[Εκατοστή εξηκοστή έβδομη ημέρα από την υποβολή στην Εισαγγελία του Αρείου Πάγου της
μήνυσης της ΧΑ για την τρύπα στα Ταμεία του ΠΑΣΟΚ (βλ. και http://taxalia.blogspot.gr/2013/05/blog-post_7741.html), εκατοστή πεντηκοστή ένατη από τη δημοσιοποίηση της φήμης ότι παρακολουθούνται τα τηλέφωνα των βουλευτών της αντιπολίτευσης και εκατοστή όγδοη από τη δημόσια καταγγελία της Λ. Κατσέλη αφ’ ενός ότι την «έφαγαν» οι τραπεζίτες, επειδή δεν τους εξυπηρετούσε ο «νόμος Κατσέλη», αφ’ ετέρου ότι αποτελεί έγκλημα η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών με χρήματα του Έλληνα φορολογουμένου. Κανένα παπαγαλάκι δεν με ενημέρωσε για το αν κινήθηκε κάποια διαδικασία διερεύνησης των καταγγελλομένων. Τί συνέβη; Δεν τηλεφωνούν πλέον οι παπαγάλοι στους Εισαγγελείς;].
Από το σχολείο έχω μάθει πως κάθε κείμενο που γράφουμε πρέπει να έχει αρχή, μέση και τέλος, οπωσδήποτε δε να κινείται εντός του θέματός του και να είναι συγκεκριμένο και όχι αοριστόλογο. Αυτά σε αντιδιαστολή προς την ποίηση, όπου καθένας γράφει όπως θέλει ό,τι θέλει και αφήνει τη φαντασία τού αναγνώστη να οργιάσει και να αντιληφθεί ό,τι εκείνος μπορεί ή θέλει. Αυτό ήταν το αντικείμενο του μισητού, φευ, από πάρα πολλούς μαθήματος
«Έκθεση Ιδεών».
Αυτά στριφογύριζαν στο μυαλό μου καθώς διάβαζα ενημερωτικώς την ομιλία που εκφώνησε στην πρώτη συνδιάσκεψη της «Ελιάς» ο Γ. Βούλγαρης. Δεν τον είχα ακουστά τον άνθρωπο και έψαχνα μανιωδώς, πλην ματαίως, να πληροφορηθώ ποιός είναι ο Γεώργιος Βούλγαρης. Τελικά πρόκειται για τον Γιάννη Βούλγαρη. Πώς, όμως, να το ψυχανεμισθώ όταν βλέπω Γ.Β.; Το «Γ» παραπέμπει στο «Γιώργος». Είναι τόσο κακό να γράφει κανείς το όνομά του «Ι. Βούλγαρης», ώστε να αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης ότι πιθανότατα να πρόκειται για τον Γιάννη Βούλγαρη και σπανιότατα για τον Ιάκωβο Βούλγαρη;
Ας έλθω, όμως, στο ζουμί. Είπε ο Ι. Βούλγαρης:
«Φίλες και φίλοι είμαστε εδώ σημαδεμένοι από την πιο δραματική κρίση της Ελλάδας μετά τον πόλεμο, αλλά και ορατό πια το φως στην άκρη του τούνελ. Είμαστε εδώ στο τελευταίο στάδιο της εποχής της χρεοκοπίας και των μνημονίων, αλλά και στα πρώτα βήματα της εποχής της εθνικής ανασυγκρότησης».
-Σχόλιο δικό μου: αναπαράγεται η κυρίαρχη θέση της συγκυβέρνησης και των ΜΜΕ ότι η κρίση είναι πραγματική και ότι το φως αχνοφαίνεται στην άκρη του τούνελ. Αυτό το τούνελ και η άκρη του μαζί με το φως που διαφαίνεται είναι τόσο τετριμμένη έκφραση που σκέφτηκα ότι έχασα 5 δευτερόλεπτα από τη ζωή μου για να διαβάσω τις δύο πρώτες φράσεις της ομιλίας που θυμίζουν τα ανέκδοτα με τα καλά και τα κακά νέα. Το κακό είναι η δραματική κρίση και το καλό είναι το φως στην άκρη του τούνελ. Πάντως, εγώ δεν νοιώθω σημαδεμένος. Νοιώθω εξαπατημένος και οργισμένος. Για τα αίτια της κρίσης ουδέν είπε.
«Είμαστε εδώ τραυματισμένοι και ταπεινωμένοι από τη συμπεριφορά της Ευρώπης που φάνηκε συντηρητική και διαιρεμένη στην αντιμετώπιση της κρίσης. Αλλά είμαστε περισσότερο ώριμοι να αναγνωρίσουμε τις δικές μας παθογένειες, τις δικές μας ολιγωρίες και πάντως όρθιοι, δυνάμενοι να αναλάβουμε την ευθύνη του εαυτού μας, εάν το θελήσουμε.»
- Σχόλιο δικό μου: άντε πάλι με τα σημάδια των τραυμάτων. Ταπεινωμένοι από τη συμπεριφορά της Ευρώπης. Όχι από την απληστία και την ενδοτικότητα των παμφάγων κυβερνώντων! Να αναγνωρίσουμε τις παθογένειες ναι, αλλά ποιές; Μήπως τις αρπαχτές του ιδρώτα του ελληνικού λαού; Γιατί δεν μας το λέει ο ομιλητής; Παρεμπιπτόντως: ακόμη και ο Μπαμπινιώτης γράφει ότι η λέξη «παθογένεια» δεν έχει πληθυντικό. Εσύ ρε Βούλγαρη γιατί το πολλαπλασιάζεις το ουσιαστικό; Παθογένεια δε είναι η μελέτη των αιτίων που προκάλεσαν μία ασθένεια. Εμείς τί θα πρέπει να αναγνωρίσουμε πριν το μελετήσουμε και καταλήξουμε; Και ποιά είναι η ασθένεια; Τέλος, αυτό το να «αναλάβουμε την ευθύνη του εαυτού μας» δεν το κατάλαβα. Αν, δηλαδή, έγραφες «να αναλάβουμε τις ευθύνες μας», ποία θα ήταν η διαφορά; Ή μήπως εννοεί να αναλάβουμε επί τέλους την ευθύνη να τιθασεύσουμε τον εαυτό μας;
«Είμαστε εδώ σε μια στιγμή που νομίζαμε ότι το αίτημα Ευρώπη χωρίς πόλεμο, Ελλάδα χωρίς διχασμό, ήταν μια αυτονόητη κατάκτηση. Σήμερα ανησυχούμε ξανά και θέλουμε να κατασιγάσουν οι αρχές της ακροδεξιάς και παλαιοαριστερής δημαγωγίας που καλλιεργούν ένα νέο ψυχροπολεμικό κλίμα στην ήπειρό μας. Ελλάδα χωρίς διχασμό. Θέλουμε να επεξεργαστούμε και να ξεπεράσουμε το τραύμα της εθνικής πόλωσης που γέννησε η χρεοκοπία.»
- Σχόλιο δικό μου: οι φασίστες, λοιπόν, και οι κομμουνιστές είναι που πολώνουν το κλίμα. Και είναι η χρεοκοπία που γέννησε την πόλωση. Δηλαδή, στις προηγούμενες τρεις δεκαετίες δεν υπήρχε πόλωση; Το «ο λαός δεν ξεχνά τί σημαίνει δεξιά» δεν ήταν πολωτικό; Το «οι κομμουνιστές και οι συνοδοιπόροι τους» δεν ήταν πολωτικό; Οι διορισμοί των ημετέρων από την εκάστοτε κυβέρνηση δεν ήταν πολωτικοί; Ωραία, πάντως, λέξη «παλαιοαριστεροί». Προφανώς προς διάκριση από τους νεοαριστερούς. Και στη μέση οι κεντροαριστεροί. Αυτοί οι παλαιοπασόκοι [επί το ορθότερον «παληοπασόκοι»] είναι και γλωσσοπλάστες.
«Είμαστε εδώ λοιπόν αργά και βασανιστικά, η Ελλάδα σαν να αποκτά τη δυνατότητα και τα μέσα να σχεδιάσει το μέλλον της, να ορίσει ρεαλιστικά τη θέση που θέλει να καταλάβει στον διεθνή ανταγωνισμό και στην ευρωζώνη όπως αυτή θα διαμορφωθεί στο άμεσο μέλλον. Φίλοι και φίλες δεν φτάσαμε εύκολα εδώ, ούτε ήταν δεδομένο ότι θα φτάναμε. Οι περισσότεροι που είσαστε εδώ το ξέρετε καλύτερα από όλους μας. Και το ξέρουν ακόμη καλύτερα, οφείλουμε να το πούμε εμείς που δεν έχουμε τις θέσεις στο ΠΑΣΟΚ, το ξέρουν ακόμη καλύτερα τα απλά μέλη και οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ που είδαν το κόμμα τους να λοιδορείται και τη στράτευσή τους να δυσφημείται. Σαν να σήκωσαν τις αμαρτίες όλης της μεταπολίτευσης χωρίς αναγνώριση για τις επιτυχίες.»
-Σχόλιο δικό μου: οι 58 δεν είχαν θέσεις στο ΠΑΣΟΚ; Οι απλοί ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ και τα μέλη του είδαν το κόμμα να λοιδορείται και να μην του αναγνωρίζονται οι επιτυχίες του. Δηλαδή, πρέπει να αναγνωρίσουμε τις επιτυχίες [ποιές;] του ΠΑΣΟΚ, τις οποίες διέλυσε το ίδιο αίροντας τις αμαρτίες όλης της μεταπολίτευσης; Κάποιος καταμερισμός ευθυνών; Ή μήπως είναι η ΝΔ η μόνη αμαρτωλή και είναι το αναμάρτητο ΠΑΣΟΚ που πλήρωσε τον λογαριασμό;
«Δεν φτάσαμε εύκολα εδώ, ούτε ήταν δεδομένο ότι θα φτάναμε. Ποιος θυμάται σήμερα τον Ρουμπινί, τον Γκρούγκμαν που μας εξηγούσαν γιατί η Ελλάδα εντός ολίγου θα έφευγε από το ευρώ. Ποιος θυμάται ότι στα μέσα του 2011 βρεθήκαμε με το ένα πόδι εκτός; Ποιος όμως ξεχνά πόση αντίσταση χρειάστηκε αυτή η παράταξη, η παράταξη της φιλοευρωπαϊκής Ελλάδας να επιστρατεύσει για να αντιμετωπίσει τη δημαγωγία των μαγικών λύσεων. Για να αντιμετωπίσει το δεξιό και τον αριστερό λαϊκισμό που παραμύθιαζαν τον κόσμο υποσχόμενοι ανέξοδες λύσεις.»
- Σχόλιο δικό μου: ωραίος απολογισμός για το τιτάνιο έργο του ΠΑΣΟΚ που μας κράτησε στο ευρώ εξαθλιώνοντάς μας. Που διέλυσε την Υγεία, την Παιδεία, που ξέσκισε τα Ταμεία του κράτους. Αλλά το ευρώ ευρώ. Παρ’ ολίγο να το χάσουμε και να χαθούμε. Ευτυχώς που τσακίσαμε τους ομολογιούχους για να απολαμβάνουμε όλοι το ευρώ. Ευτυχώς που διασώσαμε τις γαλλικές και γερμανικές τράπεζες εις βάρος των ελληνικών τραπεζών, των ΑΕΙ, των Ταμείων, των νοσοκομείων, ώστε σήμερα να ανεμίζουμε την παντιέρα του ευρώ δανειζόμενοι δεκάδες δισεκατομμυρίων για να σώσουμε τις τράπεζες.
«Από τη μια το Ζάππειο και μια και δυο και τρεις φορές, από την άλλη πλευρά της αριστεράς πλήθος σωτήρια παραδείγματα. Μόνο που ήταν όλα ξωτικά. Ισημερινός, Αργεντινή, Βενεζουέλα, αργότερα η Κύπρος με το όχι που κράτησε μόνο μια και δυο μέρες. Το μόνο που ξεχνούσαν ήταν ότι η Ελλάδα είναι ευρωπαϊκή χώρα. Δεν φτάσαμε εύκολα εδώ, ούτε ήταν δεδομένο ότι θα φτάναμε. Ασφαλώς δεν μιλάμε για success story και ακόμη λιγότερο θα αποδίδαμε την όποια επιτυχία στον κ. Σαμαρά. Δεν θα προτείναμε το ελληνικό μνημόνιο για φάρμακο σε άλλες χώρες, αλλά δεν θα προτείναμε και τις δημαγωγίες, την καταστροφολογία, τα ψεύδη, τις συνωμοσιολογίες του λεγόμενου αντιμνημονιακού μπλοκ στους άλλους λαούς. Από σεβασμό αν μη τι άλλο γι’ αυτούς. Και για τις θυσίες του ελληνικού λαού.»
-Σχόλιο δικό μου: ευθεία κριτική κατά Σαμαρά και εξορκισμός των αντιμνημονιακών. Την Κύπρο πώς τη θυμήθηκες ρε παλληκάρι; Το χάρηκες που γονάτισε; Το Μνημόνιο είναι κακό και δεν το προτείνουμε σε κανέναν, ούτε στον εχθρό μας. Το αντιΜνημόνιο δεν το συζητάμε, διότι είναι δημαγωγικό, συνωμοσιολογικό κ.,λπ. Άρα, Μνημόνιο και πάλι Μνημόνιο κι’ όποιος αντέξει.
«Με όλα αυτά και παρ’ όλα αυτά, η δημοκρατική Ελλάδα άντεξε και επέλεξε ορθολογικά, ίσως και λίγο από φόβο κυρίως όμως με ιστορικό ένστικτο και πατριωτικό ρεαλισμό, γιατί ο λαός μας ξέρει από την πείρα του, ότι προόδευσε όταν έδεσε την τύχη του με διεθνείς ισχυρές συμμαχίες και όταν στο διεθνές περιβάλλον επικρατούσε η ειρήνη και η συνεργασία.»
- Σχόλιο δικό μου: δεν κατάλαβα τίποτε. Αόριστα πράγματα. Ειδικά για τον πατριωτικό ρεαλισμό. Δηλαδή, είμαι πατριώτης, αλλά άμα λάχει αφήνω την Κύπρο στην άκρη, επειδή πέφτει και λιγουλάκι μακρυά, τη Μακεδονία στα Σκόπια, τη Θράκη στους Τούρκους, τα Ίμια κ.ο.κ., επειδή είμαι και ρεαλιστής έχοντας πιστέψει ότι είμαι αδύναμος; Αυτός ο Λεωνίδας ρε πούστη μου ήταν πατριώτης, αλλά εστερείτο ρεαλισμού. Το ίδιο και ο Αθανάσιος Διάκος. Τα ήθελε ο κώλος του.
«Αντίθετα σε περιόδους διεθνών κρίσεων, οδηγήθηκε σε διχασμούς και εμφυλίους. Και ζήσαμε φίλες και φίλοι τέτοιες στιγμές που η πολιτική ζωή πήρε εμφυλιοπολεμικές διαστάσεις πρόσφατα, που το δημοκρατικό κεκτημένο της μεταπολίτευσης έδειξε προς στιγμήν να χάνει από τις ακροδεξιές, ακροαριστερές και τις εν γένει αντικοινοβουλευτικές συμπεριφορές. Τώρα που έχουμε απομακρυνθεί από αυτές, έτσι ελπίζουμε τουλάχιστον, μπορούμε να πούμε ευθέως και να το έχουμε υπόψη μας για το άμεσο μέλλον, ότι η Ελλάδα του μνημονίου περισσότερο συνέχισε και μεγέθυνε τις παθογενείς όψεις της μεταπολιτευτικής περιόδου, παρά συγκρούστηκε μαζί τους αυτοκριτικά ώστε να τις υπερβεί.»
-Σχόλιο δικό μου: εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Υψηλά νοήματα που δεν μπορεί να συλλάβει απλός νους. Ύμνος στον κοινοβουλευτισμό και καταδίκη των αντικοινοβουλευτικών πρακτικών. Για κοινοβουλευτικές αρπαχτές ουδέν. Για συνταγματικές εκτροπές ομοίως. Πάντως, παθογενής = παθογόνος, ήτοι αυτός που προκαλεί πάθηση ή νόσο κατά Μπαμπινιώτη πάντοτε. Άρα, η Ελλάδα του Μνημονίου μεγέθυνε τα αίτια της νόσου, με τα οποία δεν συγκρούστηκε. Και ποια ήταν η νόσος; Τα αίτια; Δεν με διαφωτίζει ο ποιητής.
«Στο επίκεντρο της συνεχιζόμενης παθογένειας βρέθηκε και βρίσκεται το νέο κομματικό σύστημα που προέκυψε στις εκλογές του ’12, στο απόγειο της απόγνωσης και της χρεοκοπίας. Στην κορύφωση της αγανάκτησης για ό,τι είχε χαθεί δικαίως ή αδίκως. Ήταν αυτό το κομματικό σύστημα περισσότερο επίλογος του παρελθόντος, παρά φύτρα του μέλλοντος. Η πιο κακή του όψη είναι ο νέος μικρός δικομματισμός Ν.Δ. – ΣΥΡΙΖΑ. Δύο κόμματα του 20% ως αυθόρμητες επιλογές αντιπροσώπευσης, που αδυνατούν να εμπνεύσουν μια πλειοψηφική δυναμική. Γιατί; Γιατί η κοινωνία το διαισθάνεται. Γι’ αυτό δεν δίνει αυτή τη δυναμική, ούτε στον έναν, ούτε στον άλλον. Αντίθετα η κοινωνία αναπτύσσει εναλλακτικές δυναμικές. Σαν το κομματικό σύστημα μόνο εν μέρει να αντανακλά την κοινωνία. Τα παραδείγματα τα βλέπουμε. Σημαντικές κοινωνικές δυνάμεις των εργαζομένων και των μεσαίων στρωμάτων κινούνται σχεδόν αυτόνομα από τους κομματικούς συσχετισμούς.»
-Σχόλιο δικό μου: τώρα τα λέει σωστά. Ο κίνδυνος είναι η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι ο κακός εαυτός του ΠΑΣΟΚ, το οποίο δραπετεύει από το κάδρο ακροποδητί. Αλλά εκείνο το «δικαίως ή αδίκως» τι σημαίνει; Δεν πρέπει να εξετάσουμε αν ό,τι χάθηκε χάθηκε δικαίως ή αδίκως; Πάλι τίποτε για τα αίτια; Πού πήγε η παθογένεια ρε σύντροφε;
«Συνεργατικά σχήματα της κεντροαριστεράς σημειώνουν επιτυχίες σε σημαντικούς συλλόγους. Οι δήμαρχοι που προτάσσουν την πόλη και όχι το κόμμα, γνωρίζουν την κοινωνική αποδοχή. Η συσπείρωση γύρω από εμβληματικές υποψηφιότητες, όπως του Καμίνη και του Μπουτάρη είναι σημαντική.»
- Σχόλιο δικό μου: εδώ τα πράγματα γίνονται ξεκάθαρα. Παίρνουν σάρκα και οστά. Δήμαρχοι που προτάσσουν την πόλη και όχι το κόμμα είναι ο Καμίνης και ο Μπουτάρης. Ο λαός τούς εκλέγει χωρίς κομματικές παρωπίδες. Άρα, άξιοι να επανεκλεγούν. Επί τέλους ο ποιητής μπαίνει στο κυρίως μενού. Το νόημα που εκτοξεύεται προς το νοήμον κοινό είναι: αυτά που σας είπα μέχρι τώρα τα προσωποποιούν δύο άτομα που είναι εντελώς ανεξάρτητα από πολιτικούς σχηματισμούς, εντελώς ακομμάτιστα, ό,τι κάνουν το κάνουν για την πατρίδα, για τον απλό λαό.
«Είναι σαφές ότι θα χρειαστεί πολύς χρόνος για να ξεπεραστούν οι επιπτώσεις της κρίσης. Η κοινωνία και τα φτωχά στρώματα ζούνε το δράμα της ύφεσης. Η ανεργία θα εξακολουθήσει να είναι ψηλά τα επόμενα χρόνια. Τα οφέλη της όποιας ανάκαμψης θα αργήσουν να φτάσουν στην τσέπη των πολιτών. Παρ’ όλα αυτά πληθαίνουν τα σημάδια ότι αρχίζει μια νέα κοινωνική συνειδητοποίηση για ό,τι έγινε, για ό,τι πρέπει να γίνει από εδώ και πέρα.»
- Σχόλιο δικό μου: τα οφέλη της ανάκαμψης θ’ αργήσει να τα βιώσει ο πολίτης. Μιας ανάκαμψης που δεν έχει σχέση με τα Ζάππεια, αλλά με τα Μνημόνια. Κι’ εκεί πέφτει η αρλούμπα της «νέας κοινωνικής συνειδητοποίησης». Τελικά ποία η διαφορά μεταξύ κοινωνίας αφ’ ενός και φτωχών στρωμάτων αφ’ ετέρου που ζούνε το δράμα της ύφεσης; Τα φτωχά στρώματα δεν είναι κοινωνία;
«Φίλες και φίλοι από αυτές τις διαπιστώσεις ξεκίνησε η Πρωτοβουλία των 58 και η έκκληση πρόσκληση για συγκρότηση ευρείας δημοκρατικής παράταξης, ως αναγκαίας πολιτικής τομής στη νέα πολιτική φάση.
Πολιτική τομή γιατί; Γιατί ο κίνδυνος σήμερα είναι η Ελλάδα να βγει από την κρίση ίδια με την παλιά. Φτωχότερη, αλλά όχι διδαγμένη από την καταστροφή. Πολιτική τομή γιατί η κρίση πρέπει να οδηγήσει σε μια νέα εθνική αυτογνωσία, χωρίς τη κομπλεξική εθνική αλαζονεία κι αυτό που νομίζουμε ότι είμαστε ενώ δεν είμαστε. Και χωρίς ντροπή γι’ αυτό που είμαστε.
Πολιτική τομή γιατί η Ελλάδα χρειάζεται την πολιτική και οργανωτική αυτονομία του τρίτου πόλου αντίπαλου και του δεξιού συντηρητισμού και του αριστερού λαϊκισμού. Σήμερα φαίνεται καθαρά ότι η δημιουργία μιας μεγάλης παράταξης στο κεντροαριστερό χώρο θα είναι μια επίπονη πολιτική προσπάθεια με επιταχύνσεις και καθυστερήσεις, με συνέχειες και τομές, με επιτυχίες και λάθη. Το σημαντικό είναι να μείνει σταθερή στην κεντρική στόχευση. Συγκρότηση του τρίτου πόλου που θα ενώσει το χώρο και θα φέρει νέες γενιές πολιτών και πολιτικών για την ανασυγκρότηση της μεταμνημονιακής Ελλάδας»
-Σχόλιο δικό μου: από το 1981 και δώθε δεν ήταν το ΠΑΣΟΚ αντίπαλος του δεξιού συντηρητισμού και του αριστερού λαϊκισμού; Και τί σημαίνει «δεξιός συντηρητισμός»; Μήπως ο διορισμός των γαλάζιων αντί των πράσινων, μήπως η καταγγελία των αρπαχτών των αρπακτικών του ΠΑΣΟΚ; Εκτός αν υπάρχει και αριστερός συντηρητισμός και δεν το γνωρίζω. Πάντως, το νόημα των χωρίων αυτών είναι: ας «κάνουμε την κρίση ευκαιρία», όπως έχει πει μεταξύ πολλών άλλων και ο Καμίνης, άλλως πως «το Μνημόνο είναι ευτυχία» που έχει πει ο τεράστιος Πάγκλανος. Τελικά η πασοκική ταυτότητα δεν είναι ιδιότητα παροδική, είναι χούι και το χούι φεύγει μετά την ψυχή, όπως λέει ο θυμόσοφος ελληνικός λαός.
«Η Πρωτοβουλία των 58 θα είναι σταθερή δυναμική, δύναμη παρακίνησης γι’ αυτήν ακριβώς την ενότητα. Παρούσα στο πολιτικό τοπίο και μετά τις ευρωεκλογές. Από την αρχή είπαμε ότι πρόθεση είναι η αλλαγή με σταθερότητα. Η πολιτική και κυβερνητική σταθερότητα με όλο τον αναγκαίο κοινοβουλευτικό έλεγχο είναι απαραίτητος όρος για την ομαλή έξοδο από την κρίση τους επόμενους μήνες.
Και έχει σημασία να το επαναλάβουμε σήμερα. Δεν είμαστε στο 2012 για να αναρωτιόμαστε. Είμαστε στο τέλος μιας δραματικής περιόδου για την Ελλάδα. Τώρα πια κυβερνητική σταθερότητα σημαίνει τέλος η τρόικα, τέλος τα μνημόνια, όπως τα γνωρίσαμε, διαπραγμάτευση του χρέους από καλύτερες θέσεις. Κανένας δεν μπορεί να κλωτσήσει εύκολα την καρδάρα με όσο γάλα με τόσο κόπο που έχει μαζευτεί. Μπορούμε όμως να αντιστρέψουμε τη ματιά. Αν ήταν εγγυημένη η κυβερνητική σταθερότητα, θα μπορούσαν η πολιτική κινητοποίηση και οι πολιτικές πρωτοβουλίες που είναι πλέον απαραίτητες για την ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς, να γίνουν πιο ανοιχτές, πιο τολμηρές και πιο ριζοσπαστικές.»
-Σχόλιο δικό μου: η κυβερνητική σταθερότητα πάνω απ’ όλα. Δεν πρόκειται για στήριξη του Σαμαρά, αλλά για στήριξη του ΠΑΣΟΚ και του Βαγγέλη. Μη τυχόν και γίνουν εκλογές και μας πάρει και μας σηκώσει. Στηρίζουμε Βαγγέλη, για να στηρίζει Σαμαρά. Κράτα με να σε κρατώ. Υψηλά νοήματα.
«Φίλες και φίλοι είμαστε εδώ παρόντες για την Ευρώπη και την Ελλάδα. Για να στηρίξουμε ενεργά τον αγώνα των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών και Δημοκρατών και την υποψηφιότητα του Μάρτιν Σουλτς. Στεκόμαστε κριτικά απέναντι στη διστακτικότητα του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος που ανέχτηκε τη μετριότητα των ευρωπαϊκών επιλογών της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας και των πλούσιων χωρών του βορρά. Παραμένει όμως ο σημαντικότερος εκφραστής της προωθητικής σύνθεσης στην κατεύθυνση της αλλαγής της Ευρώπης.»
-Σχόλιο δικό μου: τώρα το έπιασα το υπονοούμενο. Είπαμε ότι το κείμενο πρέπει να έχει αρχή [Μνημόνια που ήλθαν ουρανοκατέβατα και για τα οποία δεν φταίει το ΠΑΣΟΚ, αλλά είναι ευτύχημα που έπεσαν από τον ουρανό], μέση [Καμίνης, Μπουτάρης οι μόνες αυτοδιοικητικές εγγυήσεις] και τέλος [Σουλτς]. Για τον «σοσιαλισμό αγωνιζόμαστε όλοι» που έλεγε και ο σύντροφος Γιάννος, εξ ου και στηρίζουμε τον Σουλτς που δεν στηρίζει τον ελληνικό λαό, αλλά το κόμμα του πατριωτικού ρεαλισμού.
«Είμαστε εδώ παρόντες γιατί βλέπουμε στη Συνδιάσκεψη ένα βήμα που μπορεί να ενισχύσει τη δυναμική της ανασυγκρότησης της μεγάλης κεντροαριστεράς. Για να αποτελέσει η Ελιά Δημοκρατική Παράταξη θετικό βήμα και να ξεπεράσει τα όρια του ΠΑΣΟΚ χρειάζεται να κινηθούμε όλοι πιο συντονισμένα, πιο ενωτικά για την ανασυγκρότηση του ευρύτερου χώρου.»
-Σχόλιο δικό μου: θα μπορούσατε να είσθε εδώ απόντες; Όσο για τα όρια του ΠΑΣΟΚ, αυτά είναι προ πολλού ξεπερασμένα. Έχουν συρρικνωθεί τόσο πολύ τα όριά του, ώστε δεν έχετε καταλάβει ότι είσθε ήδη απ’ έξω και πασχίζετε να ξαναμπείτε από μια άλλη πόρτα.
«Όχι στο ασαφές μέλλον. Σύντομα. Η επικαιρότητα φωνάζει. Το εσωτερικό τοπίο το δείχνει. Η κοινή γνώμη το ζητά. Χρειάζεται να βάλουμε τέλος στη φάση του κατακερματισμού μετά τις ευρωεκλογές όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα».
-Σχόλιο δικό μου: πιο σαφές μέλλον δεν μπορούσες να περιγράψεις σύντροφε. Πάντως ούτε την επικαιρότητα άκουσα να τσιρίζει ούτε την κοινή γνώμη να ζητά κάτι διαφορετικό από την κάθαρση και την τιμωρία όλων αυτών που συγκεντρώθηκαν να σε ακούσουν. Μην ξεχνάς ότι στην πρώτη μάζωξή σας, τότε που η παρουσία 3.000 ανθρώπων ξεπέρασε κάθε προσδοκία σας, είχε προσέλθει και ο ομογάλακτός σας Ανδρέας Λοβέρδος, ο οποίος εκστόμισε το εξής αλησμόνητο: «Αν πλάκωναν τώρα εδώ μέσα μερικοί εισαγγελείς, είναι ζήτημα αν θα γλύτωναν τη σύλληψη 200 άτομα».
«Χρειάζεται να μιλήσουμε καθαρά για την ουσιαστική συνένωση όλου του χώρου της κεντροαριστεράς, της δημοκρατικής αριστεράς, του φιλελεύθερου κέντρου και της πολιτικής οικολογίας. Με όρους πολιτικούς, για αλλαγή με σταθερότητα, με αποκλειστικό σχεδόν τόνο στο νέο, με ρηξικέλευθες διαδικασίες, με καθαρές κουβέντες για την περίοδο της κρίσης και της χρεοκοπίας των μνημονίων, τις αιτίες, αλλά και τις ευθύνες με επίκεντρο όμως το σχέδιο εθνικής ανασυγκρότησης της χώρας, σε επικοινωνία με τις πιο προωθημένες επεξεργασίες του προοδευτικού ευρωπαϊσμού.
Η εκλογική επιτυχία του σημερινού εγχειρήματος, θα φέρει κοντύτερα το μεγάλο ραντεβού. Καλή επιτυχία».
-Σχόλιο δικό μου: πιο καθαρά δεν θα μπορούσες να μιλήσεις σύντροφε. Πιο ξεκάθαρη αοριστία δεν υπάρχει. Αυτό το «με αποκλειστικό σχεδόν τόνο στο νέο», πάντως, δεν μου άρεσε. Το «σχεδόν» με τρομάζει. Το έξω από το «σχεδόν» τί σημαίνει; Θα μπορούσε π.χ. και ο Άκης και ο Τάσος και ο Θόδωρος να αποτελέσουν μέρος της συνένωσης δίνοντας παλαιό τόνο;
Εν ολίγοις, αν φοιτούσες στη Γ΄ Λυκείου και ήμουν καθηγητής σου, θα σου έλεγα κ. Βούλγαρη: «Παιδί μου, ωραίο το κείμενό σου λογοτεχνικώς. Διακρίνεται για καλλιέπεια. Μπερδεμένα, όμως, και αόριστα πράγματα, εν πολλοίς δε και αντιφατικά. Ως καθηγητής δεν μπορώ να σου βάλω πάνω από 12, αλλά μην απογοητεύεσαι. Όταν μεγαλώσεις, θα μπορείς άνετα να βγάζεις το ψωμί σου γράφοντας λόγους πολιτικών.»
Σωτήριος Καλαμίτσης
Φίλος του γιατρού Γωγούση
Υ.Γ. Σημειώνω και άλλη δήλωση Λοβέρδου. «Βρισκόμαστε όλοι σε παρακμή και είπαμε να ενώσουμε δυνάμεις. Αυτό είναι η ελιά». Δηλαδή ρε Αντρέα, πώς οι παρηκμασμένοι θα φέρουν κάτι καλό ενωμένοι; Η παρακμή είτε κατά μόνας είτε εν τη ενώσει, παρακμή παραμένει.
