Γράφει ο Χρήστος Μάτης
Κατ' αρχήν θα ήθελα να ευχαριστήσω τους διοργανωτές, την ‘’Κοινωνία Πρώτα’’ για την τιμή που μου έκαναν να με συμπεριλάβουν στο πάνελ των ομιλητών.
Στο ερώτημα με «ποιο πρόγραμμα», υπάρχει μία απλή απάντηση:
Την είχε δώσει ο Γιαννης Ιωάννου σε ένα σκίτσο του στο ΠΟΝΤΙΚΙ, όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1982 έκανε τον «απολογισμό του προγράμματος των πρώτων εκατό ημερών» της κυβέρνησής του. “Όπως βλέπετε, μπορούμε να κυβερνήσουμε και χωρίς πρόγραμμα”, έλεγε ο Παπανδρέου στο σκίτσο…
Αυτό στις μέρες μας έχει πάρει μία άλλη διάσταση. Τι χρειάζεται το πρόγραμμα, από τη στιγμή που η ατζέντα καθορίζεται από εξωτερικά και εν πολλοίς τυχαία γεγονότα;
Έγραφε τις προάλλες ο καλός συνάδελφος Γιάννης Ευσταθίου, ότι η ένταξη στις διαθεσιμότητες δεν θα εξαρτηθεί από τις ανάγκες, τις επιταγές ή το τι κρίνεται άχρηστο, αλλά από το που μπορεί να επιβληθεί εύκολα χωρίς αντιδράσεις. Ακούω λοιπόν διάφορους να λένε: Μα τι πρόγραμμα να κάνουμε όταν δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει αύριο;
Πρακτικά, λοιπόν, έχουμε φτάσει στο σημείο, το πρόγραμμα να είναι πρόφαση.
Όμως, στην αυτοδιοίκηση, για παράδειγμα, υπάρχει μία συγκεκριμένη ατζέντα. Οι ίδιες οι αρμοδιότητές της. Δεν μπορεί κάποιοι που θέλουν να διοικήσουν να μην έχουν πλήρη και διακηρυγμένη άποψη, πώς θα διαχειριστούν τις αρμοδιότητες που έχει ο δήμος.
Για παράδειγμα, είναι άνευ λόγου να λες ότι έχεις μεγαλεπήβολα σχέδια για τον πολιτισμό, όταν δεν έχεις άποψη για το τι πρέπει να γίνει για να βελτιωθεί, η λειτουργία της έκδοσης πιστοποιητικών γέννησης ή η έκδοση αδειών.
Οι αρμοδιότητες της αυτοδιοίκησης είναι συγκεκριμένες. Κι από εκεί ξεκινάμε! Υποχρεωτικά. Και στη συνέχεια ακολουθούν οι προθέσεις για το τι επιπλέον πρέπει να γίνει και πώς μπορεί να γίνει αυτό. Δεν καταλαβαίνω γιατί ο Δήμος Θεσσαλονίκης, πρέπει να λειτουργεί φροντιστήρια, έστω εθελοντικά. Ένας δημόσιος φορέας ενισχύει την άποψη ότι τα δημόσια σχολεία δεν επαρκούν…
Η διοίκηση ή αυτοί που διεκδικούν να την ασκήσουν, ξέρουν, ή τουλάχιστον πρέπει να ξέρουν, τι προσωπικό έχουν, τι μπορούν να κάνουν μ’ αυτό που έχουν και κυρίως τι χρήματα έχουν να διαθέσουν.
Οι πολίτες πρέπει να ξέρουν τι χρήματα θα διατεθούν και για ποιο σκοπό. Ο προϋπολογισμός δεν είναι οικονομικό μέγεθος, είναι ένα βαθιά πολιτικό εργαλείο, το οποίο καταδεικνύει τις προτεραιότητες αυτών που διοικούν.
Σήμερα, η παρουσίαση του προϋπολογισμού έχει εξελιχθεί σε μία παράθεση αριθμών, την οποία ελάχιστοι καταλαβαίνουν.
Αυτή, όμως, είναι η βάση πάνω στην οποία θα δημιουργηθούν οι συμμαχίες. Ο τρόπος διαχείρισης των αρμοδιοτήτων και οι προτεραιότητες στην κατάρτιση του προϋπολογισμού.
Αλλά αυτή η διαδικασία, η οποία αγγίζει με διαφορετικό τρόπο τον καθένα, δεν μπορεί να οδηγήσει σε μία συμμαχία κομμάτων, ούτε να προκύψει από αυτή.
Η πολιτική διαδικασία έχει υποστεί τεράστιο πλήγμα στην αξιοπιστία της, που είχε ως αποτέλεσμα η συμμετοχή στις δημοτικές εκλογές του 2010 να είναι στο 42% και στις βουλευτικές του 2012 στο 62%, ενώ διακυβευόταν η ακυβερνησία της χώρας. Ούτε αυτό καν συγκίνησε.
Οι πολίτες δεν πιστεύουν ότι ο λόγος τους μετράει στις αποφάσεις για τη ζωή τους. Γι’ αυτό πρέπει να πειστούν να συμμετέχουν. Πρέπει να πειστούν ότι αν συμμετάσχουν ο λόγος τους θα έχει αξία. Αμέσως και όχι μέσω κάποιας κομματικής διαδικασίας, στην οποία είναι ούτως ή άλλως επιφυλακτικοί.
Γι’ αυτό χρειαζόμαστε μία μεγάλη συμμαχία έντιμων και ανιδιοτελών πολιτών. Στην οποία θα προσέρχεται ο καθένας μόνος του. Στην οποία ο καθένας θα εγγυάται για όλους και όλοι για τον καθένα ξεχωριστά. Και θα συμμετέχει σε μία μεγάλη σύνθεση.
Αν δεν συμμετέχουν στη διαμόρφωση της πολιτικής οι αμέσως ενδιαφερόμενοι, δεν θα μπορέσουν ποτέ να στηρίξουν την εφαρμογή της.
Πολιτική χωρίς την κοινωνία, είναι θέατρο που παίζει χωρίς να έχει θεατές, εφημερίδες που τυπώνονται χωρίς να έχουν αναγνώστες.
Είναι αδιέξοδη και προκαλεί καχυποψίες.
Η πόλη μπορεί να γίνει πόλη για μας, μόνο από μας!
Φτιάχνοντας όλοι μαζί αυτή τη μεγάλη συμμαχία των ανθρώπων!
(τα παραπάνω απετέλεσαν ομιλία του δημοτικού συμβούλου Θεσσαλονίκης Χ.Μάτη σε ημερίδα της πολιτικής οργάνωσης "Κοινωνία πρώτα")
