[μνημονιακό απόφθεγμα: όταν είσαι στα τέσσερα, ασφαλώς και σηκώνει ο οργανισμός σου τα μανίκια]
Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης
Από εισαγωγής του το 1968 προέβλεπε ο Κώδικας Πολιτικής Δικονομίας ότι μετά την έκδοση απόφασης ασφαλιστικών μέτρων, υποχρεούται ο νικήσας διάδικος να ασκήσει την κύρια αγωγή εντός ορισμένης προθεσμίας, την οποίαν όφειλε να ορίσει ο δικαστής, αν το έκρινε ...
σκόπιμο. Κατά κανόνα, τον οποίον υπογράμμιζαν ελάχιστες εξαιρέσεις, ο δικαστής δεν έκρινε σκόπιμο να τάξει προθεσμία προς άσκηση της κύριας αγωγής. Έτσι, χιλιάδες υποθέσεις «λύνονταν» με αποφάσεις ασφαλιστικών μέτρων χωρίς να ασκηθεί η κύρια αγωγή επί μακρό χρονικό διάστημα.
΄Ηλθε, όμως, κάποτε ένας υπουργός, ο οποίος είχε όλα τα προσόντα για να διαπρέψει. Γιος υπουργού και γαμπρός πρωθυπουργού είχε πάρει τη μεν βουλευτική έδρα ως γονική παροχή, τη δε περιουσία ως προίκα. Και ως δικηγόρος που ήτο διορίσθηκε Υπουργός Δικαιοσύνης, αν και δεν είχε ιδέα από δικαστηριακή πρακτική και από προβλήματα απονομής της Δικαιοσύνης, αλλά είχε συμβούλους, οι οποίοι δεν ήταν καλλίτεροί του, για να μη νοιώθει άβολα. Όπως συμβαίνει με όλους τους υπουργούς. Η κυβέρνηση στην οποία μετείχε αντιμετώπιζε ένα προβληματάκι με κανά δυο κατοσταριές χιλιάδες συμβασιούχους και stagiaires που είχε κληρονομήσει από την προηγούμενη κυβέρνηση και προσπαθούσε να εντοπίσει τους δικούς της, ώστε να τους επαναδιορίσει αφήνοντας στην απ’ έξω τους άλλους. Έλα, όμως, που οι άλλοι προσέφυγαν στη Δικαιοσύνη και με ασφαλιστικά μέτρα κατόρθωσαν να διατηρήσουν τις θέσεις τους. Με την απόφαση των ασφαλιστικών μέτρων στην τσέπη δεν είχαν κανένα λόγο να σπεύσουν να εγείρουν την κύρια αγωγή για την οριστική επίλυση της διαφοράς. Κι’ αντί ν’ ασκήσει το Δημόσιο την αντίθετη κύρια αγωγή ζητώντας αυτό να αναγνωρισθεί ότι ο αντίδικός του πρέπει να εγκαταλείψει τη θέση του, όπως τον είχε διατάξει η νέα λαοπρόβλητη κυβέρνηση, είχαν οι σύμβουλοι του Υπουργού Δικαιοσύνης τη φαεινή ιδέα να τροποποιήσουν τον Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, ώστε να υποχρεώσουν όλους αυτούς τους αναιδείς συμβασιούχους να εγείρουν κύριες αγωγές. Βάζουν, λοιπόν, τα ζώα οι σύμβουλοι το ζώον τον υπουργό να βάλει τα ζώα της Βουλής να ψηφίσουν μία διάταξη, με βάση την οποία πας διάδικος επιτυγχάνων τη λήψη ασφαλιστικών μέτρων κατά του αντιδίκου του, οφείλει να εγείρει την κύρια αγωγή εντός μηνός, άλλως η απόφαση των ασφαλιστικών μέτρων χάνει την ισχύ της. Για υποθέσεις, στις οποίες είχαν ήδη εκδοθεί αποφάσεις ασφαλιστικών μέτρων, όριζε ο νόμος εκείνος ότι οφείλουν οι διάδικοι να εγείρουν την κύρια αγωγή εντός 30 ημερών από δημοσιεύσεώς του. Μόλις δημοσιεύθηκε ο νόμος, προέκυψε το αδιαχώρητο στα δικαστήρια. Δεκάδες χιλιάδες διάδικοι που πορεύονταν επί χρόνια με βάση μία απόφαση ασφαλιστικών μέτρων για υποθέσεις άσχετες με τους συμβασιούχους, έσπευσαν να εγείρουν την κύρια αγωγή, για να μην παύσει η ισχύς των αποφάσεων ασφαλιστικών μέτρων που είχαν εκδοθεί. Πατείς με πατώ σε κατέκλυσαν τα δικαστήρια οι δικηγόροι, με αποτέλεσμα να φρακάρουν τα πινάκια για μερικά χρόνια. Οι δικαστικοί επιμελητές και οι δικηγόροι δούλεψαν καλά, αφού θρυλείται ότι μέσα σε ένα μήνα κατετέθησαν στην Αττική 50.000 αγωγές. Γινόταν ο κακός χαμός. Και τούτο μόνο και μόνον για να αναγκασθούν οι συμβασιούχοι να εγείρουν τις κύριες αγωγές, ώστε να κριθεί οριστικά η διαφορά τους με το Δημόσιο. Δεν μπορούσε, βλέπετε, ο υπουργός να περιορίσει την ισχύ της θεόπνευστης διάταξης στις εργασιακές διαφορές του Δημόσιου Τομέα, αφού η Δημοκρατορία απαγορεύει την ψήφιση φωτογραφικών διατάξεων ως αντίθετη προς το Σύνταγμα. Ουάου!
Η εν λόγω ρύθμιση επέζησε της υπουργίας του πνευματικού πατρός της Παπαληγούρα και της κυβερνήσεως Καραμανλή, στην οποίαν αυτός μετείχε, αλλά όχι και της κυβερνήσεως του βλαμμένου, η οποία την κατήργησε το 2011 ως περιττή πλέον. Τα θέματα των συμβασιούχων είχαν τακτοποιηθεί κατά κάποιον τρόπο, εν τέλει δε ενταφιασθεί μνημονιακώς.
Και ήλθε ο καθηγητής αντισυνταγματικού δικαίου Μανιτάκης να προτείνει τροποποίηση των σχετικών διατάξεων, ώστε να κλείσει τον δρόμο προς τη Δικαιοσύνη όλων των δημοσίων υπαλλήλων που θα απολύσει εν τέλει. Προσέξτε τα κύρια σημεία της ρύθμισης που τελικά απεσύρθη [προσωρινώς;] μετά την άρνηση, ορθώς, του Παπαφίγκου να την υπογράψει.
α] προσωρινή διαταγή που θα θέτει σε λειτουργία διαρκή έννομη σχέση, όπως είναι η λυθείσα σύμβαση εργασίας, απαγορεύεται. [ΣΗΜ: προσωρινή διαταγή είναι η δικαστική απόφαση, με την οποία λαμβάνονται επείγοντα μέτρα μέχρι να συζητηθεί η αίτηση ασφαλιστικών μέτρων]. Στην πράξη: η αίτηση ασφαλιστικών μέτρων συζητείται στο Πρωτοδικείο Αθηνών μετά έξη μήνες από την κατάθεση. Η απόφαση εκδίδεται ένα μήνα περίπου μετά τη συζήτηση. Ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι. Αυτός είναι ο λόγος που όποιος υποβάλλει αίτηση ασφαλιστικών μέτρων, ζητεί και μία προσωρινή διαταγή, ώστε, αν του δοθεί, να συζητηθεί η αίτησή του εντός μηνός, όπως ορίζει ο νόμος.
β] προσωρινές διαταγές που έχουν εκδοθεί επί υποθέσεων διαρκών εννόμων σχέσεων παύουν να ισχύουν, εκτός εάν έχει συζητηθεί η αίτηση ασφαλιστικών μέτρων και αναμένεται η έκδοση απόφασης. Στην πράξη: ευθεία και ωμή παραβίαση του Συντάγματος δια προσβολής από την εκτελεστικονομοθετική εξουσία της δικαστικής εξουσίας.
γ] αποφάσεις ασφαλιστικών μέτρων που έχουν εκδοθεί επί υποθέσεων διαρκών εννόμων σχέσεων παύουν να ισχύουν, εκτός εάν έχει συζητηθεί η κύρια αγωγή και αναμένεται η έκδοση απόφασης. Στην πράξη: ευθεία και ωμή παραβίαση του Συντάγματος δια προσβολής από την εκτελεστικονομοθετική εξουσία της δικαστικής εξουσίας.
Περιέχει και άλλες ενδιαφέρουσες πρωτόγνωρες ρυθμίσεις η «τροπολογία Μανιτάκη», αλλά είναι κουραστικές για μη νομικούς.
Αυτά τα ολίγα για το νέο δημοκρατορικό «πραξικόπημα», το οποίο απετράπη [;] την τελευταία στιγμή από τον Παπαφίγκο, ο οποίος έχει απόλυτο δίκηο, εξ ου και του βγάζω το καπέλο. Τώρα ψάχνονται να βρουν ποιος ήταν ο εμπνευστής αυτού του εκτρώματος ή μάλλον ψάχνουν να βρουν σε ποιόν θα φορτώσουν τη νίλα. Ο κυβερνητικός ψεύτης μας ενημέρωσε με τη συνήθη σοβαροφάνεια ότι ακόμη και ο πρωθυπουργός αγνοούσε το περιεχόμενο της εν λόγω διάταξης. Δηλαδή, επί ημέρες γράφονται και λέγονται διάφορα περίεργα και ο πρωθυπουργός δεν βάζει τον Σίμο να πάρει τον Παπαφίγκο στο τριψήφιο να τον ρωτήσει περί τίνος πρόκειται, ώστε να του πει ο Παπαφίγκος ότι πήρε λάθος τριψήφιο και να σχηματίσει το τριψήφιο του Μανιτάκη ή άλλου τινός φωστήρος. Από την Σκοπούλη, όμως, είχε την απαίτηση η πρωθυπουργάρα να τον καλέσει στο τριψήφιο και να κάνει τα παράπονά της, αντί να τον αιφνιδιάζει μέσα στο υπουργικό Συμβούλιο και να του χαλάει τη μόστρα που μόλις είχε φτιάξει επιστρέφοντας από το Ζευγολατιό, όπου οι δικοί του είχαν στήσει το δικό του μακέτο!
Αλλά ο κυβερνητικός ψεύτης είναι και αναιδής και αμετανόητος. Δήλωσε μεν ότι ο πρωθυπουργός τελούσε εν αγνοία του εκτρώματος Μανιτάκη, αλλά προσέθεσε ότι κάτι πρέπει να γίνει επί τέλους με τη «φάμπρικα των προσωρινών διαταγών». Η εκτελεστική, δηλαδή, εξουσία τα έχωσε ευθέως στη δικαστική εξουσία απαιτώντας να πάψουν τα δικαστήρια να εκδίδουν προσωρινές διαταγές. Τελικά αυτής της κακιάς Δικαιοσύνης ποίαν χρείαν έχομεν; Να στέλνουμε τα αιτήματά μας στον κ. Σίμο και αυτός να εκδίδει προσωρινές διαταγές ή να τις απορρίπτει κατά κρίσιν αγαθού [τρόπος του λέγειν] ανδρός.
Σωτήριος Καλαμίτσης
Φίλος του γιατρού Γωγούση
Υ.Γ. Συζητώντας το θέμα με πολύ νεότερό μου νομικό διερωτήθηκα τί θα γίνει αν παραιτηθεί ο Ρουπακιώτης εξ αιτίας αυτής της τροπολογίας. «Θα βρεθεί, άραγε, διάδοχός του που θα υπογράψει τούτο το έκτρωμα υπό το βάρος τέτοιας παραίτησης και της γενικής κατακραυγής;» Η απάντηση με προσγείωσε ανωμάλως στην πραγματικότητα: «Ο Γεωργιάδης».
