Ο Δράμαλης στα Δερβενάκια πέρασε καλύτερα απ’ ότι ο Αλέξης στην πρόταση μομφής. Δεν ήξερε, δεν ρώταγε; Μετά τη μετωπική με την νταλίκα, ήγουν την ομιλία Σαμαρά, «δεν θα ήθελα να φοράω τα παπούτσια του», για να χρησιμοποιήσω μια παραδοσιακή έκφραση του Τέξας.
Διότι, μετά τα καραγκιοζιλίκια στα κάγκελα της ΕΡΤ, ήρθε η
νίλα στη Βουλή.
Μέσα κι έξω.
Και μέσα δεν εννοώ το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας, που ήταν αναμενόμενο, αλλά την αποδόμηση της ανύπαρκτης πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ/Βίλα Αμαλία. Επρεπε να έχουν απομακρυνθεί οι ανήλικοι από τις τηλεοράσεις, διότι το έργο ήταν hardcore.
Ανελέητο.
Παρέμεινε βέβαια αναπάντητο το ερώτημα του Γλέζου:
«Πού θα τα βρούμε τα λεφτά;» Ακόμη κι ο Στουρνάρας, που είναι ήπιος, χωρίς καμιά μακρά κοινοβουλευτική εμπειρία, τον έκανε τελατίνι. Εξω δε μερικές εκατοντάδες νοματαίοι μαζευτήκανε και κοιτούσαν υποτονικά τα «χειμερινά ανάκτορα», όπως οι αγελάδες τα τρένα που περνούν. Ακόμη κι οι περιπτεράδες κι οι πωλητές «βρόμικων» μείνανε δυσαρεστημένοι.
Αναδουλειές.
Το Κόκκινο Ιππικό δεν ήρθε. Πήγε για τσάγαλα.
Κι ο λαός έβλεπε τηλεόραση. Ακουγε τον πρωθυπουργό της χώρας, απ’ τη μια, να νουθετεί και τον πρόεδρο του δεκαπενταμελούς να ψελλίζει ζεματισμένος, απ’ την άλλη. Ειλικρινά δεν χάρηκα.
Δεν με πιστεύετε, αλλά σας το ορκίζομαι στα γλαρά και σπινθηροβόλα μάτια του Σκουρλέτη, στην αντρειοσύνη του Παπαδημούλη, που τιτιβίζει μαγκιές μόνο από το twitter.
Λυπήθηκα.Ομολογώ ότι τον Αλέξη δεν τον πάω. Να ’ναι καλά ο άνθρωπος, να χαίρεται και τα παιδάκια του, αλλά βυσματίες και σκονάκηδες που επαίρονται γι’ αυτό πώς να τους πάω;
Πού να συναπαντηθούν οι δρόμοι μας; Στον αγώνα για επιβίωση; Στο Κυπριακό, στο Κουρδικό, στο Αρμενικό, στα Ελληνοτουρκικά εν γένει, στη Θράκη; Απών ήταν, όπως κι όλα τα κολλητήρια του. Οσους ήταν παρόντες τους τιμώ, αδιαφορώντας για την κομματική τους ταυτότητα. Δεν θα βρείτε ούτε ψήγμα ειρωνείας στον λόγο μου γι’ αυτούς.
Οι άλλοι, που έχουν τη φωλιά τους χεσμένη, ωρύονται πως τάχα επιτίθεμαι συλλήβδην στον κόσμο της Αριστεράς.
Γιατί η κολοβή «προοδευτικιά» αλεπού τις θέλει όλες κολοβές. Τους «χρήσιμους ηλίθιους» του Σημίτη και των πρεσβειών, την ανακυκλωμένη κολωνακιώτικη και εξαρχειώτικη κρατικοδίαιτη αριστεράντζα δεν την τιμώ. Κι έχει μερικούς μαζί του ο Αλέξης. Κολλητούς. Τολμούν και μιλούν, αντί να βρουν λαγούμι να χωθούν εδώ και χρόνια. Δεν ντραπήκανε στα Ιμια, δεν ντραπήκανε στους S-300, δεν ντραπήκανε στο Σχέδιο Ανάν, στο ρουφιανιλίκι κατά του Οτσαλάν.
Δεν παίξανε βλέφαρο επί δεκαετίες στον υπερδανεισμό της χώρας, γιατί τρώγανε σαν μπακακαίοι τις μύγες της διαπλοκής. Παίρνανε μπερντέ, μερτικό από τη λεηλασία της πατρίδας.
Ξεσκίσανε τα πανεπιστήμια, τα προγράμματα της Ε.Ε., τον κρατικό κορβανά. Αλλά όλα κι όλα, αριστεροί, ρε! Αδέκαστοι. Ασπιλοι.
Με αμφιδέξιες τσέπες.
Χωθήκανε παντού με ΜΚΟ κι άλλα κόλπα. Δεν κυβέρνησαν ευθέως, αλλά ήταν μονίμως στον σβέρκο της εξουσίας και στους σκοτεινούς διαδρόμους της διαπλοκής. Νούλες χαμηλοβλεπούσες, άλαλες, όταν την παραγωγική βάση της χώρας την κατεδάφιζε η καθεστωτική αριστεροσύνη, ο πιο ανεύθυνος συνδικαλισμός κι ένας άρρωστος κρατισμός.
Γιατί, ναι, η ταπεινή αφεντιά μου δεν είμαι νεοφιλελεύθερος. Εκτός από εθνικό λόγο, θέλω κρατική υγεία, παιδεία, κοινωνικό κράτος.
Οχι όμως στο όνομά τους πλιάτσικο και δη από λησταρχαίους που είχαν «εύσημα» από το Πολυτεχνείο και την ντεμέκ «αντίσταση» ή τάχα «διανοούμενους» που δεν έχουν προσφέρει στην πατρίδα μισή, τόση δα πρωτότυπη σκέψη, ούτε γραμμάριο μιας νέας ιδέας.
Καθηγητάδες, σύμβουλοι, νεροκουβαλητές προπαγάνδας, αναλυτές του φρεντοτσίνο και υπάλληλοι των συγκροτημάτων των νταβατζήδων, κατ’ επάγγελμα «προοδευτικοί» και θρασίμια.
Που θεωρούν την ιδιωτική οικονομία εχθρό, τους επιχειρηματίες ταξικούς εχθρούς, τους αστυνομικούς «μπάτσους», τις Ενοπλες Δυνάμεις «φασιστικές» και τον άλλο μεγάλο πυλώνα του έθνους, την Ορθοδοξία, αναχρονισμό.
Οχι, δεν χάρηκα. Το ξαναλέω, θα ήθελα η πατρίδα μου να είχε και δυο και τρεις σοβαρές εναλλακτικές λύσεις. Θα ήθελα να έβλεπα προχτες έναν αρχηγό ενός θεσμού, της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με καθαρό βλέμμα, στέρεες θέσεις, βασισμένες σε αρχές και ιδέες. Κι ας διαφωνούσα. Και θ’ άκουγα με σεβασμό.
Οχι χυδαίες εξυπνάδες, απευθυνόμενες στην πραγματικότητα στους εσωκομματικούς του αντιπάλους. Αμα θες να τους συσπειρώσεις, ρε φίλε, κάνε Συνέδριο ή μαζευτείτε στο Φλοράλ να ξηγηθείτε μεταξύ σας. Μη μας ζαλίζεις τον έρωτα. Εχουμε και δουλειές.
Η χώρα αγωνίζεται κι εσύ θες να βλέπουμε τις τεξανές σου τύψεις σε ζωντανή μετάδοση; Τέλειωσε κι αυτό. Τώρα θα μετρηθούν μεταξύ τους. Πρόβλημά τους.
Και για τους επόμενους έξι μήνες θα κάνουν αντιπολίτευση πεταλώνοντας πασχαλίτσες και κουρεύοντας χελώνες. Για εμάς παραμένει το ίδιο καθήκον.
Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, η «Τσίπρας και Κολλητοί Α.Ε.», είναι αστείοι αλλά τα προβλήματα της χώρας σοβαρά.
Πρέπει να μείνουμε όρθιοι, να πείσουμε και να νικήσουμε.
Οχι τον Αλέξη και την ανεμοδούρα του.
Να πείσουμε τον λαό, να αφουγκραστούμε και να φροντίσουμε τις αληθινές ανάγκες του και να νικήσουμε στη διεκδίκηση ανθρώπινων λύσεων για τους νεοδημοκράτες, τους συριζαίους, τους οπαδούς του ΠΑΣΟΚ, της Χ.Α., των ΑΝ.ΕΛ., του ΚΚΕ. Για όλους. Γιατί ο λαός είναι που πάντα στο τέλος κάνει ταμείο…
Φαήλος Κρανιδιώτης
Εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Διότι, μετά τα καραγκιοζιλίκια στα κάγκελα της ΕΡΤ, ήρθε η
νίλα στη Βουλή.
Μέσα κι έξω.
Και μέσα δεν εννοώ το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας, που ήταν αναμενόμενο, αλλά την αποδόμηση της ανύπαρκτης πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ/Βίλα Αμαλία. Επρεπε να έχουν απομακρυνθεί οι ανήλικοι από τις τηλεοράσεις, διότι το έργο ήταν hardcore.
Ανελέητο.
Παρέμεινε βέβαια αναπάντητο το ερώτημα του Γλέζου:
«Πού θα τα βρούμε τα λεφτά;» Ακόμη κι ο Στουρνάρας, που είναι ήπιος, χωρίς καμιά μακρά κοινοβουλευτική εμπειρία, τον έκανε τελατίνι. Εξω δε μερικές εκατοντάδες νοματαίοι μαζευτήκανε και κοιτούσαν υποτονικά τα «χειμερινά ανάκτορα», όπως οι αγελάδες τα τρένα που περνούν. Ακόμη κι οι περιπτεράδες κι οι πωλητές «βρόμικων» μείνανε δυσαρεστημένοι.
Αναδουλειές.
Το Κόκκινο Ιππικό δεν ήρθε. Πήγε για τσάγαλα.
Κι ο λαός έβλεπε τηλεόραση. Ακουγε τον πρωθυπουργό της χώρας, απ’ τη μια, να νουθετεί και τον πρόεδρο του δεκαπενταμελούς να ψελλίζει ζεματισμένος, απ’ την άλλη. Ειλικρινά δεν χάρηκα.
Δεν με πιστεύετε, αλλά σας το ορκίζομαι στα γλαρά και σπινθηροβόλα μάτια του Σκουρλέτη, στην αντρειοσύνη του Παπαδημούλη, που τιτιβίζει μαγκιές μόνο από το twitter.
Λυπήθηκα.Ομολογώ ότι τον Αλέξη δεν τον πάω. Να ’ναι καλά ο άνθρωπος, να χαίρεται και τα παιδάκια του, αλλά βυσματίες και σκονάκηδες που επαίρονται γι’ αυτό πώς να τους πάω;
Πού να συναπαντηθούν οι δρόμοι μας; Στον αγώνα για επιβίωση; Στο Κυπριακό, στο Κουρδικό, στο Αρμενικό, στα Ελληνοτουρκικά εν γένει, στη Θράκη; Απών ήταν, όπως κι όλα τα κολλητήρια του. Οσους ήταν παρόντες τους τιμώ, αδιαφορώντας για την κομματική τους ταυτότητα. Δεν θα βρείτε ούτε ψήγμα ειρωνείας στον λόγο μου γι’ αυτούς.
Οι άλλοι, που έχουν τη φωλιά τους χεσμένη, ωρύονται πως τάχα επιτίθεμαι συλλήβδην στον κόσμο της Αριστεράς.
Γιατί η κολοβή «προοδευτικιά» αλεπού τις θέλει όλες κολοβές. Τους «χρήσιμους ηλίθιους» του Σημίτη και των πρεσβειών, την ανακυκλωμένη κολωνακιώτικη και εξαρχειώτικη κρατικοδίαιτη αριστεράντζα δεν την τιμώ. Κι έχει μερικούς μαζί του ο Αλέξης. Κολλητούς. Τολμούν και μιλούν, αντί να βρουν λαγούμι να χωθούν εδώ και χρόνια. Δεν ντραπήκανε στα Ιμια, δεν ντραπήκανε στους S-300, δεν ντραπήκανε στο Σχέδιο Ανάν, στο ρουφιανιλίκι κατά του Οτσαλάν.
Δεν παίξανε βλέφαρο επί δεκαετίες στον υπερδανεισμό της χώρας, γιατί τρώγανε σαν μπακακαίοι τις μύγες της διαπλοκής. Παίρνανε μπερντέ, μερτικό από τη λεηλασία της πατρίδας.
Ξεσκίσανε τα πανεπιστήμια, τα προγράμματα της Ε.Ε., τον κρατικό κορβανά. Αλλά όλα κι όλα, αριστεροί, ρε! Αδέκαστοι. Ασπιλοι.
Με αμφιδέξιες τσέπες.
Χωθήκανε παντού με ΜΚΟ κι άλλα κόλπα. Δεν κυβέρνησαν ευθέως, αλλά ήταν μονίμως στον σβέρκο της εξουσίας και στους σκοτεινούς διαδρόμους της διαπλοκής. Νούλες χαμηλοβλεπούσες, άλαλες, όταν την παραγωγική βάση της χώρας την κατεδάφιζε η καθεστωτική αριστεροσύνη, ο πιο ανεύθυνος συνδικαλισμός κι ένας άρρωστος κρατισμός.
Γιατί, ναι, η ταπεινή αφεντιά μου δεν είμαι νεοφιλελεύθερος. Εκτός από εθνικό λόγο, θέλω κρατική υγεία, παιδεία, κοινωνικό κράτος.
Οχι όμως στο όνομά τους πλιάτσικο και δη από λησταρχαίους που είχαν «εύσημα» από το Πολυτεχνείο και την ντεμέκ «αντίσταση» ή τάχα «διανοούμενους» που δεν έχουν προσφέρει στην πατρίδα μισή, τόση δα πρωτότυπη σκέψη, ούτε γραμμάριο μιας νέας ιδέας.
Καθηγητάδες, σύμβουλοι, νεροκουβαλητές προπαγάνδας, αναλυτές του φρεντοτσίνο και υπάλληλοι των συγκροτημάτων των νταβατζήδων, κατ’ επάγγελμα «προοδευτικοί» και θρασίμια.
Που θεωρούν την ιδιωτική οικονομία εχθρό, τους επιχειρηματίες ταξικούς εχθρούς, τους αστυνομικούς «μπάτσους», τις Ενοπλες Δυνάμεις «φασιστικές» και τον άλλο μεγάλο πυλώνα του έθνους, την Ορθοδοξία, αναχρονισμό.
Οχι, δεν χάρηκα. Το ξαναλέω, θα ήθελα η πατρίδα μου να είχε και δυο και τρεις σοβαρές εναλλακτικές λύσεις. Θα ήθελα να έβλεπα προχτες έναν αρχηγό ενός θεσμού, της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με καθαρό βλέμμα, στέρεες θέσεις, βασισμένες σε αρχές και ιδέες. Κι ας διαφωνούσα. Και θ’ άκουγα με σεβασμό.
Οχι χυδαίες εξυπνάδες, απευθυνόμενες στην πραγματικότητα στους εσωκομματικούς του αντιπάλους. Αμα θες να τους συσπειρώσεις, ρε φίλε, κάνε Συνέδριο ή μαζευτείτε στο Φλοράλ να ξηγηθείτε μεταξύ σας. Μη μας ζαλίζεις τον έρωτα. Εχουμε και δουλειές.
Η χώρα αγωνίζεται κι εσύ θες να βλέπουμε τις τεξανές σου τύψεις σε ζωντανή μετάδοση; Τέλειωσε κι αυτό. Τώρα θα μετρηθούν μεταξύ τους. Πρόβλημά τους.
Και για τους επόμενους έξι μήνες θα κάνουν αντιπολίτευση πεταλώνοντας πασχαλίτσες και κουρεύοντας χελώνες. Για εμάς παραμένει το ίδιο καθήκον.
Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, η «Τσίπρας και Κολλητοί Α.Ε.», είναι αστείοι αλλά τα προβλήματα της χώρας σοβαρά.
Πρέπει να μείνουμε όρθιοι, να πείσουμε και να νικήσουμε.
Οχι τον Αλέξη και την ανεμοδούρα του.
Να πείσουμε τον λαό, να αφουγκραστούμε και να φροντίσουμε τις αληθινές ανάγκες του και να νικήσουμε στη διεκδίκηση ανθρώπινων λύσεων για τους νεοδημοκράτες, τους συριζαίους, τους οπαδούς του ΠΑΣΟΚ, της Χ.Α., των ΑΝ.ΕΛ., του ΚΚΕ. Για όλους. Γιατί ο λαός είναι που πάντα στο τέλος κάνει ταμείο…
Φαήλος Κρανιδιώτης
Εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
