Περιληπτικά: Το θέμα απασχολεί λουόμενους, που βλέπουν κάποιους να έρχονται στην παραλία με το σκυλάκι τους. Συνήθως υπάρχουν αντιδράσεις, κάποιοι φιλόζωοι όμως λένε ότι τα ζώα είναι καθαρά και δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, κι έτσι, το ζήτημα έφτασε μέχρι τον Άρειο Πάγο, ο οποίος απεφάνθη τελεσίδικα, ότι :
"...απαγορεύεται η κυκλοφορία ζώων καθώς και το λούσιμο αυτών σε χώρους λουομένων. Η απαγορευτική αυτή διάταξη αποσκοπεί στην προστασία, εκτός του γενικού, και του ατομικού συμφέροντος των λουομένων και η παράβασή της συνιστά αδικοπραξία κατά την έννοια του άρθρου 914 Α.Κ εφόσον συντρέχουν και οι λοιποί όροι της διατάξεως, έχει δε εφαρμογή, ενόψει του γενικού σκοπού προστασίας από ασθενειών που μεταδίδονται με ζώα και του ότι δεν γίνεται διάκριση, σε όλους τους χώρους λουομένων της περιφέρειας που ισχύει ο κανονισμός και όχι μόνο σε χώρους που υπάρχουν οργανωμένες λουτρικές του εγκαταστάσεις."
Αναλυτικά:
(από το εξαιρετικό http://koinoniodikeio.blogspot.gr/2013/08/702013.html)
Ζώα Συντροφιάς: Παρουσία στις ελληνικές ακτές και θάλασσες κατά τους θερινούς μήνες
Μεγάλη έκπληξη προκαλεί στον ευρύτερο κύκλο των κοινωνών κατά την τρέχουσα θερινή περίοδο η καθημερινή παρουσία ζώων συντροφιάς στις παραλίες σε ολόκληρη την έκταση της ελληνικής επικράτειας. Οι αντιδράσεις ποικίλουν και δε θα μπορούσαν να αφήσουν αμέτοχο και αδιάφορο το Ανώτατο Κοινωνικό Δικαστήριο, που στόχο έχει να αποσαφηνίζει τα όποια κοινωνικά κενά εμφαίνονται στις διαπροσωπικές και κοινωνικές σχέσεις – αλληλεπιδράσεις. Πολύ, δε, περισσότερο, όταν για τις αμφισβητήσεις που ανακύπτουν υπάρχει σαφές νομικό πλαίσιο που ορίζει λεπτομερώς το ορθώς πράττειν.
Αρχικά κρίνεται σκόπιμο να υπογραμμισθεί πως δεν υπάρχει καμία πρόθεση προβολής ή προώθησης οποιουδήποτε φιλοζωϊκού ή αντίθετα εχθρικού προς τα ζώα συντροφιάς μηνύματος. Στόχος της παρούσης είναι η παρουσίαση στους ενδιαφερομένους του θεσμικού πλαισίου που ισχύει στη χώρα μας και αναφέρεται στο υπό κρίση θέμα, ήτοι στην παρουσία ζώων στις παραλίες που συχνάζουν πολίτες απολαμβάνοντας τις καλοκαιρινές εξορμήσεις τους.
Τα δυο βασικά νομοθετήματα που ρυθμίζουν το ζήτημα της παρουσίας των ζώων συντροφιάς στις ελληνικές παραλίες και θάλασσες είναι ο Γενικός Κανονισμός Λιμένα Λαυρίου και ο νόμος 4039/2012 “Για τα δεσποζόμενα και τα αδέσποτα ζώα συντροφιάς και την προστασία των ζώων από την εκμετάλλευση ή τη χρησιμοποίησή με κερδοσκοπικό σκοπό”.
Ο Γενικός Κανονισμός Λιμένα Λαυρίου δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, στο τεύχος δεύτερο, αριθμός φύλλου 460, την 12 Μαΐου 1978. Αποτελεί την Υπουργική Απόφαση υπ’ αριθμ. 1046/1978 η οποία εξεδόθη κατ’ εξουσιοδότηση του άρθρου 156 του Ν.Δ. 187/1973 “περί Κώδικος Δημοσίου Ναυτικού Δικαίου” (ΦΕΚ 261 Α’).
Το άρθρο που αφορά το υπό κρίση ζήτημα είναι το υπ’ αριθμ. 230 παράγραφος 1 περίπτωση ζ του ανωτέρω Γενικού Κανονισμού. Ακολουθεί συνημμένως:
Γίνεται λοιπόν ξεκάθαρο πως έχει κριθεί – αποφασισθεί – νομοθετηθεί η ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ ΖΩΩΝ καθώς και το ΛΟΥΣΙΜΟ ΑΥΤΩΝ σε χώρους λουομένων. Στο σημείο αυτό αναγνώσθηκε και η σχετική εγκύκλιος Μ.Φ. 2119.4/3/06/16-06-2006, η οποία προβλέπει μεταξύ άλλων τα ακόλουθα:
- Η ύπαρξη λουομένων σε μία θαλάσσια περιοχή αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για τον χαρακτηρισμό της περιοχής αυτής ως χώρου λουομένων.
- Στην περίπτωση κατά την οποία σε μία τοποθεσία ή παραλία (στην οποία δεν παρευρίσκονται την δεδομένη χρονική στιγμή λουόμενοι) κυκλοφορεί ιδιοκτήτης ζώου μαζί με αυτό ή ο εν λόγω προβαίνει στο λούσιμο του ζώου, τότε ο ιδιοκτήτης δεν διαπράττει παράβαση.
- Εάν όμως στην ίδια τοποθεσία καταφθάσουν λουόμενοι, τότε ο ιδιοκτήτης οφείλει είτε να το απομακρύνει από την τοποθεσία αυτή, είτε να το διατηρήσει ασφαλισμένο σε απόσταση από τους λουόμενους τέτοια που να μην παρενοχλούνται αυτοί προκειμένου να μην διαπράττει την ανωτέρω παράβαση.
Πολλές φιλοζωϊκές οργανώσεις – εμφανώς ενοχλημένες από τις ανωτέρω ρυθμίσεις – έχουν κατά καιρούς ζητήσει την άρση της ανωτέρω “αναχρονιστικής”, όπως την αποκαλούν, εγκυκλίου από το Υπουργείο Ναυτιλίας και Αιγαίου, τη Γενική Γραμματεία Λιμένων και Λιμενικής Πολιτικής και τη Γενική Διεύθυνση Κτηνιατριακής με το ακόλουθο σκεπτικό (παρατίθεται η πιο πρόσφατη επιστολή – καλοκαίρι 2013 – με αυτούσια σχετικά αποσπάσματά της):
“Το άρθρο 3, παράγραφος 1, περίπτωση β του ν.δ. 444/1970 ορίζει τους χώρους αρμοδιότητας του Λιμενικού Σώματος, ήτοι θαλάσσια περιοχή, λιμένες και χερσαίες ζώνες λιμένων αλλά σε καμία περίπτωση τις παραλίες, που ανήκουν στην αρμοδιότητα της ΕΛ.ΑΣ και της Δημοτικής Αστυνομίας. Οι παραλίες αποτελούν κοινόχρηστους χώρους, άρα εφαρμόζονται οι διατάξεις του Ν.4039/2012 και δεν απαγορεύεται η κυκλοφορία και η παραμονή κατοικίδιων σε αυτές, αφού ισχύουν οι σχετικές διατάξεις όλου του άρθρου 5 και κυρίως των παραγράφων 1, 2 και 3 αυτού.
Από τα παραπάνω, η εγκύκλιος Μ.Φ. 3111.10/1/93/20-05-93 η οποία επαναλαμβάνεται και με την Μ.Φ. 2119.4/3/06/16-06-2006 δεν έχει καμία ισχύ για τις παραλίες και άρα η απομάκρυνση ανθρώπων με κατοικίδια από αυτές και η απόδοση προστίμου αποτελεί παράβαση καθήκοντος για το εκάστοτε όργανο ελέγχου που την επιβάλει. Η ισχύς της ανωτέρω εγκυκλίου, περιορίζεται αυτόματα στο αν τελικά επιτρέπεται το κατοικίδιο να κολυμπά.
Αυτό όμως φαίνεται να εξαρτάται όχι από κάποια αντικειμενικά κριτήρια αλλά από την παρουσία λουομένων στην παραλία, το ποσοστό φιλοζωίας τους και τις διαθέσεις τους την δεδομένη χρονική στιγμή, κάτι που αφενός μεν δεν συνάδει με την νομιμότητα – αφού η παραλία είναι κοινόχρηστος χώρος – και αφετέρου εκμηδενίζει την αντικειμενικότητα που πρέπει να διέπει έναν νόμο.
Συνεπώς, η ανωτέρω εγκύκλιος τόσο ως προς το σκέλος της παραμονής ή περιπάτου κατοικίδιων στις παραλίες, όσο και ως προς το σκέλος που αφορά τα κριτήρια για το λούσιμο ή όχι των ζώων είναι μη σύννομη και πρέπει να καταργηθεί το συντομότερο.”
Στα πλαίσια της ίδιας επιστολής συναντάται περίπτωση (Γ) με γενικό τίτλο “Ρύπανση – Ο Σκύλος δε δύναται να ρυπάνει τη θάλασσα” και το ακόλουθο περιεχόμενο:
“Ο σκύλος δε δύναται να ρυπάνει την θάλασσα.
Οι ανατομικές του λειτουργίες του απαγορεύουν να αφοδεύσει ή ουρήσει σε όρθια στάση ή κολυμπώντας. Επομένως ζητάμε:
• Την άμεση κατάργηση των εγκυκλίων και διατάξεων, που αντίκεινται, ως προαναφέραμε, στον νόμο ο οποίος και υπερισχύει.
Οι ανατομικές του λειτουργίες του απαγορεύουν να αφοδεύσει ή ουρήσει σε όρθια στάση ή κολυμπώντας. Επομένως ζητάμε:
• Την άμεση κατάργηση των εγκυκλίων και διατάξεων, που αντίκεινται, ως προαναφέραμε, στον νόμο ο οποίος και υπερισχύει.
• Την ενημέρωση άμεσα, όλων των Λιμεναρχείων της χώρας για την υπερίσχυση του νόμου 4039/12 στις παραλίες, όσον αφορά τον περίπατο ή την παραμονή ζώων σε αυτές, ως ορίζει το άρθρο 5 του ανωτέρω Νόμου.
• Να εκδοθεί νέα εγκύκλιος – το δυνατόν συντομότερα λόγω θερινής περιόδου και τουρισμού (το πλείστον των περιπτώσεων φιλόζωοι) – και να ορισθεί ότι επιτρέπεται το λούσιμο των κατοικίδιων ζώων, τουλάχιστον σε όλες τις ελεύθερες παραλίες και εκεί που δεν υπάρχουν εγκαταστάσεις ή παραχώρηση.Εξάλλου η παραλία και η θάλασσα είναι κοινόχρηστα πράγματα και έχετε την υποχρέωση να εξασφαλίσετε την ελεύθερη και απρόσκοπτη πρόσβαση σε όλους.
Με εκτίμηση,
Για την Πανελλαδική Φιλοζωική και Περιβαλλοντική Ομοσπονδία και
την Πανελλαδική Συντονιστική Επιτροπή Ζωοφιλικών Σωματείων
Η Πρόεδρος | Η Αντιπρόεδρος | Η Γραμματέας
Αναστασία Μπομπολάκη | Μάριζα Χριστοδούλου |Μαρία Χουστουλάκη”
Αναστασία Μπομπολάκη | Μάριζα Χριστοδούλου |Μαρία Χουστουλάκη”
Γίνεται φανερό πως πρόκειται για μια συστηματική προσπάθεια από τις φιλοζωϊκές οργανώσεις ενίσχυσης και απόλυτης επικράτησης του τελευταίου νόμου για τα ζώα συντροφιάς (Νόμος 4039/2012). Συγκεκριμένη άλλωστε είναι η επίκληση στην ανωτέρω επιστολή του άρθρου 5 του νομοθετήματος αυτού – επίκληση που προκαλεί εντύπωση στο Ανώτατο Κοινωνικό Δικαστήριο, δεδομένου ότι αφορά στις ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ ιδιοκτητών δεσποζόμενου ζώου συντροφιάς και όχι σε ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ τους.
Ειδικά στην παράγραφο 2 του ίδιου άρθρου (5) υπογραμμίζεται και η ευθύνη του κατόχου του ζώου για οποιαδήποτε βλάβη ή ζημιά προκαλείται από το ζώο, ενώ στα πλαίσια του ίδιου άρθρου (5), παράγραφος 1, περίπτωση (στ) προβλέπεται η υποχρέωση του ιδιοκτήτη “να μεριμνά για τον άμεσο καθαρισμό του περιβάλλοντος από τα περιττώματα του ζώου εκτός αν πρόκειται για σκύλο βοήθειας”. (Ειδικά για την τελευταία περίπτωση – άρθρο 5, παράγραφος 1, περίπτωση στ, στο άρθρο 21 του Νόμου, προβλέπεται ως διοικητική κύρωση – πρόστιμο το ποσό των 100 ευρώ για παράλειψη άμεσου καθαρισμού του περιβάλλοντος από τα περιττώματα του ζώου).
Συνεπώς, κρίνεται ως εσφαλμένη η ανωτέρω επίκληση του άρθρου 5 που έχει διαφορετικό περιεχόμενο και αποστολή, ενώ το Κοινωνικό Δικαστήριο οφείλει να διευκρινήσει ότι ΔΕ ΣΥΝΤΑΣΣΕΤΑΙ καθόλου με την ανωτέρω άποψη περί υπερισχύος του Νόμου 4039/2012 στις ακτές, τις παραλίες και πολύ δε περισσότερο στη θαλάσσιες ζώνες, όπου δέχεται ότι κατισχύει ο Γενικός Κανονισμός Λιμένος – άποψη που έχει υιοθετηθεί παγίως από τη νομολογία.
Νομολογιακά, αξίζει να αναφερθούν δύο δικαστηριακές αποφάσεις: η Εφετειακή υπ’ αριθμ. 2130/2003 του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών και η Αναιρετική υπ’ αριθμ. 175/2005 του Αρείου Πάγου, η οποία εν τέλει αναίρεσε την πρώτη (αμφότερες εντοπίζονται στην Τράπεζα Νομικών Πληροφοριών “ΝΟΜΟΣ”).
Τα πραγματικά περιστατικά αφορούν σε μια γυναίκα η οποία “μπήκε στη θάλασσα στην παραλία του οικισμού Αίολος της Κοινότητας Παλαιάς Φώκαιας Αττικής κρατώντας στην αγκαλιά το σκυλάκι της που δεν έφερε περιλαίμιο με πιστοποιητικά εμβολίων” και έναν άνδρα που “επειδή είχε κακή εμπειρία από μολύνσεις που προέρχονται από σκύλους…, ζήτησε από τη γυναίκα να βγάλει το ζώο από τη θάλασσα, όμως αυτή αρνήθηκε, παρά τις επίμονες και συνεχείς συστάσεις του, ισχυριζόμενη πως στην εν λόγω παραλία δεν υπάρχει οργανωμένη πλαζ”. Εν συνεχεία η ίδια γυναίκα “αρνήθηκε να συμμορφωθεί και στις υποδείξεις των αρμοδίων λιμενικών οργάνων που κλήθηκαν από τον άντρα για να επιληφθούν της υποθέσεως” με αποτέλεσμα ο κύριος να μην μπορέσει να κάνει μπάνιο και να οδηγήσει την υπόθεση στα εθνικά δικαστήρια ισχυριζόμενος ότι “η άρνηση της γυναίκας προσέβαλε παράνομα και υπαίτια την προσωπικότητά του και ότι δικαιούται εύλογη χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης ποσού 100.000 δραχμών, την οποία υπέστη από την πράξη της γυναίκας” ζητώντας αθροιστικά “να υποχρεωθεί η ίδια κυρία να παραλείπει στο μέλλον να βάζει το σκύλο της στο νερό στον αναφερόμενο παραλιακό χώρο”.
Το πρωτοβάθμιο δικαστήριο (Ειρηνοδικείο Καλλιθέας) δικάζοντας με την τακτική διαδικασία έκρινε την αγωγή του κυρίου ως νόμιμη και, αφού την εξέτασε, τη δέχτηκε ως βάσιμη και από ουσιαστική άποψη – ήτοι δικαίωσε τον άνδρα. Κατά της απόφασης αυτής η ιδιοκτήτρια του ζώου άσκησε έφεση ζητώντας την εξαφάνιση της αποφάσεως και την τελική απόρριψη της αγωγής.
Η εφετειακή απόφαση υπ’ αριθμ. 2130/2003 – επικαλούμενη ακόμη και έγγραφο του Πανελλήνιου Κτηνιατρικού Συλλόγου (υπ’ αριθμ. 240/11.5.2001) δυνάμει του οποίου “δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος για την υγεία των ανθρώπων από την κοινή κολύμβηση με ζώα, τα νοσήματα που μεταδίδονται από άνθρωπο σε άνθρωπο αποτελούν κίνδυνο για τους λουομένους, σε αντίθεση με τα νοσήματα που μεταδίδονται από ζώο σε άνθρωπο που δεν μεταδίδονται στην περίπτωση της κοινής κολύμβησης” – δέχθηκε ότι “δεν υπήρξε κανένας κίνδυνος για την υγεία του ενάγοντος, και ειδικά να μεταδοθεί σ’ αυτόν κάποια νόσος ή να μολυνθεί γενικά από το σκυλάκι, η δε άρνηση της εναγομένης με τις παραπάνω προϋποθέσεις να το βγάλει από την θάλασσα δεν αποτελεί αντικειμενικά προσβολή της προσωπικότητας αυτού που ζητεί να το βγάλει από το νερό, συνακόλουθα δεν προσβλήθηκε η προσωπικότητα του ενάγοντος από την άρνηση αυτή της εναγομένης και από την επιμονή της να μην απομακρύνει το σκυλάκι από την παραλία όπου βρισκόταν ο ενάγων για μπάνιο και αναψυχή. Κατά συνέπεια η αγωγή του έπρεπε να απορριφθεί ως αβάσιμη από ουσιαστική άποψη. Το πρωτοβάθμιο δικαστήριο το οποίο με την εκκαλουμένη απόφαση δέχτηκε την αγωγή ως κατ’ ουσίαν βάσιμη, εσφαλμένα εκτίμησε τις αποδείξεις …, και πρέπει να γίνει δεκτή η κρινόμενη έφεση ως βάσιμη κατ’ ουσίαν, να εξαφανιστεί η εκκαλουμένη απόφαση, να κρατηθεί η υπόθεση και δικαστεί η αγωγή, να απορριφθεί αυτή ως αβάσιμη κατ’ ουσίαν …” – ήτοι δικαίωσε την κυρία.
Όπως σε κάθε νομική αμφισβήτηση, μετά την έκδοση εφετειακής απόφασης, το λόγο πήρε το Ακυρωτικό Δικαστήριο της χώρας μετά από αναίρεση που άσκησε ο ηττηθείς στο δεύτερο βαθμό κύριος. Να σημειωθεί ότι τελικώς ως απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου της χώρας υπερισχύει η οποιαδήποτε απόφαση του Άρειου Πάγου και όχι η όποια εφετειακή. Έτσι λοιπόν στο εν λόγω νομικό ζήτημα ο Άρειος Πάγος με την υπ’ αριθμ. 175/2005 απόφαση του έκρινε ότι:
“Επειδή, κατά τη διάταξη του άρθρου 230 παράγραφος 1 στοιχείο ζ΄ του Γενικού Κανονισμού Λιμένα Λαυρίου, ο οποίος επέχει ισχύ αστυνομικής διατάξεως και εγκρίθηκε με την απόφαση 1046/1978 του Υπουργού Εμπορικής Ναυτιλίας κατ’ εξουσιοδότηση του άρθρου 156 του ν.δ. 187/1973 περί Κώδικα Δημοσίου Ναυτικού Δικαίου, απαγορεύεται η κυκλοφορία ζώων καθώς και το λούσιμο αυτών σε χώρους λουομένων. Η απαγορευτική αυτή διάταξη αποσκοπεί στην προστασία, εκτός του γενικού, και του ατομικού συμφέροντος των λουομένων και η παράβασή της συνιστά αδικοπραξία κατά την έννοια του άρθρου 914 Α.Κ εφόσον συντρέχουν και οι λοιποί όροι της διατάξεως, έχει δε εφαρμογή, ενόψει του γενικού σκοπού προστασίας από ασθενειών που μεταδίδονται με ζώα και του ότι δεν γίνεται διάκριση, σε όλους τους χώρους λουομένων της περιφέρειας που ισχύει ο κανονισμός και όχι μόνο σε χώρους που υπάρχουν οργανωμένες λουτρικές του εγκαταστάσεις. (…) Ωστόσο το Πρωτοδικείο απέρριψε την αγωγή, επειδή έκριναν ότι ο κανονισμός ισχύει μόνο επί λουτρικών εγκαταστάσεων και δεν ιδρύεται παράνομη συμπεριφορά με την ανωτέρω ενέργεια της αναιρεσίβλητης, επικουρικώς δε και διότι η παράβαση της διατάξεως αυτής δεν αποτελεί αντικειμενικά παράνομη προσβολή της προσωπικότητας των άλλων λουομένων, κατά την έννοια του άρθρου 57 Α.Κ.
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
Αναιρεί την απόφαση 2130/2003 του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, ως Εφετείου.
Παραπέμπει την υπόθεση στο ίδιο Πολυμελές Πρωτοδικείο, συγκροτούμενο από άλλους δικαστές.
Και επιβάλλει στην αναιρεσίβλητη τη δικαστική δαπάνη του αναιρεσείοντος, την οποία ορίζει σε χίλια πεντακόσια (1500) ευρώ.”
Κοινώς, δικαίωσε το κύριο, αποσαφηνίζοντας την τοπική ισχύ των σχετικών νομοθετικών διατάξεων, επεκτείνοντας την εφαρμογή τους σε όλους τους χώρους λουομένων της περιφέρειας που ισχύει ο κανονισμός και όχι μόνο σε οργανωμένες λουτρικές εγκαταστάσεις – ήτοι οργανωμένες παραλίες.
Το Ανώτατο Κοινωνικό Δικαστήριο συντάσσεται απόλυτα με την άποψη του Αρείου Πάγου, δεχομένο την ισχύ του άρθρου 230 παράγραφος 1 στοιχείο ζ΄ του Γενικού Κανονισμού Λιμένα Λαυρίου σε κάθε είδους παραλία και όχι μόνο στις οργανωμένες καθώς και ότι παραβίαση της σχετικής διατάξεως συνιστά αδικοπραξία κατά το άρθρο 914 του Αστικού Κώδικα (εφόσον πληρούνται και οι λοιπές προϋποθέσεις του εν λόγω άρθρου).
Το μόνο που ίσως θα πρέπει να αποσαφηνισθεί είναι το ζήτημα της αρμοδιότητος των αρχών (λιμενικού σώματος και ελληνικής αστυνομίας), ήτοι, όταν το ζώο βρίσκεται στη θάλασσα, σχετική εξουσία έχουν οι λιμενικές αρχές, ενώ, όταν το ζώο βρίσκεται στην παραλία, τυχόν βεβαίωση παραβάσεως της νομοθεσίας ανήκει στη δικαιοδοσία των αστυνομικών αρχών – αναγνώσκεται η σχετική γνωμοδότηση του Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Σύρου, κ. Παναγιώτη Κ. Παναγιωτόπουλου: “Αρμοδιότητα του Λιμενικού Σώματος για τη διενέργεια προανακριτικών και αστυνομικών πράξεων υφίσταται στους λιμένες και στις χερσαίες ζώνες αυτών, αυτή δε, επεκτείνεται και στις παραλίες, για τις οποίες γίνεται λόγος στο άρθ. 3 παρ. 1 περ. β’ του Ν.Δ. 444/1970, στις οποίες δηλαδή διενεργούνται εργασίες οι οποίες είναι συναφείς με τη λειτουργία των λιμένων και όχι σε οποιαδήποτε άλλη παραλία. Σε οποιαδήποτε άλλη παραλία, αρμόδια είναι η κατά τόπο αστυνομική αρχή, εξαιρουμένων βέβαια των περιπτώσεων που διενεργούνται οι εργασίες, οι οποίες προβλέπονται στην παρ. 4 του άρθρου 3, οπότε ο εν λόγω χώρος εξομοιώνεται με λιμένα και χερσαία ζώνη λιμένα, ιδρυόμενης σ’ αυτήν την περίπτωση σχετικής αρμοδιότητας του Λιμενικού Σώματος.»
Πρόσθετα να σημειωθεί η υποχρέωση των ιδιοκτητών ζώων συντροφιάς κατά το άρθρο 5 παράγραφος 3 του Νόμου 4039/2012: “…ο ιδιοκτήτης α) μεριμνά να γίνεται ο περίπατος … πάντα με συνοδό, β) οφειλεί να παίρνει τα κατάλληλα μέτρα, ώστε να μην εξέρχεται ελεύθερα ο σκύλος του από το χώρο της ιδιοκτησίας του και εισέρχεται σε χώρους άλλων ιδιοκτησιών ή σε κοινόχρηστους χώρους”. Τα ανωτέρω σημαίνουν ότι η παρουσία του ζώου οπουδήποτε (άρα και στην παραλία) πρέπει να γίνεται με αυστηρούς όρους: να συνοδεύεται πάντα, ΝΑ ΜΗΝ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟ και να φέρει το βιβλιάριο υγείας προκειμένου να αποδεικνύεται ότι είναι εμβολιασμένο.
Συνοψίζοντας και με πρόθεση να συγκερασθούν τα συμφέροντα του συνόλου των πολιτών (η κοινωνία δεν αποτελείται μόνο από φιλόζωους πολίτες, ούτε μόνο αυτοί είναι φορείς δικαιωμάτων) το Ανώτατο Κοινωνικό Δικαστήριο υιοθετεί την ακόλουθη άποψη:
Δέχεται την παρουσία και τον περίπατο ζώων στις παραλίες.
Αρκεί: α) να συνοδεύονται, β) να είναι δεμένα και όχι να κυκλοφορούν ελεύθερα, γ) να φέρουν βιβλιάριο υγείας ή ένδειξη ότι είναι εμβολιασμένα.
Κρίνει ότι επιτρέπεται το λούσιμο του ζώου ΜΟΝΟ σε απομακρυσμένες παραλίες, κατά κανόνα χωρίς λουόμενους, κατ’ εξαίρεση με ελάχιστους λουομένους και με την πρόσθετη επισήμανση ότι εάν παραπονεθεί κάποιος λουόμενος, πρέπει το ζώο να απομακρυνθεί από τη θάλασσα.
Ως προς τα ζητήματα αρμοδιότητας, το Κοινωνιοδικείο δέχεται ότι αρμόδιο όργανο για τη βεβαίωση της παράβασης είναι, για, μεν, την παρουσία και τον περίπατο του σκύλου στην παραλία η αστυνομία για, δε, το μπάνιο του σκύλου στη θάλασσα το λιμενικό.
Αρκεί: α) να συνοδεύονται, β) να είναι δεμένα και όχι να κυκλοφορούν ελεύθερα, γ) να φέρουν βιβλιάριο υγείας ή ένδειξη ότι είναι εμβολιασμένα.
Κρίνει ότι επιτρέπεται το λούσιμο του ζώου ΜΟΝΟ σε απομακρυσμένες παραλίες, κατά κανόνα χωρίς λουόμενους, κατ’ εξαίρεση με ελάχιστους λουομένους και με την πρόσθετη επισήμανση ότι εάν παραπονεθεί κάποιος λουόμενος, πρέπει το ζώο να απομακρυνθεί από τη θάλασσα.
Ως προς τα ζητήματα αρμοδιότητας, το Κοινωνιοδικείο δέχεται ότι αρμόδιο όργανο για τη βεβαίωση της παράβασης είναι, για, μεν, την παρουσία και τον περίπατο του σκύλου στην παραλία η αστυνομία για, δε, το μπάνιο του σκύλου στη θάλασσα το λιμενικό.
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
ΔΙΚΑΖΕΙ με αφορμή την έξαρση των αμφισβητήσεων που παρατηρούνται στις ελληνικές παραλίες και θάλασσες κατά τη θερινή περίοδο με αφορμή την παρουσία ζώων συντροφιάς σε αυτές.
ΚΗΡΥΣΣΕΙ τους παραβάτες των ανωτέρω διατάξεων ΕΝΟΧΟΥΣ, όπως κατηγορούνται,
ΕΠΙΚΡΟΤΕΙ τη βεβαίωση παράβασης από τις αρμόδιες αρχές και την επιβολή προστίμου στους μη συμμορφούμενους πολίτες.
ΠΑΡΟΤΡΥΝΕΙ κάθε ημεδαπό και αλλοδαπό πολίτη να σεβασθεί τα δικαιώματα όλων των συνανθρώπων του προάγοντας έτσι ένα πνεύμα αλληλεγγύης, σεβασμού και πολιτισμού και αναγνωρίζοντας τους το δικαίωμα να απολαύσουν την παραλία ανενόχλητοι.
ΕΠΙΚΡΙΝΕΙ τα πρόσωπα που σπεύδουν να χαρακτηρίσουν αποφάσεις όπως η παρούσα και η σχετική του Αρείου Πάγου (υπ’ αριθμ. 175/2005) ως εχθρικές προς τα ζώα συντροφιάς και “ρατσιστικές”, υπογραμμίζοντας πωςζούμε σε μία οργανωμένη κοινωνία που δεν αποτελείται αποκλειστικά και μόνο από πολίτες με φιλοζωικά αισθήματα. Να υπογραμμισθεί άλλωστε πως ΟΜΟΙΕΣ νομοθετικές ρυθμίσεις που απαγορεύουν την παρουσία ζώων στην παραλία και παράβαση των οποίων συνεπάγεται επιβολή χρηματικών ποινών απαντώνται σε όλο το κόσμο – όχι μόνο στην Ελλάδα.
ΚΡΙΘΗΚΕ, αποφασίστηκε και δημοσιεύτηκε σε δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριό του.
Θεσσαλονίκη,
Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΟΔΙΚΩΝ
[Το ανωτέρω δεν αποτελεί αυθεντική απόφαση δικαστικού οργάνου με τις έννομες συνέπειες που ορίζει ο νόμος. Η δομή δικαστικής απόφασης υιοθετείται για τους σκοπούς του εν λόγω ιστολογίου.]
%20(3).jpg)
