Πόσο αλήθεια ξεπέφτει εκείνος που θέλει να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα. Και λες (να βολέψουμε
την κατάσταση), μας ξεγελάει όμως.
την κατάσταση), μας ξεγελάει όμως.
«Νίπτω τας Χείρας μου». Ναι, αλλά την συνείδηση πώς θα την πλύνεις; Υψώνοντας αδιάφορα τους χαμηλούς ώμους;
Αδυνατίζει η όραση να δείς το Φώς το Αληθινό. Και γυροφέρνεις στο εξής σαν τυφλοπόντικας στους σκοτεινούς διαδρόμους της υποκρισίας για να αποφύγεις τα βάσανα. Το πολύ πολύ να οργισθείς -άλλο ένα σύμπτωμα γιατί δεν πήγαν καλά τα πράγματα στην φόρα των επιθυμιών. Δεν είναι Ανδρείος, μάλλον Δειλός. Αποτελεί μαλθακότητα και χαυνότητα. «Το φεύγειν τα επίμονα» απαντάει ο φιλόσοφος Αριστοτέλης.
Οι σκέψεις αυτές αυθόρμητα ανεπίδησαν μέσα μου καθώς τούτες τις άγιες ημέρες έφερα στο νού μου μια δραματική σκηνή: ο Βασιλέας του Ουρανού μπρός στο γλοιώδη ηγεμονίσκο Πιλάτο. Και από κάτω ο άστατος όχλος, στα χέρια των επιτηδείων Λαοπλάνων. ‘Μια Παρωδία Δίκης’ όλο το πλήθος μπροστά στο Πραιτώριο. Γιατί υψώνει απειλητικά τις γροθιές του; Γιατί φωνάζει; Σημασία έχει ότι το ‘πεζοδρόμιο’ ζητάει να θανατωθεί. Και όταν τπ πεζοδρόμιο προστάζει, τότε Αλίμονο!
Τότε; Φάσκεις και αντιφάσκεις; Ταλαίπωρε όχλε! Κι έπειτα δικάζεις τον εαυτό σου. Να σωπαίνεις! «Τι φταίω εγώ; Άλλοι φταίνε που επιβάλλουν, τι θέλετε να κάνω;» είναι το άλλοθι για να ξεγελάς τον εαυτό σου με ακροβατισμούς πάνω στο τεντωμένο σχοινί. Επιπίνδυνη τέτοιου είδους ακροβασία. Αντί να ζητάς τους ένοχους ηγεμόνες που με τις πολιτικές στρατηγικές έφεραν την κρίση των Αξιών, και ύστερα τις άλλου είδους κρίσεις, αυτές που φέρνουν τα δάκρυα, τον πόνο, ακόμα και την ανορθογραφία της Δημοκρατίας. Αυτές που μειώνουν το κύρος του πολίτη. Τα ζούμε στην καθημερινότητα. Αλλά τέτοια μέρα ‘ας μη μιλάμε για τους Βολεμένους’. Άστους αυτούς θα μας κόψουν την όρεξη.
Δεν είναι όμως η πρώτη φορά που η Πατρίδα μας βαδίζει προς το Γολγοθά. Η Ιστορία της Ελλάδας μια συνεχής πορεία μαρτυρίου και θυσείας. Ως πότε; «Σώσαμε τις Τράπεζες, αλλά χάσαμε μια γενιά», ομολογεί στο Κοινοβούλιο ο Μάρτιν Σούλτς. «Σήμα κινδύνου» διατυπώνει πρόσφατα ο Ζαν Κλοντ Γιούνγερ για την ειρήνη και τον πόλεμο. ‘Οι δαίμονες δεν έχουν φύγει, απλά κοιμούνται’. Μήπως λοιπόν είναι ώρα να ξυπνήσουμε, όσο είναι ακόμα καιρός;
Νένα Κ.
