Γράφει ο Γιάννης Τσιαμήτρος*
Η κατάσταση είναι απλά απελπιστική, δήλωσε πριν λίγες μέρες δημοσιογράφος μεγάλης εφημερίδας.
Και έτσι είναι. Στη χώρα που τα τελευταία χρόνια γνώρισε μια βαθύτατη οικονομική κρίση, που το βιοτικό επίπεδο κατρακύλησε και κατρακυλά σε κλίμακες με άρωμα Bαλκανίων και κάθε κοινωνική κρατική μέριμνα καταργήθηκε ουσιαστικά, το να δηλώνεις πως η κατάσταση είναι απελπιστική δεν είναι πλέον φοβάμαι λαϊκισμός, αλλά μια δύσκολη και σκληρή αποτύπωση.
Η κατάσταση είναι απλά απελπιστική, δήλωσε πριν λίγες μέρες δημοσιογράφος μεγάλης εφημερίδας.
Και έτσι είναι. Στη χώρα που τα τελευταία χρόνια γνώρισε μια βαθύτατη οικονομική κρίση, που το βιοτικό επίπεδο κατρακύλησε και κατρακυλά σε κλίμακες με άρωμα Bαλκανίων και κάθε κοινωνική κρατική μέριμνα καταργήθηκε ουσιαστικά, το να δηλώνεις πως η κατάσταση είναι απελπιστική δεν είναι πλέον φοβάμαι λαϊκισμός, αλλά μια δύσκολη και σκληρή αποτύπωση.
Η χώρα πέρασε και περνάει ένα μεγάλο σοκ. Ένα σοκ πρωτίστως οικονομικό, που όμως όσο περνούν τα χρόνια λαμβάνει άλλα χαρακτηριστικά, χαρακτηριστικά που παραπέμπουν σε άλλα χρόνια, άλλες καταστάσεις και άλλα μέρη, μακριά από την Ευρώπη της ευημερίας. Χωρίς αμφιβολία το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας είναι οικονομικό, από αυτό το γεγονός άλλωστε ξεκινούν και τα υπόλοιπα δεινά. Ωστόσο με την οικονομική καταστροφή που υπέστη η Ελλάδα ξεγυμνώθηκε αφάνταστα η κρατική μέριμνα, ο κρατικός μηχανισμός, και γενικώς ένα απίστευτα δυσλειτουργικό και ανίκανο για τα ευρωπαικά δεδομένα κράτος, που κοιμόταν τόσα χρόνια κάτω από την οικονομική ανάπτυξη μιας Ελλάδας που έχτιζε με δανεικά, κάλυπτε με ρουσφέτια και υποσχόταν λάφυρα με κομματικά σύμβολα.
Η εικόνα όμως κατέρρευσε, τα δανεικά σταμάτησαν, η οικονομική κρίση ήρθε, και το παντελώς ανίκανο κράτος καλείται τώρα να αντιμετωπίσει μια επερχόμενη ανθρωπιστική κρίση που βαδίζει σε αχαρτογράφητα νερά, αποκτά ευέλικτα χαρακτηριστικά, και πρωταγωνιστές της είναι νεόπτωχοι έλληνες αστικών κέντρων. Είναι εύκολο να κατανοηθεί ότι τα οικονομικά του κράτους βρίσκονται σε άθλιο επίπεδο αλλά θα πρέπει οπωσδήποτε σε μια χώρα που καταρρέει να στηριχθούν στοιχειώδεις κοινωνικές δομές για να μην υπάρξει κοινωνική έκρηξη. Υπάρχουν άνθρωποι ανασφάλιστοι που δεν έχουν καμία πρόσβαση στο σύστημα υγείας, άνθρωποι άστεγοι, άνθρωποι που βρίσκονται στα όρια της φτώχειας και δεν έχουν ούτε να φάνε. Πέρα λοιπόν από μια σκληρή δημοσιονομική προσαρμογή που πρέπει να γίνει θα πρέπει να υπάρξει πρόνοια για μια κοινωνική προσαρμογή, και μάλιστα άμεσα, διότι η ελληνική κοινωνία αντιμετωπίζει ουσιαστικά μια κρίση ταυτότητας, η οποία αν γιγαντωθεί θα έχει ολέθρια πολιτικά και κοινωνικά αποτελέσματα.
Και ναι μιλάμε για μια κρίση ταυτότητας. Σε μια κοινωνία που τα άκρα γίνονται οι πρωταγωνιστές στο πολιτικό σκηνικό, οι αυτοκτονίες πρώτο θέμα καθημερινά στο δημοσιογραφικό σκηνικό, και οι εικόνες με πολίτες να στέκονται στην ουρά για μια σακούλα λαχανικά στο κοινωνικό σκηνικό, τότε σίγουρα μιλάμε για μια αποπροσανατολισμένη κοινωνία που χρειάζεται άμεσα στήριξη, και σε υλικό, και σε ψυχολογικό επίπεδο. Η οικονομική κρίση που μαστίζει την Ελλάδα είναι μια κατάσταση η οποία θα διαρκέσει, θα περάσει και η οικονομία μας θα ορθοποδήσει ξανά. Τα προβλήματα της κοινωνικής κρίσης όμως που θα αφήσει πίσω της, οι κοινωνικές ανισορροπίες, η κοινωνική ανασφάλεια, και το κυριότερο η έλλειψη εμπιστοσύνης προς τα πάντα, θα κάνουν πολύ περισσότερα χρόνια να αποκατασταθούν. Ίσως αν βιαστούμε προλάβουμε μια γενιά που χάνεται, όχι μόνο οικονομικά αλλά και αθρωπιστικά.
*δευτεροετής φοιτητής των οικονομικών στο Α.Π.Θ.
