Ο «Δημοκράτης Πολίτης» δεν είναι ένα πρόσωπο, είναι πολλοί πολίτες, που με κοινό τόπο την ανησυχία τους για το μέλλον του Δήμου Νεάπολης- Συκεών ενώνουν τις δυνάμεις τους, καταθέτουν τις προτάσεις τους κι αναζητούν λύσεις. Ο δήμαρχος ...
ας μην αναζητεί «κουκουλοφόρους» εκεί που δεν υπάρχουν κι ας μην ξεχνά ότι εκείνος είναι κάτοχος κουκούλας , «δώρο» από τους εργαζόμενους στην Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Επί της ουσίας, θα περιμέναμε μεγαλύτερη σοβαρότητα στην απάντηση της δημοτικής αρχής τόσο στην ανάπτυξη επιχειρημάτων, όσο και στην χρησιμοποίηση ευφυολογημάτων.
Η επιπολαιότητα και η προχειρότητα με την οποία αντιμετωπίσθηκε η ανάρτηση μας καταδεικνύει ότι ο Δήμαρχος και η περί αυτόν ομάδα αρνείται να αντιληφθεί την πραγματικότητα.
Ότι δηλαδή οι πολίτες δεν είναι ιθαγενείς που εντυπωσιάζονται με καθρεφτάκια, ότι οι εποχές του φθηνού εντυπωσιασμού με κακόγουστο χιούμορ έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, ότι η έπαρση κι αλαζονεία δεν αποτελεί προσόν για κανέναν αιρετό.
Οργανισμός… Πρότυπο (του Υπουργείου)
Η δημοτική αρχή σύρθηκε στη σύνταξη Οργανισμού Εσωτερικής Υπηρεσίας εξ αιτίας της εξάντλησης των χρονικών περιθωρίων λόγω των επερχόμενων εκλογών, υπό την απειλή πειθαρχικών κυρώσεων από το Υπουργείο και κάτω από το βάρος των διαμαρτυριών των εργαζομένων.
Ακόμη και τώρα, όμως, στη σύνταξη του ΟΕΥ δεν συμμετείχαν οι υπηρεσίες σε όλη την ιεραρχία, δεν συγκροτήθηκαν ομάδες εργασίας από υπηρεσιακούς παράγοντες και τεχνοκράτες, δεν ενημερώθηκε το Σωματείο των εργαζομένων για το τελικό σχέδιο. Έτσι προέκυψε ένας Οργανισμός ,τον οποίο καλείται να νομιμοποιήσει το Δημοτικό Συμβούλιο με μία εισήγηση -copy paste από τον πρότυπο οργανισμό του Υπουργείου.
Ένας Οργανισμός που, παρά την ύπαρξη έξι διευθύνσεων, δεν προβλέπει την ύπαρξη Γενικού Διευθυντή. Παραδίδεται έτσι ο συντονισμός στον Γενικό Γραμματέα, γίνεται πιο σφιχτός ο εναγκαλισμός της Δημόσιας Διοίκησης με τους αιρετούς και ενισχύεται ο ρόλος του Δημάρχου- Μεγάλου Αδελφού, που ελέγχει και αποφασίζει μόνος.
Ένας Οργανισμός με εξαιρετικά μεγάλη διάθρωση Υπηρεσιών σε σχέση με το προσωπικό του Δήμου και με δεδομένο μάλιστα ότι μεγάλος αριθμός εργαζομένων είναι εργατοτεχνικό και βοηθητικό προσωπικό το στελεχιακό δυναμικό αδυνατεί να μοιραστεί σε τόσες πολλές οργανικές μονάδες.
Σχετικά με τον θεσμό του «Συμπαραστάτη του δημότη και της επιχείρησης», ο Δήμαρχος ούτε καν προσπάθησε να τον εφαρμόσει. Και έχει πολλές αρμοδιότητες υπέρ του δημότη και της επιχείρησης αυτός ο θεσμός. Αν θέλει βελτιώσεις ή τροποποιήσεις ο νέος θεσμός, ας τις προτείνει στην ΚΕΔΕ και ας τις εισηγείτο στο Υπουργείο Εσωτερικών. Αλλά καμιά προσπάθεια δεν έκανε, για τον απλούστατο λόγο, ότι δεν πιστεύει στον θεσμό, δεν θέλει τον έλεγχο και τη συμμετοχή. Ο «Δήμος Μοντέλο», είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα του «ενός», του «πατερούλη», που «νοιάζεται» ακόμη και για την αντιπολίτευση.
Η φαντασία στην εξουσία.
Καταλήγοντας, για να ευθυμήσουμε λίγο, αξίζει να επιχειρήσουμε και μια σημειολογική ανάλυση της απάντησης της Δημοτικής Αρχής. Ακόμη και ο πιο ευφάνταστος συγγραφέας επιθεώρησης δε θα μπορούσε να φανταστεί το επιχείρημα της δικαίωσης στην καθυστέρηση για τον ΟΕΥ, εξ αιτίας της δραματικής κατάργησης «των Σχολικών Φυλάκων και της Δημοτικής Αστυνομίας και της υποχρεωτικής κινητικότητας των εργαζομένων Δ.Ε.». Πληροφορούμαστε κατ’ αυτόν τον τρόπο, ότι ο Δήμαρχος εκτός από τις δυνατότητες να διοικεί το Δήμο μόνος του, διαθέτει και το «κληρονομικό χάρισμα»!
Η ακροβατική, ως προς τη λογική, σύνδεση των, κατά νόμο, υποχρεώσεων με τις μνημονιακές επιταγές, αποτελεί ένα ακόμη συγγραφικό αριστούργημα. Όποιος διαφωνεί με τα μνημόνια, δεν δικαιούται να απαιτεί την εφαρμογή της νομιμότητας και της λογικής. Η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά.
Τέλος στη σφαίρα του ακατανόητου παραμένει η λογοπαιγνιώδης αναζήτηση του δρόμου για τη Σωτηρία (sic) της ψυχής, η οποία επιδέχεται μόνο μία παρατήρηση για την αποκατάσταση της αλήθειας: το ομότιτλο τραγούδι το τραγούδησε η Άλκηστις Πρωτοψάλτη κι όχι η Χαρούλα Αλεξίου. Η Πρωτοψάλτη, που πρωτοτραγούδησε το μελοποιημένο (από τον Δήμο Μούτση) ποίημα του Καβάφη «Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον».
Εκείνο, που καταλήγει: «…κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις».
