ΓΡΑΦΕΙ Ο ΖΗΣΗΣ Χ. ΠΑΤΣΙΚΑΣ
Από τη δεκαετία του 1980, όταν και άρχισε να γιγαντώνεται το Ελληνικό Δημόσιο, δύο ήταν οι κορωνίδες του ρουσφετολογικού βολέματος, η Ολυμπιακή και η ΕΡΤ.
Και οι δύο δημόσιες επιχειρήσεις επιβάρυναν - είτε άμεσα (μέσω του προϋπολογισμού) είτε έμμεσα (μέσω της συνδρομής) – με πολλά δισεκατομμύρια τους Έλληνες πολίτες. Όλοι συμφωνούσαμε ότι η κατάσταση έπρεπε να αλλάξει. Η μεν Ολυμπιακή, μετά από χρόνια προσπαθειών να εξυγιανθεί, κάτι που αποδείχτηκε αδύνατο, τελικά πουλήθηκε και ησυχάσαμε. Όμως η ΕΡΤ είναι μια πιο ιδιάζουσα περίπτωση, διότι αποτελεί δεδομένη υποχρέωση κάθε ευρωπαϊκού κράτους να παρέχει στους πολίτες μια «καθολική υπηρεσία» δημόσιας ραδιοτηλεόρασης. Δυστυχώς, για άλλη μια φορά στην χώρα μας, μεταφράζουμε την έννοια και τον ρόλο μιας δημόσιας υπηρεσίας κατά πώς βολεύει στον καθένα.
Και οι δύο δημόσιες επιχειρήσεις επιβάρυναν - είτε άμεσα (μέσω του προϋπολογισμού) είτε έμμεσα (μέσω της συνδρομής) – με πολλά δισεκατομμύρια τους Έλληνες πολίτες. Όλοι συμφωνούσαμε ότι η κατάσταση έπρεπε να αλλάξει. Η μεν Ολυμπιακή, μετά από χρόνια προσπαθειών να εξυγιανθεί, κάτι που αποδείχτηκε αδύνατο, τελικά πουλήθηκε και ησυχάσαμε. Όμως η ΕΡΤ είναι μια πιο ιδιάζουσα περίπτωση, διότι αποτελεί δεδομένη υποχρέωση κάθε ευρωπαϊκού κράτους να παρέχει στους πολίτες μια «καθολική υπηρεσία» δημόσιας ραδιοτηλεόρασης. Δυστυχώς, για άλλη μια φορά στην χώρα μας, μεταφράζουμε την έννοια και τον ρόλο μιας δημόσιας υπηρεσίας κατά πώς βολεύει στον καθένα.
Ποια όμως είναι τα ευρωπαϊκά* συμφωνημένα χαρακτηριστικά της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης:
