Ισχυρό κράτος χωρίς κάθαρση δεν γίνεται

Η δημιουργία ισχυρού κράτους συνδέεται άρρηκτα με την πλήρη κάθαρση του πολιτικού μας συστήματος.
Γράφει ο Κίμων Μηταλίδης

Η Ελλάδα προσπαθεί μέσα από τις στάχτες της να ορθοποδήσει ξανά, να γίνει και πάλι..
κράτος ισχυρό, αξιόπιστο και φερέγγυο. Είναι γεγονός, πως τα προηγούμενα χρόνια τσαλακώσαμε εμείς οι ίδιοι την εικόνα του κράτους απέναντι σε κάθε τρίτο. Είναι επίσης γεγονός πως μας βόλευε όλους, πολίτες και πολιτικούς, η ζωή με τα δανεικά άλλων. Το αυτονόητο, το είχαμε αναγάγει σε υψηλού επιπέδου πολιτική. Πως είναι δυνατόν να παράγεις 100 και να καταναλώνεις 200; Έπρεπε σε όλο αυτό το σκηνικό να μπει ένα οριστικό και αμετάκλητο τέλος.

Αναμφίβολα, η οδός που ακολουθήθηκε δεν ήταν η ενδεδειγμένη. Αν ανατρέξουμε τρία χρόνια πίσω θα δούμε πως πραγματικά υπήρχε η άλλη εναλλακτική, υπήρχε ο άλλος δρόμος που μπορούσε να οδηγήσει την Ελλάδα μακριά από τη μακροχρόνια ύφεση. Οι αποφάσεις όμως ήταν προδιαγεγραμμένες και η μοίρα όλων μας προαποφασισμένη. Η ένταξη στο μηχανισμό στήριξης το 2009 μπορούσε να αποφευχθεί. Ακόμα και σήμερα κανένας δεν μίλησε ανοιχτά για τους πραγματικούς λόγους της επιμονής του τότε πρωθυπουργού να γραπωθεί από Τρόικα και ΔΝΤ. Κανένας δεν μας είπε γιατί μια σειρά από ευνοϊκές συμβάσεις που θα καταστούσαν την Ελλάδα ενεργειακό κόμβο στη νοτιοανατολική Μεσόγειο καταργήθηκαν εν μία νυκτί.

Ακόμα όμως και αν όλα αυτά είναι παρελθόν δεν πρέπει να αφεθούν σε καμία περίπτωση στην κρίση του ιστορικού του μέλλοντος αλλά πρέπει να διερευνηθούν σήμερα και όπου υπάρχουν να αποδοθούν ευθύνες, πολιτικές και ποινικές. Το Σύνταγμα ορίζει καταδίκη και για όποιους ανήλθαν στην εξουσία παραπλανώντας το λαό.

Η απόφαση για κάθαρση του πολιτικού συστήματος έχει και θα έχει την αμέριστη υποστήριξη του συνόλου του ελληνικού λαού. Κάθαρση όμως ουσιαστική, χωρίς στρογγυλέματα, χωρίς συμβιβασμούς και χωρίς συμφωνίες κάτω από τραπέζι. Κάθαρση που θα αναφέρεται στο σύνολο όσων άσκησαν εξουσία και γεύτηκαν τα «παράπλευρα οφέλη» της.

Η θέση πρέπει να είναι μία, να αφεθεί η δικαιοσύνη να κάνει το έργο της χωρίς παρεμβάσεις και όπου αποδεικνύεται ότι υπήρξε διασπάθιση του δημοσίου χρήματος να επέρχεται άμεσα η τιμωρία, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη το όνομα κανενός ή πολιτική του προέλευση. Όλοι όσοι «γεύτηκαν το μέλι» να οδηγηθούν άμεσα στη δικαιοσύνη είτε ήταν Υπουργοί, Βουλευτές, Δήμαρχοι είτε μέλη της κρατικής διοίκησης, όσο υψηλή ή όσο χαμηλή θέση και αν είχε ο καθένας τους.

Αν κάτι μπορούμε να πούμε ότι έχουμε κερδίσει όλοι από την κρίση είναι ότι γίναμε σοφότεροι και περισσότερο υποψιασμένοι. Μπορούμε να καταλάβουμε ότι όταν ένας Υπουργός μπαίνει φυλακή για κατάχρηση δεν μπορεί να δρούσε μόνος του. Ο κόσμος περιμένει την τιμωρία όλων και δεν αναζητά εξιλαστήρια θύματα στα πρόσωπα δύο – τριών εγνωσμένων απόμαχων πολιτικών.