Γράφει ο Γιάννης Θ. Κεσσόπουλος
...αφύλακτα. Γιατί τα τελευταία χρόνια με τα μνημόνια ελάχιστα απ” όσα μάθαμε τότε ισχύουν. Τα πάντα έχουν παραβιαστεί.
Η Βούλα Πατουλίδου είχε ήδη πάρει το χρυσό στη Βαρκελώνη -ο δρόμος προς τον Κεντέρη άνοιγε. Η Ελλάδα είχε ήδη υποστεί τον δομικό ακρωτηριασμό της, σε κράτος και κοινωνία, αλλά εμείς δεν το ξέραμε -οι περισσότεροι δηλαδή. Ο Γιάννης Μαρίνος προειδοποιούσε από τις στήλες του Οικονομικού Ταχυδρόμου ότι δεν πάμε καλά, ο Μητσοτάκης από το Μαξίμου προειδοποιούσε για μεταρρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν κι ο παππούς μου, από το σπίτι του στις Σέρρες, μετά από τόσα που είχε ζήσει, έβλεπε την καταστροφή που ερχόταν χωρίς να μπορεί να προσδιορίσει το πότε ακριβώς και με ποιον τρόπο. Δανεισμός, κατάργηση αξιολόγησης, κλεισίματα δρόμων, ασυδοσία. Ήταν μια εποχή που αναζητούσε το στίγμα της ανάμεσα στην μεταπολεμική Ελλάδα που κόποις προόδευε και μιας Ελλάδας που ερχόταν κι έμοιαζε με φούσκα αλλά δεν την βλέπαμε.
Σαν σήμερα, λοιπόν, πριν από 21 χρόνια άκουγα τους καθηγητές μου στο πανεπιστήμιο να δίνουν συμβουλές για «καλή σταδιοδρομία» -ποτέ δεν με κάλυψε αυτή η ευχή, θα προτιμούσα «καλή ζωή, όπως εσύ τη θες». Τέλος πάντων. Μπήκα στη Νομική ενώ θα μπορούσα εύκολα να γίνω τραπεζοϋπάλληλος (αξιοποιώντας κάτι ευνοϊκές ρυθμίσεις) και να τη βγάλω αορίστου καθαρή, αλλά προτίμησα τη Νομική γιατί ήθελα να ασχοληθώ με τη δημοσιογραφία και γιατί δεν με χωρούσε -πίστευα τότε- το γραφείο μιας δημόσιας υπηρεσίας.
Ακόμη δεν είχε ανοίξει το Τμήμα Δημοσιογραφίας και έτσι κατέληξα στη Νομική -υπέροχη επιστήμη, μπορεί να σε πάει παντού αν την εγκαταλείψεις έγκαιρα. Τον Ιανουάριο του 1996 ξεκίνησα τη δικηγορία αφού δεν κατάφερα να κλέψω ούτε ένα μήνα «δικηγορικής άσκησης» παράλληλα με τη στρατιωτική θητεία.
Κάπου στα τέλη του ’90 ήρθε η πρώτη διάψευση. Έφτασαν μόνο λίγα χρόνια για να μην κρατήσουν οι όρκοι… Η «σειρά» μου είχε ήδη αρχίσει να «την κάνει» από τη δύσκολη δικηγορία προς τη Σχολή Δικαστών αρχικά, και προς τη Σχολή Δημόσιας Διοίκησης αργότερα. Το όνειρο του ελεύθερου επαγγελματία είχε ήδη να έχει προβλήματα με το κράτος -υπερπληθωρισμός, αθέμιτος ανταγωνισμός, καθυστερήσεις στη Δικαιοσύνη κ.ά. Εγώ βρήκα βάση στη δημοσιογραφία κάπου στο 1998, με τη βοήθεια σημαντικών ανθρώπων πριν πέσω στα χέρια ενός ανθρώπου που τον θεωρώ δάσκαλό μου στη δημοσιογραφία, του Λάζαρου Χατζηνάκου, πρώτη διευθυντή της Μακεδονίας στην περίοδο της επανέκδοσης.
Από τις αρχές του 2000 οι ασφαλείς σχολές έγιναν οι παιδαγωγικές, τα σώματα ασφαλείας και ό,τι άλλο εξασφάλιζε άμεσα μισθό ή διορισμένη επαγγελματική αποκατάσταση. Η «σειρά» μου γενικώς τα κατάφερε, αξιοποιώντας καμιά δεκαριά χρόνια επαγγελματικού βίου υπό καλές ή έστω ανεκτές συνθήκες.
Και μετά ήρθε νέα διάψευση με την κατάρρευση που προκάλεσαν τα μνημόνια και η μνημονιακή πολιτική. Η δικηγορία και η δημοσιογραφία, όπως όλα τα επαγγέλματα -πλην των ενεχυροδανειστών- επιβιώνουν δύσκολα, όπως και όλοι εμείς, άλλα πεθαίνουν, σβήνουν. Οι ευχές που μου έδωσαν οι καθηγητές μου στην ορκωμοσία στις 11 Νοεμβρίου 1992 δεν ισχύουν πια, σχεδόν ούτε οι γνώσεις που μας έδωσαν. Μόνο κάτι αρχές οι οποίες όχι ότι εφαρμόζονται, αλλά εάν στραφούμε πάλι προς αυτές μπορεί κάτι να αλλάξει προς το καλύτερο.
Υ.Γ. Κοίτα τι θυμάμαι… Κακό λες; Μεγαλώνουμε;
Πηγή: thinkfree
