Γράφει ο Σταύρος Κωνσταντινίδης
Πολιτικός Μηχανικός-Συγκοινωνιολόγος
Ώστε έτσι, ο Μπακογιάννης διαφωνεί με το θείο Κυριάκο Μητσοτάκη, καθότι θίγεται ως Δήμαρχος , απο τις μετατάξεις της δημοτικής αστυνομίας. Ολοι...
βέβαια θα διαφωνούσαν με τον μικροθείο τους, αν ηταν δήμαρχοι και κανείς δε θα συμφωνούσε με τον ανηψιό, αν δε τα έβαζε με τον κακό Υπουργό. Ο καθένας κρίνει απο τη θέση στην οποία βρίσκεται λοιπόν. Δικηγόροι, δημοσιογράφοι, πλούσιοι , φτωχοί, δημόσιοι, ιδιωτικοί, άνδρες, γυναίκες, gay, straight...διαβάζουν τη ζωη μέσα απο την υποκειμενική θεώρηση της κοινωνικής τους θέσης. Σε γλώσσα χαλαρής αργκώ αυτό λέγεται άλλο χαρμάνι, άλλη παραμύθα η διαφορετικά με όρους σφιχτής κοινωνιολογιας, παραπέμπει στο περίφημο σύνδρομο της ´´πρωταρχικής θέσης´´.Η πολιτική ομως είναι ακριβώς το αντίθετο, είναι η απάλειψη της επίδρασης του υποκειμενισμου της ´´πρωταρχικης θέσης´´ή διαφορετικά, ως νοητικό πείραμα, είναι ο ιδανικός σχεδιασμός της ζωης, όπως θα ήταν αν δεν είναι γνωστοί οι ρολοι εκ' των προτέρων, υπο την αντίστροφη συνθήκη της ´´πρωταρχικής άγνοιας´´ δηλαδή. Έτσι η δικαιοσύνη προσεγγίζεται με μεγαλύτερη βεβαιότητα.
βέβαια θα διαφωνούσαν με τον μικροθείο τους, αν ηταν δήμαρχοι και κανείς δε θα συμφωνούσε με τον ανηψιό, αν δε τα έβαζε με τον κακό Υπουργό. Ο καθένας κρίνει απο τη θέση στην οποία βρίσκεται λοιπόν. Δικηγόροι, δημοσιογράφοι, πλούσιοι , φτωχοί, δημόσιοι, ιδιωτικοί, άνδρες, γυναίκες, gay, straight...διαβάζουν τη ζωη μέσα απο την υποκειμενική θεώρηση της κοινωνικής τους θέσης. Σε γλώσσα χαλαρής αργκώ αυτό λέγεται άλλο χαρμάνι, άλλη παραμύθα η διαφορετικά με όρους σφιχτής κοινωνιολογιας, παραπέμπει στο περίφημο σύνδρομο της ´´πρωταρχικής θέσης´´.Η πολιτική ομως είναι ακριβώς το αντίθετο, είναι η απάλειψη της επίδρασης του υποκειμενισμου της ´´πρωταρχικης θέσης´´ή διαφορετικά, ως νοητικό πείραμα, είναι ο ιδανικός σχεδιασμός της ζωης, όπως θα ήταν αν δεν είναι γνωστοί οι ρολοι εκ' των προτέρων, υπο την αντίστροφη συνθήκη της ´´πρωταρχικής άγνοιας´´ δηλαδή. Έτσι η δικαιοσύνη προσεγγίζεται με μεγαλύτερη βεβαιότητα.
Η πολιτική συγκροτείται με αξιοπιστία όταν δεν εκφράζεται ως άθροισμα των αιτημάτων ολων των κοινωνικών ομάδων. Αλλά οταν συνοψιζεται ως σύνθεση και αναγωγή σε ενα ανώτερο επίπεδο, υπηρετησης του δημόσιου συμφέροντος. Μετασχηματίζεται σε αποτελεσματική όταν επικρατήσουν η συναίνεση, η ουσιαστική διαβούλευση και η συμβιβαστική αντίληψη. Στην σκανδαλωδώς προστατευόμενη επι χρόνια μανιχαϊστική συνδικαλιστική οπτική, ο συμβιβασμός θεωρείται ντροπή η ήττα. Παραβλέπει άλλοτε απο άγνοια και άλλοτε απο κουτοπονηριά, τη δύναμη του δημιουργικού συμβιβασμού, σαν βασική αρχή και θεμελιώδη έννοια, μιας υποφερτής συλλογικής συνύπαρξης, σε ενα συγχρονο και δημοκρατικό κράτος.
Τα τελευταία 15 χρόνια η Τοπική Αυτοδιοίκηση διπλασίασε το προσωπικό της, χωρίς να επηρεαστεί αναλογικά το παραγόμενο έργο και οι υπηρεσιες προς τον πολίτη. Επι τρία χρόνια οι Δήμαρχοι αποφεύγουν πεισματικά να αξιολογήσουν το προσωπικό τους, ελπίζοντας να χαθούν στη μετάαφραση οι υποχρεωτικές δεσμεύσεις της χώρας. Αντίθετα κολακεύουν υπόγεια το κακομαθημένο υπαλληλικό υποσυνείδητο και καλλιεργούν απο κοινού το ψυχαναλυτικό σύμπτωμα της απόκρυψης- μεταθεσης. Τώρα εμφανίζονται ηρωικά ταυτισμενοι με την απραξία ενδίδοντας στριμωγμενοι στην ανορθολογικη εσωτερική πίεση, ανδεικνύοντας αθελά τους τη σκοτεινή πλευρά της αυτοδιοικητικής πελατειακότητας. Ξεχνούν συστηματικα οι Δήμαρχοι ότι αποτελούν συνέχεια και αναπόσπαστο τμήμα του κρατικού μηχανισμού, και όχι αιρετοί τοπικοί συνδικαλιστές, που δεν διαφωνούν ποτε με το προσωπικο τους.
Για όποιον μπορεί να είναι ελάχιστα αποστασιοποιημένος και αντικειμενικός, η πολύτιμη δημοτική Αστυνομία υπο το αδύναμο, ασαφές και ερασιτεχνικό management της Τοπικής Αυτοδιοίκησης δεν θα μπορούσε να υπάρξει παραγωγική και αποτελεσματική. Χωρίς κατασταλτικες εξουσιοδοτησεις, μειονεκτησε εκ' των πραγματων στην ασκηση των αρμοδιοτητων της. Απο τον περιορισμο του μαφιόζικου παρεμποριου μεχρι και τη διευθέτηση της στάθμευσης και της παράνομης διέλευσης στα πεζοδρόμια, τα αποτελέσματα είναι μάλλον πενιχρά. Υπό τη πιο συνεκτική διοίκηση της ελληνικής αστυνομίας, μέσω των αντιστοίχων τοπικών διευθύνσεων και με τις ίδιες και πιο ενισχυμένες αρμοδιότητες μπορούν να πολλαπλασιάσουν την συνεισφορά τους, στην γεωγραφική κλίμακα των ορίων των Δήμων. Ποιος μπορεί να διαφωνήσει με αυτήν την ισορροπημένη προσέγγιση; Κι όμως διαφωνούν σχεδόν όλοι.
Επί τρεις δεκαετιες, μέσα στην μεταπολιτευτική νιρβάνα, αναπτύξαμε αυθόρμητα και ανώριμα, μια ιδιόμορφη κοινωνική οργάνωση, σχεδιάσαμε τη ζωή μας στη βάση μιας ακραίας συντεχνιακής θέασης, που μόλυνε ολοκληρο το πολιτικό σύστημα και εκφραζεται πλέον, ως ένας λανθάνων κοινωνικός εμφύλιος, όλων εναντίον όλων. Ταμπουρωμένοι πίσω απο τα χαρακώματα της ιδιοτέλειας και του υποκειμενισμού, ακυρώσαμε στην πράξη ολες τις σύγχρονες αξίες του πολιτισμένου κόσμου, την αξιοκρατία, τη μεθοδολογία, την αξιολόγηση, τη σχέση κόστους - αποτελέσματος. Όλοι κατέστησαν προγραμματικοί αρνητές και εξεγερμένοι συνδικαλιστές, απο τον Υπουργό και τον Δήμαρχο μεχρι τον ταξιτζή και τον δημοτικό αστυνομικό.
Αποτέλεσμα της υπεραπλούστευσης της συνθετότητας της ζωής υπήρξε η επέλαση της οριζόντιας ´´φιλοσοσοφίας´´. Η οριζόντια αφασία της Ελλάδας. Όλα βαίνουν πλέον οριζοντίως, εναντίον μας, προσλήψεις,απολύσεις, περικοπές, αυξήσεις, αισίως και το sex φαντάζομαι. Κουτά, τεμπέλικα, ανέξοδα και αντιερωτικά. Πετάξαμε υπερφίαλα και επιπόλαια στα σκουπίδια τη θεωρία, τη λογοτεχνία, τη συντεταγμένη διαδικασία, το management, τα μαθηματικά, τον ορθολογισμό, την τέχνη της διοίκησης. Διοικούμε τη χώρα με αποκλειστική αξιοποίηση των γνώσεων του Δημοτικού... και με το brutal ένστικτο προνεωτερικών ανθρώπων..
