...στο εξωτερικό! Η αλήθεια είναι πως προσπάθησα πολύ να βρω το...
γράφει ο Νικόλαος Πελέκης, δικηγόρος
...κατάλληλο ρήμα που θα εξέφραζε ορθά την επιλογή μου για την «μετακίνηση» αυτή, όμως ακόμη δε τα κατάφερα. Ίσως τα συναισθήματα που θα δημιουργηθούν όταν τελικά βρεθώ στον τόπο προορισμού ολοκληρώσουν την ερεύνα μου αυτή και δώσουν ένα αποτέλεσμα.
Δεν είμαι σίγουρος λοιπόν αν πρόκειται για μετανάστευση, τουλάχιστον όπως ο όρος αυτός είθισται να χρησιμοποιείται έως και σήμερα στη χώρα μας. Ίσως βέβαια και να μη θέλω να αποδεχθώ τον όρο «μετανάστης» για τον εαυτό μου. Οι περισσότεροι έχουμε συνδυάσει τον λέξη μετανάστευση με αίτια οικονομικά. Δυστυχώς στις μέρες μας και δη στην χώρα αυτή, τα αίτια θαρρώ πως είναι πολλά περισσότερα.
«Είσαι σίγουρος που φεύγεις;» με ρωτούν. «Γιατί, είστε σίγουροι εσείς που μένετε πίσω;» τους απαντώ!
Αβεβαιότητα! Λέξη κλειδί. Ποιος μπορεί να νιώσει ασφάλεια και να προοδεύσει σε μια κοινωνία που κολυμπά στην αβεβαιότητα; Επέλεξα την λέξη κοινωνία και όχι κράτος χώρα κτλ γιατί η κοινωνία είναι αυτή που χτίζει το κράτος. Η κοινωνία, δηλαδή εμείς, είμαστε αυτοί που θεμελιώνουμε το οικοδόμημα και χαράσσουμε τις γραμμές. Η αβεβαιότητα, η μίζερη πραγματικότητα και η απαξίωση των πολιτών, μας καταδικάζει όλους και κυρίως τους νέους σε μια χρόνια ηττοπάθεια. Ο νέος σε μια τέτοια κοινωνία δεν μπορεί πλέον να δημιουργεί!
Η πληροφορία στην εποχή μας ταξιδεύει άμεσα. Η σύγκριση της ποιότητας ζωής-εργασίας ανάμεσα στις χώρες είναι πασιφανής πλέον σε όλους. Σπουδάσαμε, μαθητεύσαμε, εκπαιδευτήκαμε και προετοιμαστήκαμε για να υλοποιήσουμε τα όνειρα και τις γνώσεις μας. «Έλα λοιπόν πατέρα, δείξε μου σε ποιο περιβάλλον θα πραγματοποιήσω το όνειρο μου αυτό. Σε ποια κοινωνία;» Τι πρέπει να κάνουν όλοι αυτοί οι νέοι που ασχολούνται με την έρευνα, την τεχνολογία, το design και τόσους άλλους τομείς που στην Ελλάδα είτε δεν υπάρχουν είτε βρίσκονται σε εμβρυακή κατάσταση; Πως οι νέοι θα προοδεύσουν και θα επενδύσουν σε μια κοινωνία οικονομικά και ηθικά εξαθλιωμένη; Σε μια κοινωνία που αντί να ανοίγει τους ορίζοντες της κλείνεται όλο και περισσότερο στον εαυτό της; Σε μια κοινωνία που απορρίπτει κάθε τι διαφορετικό και καινοτόμο;
Τα οικονομικά και επαγγελματικά προβλήματα είναι όντως αρκετά, ξέρουμε όμως να τα κάνουμε «γαργάρα» και να τα αντιμετωπίζουμε όταν οι λοιπές προϋποθέσεις και η καθημερινότητα μας είναι βιώσιμη. Όταν το περιβάλλον μας δεν είναι νοσηρό.
Είμαστε η γενιά των 500 ευρώ. Εμείς οι νέοι καλούμαστε να κλείσουμε τα όνειρα μας μέσα σε έναν τριψήφιο αριθμό και δεν αναφέρομαι σε όνειρα μεγαλεπήβολα, άπιαστα αλλά έστω στον βασικό απογαλακτισμό από την οικογένεια, το απλό όνειρο να πατήσεις στα πόδια σου και να δημιουργήσεις.
Ο τίτλος «τα καλυτέρα μυαλά μεταναστεύουν στο εξωτερικό» φιγουράρει παντού πλέον και αποτελεί πραγματικότητα. Κάποτε οι χώρες που ευημερούσαν ζητούσαν εργατικό δυναμικό. Σήμερα, οι ίδιες πάνω κάτω χώρες, «αγοράζουν» πλέον τα «καλυτέρα μυαλά», αγοράζουν γνώσεις, αυτό είναι που τους ενδιαφέρει και αυτό είναι που ΔΕΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ. Άλλωστε στην Ελλάδα σήμερα δεν χρειάζονται τα «καλά μυαλά». Τα πράγματα στην Ελλάδα λειτουργούν απλά, με αρχέγονο τρόπο, τα μυαλά εδώ περιορίζονται σε αρπαχτές, μίζες και προσωπικό πλουτισμό. Τα «καλά μυαλά» λοιπόν είναι περιττά για να μην πω αποτελούν εμπόδιο στα σχέδια πολλών επιτήδειων.
Η επένδυση στην ανθρώπινη γνώση είναι αυτό που κάνει μια κοινωνία, μια χώρα να προοδεύει και δυστυχώς στην Ελλάδα η μόνη επένδυση που παρατηρείται είναι η επένδυση στον καφέ και το σουβλάκι.
Αντί να επενδύουμε στην παιδεία και να «ξεκοκαλίζουμε» τα πακέτα στήριξης (ΕΣΠΑ κτλ) εμείς σαν ανώτεροι που είμαστε τα στέλνουμε πίσω ανεκμετάλλευτα και ζητούμε άλλα πακέτα με όρους και μνημόνια!
Δεν είναι λοιπόν μόνο η οικονομική κατάρρευση που ωθεί τους νέους στην αναζήτηση άλλης πατρίδας αλλά κυρίως η κατάρρευση των ανθρωπίνων αξιών, η ανάπτυξη της αβεβαιότητας, του φόβου, των ρατσιστικών φαινομένων, η αστάθεια και ο «ωχαδερφισμός». Πολύ απλά: λείπει το όνειρο, η ελπίδα, η συγκροτημένη και δημοκρατική κοινωνία των ίσων ευκαιριών.
Ας μην κλαιγόμαστε, λοιπόν, για τους νέους που φεύγουν στο εξωτερικό, αλλά ας βρούμε τρόπους να τους κερδίσουμε πίσω. Ας αποδείξουμε ότι δεν χάθηκε η ανθρωπιά στην ελληνική κοινωνία. Η αντιμετώπιση των οικονομικών προβλημάτων που ταλανίζουν τη χώρα μας δεν έχουν τη λύση τους σε συσσίτια μόνο για Έλληνες ούτε βοήθειες από το εξωτερικό. Η νοοτροπία μας είναι αυτή που πρέπει να αλλάξει και αυτό θα επιτευχθεί αν παραδειγματιστούμε από τα θετικά των άλλων και χτίσουμε τις δικές μας στέρεες βάσεις επενδύοντας στην παιδεία τον πολιτισμό και τις ανθρώπινες αξίες.
«Δραπετεύω» το βρήκα λοιπόν το ρήμα που έψαχνα! «Πήρα την απόφαση να δραπετεύσω στο εξωτερικό»! Για μια καλύτερη και βιώσιμη πραγματικότητα ότι και αν περικλείει αυτή η έννοια.
