Αυτές τις μέρες ακούγαμε από διάφορους να λένε ότι «δεν είναι η ΕΡΤ· είναι η Δημοκρατία, ανόητε». Εξ όσων διεμείφθησαν το βράδυ της Πέμπτης στο συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών όλοι καταλάβαμε ότι δεν ήταν η Δημοκρατία. Δεν ήταν καν η ΕΡΤ που
έλεγαν οι άλλοι.
Διότι αυτά συμφωνήθηκαν: και η Δημόσια Ραδιοτηλεόραση θα ξεκινούσε να εκπέμπει άμεσα και το νέο νομοθετικό πλαίσιο θα περνούσε από τη Βουλή. Αποδείχθηκε ότι βασικότερο όλων των προβλημάτων ήταν πόσοι από τους 2.900 θα απογαλακτιστούν από τον ιερό μαστό του Δημοσίου και αν οι συμβάσεις των υπολοίπων θα είναι τρίμηνες ή εξάμηνες!
Ο τόπος οδηγήθηκε σε μια κρίση πρώτου μεγέθους για 900 συμβασιούχους του Δημοσίου, ήτοι το 0,13% των υπαλλήλων του· αν οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο είναι 700.000 και δεν υπάρχουν ακαταμέτρητοι και αμέτρητοι σε άλλες τρύπες, τις οποίες ούτε η εκάστοτε κυβέρνηση γνωρίζει. Βεβαίως, είναι άσχημο μην έχει τα τρία μουσικά σύνολα η ΕΡΤ.
Αν και υπάρχουν άλλες κρατικές ορχήστρες (συν τις υπόλοιπες που είναι επιδοτούμενες από το κράτος) σε μια ευημερούσα χώρα θα ήταν προτιμότερο να έχουμε πέντε μουσικά σύνολα της ΕΡΤ αντί τριών που υπήρχαν μέχρι χθες.
Το ερώτημα όμως που θέτει πάντα η ζωή δεν είναι στον χώρο του ιδανικού· τι θα θέλαμε. Είναι στη σφαίρα του πραγματικού· τι μπορούμε να πληρώσουμε. Και η πραγματικότητα είναι ωμή: ζούμε σε μια χρεοκοπημένη χώρα και κάτι πρέπει να κόψουμε.
Μέχρι τώρα κόβαμε οριζοντίως μισθούς και συντάξεις. Κάποια στιγμή θα έπρεπε να κόψουμε και Δημόσιο.
Δεν ξέρουμε αν η ΕΡΤ είναι η καλύτερη επιλογή, αλλά όσα ακούστηκαν για την ΕΡΤ τα ακούσαμε και για άλλους φοροδίαιτους μηχανισμούς.
Ποιος θυμάται την αναγγελία των δεινών που θα ενέσκηπταν στη χώρα αν αποκρατικοποιείτο η «Ολυμπιακή»;
Ακόμη και για τη συνέχιση του Οργανισμού Αποξήρανσης της Κωπαΐδας υπάρχει μια καλή δικαιολογία: σύμφωνα με την περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας η λεκάνη της Κωπαΐδας αποξηράνθηκε πολύ και τώρα ο οργανισμός χρειάζεται για συντονίσει το πότισμά της.
Μην παρεξηγηθούμε: στον χώρο του ιδανικού, στον οποίο υπάρχουν άπλετοι πόροι, μέχρι και οι εννιά δημόσιοι υπάλληλοι για το πότισμα της Κωπαΐδας είναι αναγκαίοι.
Στον χώρο του πραγματικού όμως δεν λειτουργεί το «και», λειτουργεί το «ή». Σε μια χώρα υπό χρεοκοπία (επειδή ακριβώς τα τελευταία χρόνια λειτουργούσε με το «και»· μέχρι και αγροφυλακή αποκτήσαμε) απλώς πλήθυναν τα «ή». Επίσης είναι κακό να χάνουν άνθρωποι τη δουλειά τους.
Ομως ο κόσμος εξελίσσεται τόσο γρήγορα ώστε, σύμφωνα με τους ειδικούς, οι άνθρωποι που μπαίνουν τώρα στην αγορά θα αλλάξουν στον εργασιακό τους βίο επτά φορές δουλειά· δηλαδή θα απολυθούν επτά φορές.
Μια έλλογη κοινωνία πρέπει να προετοιμαστεί γι’ αυτό.
Το σκεπτικό «σταματήστε τη Γη, για να μην κατέβει κανείς από το Δημόσιο» δεν λειτουργεί.
Η στασιμότητα σε έναν μεταβαλλόμενο κόσμο φέρνει φτώχεια αντί πλούτο. Το θέμα είναι να προσαρμοστούν οι μηχανισμοί ώστε αφενός να υπάρχει αναγκαίο πλεόνασμα και αφετέρου να προστατευτούν οι άνθρωποι αντί να προστατεύονται οι θέσεις εργασίας. Να υπάρχει η αρωγή του κράτους στο ενδιάμεσο αυτών των επτά αλλαγών.
Το πρόβλημα είναι ότι με τη σημερινή τακτική ούτε οι θέσεις εργασίας προστατεύονται, ούτε οι άνθρωποι. Στην προσπάθεια διατήρησης κάθε σύμβασης με το Δημόσιο, θα χρεοκοπήσει η χώρα και μετα τους ιδιωτικούς θα απολυθούν μαζικά και οι δημόσιοι υπάλληλοι.
Τότε όμως ούτε αυτό το ευτελές επίδομα ανεργίας δεν θα μπορούμε να δώσουμε.
