Στις 20 Μαΐου 1999 έφυγε ένας μεγάλος αγωνιστής της δημοκρατίας και της ελευθερίας και πραγματικός πατριώτης, ο Τάσος Δαρβέρης. Επίσημα έγινε γνωστό ότι αυτοκτόνησε, ανεπίσημα
όμως έχουν ειπωθεί πάρα πολλά για τον ξαφνικό θάνατο του που κανείς δεν τον είχε υποψιαστεί από όσους τον συναναστρέφονταν εκείνο τον καιρό. Ο Δαρβερης ήταν ένας μεγάλος «δάσκαλος» και όσοι τον γνώρισαν από κοντά, όπως ο υποφαινόμενος, ήταν ένα σπάνιο δείγμα ανθρώπου χωρίς καμία αίσθηση ιδιοτέλειας, πρόθυμος πάντα να βοηθήσει τον συνάνθρωπο του στις προβλήματα του και κυρίως να αγωνιστεί για τα δικαιώματα του. Σήμερα, στην μεγάλη κρίση που ζει ο ελληνισμός, η έλλειψη αγωνιστών σαν τον Δαρβερη σίγουρα είναι μεγάλη απώλεια. Ο Δαρβέρης ήταν ο πρώτος Έλληνα που τόλμησε να γράψει το πρώτο βιβλίο στην Ελλάδα για την λέσχη Μπίλντεμπερκ.
Ο Τάσος Δαρβέρης γεννήθηκε το 1944 στη Θεσσαλονίκη σε πλούσια οικογένεια μεγαλοπαράγοντα της Δεξιάς. Σπούδασε στο Αμερικάνικο Κολέγιο και στη συνέχεια Φυσική στο περίφημο Πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϋ. Με την επιστροφή του στην Θεσσαλονίκη συνέχισε στο Πανεπιστήμιο και μπήκε στην αντιδικτατορική πάλη, ως μέλος αρχικά της Νεολαίας Λαμπράκη. Στη συνέχεια έγινε στέλεχος φιλο-μαοϊκής ομάδας και ήταν ιδρυτικό μέλος της ΠΠΣΠ και μέλος της συντακτικής ομάδας του περιοδικού «Σπουδαστικός Κόσμος». Μετά το πραξικόπημα του 1967 καταδικάστηκε και όταν εξέτισε την οκτάμηνη φυλάκισή του πήρε μέρος στην οργάνωση «Λαϊκή Πάλη» στην οποία συμμετείχαν τροτσκιστές, γκεβαρικοί, μαοϊκοί, μέλη του Ρήγα Φεραίου και οπαδοί του ΚΚΕ. Ο ηγετικός πυρήνας και τα περισσότερα μέλη της οργάνωσης συνελήφθηκαν τον Σεπτέμβριο του 1969 και καταδικάστηκαν σε ισόβια. Στις φυλακές της χούντας βασανίστηκε χωρίς ποτέ να λυγίσει για τις ιδέες του. Το 1972 αποφυλακίστηκε προσωρινά για λόγους υγείας και το 1973 διέφυγε στο εξωτερικό. Όταν επέστρεψε στρατεύτηκε για να συνεχίσει μετά την απόλυσή του την επαναστατική του δράση βοηθώντας στη Νικαράγουα στην Κούβα και στη Σερβία αλλά και συμπαραστεκόμενος στους Παλαιστίνιους και στους Κούρδους. Ο Δαρβέρης πριν την αυτοκτονία του στις 20 Μάη του 1999 «πλήρωσε το τίμημά του στους επιτήδειους του Πατριωτικού ΠΑΣΟΚ και όταν με τους βομβαρδισμούς στο Βελιγράδι, δηλαδή στο κέντρο των Βαλκανίων, ο κόσμος που ξέραμε φαινόταν να είχε αναποδογυριστεί οριστικά, κλείστηκε στη σιωπή του, έκλεισε την τηλεόραση, σταμάτησε να ακούει ειδήσεις, να διαβάζει εφημερίδες». Ο συγγραφέας είχε δεχτεί, όντας τελείως ανυποψίαστος, πράκτορα μυστικών υπηρεσιών που προσφέρθηκε να μάθει για τον αντιδικτατορικό αγώνα και να χρηματοδοτήσει το βιβλίο του. Ακριβώς το στοιχέιο αυτό συσκοτίζει τον αιφνίδιο θάνατο του και μέχρι σήμερα δεν έχει διευκολυνθεί.
Αιωνία σου η μνήμη σύντροφε.
ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
