ούτε θα ήθελα οι πολιτικοί της εκτελεστικής εξουσίας να αποφασίζουν για την ανέλιξη των δικαστών στις ανώτατες βαθμίδες της Δικαιοσύνης. Η ιδέα όμως που με κατατρομοκρατεί είναι η απευκταία περίπτωση που η πολιτική ηγεσία προσβλέπει με την καταδίκη των Τσοχατζόπουλου και Παπαγεωργόπουλου, και ίσως δύο-τριών ακόμα, να εκτονωθεί η κοινωνική αγανάκτηση και να κλείσει έτσι απλά το μείζον θέμα της κάθαρσης που αφορά κατά μείζονα λόγο όλο το πολιτικό σύστημα.
Η κατάσταση είναι υπερβολικά δύσκολη. Ο κόσμος, ταλαιπωρημένος από την πρωτοφανή οικονομική δυσπραγία και απογοητευμένος από τους πολιτικούς, δεν εμπιστεύεται πλέον κανένα θεσμό. Αυτοπροσδιορίζεται ο καθένας σαν δικαστής και σαν νομοθέτης και κρίνει, δικάζει και καταδικάζει (συνήθως πολύ αυστηρά) στα καφενεία, στα μέσα μεταφοράς, στους χώρους δουλειάς, στα πανεπιστήμια. Όμως εδώ χρειάζεται η μεγάλη υπέρβαση. Πρέπει να βρούμε τη δύναμη να προασπίσουμε τη δημοκρατίας μας και τον πολιτισμό μας. Πρέπει να κρατήσουμε ψηλά τις αξίες της δικαιοσύνης και του ανθρωπισμού, πρέπει να μην γίνουμε ζούγκλα. Από την οικονομική κρίση θα βγούμε με σκληρή δουλειά, κάθαρση και πολιτικές αλλαγές. Όμως από την ηθική κρίση κινδυνεύουμε να χαθούμε.
Οι ανωτέρω σκέψεις επανέρχονται βασανιστικά στο μυαλό μου όλο το τελευταίο διάστημα. Και να ήθελα κάπως να ξεχαστώ, μου το θυμίζει η κάθε συζήτηση με φίλους, γνωστούς ή και αγνώστους, που και αυτούς τους απασχολεί η ίδια θεματολογία, με διαφορετική προσέγγιση για τον καθένα, με πολλή υποκειμενικότητα και πολύ θυμό. Σε όλους αυτούς λέω ευθαρσώς και με καθαρά λόγια ότι ναι, πιστεύω ότι η καταδίκη Παπαγεωργόπουλου ήταν επιεικώς μία δικαστική πλάνη.
Το αυτό πιστεύουν και αρκετοί αξιολογότατοι συνεργάτες του, Δημοτικοί Σύμβουλοι και όχι μόνο, υπερήφανοι για το μεγάλο έργο που επιτέλεσαν, και δηλώνουν ότι προτίθενται να υπερασπιστούν αυτό το έργο με όλες τους τις δυνάμεις, φυσικές και ηθικές. Δηλώνουν πεπεισμένοι ότι ο Βασίλης Παπαγεωργόπουλος δεν ακούμπησε ούτε ένα ευρώ από τα ταμεία του Δήμου και ότι αν δεν το πίστευαν, θα ήταν δριμείς κατήγοροί του δημοσίως.
Όλοι αυτοί, και πολλοί άλλοι, ελπίζουν στη δικαίωση τόσο του Βασίλη Παπαγεωργόπουλου όσο και της Ελληνικής Δικαιοσύνης στο δεύτερο βαθμό.
Υπογραφή: Π.Ν.
Ένας βαθιά στενοχωρημένος κι έντονα προβληματισμένος Θεσσαλονικιός
(Σας ευχαριστώ για τη φιλοξενία)
Υ.Γ.
Δίστασα να προβώ στην άμεση δημοσίευση του παρόντος για τον μόνο λόγο ότι δεν ήθελα να αμφισβητήσω την Ελληνική Δικαιοσύνη, άσχετος ων με τα νομικά. Με ενθάρρυνε όμως η γενναία στάση του Αναπληρωτή Υπουργού Εσωτερικών κ. Χαράλαμπου Αθανασίου, ο οποίος με το κύρος του ανώτατου δικαστή, στηλίτευσε δημόσια την μη αναγνώριση ελαφρυντικών στην παρούσα δίκη, καθώς και στην μη τήρηση του αξιώματος της αναλογικότητας των ποινών.
Ευχαριστώ τον Υπουργό κ. Αθανασίου που μου έδειξε ότι υπάρχουν κι άλλες φωνές, πιο δυνατές από τη δική μου, κόντρα στο ρεύμα…
