Γράφει ο Γιάννης Τσιαμήτρος
Κανείς δεν αμφιβάλλει πως τα κρατικά ταμεία χρειάζονται περιεχόμενο για να λέγονται ταμεία, κανείς δεν αμφιβάλλει πως το χρεοκοπημένο ελληνικό κράτος χρειάζεται όσο ποτέ έσοδα, κανείς ..
δεν αμφιβάλλει πως οι έξωθεν πιέσεις για συνεχή αφαίμαξη είναι κάτι παραπάνω από ισχυρές, κανείς δεν αμφιβάλλει πως δεν μπορεί τώρα να σταματήσει μια προσπάθεια δημοσιονομικής προσαρμογής που ξεκίνησε εδώ και καιρό, - ανεξάρτητα από το αν είναι ορθή ή όχι – και να μείνει ημιτελής διότι τότε θα αντιμετωπίσουμε πληθώρα σημαντικών οικονομικών προβλημάτων. Όλα αυτά είναι σωστά κυβερνητικά ατού. Και κανείς όμως δεν αμφιβάλλει πως το να φορολογείς πλέον το ελληνικό πορτοφόλι, το άδειο σε πολλές περιπτώσεις ελληνικό πορτοφόλι, είναι απλά μάταιο.
Μετά από τέσσερα σχεδόν χρόνια οικονομικής κρίσης, και σχεδόν τόσο σκληρής λιτότητας και αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας, τα λεφτά μεγάλου μέρους τω φορολογουμένων έχουν κάνει πλέον φτερά και τα εδώ και χρόνια ξενοίκιαστα άρα και μη παραγωγικά αστικά ακίνητα, όχι μόνο δε θα γεμίσουν τα κρατικά ταμεία αλλά σε συνδυασμό με επερχόμενους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας είναι ικανά να δημιουργήσουν τέτοια κοινωνικά που δεινά που το πρόβλημα των άδειων ταμείων θα φαίνεται μπροστά τους τεχνικός θέμα μικρής σημασίας. Γιατί μπροστά σε μια χώρα που θα επικρατήσει κοινωνικό χάος, ο δημοσιονομικός στόχος των 2,9 δις θα φαντάζει μικρό πρόβλημα.
Κοινωνικό χάος. Δεν πρόκειται για καταστροφολογία ούτε για λαϊκισμό. Όπως πολλοί, υποστήριξα με θέρμη ότι η πατρίδα μας χρειαζόταν δημοσιονομική προσαρμογή, - τα κάναμε θάλασσα μετά τη μεταπολίτευση – και ότι έπρεπε να επαναπροσδιορίσουμε τους στόχους μας, τη ζωή μας, τις πολυτέλειές μας. Όλα αυτά είναι θεμιτά. Να κάνουμε προσπάθεια, να γίνουν θυσίες προκειμένου να αποφευχθούν μεγαλύτερα δεινά, να πληρώσουμε τους φόρους μας. Τα σχοινιά όμως δεν τεντώνονται επ’ αόριστον, και το ελληνικό τεντώνεται χρόνια τώρα, όταν σπάσει θα βρεθούμε στο γκρεμό.
Μιλάμε για ένα λαό που βιώνει φτώχεια, δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στις οικονομικές του υποχρεώσεις, βιώνει εγκληματικότητα, κοινωνικά προβλήματα, αισθάνεται την κατάφορη αδικία των κρατικών μηχανισμών ( μη αντιμετώπιση φοροδιαφυγής ), χάνει κάθε μέρα την ελπίδα του. Το να φορολογήσεις βαριά τα ακίνητα αυτού του λαού, που σε πολλές περιπτώσεις δεν του παράγουν πλέον εισόδημα, σε συνδυασμό με το να του πλειστηριάσεις το σπίτι που ζει, νομίζω είναι σαν να βουτάς σπίρτα στη βενζίνη. Μαζί με τα ελληνικά χρήματα που έκαναν φτερά, φτερά σιγά σιγά κάνει και η ελληνική υπομονή, το βιώνουμε γύρω μας.
Οι κυβερνητικές κινήσεις θα πρέπει να είναι πολύ προσεχτικές. Η φορολογία των ακινήτων θα πρέπει να γίνει όσο το δυνατόν δικαιότερη για αυτούς που δεν έχουν και οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας να αποφευχθούν για όλους ή έστω να προφυλαχθούν αληθινά και πρακτικά αυτοί που πραγματικά αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους. Απαιτούνται κινήσεις χειρουργικές με γνώμονα την απόλυτη δικαιοσύνη, οι κυβερνώντες πρέπει να αφουγκραστούν την αγωνία των πολιτών και την έλλειψη ελπίδας και να μη λειτουργήσουν αυταρχικά αυτήν τη φορά γιατί πολλές φορές πάει η στάμνα στη βρύση αλλά μια φορά σπάει. Υπάρχει συσσωρευμένος θυμός, συσσωρευμένη οργή και απελπισία, και αποφάσεις σαν και αυτές που αφορούν τη φορολογία και τους πλειστηριασμούς, αν δεν τις προσέξουν αρκετά, είναι ικανές να σπάσουν τη βαλβίδα της κοινωνικής εκτόνωσης, και τότε κυβέρνηση και τρόικα θα βρεθούν μπροστά σε άλλη ελληνική πραγματικότητα.
*Ο Γιάννης Τσιαμήτρος είναι φοιτητής στο τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Α.Π.Θ.
