Γράφει για Ta Xalia ο Δημοσιογράφος Χρήστος Νικολαίδης
Ξέρετε τι μου ήρθε στο μυαλό παρακολουθώντας την τελευταία λονδρέζικη υπερπαραγωγή, τη δεύτερη μετά την τελετή έναρης των τελευταίων Ολυμπιακών Αγώνων; Ότι όλο αυτό το παραμύθι της Βασιλείας είναι ένας σημαντικός συνδετικός κρίκος για τη βρετανική κοινωνία και το βρετανικό κράτος και κυρίως το έθνος...
Και σε μία εποχή στην οποία (λόγω κρίσης) κάθε έννοια συλλογικότητας είναι πολύτιμη, ας επιχειρήσουμε να βγάλουμε μερικά πολιτικά συμπεράσματα από μία φαινομενικά ειδυλιακή φωτογραφία ενός ζεύγους όμορφων νέων, που αποχωρούν από το μαιευτήριο με το νεογένητο τους...
Η Βρετανία ζει στο ρυθμό που δίνουν οι τρεις αυτοί άνθρωποι. Τα ΜΜΕ ασχολούνται μόνο με τα όσα αφορούν το σπουδαίο event, οι δημόσις συζητήσεις περιστρέφονται γύρω από βαφτίσια, δωράκια, καρεκλάκια και βρεφόρουχα...
Μήπως όα αυτά δεν είναι τόσο ανούσια, μήπως δεν αναβλύζουν μόνο αφέλεια και ολίγη ηλιθιότητα;
Εξηγούμαι: Ποτέ δεν ήμουν θετικός προς τις απόψεις των ελλήνων βασιλοφρόνων! Έχω γνωρίσει αρκετούς. Από παιδί μου την έδινε ο φανατισμός τους, η προσωπολατρεία τους. Η τοποθέτηση τους υπέρ της Βασιλείας δεν ήταν συνειδητά πολιτική. Ήταν περισσότερο συναισθηματική και σχετιζόταν μάλλον με την οικογενειακή παράδοση και λιγότερο (ή καθόλου) με την ιδεολογία...
Ωστόσο, δεν μπορώ παρά να παραδεχθώ ότι υπάρχουν σοβαρά θετικά στοιχεία στη Βασιλεία! Για να είμαι ειλικρινείς αισθάνθηκα λίγη ζήλεια όταν συνειδητοποίησα πως η νέα... υπερπαραγωγή του Λονδίνου αποδεικνύει πως οι Βρετανοί έχουν κάτι στο οποίο μπορούν ενωμένοι να πιστέψουν.
Εμείς όχι! Έχουν έναν θεσμό και κάποια πρόσωπα που τον υπηρετούν τα οποία δεν είναι κομματικά ή παραταξιακά, ταξικά ή γεωγραφικά ή φυλετικά χρωματισμένα. Το πρόσωπο, η παρουσία και η παρέμβασή τους σηματοδοτεί το σύνολο. Όσο κι αν δεν το έχουμε σκεφτεί... εμείς δεν έχουμε τέτοιο συλλογικό σημείο επαφής.
Το αντιλαμβάνεται όποιος συνυπολογίσει πως Κων. Καραμανλής και Ανδρέας Παπανδρέου ή Δραγούμης και Βενιζέλος, Τρικούπης ή "Μαύρος Καβαλάρης" είχαν απέναντι τους τόσους Έλληνες, όσους περίπου και στο πλευρό τους... Αυτοί που θα ήθελαν να τους εξολοθρεύσουν (πολιτικά ή φυσικά) μάλλον συγκρίνονται αριθμητικά με όσους θα μπορούσαν να εξολοθρεύσουν τους αντιπάλους τους...
Για τους Βρετανούς δεν ισχύει αυτό...
Επειδή τους έχω ζήσει κάπως, μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι η βρετανική κοινωνία κάνει απέλπιδες προσπάθειες για να διατηρεί και να τονώνει το συλλογικό της χαρακτήρα. Το "εμείς". Και για να το πετύχει αυτό χρησιμοποιεί διάφορα όπλα, διάφορες μεθόδους, θεσμούς, συνήθειες και παραδόσεις. Ένας από τα όπλα αυτά είναι και η Βασιλεία...
Αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας είναι πολλές φορές οι Βρετανοί να ξεπερνούν πολύ εύκολα τον σνομπισμό και να φλερτάρουν συχνότατα (ιδίως οι παλαιότεροι) με τον σωβινισμό.
Αποτέλεσμα όμως παράλληλα είναι να διατηρούν ενα πατριωτικό πνεύμα, μία συλλογική συνείδηση, που είναι φανερή σε κάθε επίπεδο κοινωνικής δραστηριότητας.
Ένας ξένος, που παρακολουθεί τις βρετανικές εφημερίδες θα εκπλαγεί όταν θα διαπιστώσει ότι τα περισσότερα ρεπορτάζ εισάγονται σε πρώτο πληθυντικό: καταφέραμε να μειώσουμε την ανεργία, αυξήσαμε την παραγωγικότητα, δεν τα καταφέραμε τόσο καλά στη μείωση των ρύπων, νικήσαμε στο ποδόσφαιρο κλπ!
Η κατάσταση είναι τόσο έντονη που διερωτάται κανείς εάν ο Πατρωτισμός έφταξε τη βρετανική κοινωνία ή το αντίθετο...
Σε κάθε περίπτωση το σύστημα δουλεύει. Η εκεί κοινωνία καταφέρνει να "παράγει" πατριώτες με τα καλά τους και τα στραβά τους... Αλλά πατριώτες- μέλη ένός συνόλου και όχι μεμονωμένους- εγωιστές παρτάκηδες, με ένστικτα αρπακτικού και όχι αγέλης...
Με τους τρόπους αυτούς η βρετανική κοινωνία κατορθώνει να διατηρεί σε πολύ υψηλά επίπεδα τη συλλογικότητα και την αίσθηση της συμμετοχής σε ένα ομοιογενές σύνολο, αυτό που λέμε να ανήκεις κάπου! Η πορεία συνεχίζεται παρά την κριτική για το θεσμό, την γκρίνια για τα έξοδα, την σκανδαλοθηρική διάθεση για το τι κάνουν τα μέλη της βασιλικής οικογένειας αλλά και για το βάσιμο ερώτημα "τι σχέση έχει όλο αυτό το πανηγύρι με τα προβλήματα του απλού πολίτη"...
Με τις σκέψεις αυτές αναθεωρώ (χάρη στον μικρό George- Alexander), την άποψη που είχα για τη Βρετανική Μοναρχία. Είναι θεσμός χρήσιμος παρά τις ατέλειες του...
ΥΓ: Η άποψη μου δεν αφορά φυσικά την ελληνική μοναρχία. Θεμελιώδες θέμα πολιτικής ανάλυσης για μένα είναι η παράδοση και τέτοια δεν υπάρχει πια στην Ελλάδα...
