Λοιπόν πολύς λόγος τώρα για τους αρνητές του Ολοκαυτώματος και όχι μόνον…
1. Ο καθ’ένας μπορεί να αρνείται ή να αποδέχεται οτιδήποτε βλέπει, ή δεν βλέπει, γνωρίζει ή δεν γνωρίζει…
Είναι αδύνατον να υπάρξει επιχειρηματολογία εάν κάποιος αποφασίσει να δεχθεί αξιωματικά πως κάποιο γεγονός έγινε ή δεν έγινε, πως κάποιο άτομο υπήρξε ή δεν υπήρξε…
2. Ο κάθε ένας από τους ανθρώπους είναι «αρνητής» σε κάτι…
Οι Χριστιανοί είναι αρνητές του ότι ο Μωάμεθ ήταν Προφήτης. Οποιοδήποτε νόμο, ποινικό ή μη ψηφίσει η οποιαδήποτε βουλή είναι αδύνατον να μεταπείσει κάποιον πως ο Μωάμεθ δεν ήταν Προφήτης, εκτός από τους Μουσουλμάνους. Επίσης, εάν η Γαλλική βουλή ψηφίσει νόμο πως ο Μέγας Ναπολέων ήταν όντως υπαρκτό πρόσωπο, ενώ κάποιος πιστεύει το αντίθετο, πάλι δεν αλλάζει τίποτα. Παρεμπιπτόντως μπορεί να υπάρξουν αρκετοί αρνητές της εκστρατείας του Ναπολέοντος στη Ρωσία.
Δεν έγινε λένε…
3. Τα γεγονότα επίσης μπορούν εύκολα να μετασχηματισθούν με όποιον τρόπο επιθυμούμε:
Οι Τούρκοι αρνούνται την γενοκτονία των Αρμενίων, των Ποντίων (και όχι μόνον). Είναι αρνητές λοιπόν της Αρμενικής και της Ποντιακής σφαγής. Τι μπορεί να σημαίνει αυτό για όλους τους υπόλοιπους;
Για τους Τούρκους μπορεί το γεγονός να εννοείται ως «εξυγιαντική δράση» της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας εναντίον «επικίνδυνων» στοιχείων.
4. Η άρνηση του Ολοκαυτώματος επεβλήθη ως ποινικό αδίκημα κατ’ αρχήν στην Γερμανία για προφανείς λόγους. Διότι από τους Γερμανούς δημιουργήθηκε και εφαρμόστηκε ή τέλος πάντων πιστεύετε ότι θέλετε, αλλά σίγουρα οι Γερμανοί θεώρησαν αυτό το ζήτημα τόσο σοβαρό για την μελλοντική τους εξέλιξη και αποφάσισαν να τονίσουν την αντίθεσή τους ποινικοποιώντας την άρνησή του, κοινώς: «ας μην εθελοτυφλούμε, το κάναμε και πρέπει να μην ξαναγίνει».
Ενδεχομένως θα μπορούσε και η Ελλάδα να θεσπίσει νόμο πως ο εμφύλιος δεν έγινε προκειμένου να προστατεύσει από αντεκδικήσεις και φαινόμενα μισαλλοδοξίας τις επόμενες γενιές.
To να θεσπίσει νόμο όμως η …Ουγγαρία πως ο εμφύλιος έγινε και ποινικοποιείται η άρνηση του εμφυλίου στην Ελλάδα είναι ένα ζήτημα.
Είναι ανόητο -κατά την άποψή μου-να ποινικοποιείται η άποψη (από οποιονδήποτε ή οπουδήποτε και αν προέρχεται, όσο ακραία ή μη και να είναι).
Εκτός από την άρνηση του Ολοκαυτώματος, υπάρχει όπως γνωρίζουμε και η μη αναγνώριση των αγνοουμένων (ας αναφέρω αυτό το ζήτημα) στην Κύπρο. Βέβαια αν ψάξουμε στην Τουρκική ιστορία ίσως (!) εντοπίσουμε πολλές παρόμοιες καταστάσεις, τις οποίες η Τουρκία αρνείται. Ωστόσο είδατε πως πολλές φορές το ζήτημα των Αρμενίων (για να αναφερθώ μόνον σε αυτό) έφθασε στην Αμερικανική ή Γαλλική βουλή, αλλά τελικά απόφαση δεν ελήφθη.
Αυτό όμως τι σημαίνει;
Πως δεν έγινε ποτέ, όπως ισχυρίζεται η Τουρκία;
Τι αλλάζει;
Πρακτικά, τίποτα.
Αλλά είναι μία «προειδοποίηση» και για τους Τούρκους και –κυρίως- για τους άλλους πως η Τουρκία ενδέχεται να επαναλάβει κάτι αντίστοιχο. Μία προειδοποίηση για τις μελλοντικές γενιές, πως θα πρέπει να αξιολογηθεί με περισσότερη προσοχή η θέση κάποιων…
Αυτό γίνεται από όλους μας σε καθημερινή βάση σε σχέση με τις συναναστροφές μας, τις συναλλαγές μας, τις προσωπικές μας σχέσεις… (μην μου πείτε πως δεν ερωτάτε, εάν κάποιος είναι καλός στις συναλλαγές του, τι ιστορικό συμπεριφοράς έχει, εάν δημιουργεί σχέσεις μιας νύχτας και μετά χάνεται, από πού κρατά η σκούφια του (!) και όλα τα σχετικά);
Η άρνηση του Ολοκαυτώματος είναι μία τουλάχιστον κοντόφθαλμη προσέγγιση για όλους όσους δεν είναι… Γερμανοί, διότι δεν θα θυμίζει πως στην συγκεκριμένη χώρα έγιναν εγκλήματα κοινή συναινέσει και ίσως (λέμε ίσως) υπάρχει μία πιθανότητα να επαναληφθούν στο μέλλον…
Εάν θαυμάζουμε τους Τούρκους για την αποτελεσματικότητα τους στις εθνοκαθάρσεις (για να μην χρησιμοποιήσω το Ολοκαύτωμα ως παράδειγμα) είναι μία άποψη.
Όντως αποδείχθηκαν «ουσιαστικοί» και με απτά και ορατά αποτελέσματα. Ωστόσο ας μην ξεχνάμε πως όσο και αν τους «θαυμάζουμε» για αυτό, είμαστε εν δυνάμει θύματα τους, διότι απλά δεν είμαστε Τούρκοι (και δεν νομίζω πως θα εξέταζαν περισσότερα πέραν της εθνικότητος και της γλώσσας πριν μας κόψουν το κεφάλι).
Υπάρχει όμως ένα σημείο, ή έστω μια λεπτομέρεια, η οποία οφείλει να είναι κατανοητή από όλους: πως όταν αποδέχεσαι ή αρνείσαι μία άποψη (δεν θα χρησιμοποιήσω τις λέξεις ιστορική αλήθεια ή γεγονότα) θα πρέπει να αποδέχεσαι πως το ίδιο μπορεί να συμβαίνει και στον αντίποδα.
Εν τέλει οι Γερμανοί αρνητές του Ολοκαυτώματος ενδέχεται να επαναλάβουν ένα Ολοκαύτωμα συμπεριλαμβάνοντας στο «μενού τους» και όλους τους υπόλοιπους επίσης αρνητές του, αλλά μη Γερμανούς πολίτες. Για αυτούς (τους Γερμανούς) δεν θα έχει καμία διαφορά αν είσαι ή όχι αρνητής του Ολοκαυτώματος, τη στιγμή που στις φλέβες σου δεν θα ρέει Άρειο αίμα…
(όπως το εννοούν αυτοί), ώστε να καταλήξεις στους χώρους «υγιεινής» του Άουσβιτς ή του Νταχάου…
