Προσθέτοντας μέτρα χάνεται το μέτρο...
Βροχή οι ακυρωτικές αποφάσεις σε βάρος του παρανομούντος Δήμου Θεσσαλονίκης από την Αποκεντρωμένη Διοίκηση Μακεδονίας-Θράκης.
Γράφει ο Θάνος Τάκης
Δέκα μέτρα.
Όπου δέκα μέτρα, για να σας δώσω ένα παράδειγμα, είναι όσο το μήκος ενός σύγχρονου λεωφορείου του ΟΑΣΘ. Όσο η απόσταση ισόγειο-ταράτσα ενός τριόροφου κτιρίου. Όσο το ύψος μιας 50χρονης μακεδονικής δρυός, αγαπημένο δέντρο του Δημάρχου μας, που θρηνεί την απουσία του στην τριζάτη παραλία μας, καθώς ο Ταχιάος ποτέ δεν φύτεψε, ακριβώς επειδή παραδόθηκε αμαχητί στους κοκκορόφτερους κι έφερε πεύκα με το φέρυ-μπόουτ, ο δόλιος. Όσο και το μήκος από το πεζοδρόμιο (μαγική εικόνα) όπου μόνο σ’εκείνο επιτρέπεται στον επαγγελματία να αναπτύξει τραπεζοκαθίσματα και στις δύο πλευρές του. Όχι σε οκτάμετρο πεζοδρόμιο. Ούτε σε εννιάμετρο. Κι εννιά ενενήντα να είναι, δεν γίνεται σου λέω. Δέκα μέτρα πεζοδρόμιο ακριβώς, χιλιοστό μικρότερο!
Σας μπέρδεψα;
Ας εξιστορήσω τον μύθο, απ’την αρχή.
Το περασμένο καλοκαίρι, στις 17 Ιουνίου 2013, για τους μανιακούς της ακρίβειας, το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Θεσσαλονίκης με την υπ.αριθ. 1001/2013 απόφαση, ενέκρινε (κατά πλειοψηφία, τουτέστιν υπήρξαν και σώφρονες που αρνήθηκαν να συναινέσουν σε παραλογισμούς) αφενός την αύξηση της ελεύθερης ζώνης όδευσης πεζών, με απαραίτητο ελάχιστο πλάτος τα 2 μέτρα, ελεύθερο από κάθε είδος σταθερό ή κινητό εμπόδιο αφετέρου την μη χορήγηση αδειών χρήσης κοινοχρήστου χώρου και προς τον τοίχο του καταστήματος και προς το οδόστρωμα,παρά μόνο αν το πεζοδρόμιο έχει πλάτος τουλάχιστον 10 μέτρα.
Δεν γνωρίζω ποιά πόλη είχαν στο μυαλό τους οι εκλεκτοί των Θεσσαλονικέων όταν εισηγούνταν και ψήφιζαν αυτό το τελευταίο. Πάντως όχι την δική μας. Δέκα μέτρα δεν είναι μαζί τα δυό πεζοδρόμια και ο δρόμος, σε ορισμένες περιπτώσεις, οπότε, ποιός σκέφτηκε και πρότεινε τούτο το ανέκδοτο;
Το θέμα που ανέκυψε χαρακτηρίζει την αδιαφορία της διοίκησης Μπουτάρη για τους επαγγελματίες και τον νόμο. Διότι, αυτό που ισχύει και από τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας και από τον νόμο (ΥΑ 52907/2009) είναι ότι σε όλους τους κοινόχρηστους χώρους πόλεων και οικισμών, που προορίζονται για την κυκλοφορία πεζών, επιβάλλεται ελεύθερη ζώνη όδευσης πεζών, που χρησιμοποιείται για τη συνεχή, ασφαλή και ανεμπόδιστη κυκλοφορία κάθε κατηγορίας χρηστών, με απαραίτητο ελάχιστο πλάτος 1,50μ. (του κρασπέδου μη συνυπολογιζόμενου) ελεύθερο από κάθε είδους σταθερό ή κινητό εμπόδιο. Δηλαδή, αν υπάρχει αυτός ο ελεύθερος διάδρομος, τότε ο επαγγελματίας πράττει νομίμως και αδιάφορο είναι που βάζει τις καρέκλες του.
Κι έρχεται εκ των υστέρων ο Δήμος Θεσσαλονίκης και τριτοκοσμικά, βγάζει τον φετφά κι αλλάζει τους όρους, μονομερώς. Περί νομιμότητας, πάρε το μηδέν, σε χάνω...
Επειδή όμως οι εκλεκτοί σύμβουλοι της παρέας Μπουτάρη δεν αρκούνταν σε αυτά, έλαβαν κι άλλες αποφάσεις. Όπως: τη μη χορήγηση αδειών χρήσης κοινόχρηστου χώρου σε κάποιες οδούς λόγω γειτνίασης τους με σχολεία, χώρους άθλησης νέων, κλινικές και εκκλησίες. Συγκεκριμένα:
· Στην οδό Τσόπελα (σχολείο και χώρους άθλησης νέων - ΧΑΝΘ).
· Στην οδό Διαλέττη και Αντωνίου Καμάρα (Αρμένικη Εκκλησία).
· Στην οδό Φιλικής Εταιρείας, από Τσιμισκή έως Αλ. Σβώλου (σχολείο και εκκλησία).
· Στην οδό Μορκεντάου (κλινική).
Α, έτσι; Χωρίς οποιαδήποτε τεκμηρίωση, χωρίς ειδική αιτιολογία, αποφάσισαν για τέσσερις περιπτώσεις, μόνο, αγνοώντας άλλες τετρακόσιες, ορισμένες ιδιαίτερα χαρακτηριστικές και πολύ περισσότερο επιβαρυμένες. Γιατί κύριοι;
Και πόσο ευαισθητοποιημένο ακούγεται ότι δεν θα χορηγηθούν άδειες «λόγω γειτνίασης τους με σχολεία». Μάλιστα. Τότε γιατί δεν βλέπω την Ικτίνου σε αυτές; Υπάρχει χαρακτηριστικότερος (πεζό)δρομος με Νηπιαγωγείο, Δημοτικό, Γυμνάσιο και Λύκειο; Η Οδός Σχολείων για τους παλαιότερους; Γιατί δεν βλέπω την Ζεύξιδος; Την Αγίας Θεοδώρας, την Γεωργίου Σταύρου, την Προξένου Κορομηλά; Οι πρώτες, με τρομακτική επιβάρυνση, χρόνια τώρα, οι λοιπές, όψιμες και ραγδαία ανερχόμενες στην κουλτούρα του τραπεζοκαθίσματος. Δεν το σκεφτήκατε, ή δεν το τολμάτε;
Τέλος πάντων, επιστροφή στα «δέκα μέτρα». Δηλαδή όσο μισός μεταλλικός πυλώνας της ΔΕΗ, ενάμισο τηλεγραφόξυλο ή μια ενήλικη γαλάζια φάλαινα.
«Η φιλοσοφία της Δημοτικής Αρχής σε θέματα διαχείρισης του δημόσιου χώρου γίνεται με γνώμονα το συγκερασμό των αναγκών και απαιτήσεων τόσο των περίοικων και των πεζών όσο και των ίδιων των επαγγελματιών», τόνιζε ο Πρόεδρος της Επιτροπής Ποιότητας Ζωής, Αντιδήμαρχος Ανακύκλωσης και Καθαριότητας κ. Παππάς.
Δεν νομίζω, κ. Παππά... Δεν ρωτήσατε, ούτε συμβουλευτήκατε οποιονδήποτε επαγγελματία. Έτσι κατέθεσε ο εκπρόσωπος του Επαγγελματικού Επιμελητηρίου στην Ειδική Επιτροπή της Αποκεντρωμένης Διοίκησης, μετά από προσφυγή επαγγελματία, και σας διέψευσε. Και όπου, φυσικά, ο ιδιώτης δικαιώθηκε, και η σχετική απόφαση του Δήμου, για τα δέκα μέτρα πεζοδρόμιο, για άλλη μια φορά, ακυρώνεται από την ανωτεροβάθμια αρχή.
Γιατί ακυρώνεται;
Πρώτη παρανομία: «Για τη διαμόρφωση της εισήγησης της Επιτροπής Ποιότητας Ζωής δεν ζητήθηκε η γνώμη των επαγγελματιών που θίγονται ή επηρεάζονται από τις ανωτέρω αποφάσεις που τροποποιούν τους όρους με τους οποίους χορηγούνται οι άδειες κοινοχρήστων χώρων και δεν προηγήθηκε διαβούλευση μαζί τους μολονότι από τα στοιχεία του φακέλου προκύπτει ότι λήφθηκε υπόψη η γνώμη πολιτών της πόλης».
Δηλαδή ο Δήμος ακούει έναν ενοχλημένο πολίτη (καλά κάνει) αλλά κλείνει τα ευαίσθητα δημοτικά αυτιά, όταν ζητά ν’ακουστεί και ο επαγγελματίας. Αντιθέτως, φαίνεται πως δεν περιέγραφε την πραγματική κατάσταση η πλευρά του απολογούμενου Δήμου-Πινόκιο, ενώπιον της Ειδικής Επιτροπής της Αποκεντρωμένης Διοίκησης καθώς στο σχετικό Πρακτικό καταγράφεται ότι, «Τα όσα αναφέρονται στο ... έγγραφο του Δήμου, ότι στη συνεδρίαση της Επιτροπής Ποιότητας Ζωής παρίσταντο εκπρόσωποι του εμπορικού συλλόγου και των επιχειρήσεων, καθώς και πληρεξούσιοι δικηγόροι μεγάλου αριθμού καταστημάτων, ουδόλως αποδεικνύονται από τα στοιχεία του φακέλου».
Δεύτερη παρανομία: σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 79 του ν.3463/2006 προβλέπεται ότι, «Οι Δημοτικές και Κοινοτικές αρχές ρυθμίζουν θέματα της αρμοδιότητάς τους εκδίδοντας τοπικές Κανονιστικές Αποφάσεις, στο πλαίσιο της κείμενης νομοθεσίας, με τις οποίες:... δ) Καθορίζουν τους όρους και τις προϋποθέσεις: (...) δ2. Για τη χρήση... των λοιπών κοινόχρηστων χώρων... Οι αποφάσεις της ανωτέρω παραγράφου λαμβάνονται από τα δημοτικά ή κοινοτικά συμβούλια με την απόλυτη πλειοψηφία του συνόλου των μελών τους, το συντομότερο δυνατό διάστημα από την έναρξη της δημοτικής ή κοινοτικής περιόδου».
Το συντομότερο δυνατό, από την έναρξη της δημοτικής περιόδου και όχι τρία χρόνια μετά, κύριοι. Ο νόμος ορίζει, ο Δήμος Θεσσαλονίκης σφυρίζει. Αδιάφορα...
Η απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου, στον κάλαθο των αχρήστων, όπως τόσες άλλες, παγιώνουν την σκέψη που τείνει να γίνει κλισέ: Πότε θα συμβουλευτεί τους 11 (+1) μόνιμους δικηγόρους που απασχολεί, ο κύριος Δήμαρχος;Πότε θα σταματήσει η διοίκηση Μπουτάρη να κάνει του κεφαλιού της; Πότε θα ακούσει εκτός από την φωνή της ματαιοδοξίας της και τους συμπολίτες επαγγελματίες;
Είπαμε: ο νόμος ορίζει καθαρό και προσπελάσιμο πεζοδρόμιο, χωρίς εμπόδια, πλάτους 2 μέτρων. Μπορούμε να μείνουμε σε αυτό, κύριοι, και να διεκδικήσουμε το αυτονόητο;
Κι επιτέλους, αφήστε τους συνεργάτες σας δικηγόρους να κάνουν την δουλειά τους!
Αλλά, μην κοροϊδεύετε τους δημότες με αναφορά σε πεζοδρόμια πλάτους δέκα (10) μέτρων, σπανιότερα κι από δόντια χήνας, στην Θεσσαλονίκη.
Είστε, με διαφορά, πρώτοι σκόρερ σε αυτογκόλ.
Δεν βαρεθήκατε;
Η (άλλη μια) ακυρωτική απόφαση της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Μακεδονίας Θράκης, βρίσκεται εδώ: http://static.diavgeia.gov.gr/
