του Φαήλου Κρανιδιώτη
Διότι υποδύεται μεν τον «μαϊμού» Ανδρέα Παπανδρέου και παλινωδεί μεταξύ
στάσης πληρωμών και ευρωπαϊκής νομιμοφροσύνης, όμως έχει καταλάβει ότι το αριστερό μονότερμα της μεταπολιτευτικής παράγκας τελείωσε.
Ξέρει, κι αν δεν ξέρει του το επισημαίνουν άλλοι, ότι ιδιαίτερα από το 2009, με την εκλογή του Αντώνη Σαμαρά, παρά τα όποια ανθρώπινα λάθη στην διαχείριση, η δεξιά ιδεολογία επιστρέφει καλπάζοντας.
Κι αυτό χαλάει τη μόστρα στο σικέ παιχνίδι της Μεταπολίτευσης, ανατρέπει τους ετεροβαρείς όρους της ιδεολογικής και πολιτικής αντιπαράθεσης και προκαλεί εκνευρισμό στην Κουμουνδούρου και τους επαγγελματίες υβριστές και προπαγανδιστές που αυτή καθοδηγεί.
Η Δεξιά, όλο και περισσότεροι εκπρόσωποί της, είναι πλέον ασεβής, αγενέστατη θα έλεγα.
Δεν ανάβει κεράκι στα εικονίσματα των ανθελληνικών, προκατακλυσμιαίων ιδεών της ανακυκλωμένης αριστεράντζας.
Δεν φοβούνται οι εκπρόσωποί της να σηκώσουν τη σημαία της εθνικής ιδεολογίας και να αντικρούσουν, συντρίβοντάς τα, τα πολιτικά ψεύδη και τα ιδεολογικά κουρέλια μιας τυχοδιωκτικής Αριστεράς, που κατεξοχήν εκφράζει ο ημιμαθής αρχηγός της Ρένας, της Βίλας Αμαλία και λοιπών περίεργων.
Δεν αισθάνονται πλέον τη γελοία υποχρέωση να ξεκινούν την αντίκρουση, λέγοντας «σέβομαι την Αριστερά και τους αγώνες της, αλλά…». Αρκετά με αυτούς που στελέχωσαν όλους τους μηχανισμούς λεηλασίας και παρακμής της χώρας, αυτούς που, χωρίς τις πρόθυμες υπηρεσίες τους, δεν θα μπορούσαν να στελεχωθούν τα μαγαζιά των νταβαντζήδων.
Πούλησαν πρόθυμα και με γερή προμήθεια μπετά, όπλα, «πολιτισμό», «ενημέρωση», αποδομώντας παράλληλα το Εθνος. Εως πριν από λίγα χρόνια, απλά και μόνο η δήλωση ότι είσαι αριστερός, μπαίνοντας ή βγαίνοντας, δεν είχε σημασία, ήταν κάτι σαν τεκμήριο αγιότητας.
Ησουν προοδευτικός, υπερδημοκράτης, η κρεμ ντε λα κρεμ της κοινωνίας. Στην πραγματικότητα πολλοί αποδείχθηκε ότι ήταν μεν αριστεροί, αλλά με αμφιδέξιες τσέπες και πολύ βαθιές, ενισχυμένες με δέρμα, για να μη σκίζονται από τα φράγκα.
Ολα τα τεμπελχανεία στα πανεπιστήμια, οι αποδομητές της Ιστορίας και της εθνικής ταυτότητας ήταν από αυτήν τη φάρα. Στα ΜΜΕ και στον πολιτισμό η δικτατορία τους ήταν πιο μαύρη χούντα κι απ’ του Στρέσνερ στην Παραγουάη.
Ετσι διαμόρφωσαν έναν δημόσιο λόγο Μεγάλου Αδερφού, υποστηρίζοντας πάντοτε, με το αζημίωτο, ότι έβλαπτε την πατρίδα, τα συμφέροντά της, την ασφάλεια του Ελληνισμού στο σύνολό του, την τιμή και την αξιοπρέπειά μας.
Στο ψευδομακεδονικό είναι με τους Σκοπιανούς φασίστες, τους επιγόνους του ναζί Μιχαήλοφ, φίλου του Χίμλερ.
Στο Αιγαίο και τη Θράκη είναι με τους ισλαμοφασίστες της Αγκυρας, προωθώντας θέσεις ιταμές, εξωραϊσμένες εκδοχές των τουρκικών θέσεων.
Στο Σχέδιο Ανάν, στα Ιμια, στους S-300, στην υπόθεση Οτσαλάν, ήταν ευθυγραμμισμένοι με τις πρεσβείες και τα συμφέροντα των Τούρκων, των Αμερικανών, των Αγγλων, όποιου να ‘ναι, πλην των Ελλήνων.
Εθελοντές γενίτσαροι, κι έχουν μούτρα και μιλάνε.
Κι από κάτω από αυτήν τη δράκα των φορέων της παρακμής είναι παγιδευμένες μάζες Ελλήνων, που τους παραμυθιάζουν πως ο Τσίπρας θα γυρίσει το ρολόι, τους μισθούς, τη ζωή ολόκληρη στο 2007, γιατί όχι στο 1985.
Αμ, δε.
Το καθήκον μας είναι να κάνουμε όλους τους φόβους του «μαϊμού» Ανδρέα και της αριστερίστικης παρέας του πραγματικότητα. Να τσαλακώσουμε την ψευδοπροοδευτική υποκρισία τους, τον εναγκαλισμό τους με τον εξτρεμισμό, μεσοτοιχία με την τρομοκρατία.
Είναι ροζ ολοκληρωτικοί, φασίστες της άλλης όχθης κι ως τέτοιους πρέπει να τους αντιμετωπίσουμε.
Κανένας σεβασμός σε αυτούς που δεν πιστεύουν σε τίποτα, που χαίρονται με τις αποτυχίες της χώρας και λυπούνται με τις επιτυχίες της. Καμία ύβρις και συκοφαντία δεν πρέπει να μένει αναπάντητη.
Παλιά τους τέχνη κόσκινο, που την έχουν πρωτίστως ασκήσει μεταξύ τους, καθυβρίζοντας ο ένας τον άλλον ως πράκτορα, προδότη και άλλα ωραία.
Από την άλλη οφείλουμε, με τις σημαίες μας αναπεπταμένες και τις ιδέες μας ως όπλα, να απευθυνθούμε στη βάση των συγκυριακών ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ και της Χρυσής Αυγής.
Να ξεχωρίσουμε τον κόσμο από τις ηγεσίες και να τους πείσουμε με πράξεις.
Ολο και περισσότεροι από ένστικτο πείθονται ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση, ότι ήταν λάθος η πολυδιάσπαση της βάσης της παράταξης, που της στέρησε την αυτοδυναμία, οδηγώντας στην υποχρεωτική συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ.
Ολο και περισσότεροι καταλαβαίνουν ότι τα προβλήματα της χώρας δεν θα τα λύσει η αυτοκτονική μονομερής στάση πληρωμών, ούτε η υποκατάσταση της Αστυνομίας από οργισμένους ερασιτέχνες. Πείθοντας ότι φτιάχνουμε ένα σοβαρό εθνικό κράτος, που θα νοικοκυρέψει την πατρίδα, θα δώσει ασφάλεια και προοπτική στους πολλούς κι αδύναμους, μετά τη μάχη των ιδεών θα κερδίσουμε τις καρδιές, τα μυαλά κι επομένως και την αυτοδυναμία.
Η μέθοδος;
Να το λέμε και να το κάνουμε.
