H αμαρτωλή ιστορία της Puta Nitsa

Αυτή λοιπόν είναι η ιστορία μιας αδίστακτης επίδοξης «γυναίκας αράχνης» που την έλεγαν Nitsa Puta :

Η οποία προφανώς ξεκίνησε από μια άσημη γειτονιά ως Lola Nitsa και στο λύκειο εξελίχτηκε σε Gome Nitsa.

Στόχος της βεβαίως ήταν μέσα από μια σειρά αδίστακτων μαεστρικών – ή/και τυχαίων – κινήσεων να μετεξελιχθεί σε Grande Nitsa.

Κι επειδή της τη σπάει αυτό το λαϊκοβλάχικο Nitsa, όταν γίνει Grande λέει να το κάνει Nara....πιο σέξι...ταιριάζουν καλύτερα και οι «καταλήξεις»...

Κι εν πάση περιπτώσει, οποιοδήποτε τζετ σετ της κάνει, αρκεί αυτή να είναι Grande. Όπως και τα ροζότουβλα τα πεντακοσάρια που ευελπιστεί να βάζει βροχηδόν στην...ζαρτιέρα της ή στο μπούστο της τότε...

Κι όχι όπως τώρα που με το ζόρι τσεπώνει ένα κι αυτό όχι κάθε μήνα...

Κι αφού σπάσει τ’ α#%&#$@ σε εκατοντάδες φτωχούς άνεργους και άρρωστους με τα τηλέφωνα για να τους κάνει – η «τηλε-σφίχτρια» - να ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ αυτά που χρωστάνε στις τράπεζες...

Ρε την Νίτσα....

Η Νίτσα λοιπόν δεν καταλαβαίνει τίποτα...

Της λένε «θα πάρεις αυτούς κι αυτούς τηλέφωνο να τους κάνεις να πλερώσουν. Γκαίγκε Νίτσα»;

«Γκαίγκαι αφεντικό, άστο πάνω μου», λέει η Νίτσα το μόμολο.... «θα τους σκίσω», συμπληρώνει η ... «σφίχτρια»....

Και το κάνει...

Αα, όλα κι όλα...πάντα ήταν συνεπής στη δουλειά της...άσε που έχει όνειρα και σχέδια η Νίτσα...κι όλα τ’ άλλα, τα γράφει στο...στη «(μου)Νίτσα» της....που σιγά μην πήγαινε να κάνει την πουτ@να για τρεις κι εξήντα με τον κάθε βρωμιάρη του δρόμου...τουλάχιστον, τώρα έχει μιαν άλλη εικόνα για τον εαυτό της βρε αδερφέ...δουλεύει σε σοβαρή δικηγορική εταιρεία....τουλάχιστον έτσι λέει 300 φορές τη μέρα στο τηλέφωνο...

«Από δικηγορικό γραφείο τάδε...», λέει με στόμφο...μοστράρει και μασημένο τ’όνομά της και ταχέως – όσο ο άλλος, το θύμα είναι ζαλισμένος – περνάει στο κυρίως θέμα: «χρωστάτε στην τάδε τράπεζα κύριε»...

Και λέει το ποίημά της...

Τι κι αν ο άλλος είναι τρία χρόνια άνεργος, αν είναι καρδιακός ή βγαίνει από εγκεφαλικό ή αν έχουν κι άλλους αρρώστους στην οικογένεια;

Η δουλειά είναι δουλειά...ας μην χρώσταγε το καθίκι....

Ναι, καθίκι...έτσι την έμαθαν να τους «θωρρεί»... «ψυχρά»...κι «αφ’ υψηλού»...στο παιγνίδι είναι δύο πλευρές...αυτή (και οι δικοί της, στην «εταιρεία») και οι «άλλοι»...τα «καθίκια»...οι «αντίπαλοι»...τα «πτωχά πιόνια»...

Αν αυτοί δεν πληρώσουν, τότε αυτή δεν θα έχει δουλειά...τόσο απλό....έτσι της λένε κάθε βράδυ και κάθε πρωί και κάθε μεσημέρι...ακόμη και την ώρα που «βοηθάει» τον προϊστάμενό της στην «αποθήκη»...

Κι όσο κι αν την απειλούν μερικοί μερικοί, είναι τόσο λίγοι και τόσο αδύναμοι...τόσο «μικροί κι απεγνωσμένοι»...και κυρίως, τα αφεντικά της είναι τόσο μα τόσο ισχυρά (και σέξι γι’ αυτό ακριβώς! Ε, κυρά Νίτσα;) που κυριολεκτικά... στην «(μου)νίτσα» της το «τι της σέρνουν» αυτές τις κάποιες λίγες φορές κάποιοι θυμωμένοι...

Άλλωστε, ποιός τους είπε να βάζουν τα νήπιά τους, τις γυναίκες τους και τους άρρωστους γέρους τους να σηκώνουν τα τηλέφωνα μεσημεριάτικα ή νυχτιάτικα; Αυτή φταίει μετά που τους μιλάει; Να μην έκαναν τα μωρά τους τηλεφωνητές...Τώρα, τι θυμώνουν; Ε; τι θυμώνουν;

Αυτή είναι λοιπόν η αδίστακτη η κυρά Νίτσα η Πούτα με τ’ όνομα...

η συνέχεια στο aegeanhawk