Παρακολουθώ και εγώ με κομμένη την ανάσα την υπερ-παραγωγή που φέρει τον τίτλο «μεταρρύθμιση Άδωνι στην Υγεία» και τον πόνο και τη δυστυχία που αυτή έχει προκαλέσει σε χιλιάδες ασθενών και στους συγγενείς τους. Απορώ εν πρώτοις με το....
Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης
[Εκατοστή πεντηκοστή έκτη ημέρα από την υποβολή στην Εισαγγελία του Αρείου Πάγου της μήνυσης της ΧΑ για την τρύπα στα Ταμεία του ΠΑΣΟΚ (βλ. και http://taxalia.blogspot.gr/2013/05/blog-post_7741.html), εκατοστή τεσσαρακοστή όγδοη από τη δημοσιοποίηση της φήμης ότι παρακολουθούνται τα τηλέφωνα των βουλευτών της αντιπολίτευσης και ενενηκοστή έβδομη από τη δημόσια καταγγελία της Λ. Κατσέλη αφ’ ενός ότι την «έφαγαν» οι τραπεζίτες, επειδή δεν τους εξυπηρετούσε ο «νόμος Κατσέλη», αφ’ ετέρου ότι αποτελεί έγκλημα η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών με χρήματα του Έλληνα φορολογουμένου. Κανένα παπαγαλάκι δεν με ενημέρωσε για το αν κινήθηκε κάποια διαδικασία διερεύνησης των καταγγελλομένων. Τί συνέβη; Δεν τηλεφωνούν πλέον οι παπαγάλοι στους Εισαγγελείς;].
Παρακολουθώ και εγώ με κομμένη την ανάσα την υπερ-παραγωγή που φέρει τον τίτλο «μεταρρύθμιση Άδωνι στην Υγεία» και τον πόνο και τη δυστυχία που αυτή έχει προκαλέσει σε χιλιάδες ασθενών και στους συγγενείς τους. Απορώ εν πρώτοις με το περίφημο νέο σύστημα συνταγογράφησης, κατά το οποίο κάθε γιατρός δεν μπορεί να υπερβεί τον αριθμό των 200 συνταγών μηνιαίως. Τίθεται δηλαδή, ένα ανώτατο όριο στον αριθμό των συνταγών [plafond = ταβάνι, που λένε οι μορφωμένοι] που μπορεί να γράψει κάθε γιατρός, με αποτέλεσμα, αν τον υπερβεί, να υπάρχουν κυρώσεις, τις οποίες ακόμη αγνοώ. Δεν πληρώνεται ο γιατρός για τις υπηρεσίες του όσον αφορά στην υπεράριθμη συνταγή, δεν εκτελείται η συνταγή ή συμβαίνει κάτι άλλο; Έτσι, ο γιατρός που έχει συμπληρώσει τον ανώτατο αριθμό συνταγών αρνείται να γράψει την 201η και ο ασθενής επιδίδεται στο κυνήγι άλλου γιατρού μέχρι να καταλήξει σε κάποιον που να μην έχει συμπληρώσει τον ανώτατο αριθμό 200. Αυτός είναι ο λόγος που έχω ακούσει για περιπτώσεις ασθενών που πήγαν και σε 5 γιατρούς για να διαπιστώσουν ότι δεν μπορούν να λάβουν συνταγή, επειδή είχαν συμπληρώσει τον αριθμό 200.
Το πρόβλημα αυτό λύθηκε, όπως ανεκοίνωσε ο υπουργός, με τη δημιουργία «ηλεκτρονικής πλατφόρμας και τηλεφωνικού κέντρου», μέσω των οποίων θα ενημερώνεται ο ασθενής ποιος γιατρός της περιοχής του δεν έχει συμπληρώσει τον μαγικό αριθμό συνταγών. Για το ηλεκτρονικό σύστημα θα περιορισθώ να πω ότι σίγουρα θα υπάρχουν ασθενείς μη εξοικειωμένοι ή παντελώς άσχετοι με τα ηλεκτρονικά μέσα κυρίως λόγω ηλικίας. Βλέπεις, ανάγκη φαρμάκων έχουν κατά κανόνα οι ηλικιωμένοι και όχι οι νέοι. Για το τηλεφωνικό κέντρο, είναι γνωστόν ότι συνήθως το τηλέφωνο «βουίζει», όπως συμβαίνει με όλες τις Δημόσιες Υπηρεσίες. Για το σύστημα θα πω ότι φτιάχνουμε ένα σύστημα χωρίς μελέτη και τρέχουμε στη συνέχεια να μπαλώσουμε τα ελαττώματά του. Μια ζωή τα ίδια: βλέποντας και κάνοντας.
Αντιλαμβάνομαι ότι το τεθέν όριο στοχεύει στη μείωση των άχρηστων συνταγών ή στην κατάργηση της εκμετάλλευσης του συστήματος από ασυνείδητους γιατρούς και φαρμακοποιούς, εν τέλει δε στη μείωση της φαρμακευτικής δαπάνης. Η μείωση τής μέχρι σήμερα αλόγιστης φαρμακευτικής δαπάνης και η εξάλειψη του φαινομένου της καταστρατήγησης του νόμου από επίορκους γιατρούς και φαρμακοποιούς είναι θεμιτοί σκοποί. Παρεμπιπτόντως, τί έγινε με εκείνα τα φάρμακα που βρέθηκαν σε πηγάδι το 2010 και προέρχονταν από το φαρμακείο πράσινης φαρμακοποιού; Πού βρίσκεται η ποινική διαδικασία;
Πώς, όμως, μπορεί να επιτευχθεί ο στόχος αυτός με ένα μέτρο που έρχεται σε μετωπική σύγκρουση με στοιχειώδεις κανόνες της διαβίωσής μας; Εγώ γνωρίζω ως απλός πολίτης και μη ιατρός, ότι η σχέση ιατρού-ασθενούς είναι σχέση εμπιστοσύνης. Κάθε πολίτης έχει το δικαίωμα να επιλέγει τον γιατρό που του ταιριάζει. Ο γιατρός, τον οποίον επιλέγει ο ασθενής, γνωρίζει το ιστορικό του ασθενούς, το οποίο και ανασύρει κάθε φορά που δέχεται την επίσκεψή του. Συμβουλεύεται το ιστορικό και είναι σε θέση να δώσει εκείνο το φάρμακο που δεν θα προκαλέσει παρενέργειες στον συγκεκριμένο οργανισμό με βάση το αξίωμα ότι δεν υπάρχουν στον πλανήτη δύο πανομοιότυποι οργανισμοί. Με ποιο σκεπτικό, λοιπόν, θα πάω εγώ σε άλλο γιατρό που αγνοεί το ιστορικό μου και θα έχω την απαίτηση από τον άλλο γιατρό να αναλώσει για μένα μία ώρα μέχρι να αναφέρω το ιστορικό μου και να είμαι βέβαιος ότι δεν έχω ξεχάσει κάτι, ώστε να κάνει ο γιατρός τη σωστή διάγνωση και να μου δώσει το σωστό φάρμακο έναντι αμοιβής € 10; Κι’ αν και αυτός ο γιατρός έχει συμπληρωμένο κάποτε στο μέλλον το όριο των συνταγών, θα πρέπει να ξαναδιηγηθώ το ιστορικό μου σε άλλο γιατρό και αυτός να με ξαναεξετάσει; Εκτός αν δεχθούμε ότι ο άλλος γιατρός, τον οποίον επισκέπτομαι, περιορίζεται στην αντιγραφή μιας συνταγής, για να εισπράξει € 10 ή € 20 μετά από 2-3 χρόνια. Αν αυτή είναι η φιλοσοφία, τότε δεν πρόκειται για σύστημα, αλλά για κάταγμα Υγείας.
Και δεν του φαινόταν του Άδωνι ότι είναι σοσιαλιστής. Διότι μόνον άκριτο σοσιαλιστικό μέτρο μπορεί να θεωρηθεί το ανώτατο όριο του αριθμού των συνταγών, αφού με αυτό κατανέμεται η δουλειά σε πάρα πολλούς γιατρούς με βάση το αξίωμα «όλοι μπορούν τα πάντα, όλοι είναι εξ ίσου καλοί». Αυτό θυμάμαι πρέσβευε ο μακαρίτης ο Μένιος.
Τελικά το σύστημα του plafond έχει οδηγήσει την Υγεία στον πάτο [planchet = πάτωμα], ενώ, αν κάποιος ενδιαφερόταν πραγματικά για την Υγεία του λαού, δεν είχε παρά να κόψει ακαριαίως τον κώλο όποιου γιατρού ή φαρμακοποιού παραβιάζει τη δεοντολογία και επιδίδεται σε άνομο πλουτισμό εις βάρος ολόκληρου του λαού. Και τότε θα συμμορφώνονταν όλοι.
Σωτήριος Καλαμίτσης
Φίλος του γιατρού Γωγούση, του οποίου ασφαλώς και αναμένω τα σχόλια
