( Voltaire-Potpourri)
Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης
Δεν έχει άδικο ο πατέρας των δολοφόνων της Βοστώνης όταν ισχυρίζεται ότι τα παιδιά του είναι άγγελοι. Ως πιστός μουσουλμάνος, δεν μπορεί να διανοηθεί, ότι όταν η πίστη γίνει μανιώδης, ο πιστός μπορεί να μεταμορφωθεί σε αδίστακτο δολοφόνο. Fanotici (θρησκομανείς), αποκαλούσαν στην αρχαία Ρώμη, τους μανιώδεις προσκυνητές, της θεάς του πολέμου Μπελλόνα, οι οποίοι καταλαμβάνονταν από ένθεη μανία και προέβαιναν σε διάφορες φρικαλεότητες, διαπερνώντας τα μέλη του σώματός τους με ξίφη ή αποσπώντας τεμάχια των σαρκών τους προς τιμή της θεάς. Μόνο που οι θρησκομανείς της Μπελλόνα, προκαλούσαν πόνο στους εαυτούς τους και σε κανέναν άλλο. Οι θρησκευτικοί φανατισμοί ήταν άγνωστοι σε όλες τις πολυθεϊστικές ή ανιμιστικές θρησκείες, οι πιστοί των οποίων έδειχναν, όχι απλώς ανοχή προς τις άλλες θρησκείες, αλλά και σεβασμό.
Η μισαλλοδοξία και η μηδενική ανοχή προς τις άλλες θρησκείες, εμφανίζονται για πρώτη φορά με τις λεγόμενες μονοθεϊστικές-αποκαλυπτικές θρησκείες τον Ιουδαϊσμό, τον Χριστιανισμό και τον Ισλαμισμό. Οι πρώτοι θρησκευτικοί πόλεμοι κατά των αλλόδοξων είναι γνωστοί από την Παλαιά Διαθήκη, σύμφωνα με την οποία «με την ευλογία του θεού» μάλιστα, εξαφανίστηκαν ολόκληροι λαοί γιατί έτυχε να έχουν ένα κουσούρι. Να πιστεύουν σε άλλο Θεό.
Η πρώτη, ιστορικά τεκμηριωμένη, αιματηρή θρησκευτική διαμάχη έλαβε χώρα στην Αλεξάνδρεια και έμεινε γνωστή στην ιστορία ως Acta Alexandrinorum ή «Πρακτικά δίκης Ελλήνων Παγανιστών Μαρτύρων».
Οι διαμάχες και οι φονικές συγκρούσεις ανάμεσα στους αλεξανδρινούς Ελληνες, οπαδούς του Ερμή του Τρισμέγιστου και στους Εβραίους, ξεκίνησαν το 38 μ. Χ., όταν φανατικοί εβραίοι άρχισαν να καταστρέφουν τα γυμνά αγάλματα και τις ιερές στήλες με την προτομή του Ερμή, που ήταν διάσπαρτα σε όλη την Αίγυπτο. Ενιωθαν ότι προσβάλλεται η θρησκευτική τους συνείδηση και η δημόσια αιδώς. Σ’ ολόκληρη την Αίγυπτο και περισσότερο στην Αλεξάνδρεια, υπήρχαν μαρμάρινες στήλες, τα λεγόμενα «έρμα», που είχαν μια κεφαλή του γενειοφόρου θεού Ερμή και έναν φαλλό-πέος σε στύση. Ο φαλλός, σύμβολο της γονιμότητας και της δημιουργίας νέας ζωής για τους Ελληνες, για τους σεμνότυφους Εβραίους ήταν ένα βρωμερό εργαλείο του Σατανά. Την εποχή εκείνη, ο Ερμής ο Τρισμέγιστος, ταυτισμένος με τον αιγυπτιακό θεό Toth, θεό των ταξιδιωτών, των βοσκών, των εμπόρων και συνοδός των νεκρών στον κάτω κόσμο σε ρόλο «ψυχοπομπού», ήταν ο πιο αγαπητός θεός στην Αίγυπτο, και όχι μόνο μεταξύ των Ελλήνων. Αυτός ήταν πιθανόν και ο κύριος λόγος.
Στη διαμάχη αυτή, οι Ρωμαίοι, μετά από μια αρχικά ουδέτερη στάση, πήραν τελικώς το μέρος των Εβραίων αντιδρώντας με βίαιο τρόπο κατά των Ελλήνων. Τα σκληρά αντίποινα των Ρωμαίων κατά των Ελλήνων, έμειναν στην ιστορία γνωστά ως Acta Alexandrinorum ή «Πρακτικά δίκης Ελλήνων Παγανιστών Μαρτύρων». Αυτοί ήταν και οι πρώτοι πιστοί που μαρτύρησαν για την πίστη τους, ή καλύτερα οι δεύτεροι μετά τους εβραίους. Πολύ αργότερα ξεκίνησαν οι διωγμοί κατά των χριστιανών, για να επαληθευτεί, ο χρυσός κανόνας της ανθρώπινης ηλιθιότητας που λέει:«κανένας δεν πρέπει να είναι απόλυτα ασφαλής και ο σημερινός θύτης οφείλει να γνωρίζει ότι ενδέχεται να είναι το αυριανό σφάγιο».
Από την εποχή εκείνη μέχρι και σήμερα, περισσότεροι άνθρωποι έχουν σκοτωθεί στο όνομα του Χριστού και του Αλλάχ παρά στο όνομα ενός άλλου οποιουδήποτε θεού.
Από την εποχή εκείνη μέχρι και σήμερα, κανένα άλλο μέρος της γης δεν είναι τόσο αιματοβαμμένο, όσο οι λεγόμενοι Αγιοι Τόποι.
Δεν είναι περίεργο ότι ποτέ και σε κανένα κείμενο ή μαρτυρία, δε φαίνεται να εμφανίστηκε κάποιος από τους Γιαχβέ, Χριστό και Αλλάχ για να σταματήσει κάποια αιματοχυσία, αλλά υπάρχουν πολλές μαρτυρίες ότι έκαναν εμφανή την παρουσία τους για να βοηθήσουν κάποιους να νικήσουν σε μάχες κάποιους άλλους, να φονευθούν δηλαδή ακόμη περισσότεροι!
Τελικώς, οι ανθρωποθυσίες στο βωμό των Γιαχβέ, Χριστού και Αλλάχ είναι απείρως περισσότερες απ’ ότι σε όλους τους άλλους ειδωλολατρικούς θεούς από καταβολής κόσμου. Και όλα αυτά στο όνομα της Αγάπης του ανθρώπου προς το Θεό και της αγάπης του Θεού προς τον άνθρωπο.
Σκεφτείτε να μη μας αγαπούσε κιόλας.
