Ο Μπάμπης, ο Γιώργος, ο Άρης, ο Χρήστος και ο Νίκος.
Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίστης
Θυμόμαστε οι παλαιότεροι ότι μέχρι και τη δεκαετία του ΄70 δεν μπορούσε Έλλην πολίτης να αποκτήσει άδεια για την άσκηση του έσχατου επαγγέλματος, αν δεν διέθετε πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων, ήτοι βεβαίωση..
της οικείας Αστυνομικής Αρχής ότι δεν εμφορείται από κομμουνιστικές ιδέες ή έστω αριστερόφρονες αντιλήψεις.
Θυμόμαστε, επίσης, ότι όλοι οι σοσιαληστές διακηρύσσουν πως ο Ανδρέας Παπανδρέου έφερε τη Δημοκρατία και έβγαλε τους κατατρεγμένους από την απομόνωση καταργώντας και τα περίφημα αυτά πιστοποιητικά. Θυμόμαστε, ασφαλώς, και το show της καύσης από τον Αντρέα των «φακέλων» της Ασφάλειας στην Υψικάμηνο της Χαλυβουργικής, αφού, βεβαίως, τα στοιχεία των εν λόγω φακέλων είχαν αποκτήσει ηλεκτρονική μορφή προς διαιώνιση του είδους.
Ζούμε πλέον σε καθημερινή βάση το πολυπόθητο αγαθό της αντικειμενικής ενημέρωσης από αντικειμενικούς δημοσιογράφους εν πλήρει ελευθερία και Δημοκρατία. Ο κ. Μπάμπης του ΣΚΑΙ π.χ., αλλά και ο κ. Κώνστας, είναι γνωστοί μνημονιολάγνοι και διαπρύσιοι κήρυκες της ευτυχίας που έχουν φέρει τα Μνημόνια αρνούμενοι να επισκεφθούν οφθαλμίατρο. Κάνουν κάπου-κάπου και μερικές κυβιστήσεις, αλλά η μνημονιολαγνεία τους είναι αταλάντευτη. Αυτοί δεν χάνουν ποτέ τη δουλειά τους. Έχουν ακόμη πολλή δουλειά να κάνουν. Δεν τους απολύει κανείς, διότι είναι trendy για το εργολαβοσυνδικαλιστικοπολιτικό σύμπλεγμα.
Ο Γιώργος Δελαστίκ είναι ένας ηπιότατων τόνων και αξιοπρεπέστατος αριστερός δημοσιογράφος που δεν κρύβει λόγια και γράφει τα πράγματα με το όνομά τους. Επόμενο είναι να χάνει κάθε λίγο και λιγάκι τη δουλειά του απολυόμενος. Τον έδιωξαν από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, τον έδιωξαν και από το ΕΘΝΟΣ.
Ο Άρης Πορτοσάλτε είναι ο δημοσιογράφος που θα ήθελε ένα Σύνταγμα, το οποίο θα απαγορεύει τις απεργίες γενικώς, θα καταργεί τη δημόσια Παιδεία και Υγεία και εν γένει ο,τιδήποτε έχει σχέση με το κοινωνικό κράτος. Ας μη μιλήσουμε για κράτος δικαίου. Όσο για την ελευθερία του λόγου ασφαλώς και θα ήθελε να διατηρηθεί, αλλά μόνον για τους υμνητές της εκάστοτε κυβέρνησης, αρκεί αυτή να είναι προσηλωμένη στις αρχές του αισχρού καπιταλισμού και της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Ο Πρετεντέρης και η Τρέμη μπροστά του ωχριούν. Ο Καψής είναι νάνος.
Ο Νίκος Μπογιόπουλος είναι ένας δημοσιογράφος συνεπής στα κομμουνιστικά ιδεώδη, με κοφτερό μυαλό και αιχμηρή πένα. Ούτε αυτός μασάει τα λόγια του. Κάθε κείμενό του και κάθε παρουσία του στα τηλεοπτικά μέσα συνοδευόταν από ακλόνητα επιχειρήματα και αδιάσειστα ντοκουμέντα που έσπαγαν κόκκαλα. Κι’ αυτός, όμως, απελύθη και μάλιστα από το δημοσιογραφικό όργανο της ΚΕ του ΚΚΕ για λόγους οικονομικούς. Δεν άντεχε ο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ τον μισθό ενός Μπογιόπουλου. Γιατί άραγε; Μήπως είναι ρεβιζιονιστής, σεχταριστής, φραξιονιστής, οπορτουνιστής, λίγο απ’ όλα; Πού να ξέρω, έχω μπερδευτεί μ’ αυτή την ορολογία. Θα πρέπει κι’ αυτός τώρα να αναζητήσει άλλους τρόπους, για να πορίζεται τα προς το ζην.
Τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων απεβίωσαν προ πολλού. Ζήτωσαν τα πιστοποιητικά προσήλωσης στις αρχές και στις ιδέες της μίζας, της αρπαχτής, της φοροδιαφυγής και της εξαθλίωσης του λαού, προ πάντων όμως του κόμματος είτε αυτό είναι δεξιό είτε αριστερό που δεν ανέχεται τίποτε άλλο πέρα από το «ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ».
Και μετά παραπονούνται τα χρυσοποίκιλτα αργυρώνητα παπαγαλάκια που ο Κασσιδιάρης τα απεκάλεσε «λινάτσες». Αυτό το νευρικό παιδί προέβη στο understatement of the century!
Σωτήριος Καλαμίτσης
Φίλος του γιατρού Γωγούση
