Έτσι μπήκα φυλακή...

Είναι περασμένες δώδεκα το βράδυ,έχουμε πάει για ύπνο και χτυπάει το θυροτηλέφωνο.Τσατισμένος σηκώνομαι και ρωτώ ποιός είναι.

Ένας άγνωστος μου λέει :

ρε φίλε,μήπως μπορείς να με σπρώξεις λίγο;

Του απαντώ :Ξέρεις τι ώρα είναι άνθρωπε μου;

Αυτός ξαναλέει: Σε παρακαλώ ρε φίλε,έλα λίγο να με σπρώξεις.

Βρίζοντας ξαναγυρνάω στο υπνοδωμάτιο και εκεί με ρωτάει η γυναίκα μου ποιός ήταν και της εξηγώ, οπότε αρχίζει: Μα τι άνθρωπος είσαι; Δεν ντρέπεσαι λίγο; Γιατί δεν πας να βοηθήσεις τον άνθρωπο; Χάλασε το αυτοκίνητο του μέσα στην νύχτα και μπορεί να τον περιμένει η γυναίκα και τα παιδάκια του, εσένα δεν χρειάστηκε να σε σμπρώξουν ποτέ, ντροπή σου.

Βρίζοντας την κακή μου τύχη βάζω το παντελόνι,τα παπούτσια και ένα μπουφάν και κατεβαίνω στην είσοδο,όπου διαπιστώνω ότι μέσα στο σκοτάδι (ο Δήμαρχος έχει φωταγωγημένο το Δημαρχείο και δεν περισσεύουν λάμπες) δεν υπάρχει ψυχή ζώσα.Βάζω μιά φωνή : πού είσαι ρε φίλε, πού πήγες, ήρθα να σε σμπρώξω.

Τότε ακούγεται μια φωνή από απέναντι, την παιδική χαρά :Εδώ ρε φίλε, εδώ στις κούνιες.........................

Για όσους αναρωτιούνται γιατί γράφω μέσα από την φυλακή.................................

ΧΑΡΗΣ

(Αφιερωμένο στη Β' Εθνική των ανεκδοτάδων, Καλαμίτση, Γωγούση. Τούφα κλπ)