Ο Γιάννης Κεσσόπουλος είναι δημοσιογράφος και φίλος του TAXALIA. Τώρα τον κάθισαν στο ...σκαμνί για να απαντήσει στις 40 ερωτήσεις που συνοψίζουν μια ζωή του Μαρσέλ Προυστ. Κι εκείνος ως γνήσιος δημοσιογράφος-δικηγόρος... δεν έβαλε γλώσσα μέσα!
Δημοσιογράφος και δικηγόρος. Γεννήθηκε στις Σέρρες, το 1970. Σπούδασε νομικά στο ΑΠΘ και σήμερα διδάσκει δημοσιογραφία στο ΙΕΚ Ξυνή (οργάνωση και λειτουργία γραφείου Τύπου, δημόσιες σχέσεις, επικοινωνία). Ασχολήθηκε με το ρεπορτάζ (πολιτικό, οικονομικό, διπλωματικό, πολιτιστικό, ελεύθερο), ενώ από το 1998 έχει εργαστεί ή συνεργαστεί με εφημερίδες (Εξώστης, Μακεδονία, Θεσσαλονίκη, Κεντρί, Karfitsa, Πρώτο Θέμα, Έθνος, Ελληνικός Βορράς, Σπορ του Βορρά, Εφημερίδα των Πολιτών κ.ά.), με περιοδικά (Highlights, Εικόνες, Επιλογές κ.ά.), γραφεία Τύπου έχοντας μάλιστα διατελέσει επικεφαλής (Φεστιβάλ Μονής Λαζαριστών, Νομαρχία Θεσσαλονίκης, Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας, βουλευτών, δημάρχων, εταιριών, καλλιτεχνών κ.ά.). Έχει διατελέσει μέλος της διευθυντικής ομάδας στην εφημερίδα «Μακεδονία», διευθυντής της free press εφημερίδας «Karfitsa». Έχει δημοσιεύσει κείμενα σε περιοδικά όπως Εντευκτήριο, Θεσσαλονικέων Πόλις, Παράλλαξη κ.ά., σε ειδησεογραφικά sites και blogs (parapolitika.gr, elzone.gr, taxalia.blogspot.com κ.ά.) Έχει κάνει ραδιόφωνο (103FM) και τηλεόραση (ET3). Σήμερα, γράφει στο www.thinkfree.gr.
Η απόλυτη ευτυχία για σένα είναι;
Θα απαντήσω με κάτι που έγραψα στο σημείωμα της τελευταίας μου έκθεσης φωτογραφίας με τίτλο το σεφερικό στίχο «Κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας»: Ταξίδια και συναισθήματα ίσον ζωή. Ταξίδια, έρωτες, φιλίες, δεσμοί. Ό,τι μας καθορίζει.
Τι σε κάνει να σηκώνεσαι το πρωί;
Το πρώτο χάδι του ήλιου. Ή η ίδια η αυγή…
Η τελευταία φορά που ξέσπασες σε γέλια;
Όταν διάβασα στο fb το μήνυμά σου Αντώνη ότι θέλεις να σου δώσω αυτή τη συνέντευξη! Είχα συνηθίσει μόνο να μου δίνουν. Μετά το είδα σαν μια αναμέτρηση με τον εαυτό μου. Ένα «μάζεμα» σκέψεων και εμπειριών…
Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σου είναι;
«Σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις / Να μην τις παίρνει ο άνεμος»… Από τότε που διάβασα αυτόν τον στίχο, έχω χάσει οποιαδήποτε «ευελιξία»…
Το βασικό ελάττωμά σου;
Κάθε φίλος μου διαλέγει διαφορετικό για «βασικό»!
Σε ποια λάθη δείχνεις τη μεγαλύτερη επιείκεια;
Σ´ αυτά που μου ανοίγουν νέες προοπτικές...
Η τελευταία φορά που έκλαψες;
Δεν θυμάμαι. Έκλαψα φυσικά με το Ευρωμπάσκετ του ’87 και με το Euro του 2004. Θυμάμαι ότι έκλαψα από δέος ζώντας σε πρώτο χρόνο το θαύμα της γέννησης των παιδιών μου. Έκλαψα από θαυμασμό όταν είδα στην τηλεόραση πρόσφατα την ιστορία ενός τύπου που βούτηξε στο βυθό για να σώσει μια κοπέλα που έπεσε στη θάλασσα με αεροσκάφος –αυτοί οι άνθρωποι είναι πραγματικά ξεχωριστοί.
Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεσαι περισσότερο;
Με κεντρίζουν το ίδιο οι ηγέτες και οι ακούραστοι εργάτες. Τους συναντούμε παντού, στην πολιτική, στην τέχνη, στον αθλητισμό και είναι αξιοθαύμαστοι. Άνθρωποι που πήραν σημαντικές αποφάσεις κι άλλοι που αφιέρωσαν κυριολεκτικά τη ζωή τους για αξίες και πράγματα που εμείς σήμερα τα θεωρούμε δεδομένα ή απλά.
Ποιοι είναι οι ήρωές σου σήμερα;
Άνθρωποι που αγωνίζονται, δημιουργούν, στέκονται όρθιοι καθημερινά, χωρίς πολλά πολλά. Η ταμίας στο σούπερ μάρκετ που χαμογελά, ο οδοκαθαριστής που χαμογελά, το παιδί στα εισιτήρια που χαμογελά, το γκαρσονάκι που χαμογελά, με κάνουν να νοιώθω αμηχανία και να αναρωτιέμαι «πόσα χρήματα βγάζουν αυτοί για να είναι έτσι χαρούμενοι;». Κι έτσι αναγκάζομαι να αποδεχθώ άνευ όρων ότι το χρήμα δε φέρνει την ευτυχία…
Ποια είναι η ταινία που σε σημάδεψε;
«Ο ταχυδρόμος», «Il postino», όχι μόνο για την ποίηση που είναι το κεντρικό θέμα αλλά και για τη δουλειά του ταχυδρόμου σε ένα νησί της άγονης γραμμής. Πάντοτε την έβρισκα πολύ ενδιαφέρουσα, αν και για τους περισσότερους ήταν εξορία… Σήμερα ειδικά, μπορεί να είναι και προνόμιο.
Το αγαπημένο σου ταξίδι;
Όλα τα ταξίδια που έχω κάνει –κι ευτυχώς είναι αρκετά- τα θεωρώ αγαπημένα και σημαντικά. Σημαντικό είναι να ανακαλύπτεις τις ομορφιές της πατρίδας σου, αλλά και άλλους τόπους, κοινωνίες με διαφορετική κουλτούρα, σε πολλά σημεία καλύτερες από τη δική μας. Μια άλλη απάντηση στην ερώτησή σου, είναι ότι πολλές φορές ονειρεύομαι να βρεθώ την επόμενη στιγμή στον «Ανατολικό άνεμο», ένα υπέροχο ήρεμο καφέ της Σκύρου, κι άλλες φορές να περπατώ στους γεμάτους δρόμους του Παρισιού. Επίσης, μια ημερήσια εκδρομή στους Παξούς – Αντίπαξους με αγαπημένους φίλους, όπως αυτή που μου ‘τυχε στις αρχές Αυγούστου, ακυρώνει κάθε άλλη απάντηση!
Οι αγαπημένοι σου συγγραφείς;
Θεωρώ τον Ελύτη εθνικό ποιητή. «Της Δικαιοσύνης ήλιε νοητέ» πιστεύω ότι θα μπορούσε να είναι ο εθνικός μας ύμνος. Στο «Άξιον εστί» διαβάζω κάθε φορά την πιο λιτή, απέριττη, ακριβή και περιεκτική περιγραφή του τόπου μας, της πατρίδας μας. Θεωρώ τον Μανώλη Αναγνωστάκη ως τον κορυφαίο πολιτικό ποιητή, που κατόρθωσε να αφηγηθεί τις πολιτικές περιπέτειες ως ανθρώπινο βίωμα, πέρα και πάνω από ιδεολογίες και παρατάξεις. Το ποίημα «Φοβάμαι» που έγραψε το 1983 είναι συγκλονιστικά επίκαιρο σε μια εποχή που, φυσικά, το άσπρο και το μαύρο γίναν φύρδην μύγδην: «…Φοβάμαι τους ανθρώπους που εφτά χρόνια έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι / και μία ωραία πρωία μεσούντος κάποιου Ιουλίου / βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας «δώστε τη χούντα στο λαό».
Σεφέρης – Ρίτσος συγκλονιστικοί σε ορισμένα ποιήματά τους. Ο υπέροχος Τίτος Πατρίκιος διασώζει την αύρα αυτής της γενιάς. Γενικώς, πιστεύω πολύ στο λόγο, όχι στη βία. Θεωρώ και τη σιωπή ενίοτε πολιτική πράξη.
Από κει και πέρα, μπορώ να σου πω διάφορα βιβλία που διάβασα και συνεχίζουν να με απασχολούν, ξεχνώντας σίγουρα αρκετά. «Η μοναξιά είναι από χώμα» της Μάρως Βαμβουνάκη, «Ο έρως σκέπει την πόλη» του Χρίστου Ζαφείρη, «Ταξίδι σε δίσεκτο αιώνα» του Χρήστου Αντωνιάδη, «Τα εκατό ερωτικά σονέτα» του Πάμπλο Νερούδα, «Βαμμένα κόκκινα μαλλιά» του Κώστα Μουρσελά, «Μέρες Αλεξάνδρειας» του Δημήτρη Στεφανάκη, «Δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος - Απομνημονεύματα: 1940-1946» τα απομνημονεύματα του στρατηγού Ντε Γκωλ, «Η Λωξάντρα» της Μαρίας Ιορδανίδου.
Ποια αρετή προτιμάς σε έναν άντρα;
Το αντριλίκι. Αυτό περιέχει την εντιμότητα, την ευθύτητα, την αξιοπρέπεια.
…Και σε μια γυναίκα;
Τη θηλυκότητα. Αυτή δεν αποκλείει την εντιμότητα, την ευθύτητα και την αξιοπρέπεια.
Ο αγαπημένος σου συνθέτης;
Δε θα πρωτοτυπήσω. Χατζιδάκις – Θεοδωράκης. Είναι φορές που αδυνατώ να διανοηθώ τι ψυχολογία, τι ψυχοσύνθεση πρέπει να είχαν για να γράψουν τις μουσικές που έγραψαν. Αλλά και ο λόγος τους ήταν τέτοιος που αν τον διαβάζαμε με σεβασμό έγκαιρα, ίσως να ήταν καλύτερα για όλους. Αντί να τους βγάζουμε τρελούς όταν δεν βολεύουν.
Το τραγούδι που σφυρίζεις κάνοντας ντους;
Δε σφυρίζω. Σκέφτομαι. Σκέφτομαι τραγούδια, ανθρώπους, στιγμές… Να μη μου τελειώσει το ζεστό νερό! Ή και τίποτα. Άσχετο, αλλά τώρα θυμήθηκα έναν πολύ ενδιαφέρον κινεζικό ορισμό της επανάστασης, που αν του δίναμε βάση θα μας βοηθούσε να λύσουμε επίκαιρες απορίες: «Επανάσταση είναι η επανευθυγράμμιση με την τάξη του κόσμου». Κάτι τέτοια…
Το βιβλίο που σε σημάδεψε;
Το «Καταφύγιο ιδεών» του Χρήστου Γιανναρά. Το διάβασα κάπου στα 19 μου. Με απελευθέρωσε, βρήκα κάποιον που να «συζητήσω» όσα έβλεπα και δεν πίστευα. Μου έδωσε τη δύναμη να βλέπω τα πράγματα ανυπόκριτα, να ξεχωρίζω το αντικειμενικό γεγονός από την υποκειμενικότητα του συναισθήματος ή της άποψης. Ακόμη τον παρακολουθώ συστηματικά στις επιφυλλίδες του. Τον θεωρώ κορυφαίο μυαλό αλλά και άνθρωπο. Η σκέψη του είναι πάντα μερικά σκαλιά πιο ψηλά ή πιο πέρα από αυτήν ενός κοινού θνητού. Θυμάμαι την πρώτη συνέντευξη που του έκανα για την εφημερίδα «Μακεδονία» το 1998, για το βιβλίο του «Η απανθρωπία του δικαιώματος». Μιλούσε ήδη από τότε για την αυθαιρεσία του ατομισμού σε βάρος της συλλογικότητας. Για όλα αυτά που τώρα εύκολα στήνουν στον τοίχο οι μετά Χριστόν προφήτες μιλώντας για προνόμια, για συντεχνίες κλπ.
Ο αγαπημένος σου ζωγράφος;
Δε θα πω παλιούς γιατί δεν έχει νόημα –είναι τόσοι πολλοί οι σημαντικοί. Όπως και νεότεροι καλλιτέχνες γράφουν ιστορία, χαμηλόφωνα ή όχι. Προτιμώ πάντως τους κλασικούς ζωγράφους και γλύπτες, όχι όσους ξέφυγαν πουλώντας δήθεν τέχνη ξεπουλώντας τις αρχές της. Θέλω να αναφερθώ σε έναν σύγχρονο, έναν Θεσσαλονικιό που ζει στην Αθήνα, το ζωγράφο Γιάννη Σταύρου. Εκτός από τη ζωγραφική του, που διακρίνεται από μια ελλειπτική παραστατικότητα (τα καράβια του στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης έγραψαν ιστορία), εκτιμώ ιδιαίτερα το λόγο του, τον οποίο έχω συχνά την τύχη να ακούω λόγω σε προσωπικό επίπεδο. Τον θεωρώ δάσκαλό μου σε πολλά πράγματα, όπως π.χ. στην ευθύτητα της έκφρασης. Αλλά και στη σιωπή του απέναντι στη ματαιότητα της έκφρασης.
Το αγαπημένο σου χρώμα;
Το μπλε της θάλασσας. Και οι αποχρώσεις του… Αλλά και το μπλε μέσα στο κίτρινο. Ή το πράσινο μες στο καφέ ή στο ροζ. Γενικώς λέξη κλειδί θεωρώ το σεβασμό για τις ανθρώπινες σχέσεις και την αρμονία για τα πράγματα. Ό,τι έχει αυτά ως αποτέλεσμα, μου δημιουργεί θετικά αισθήματα και συναισθήματα.
Ποια θεωρείς ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σου;
Το να μπορώ να συνεχίζω να είμαι δημιουργικός. Τα παιδιά μου, την οικογένειά μου. Και τύχη, να έχω κοντά μου ανθρώπους που με αγαπούν και μου το δείχνουν.
Το αγαπημένο σου ποτό;
Γλυκό κρασί. Το αρχέγονο. Το ανόθευτο.
Για ποιο πράγμα μετανιώνεις περισσότερο;
Που δεν έγινα καφετζής, όπως είχα πει στο δάσκαλό μου στην ε’ δημοτικού όταν με ρώτησε τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω. Με αφορμή ένα πολύ οδυνηρό γεγονός στην οικογένειά μας, σε ηλικία 9 ετών «δούλεψα» κάποιο καλοκαίρι σε ένα καφενείο που στα μικρά μου μάτια φάνταζε παλάτι, τα φασόλια γίγαντες χαβιάρι και το παγωτό με βιεννέζικη τούρτα ζάχερ. Έτσι, όταν γύρισα στο σχολείο ήθελα να γίνω καφετζής. Σπούδασα νομικά, έγινα δικηγόρος και δημοσιογράφος, αλλά τελικά αποδείχθηκε ότι στην μεταπολιτευτική Ελλάδα ο σωστός επαγγελματικός προσανατολισμός ήταν καφετζής κάθε είδους…
Τι απεχθάνεσαι περισσότερο απ’ όλα;
Την ανεντιμότητα. Που περιλαμβάνει την υποκρισία, την εξαπάτηση, την αχαριστία.
Ποια είναι η αγαπημένη σου ασχολία;
Αν εξαιρέσεις το γράψιμο που μερικές φορές αντιλαμβάνεσαι ότι είναι κάτι περισσότερο από δουλειά, είναι ανάγκη, είναι τρόπος έκφρασης, θα σου πω τη φωτογραφία. Μου αρέσει μέσα από το φωτογραφικό φακό να εντοπίζω και να αποτυπώνω την αρμονία των πραγμάτων, όπως σου είπα πριν, όπου υπάρχει. Στα καθαρά και στα βρώμικα, στα πολυτελή και στα φτωχικά, στα χρωματιστά και στα ασπρόμαυρα. Επίσης, τα τελευταία χρόνια είχα την τύχη να ασχοληθώ λιγάκι με τη γη, με την καλλιέργειά της, με τη φροντίδα της. Η παρατήρηση του κύκλου της φύσης είναι κάτι εξαιρετικά ενδιαφέρον. Και μας έχει λείψει στις πόλεις που ζούμε, όπου το αστικό περιβάλλον είναι τόσο άγνωστο που… χάνεις τις εποχές.
Ο μεγαλύτερος φόβος σου;
Ο χρόνος, ο ανίκητος. Όσο καταφέρνω να τον «συνειδητοποιώ», τόσο τείνω προς την τρέλα. Οπότε σταματώ. Και αποφεύγω κάθε σκέψη γι’ αυτόν.
Σε ποια περίπτωση επιλέγεις να πεις ψέματα;
Έχω πάψει να λέω ψέματα από τότε που κάποιο αγαπημένο πρόσωπο, κάπου στη εφηβεία, με έπεισε ότι απέναντι στην αλήθεια όλοι οι εχθροί σου είναι αδύναμοι.
Ποιο είναι το μότο σου;
Σκέψου θετικά. Think positive! Γι’ αυτό το κάναμε και μότο στο thinkfree.gr. Παρτ’ αλλιώς. Σφύριξε χαρούμενα μπορείς, δες τη θετική πλευρά της ζωής, που λέει και το τραγούδι. Αλλιώς δεν αντέχεις…
Πώς θα επιθυμούσες να πεθάνεις;
Έχοντας ήδη κερδίσει την αιώνια ζωή! Αλλά που τέτοια τύχη! Ερώτηση είν’ αυτή;
Εάν συνέβαινε να συναντήσεις το Θεό, τι θα ήθελες να σου πει;
Μη μασάς. Εγώ είμ’ εδώ…
Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεσαι αυτόν τον καιρό;
Αυτοεξόριστος στο «νησί» μου. «Κλεισμένος» στους δικούς μου ανθρώπους. Μακριά από την πολλή βουή, προσπαθώ να μην εξευτελίσω τον εαυτό μου, κατά τον καβαφικό στίχο. Προσπαθώντας να διατηρήσω την ισορροπία μέσα μου. Ζούμε σε μια εξαιρετικά ψυχοφθόρα εποχή. Με ποιοτικά χαρακτηριστικά που την καθιστούν ιδιαίτερη σε σχέση με άλλες περιόδους κρίσεων του σύγχρονου παρελθόντος.
πηγή: press-gr.blogspot.gr
επιμέλεια: Κ.Ν.
επιμέλεια: Κ.Ν.
.png)
