.jpg)
«Έχω του κόσμου τα κουσούρια, αλλά ότι έχω πατήσει πάνω σε εθελοντές είναι ανυπόστατο. Και έχω πατήσει για να κάνω τι; Είμαι Αναπληρώτρια Καθηγήτρια και χωρίς φιλοδοξίες περαιτέρω, στο Δήμο» - Αυτά μεταξύ άλλων, μου γράφει η κ. Ελένη Χοντολίδου – Κι εγώ αποθησαυρίζω αυτές τις φράσεις - Δεν νομίζω ότι πρόκειται να διαβάσω παρόμοιες στο σύνηθες - comme il faut - βιογραφικό υποψηφίου, στις εκλογές που έρχονται...
Γράφει ο Θάνος Τάκης
Κάποιους, τους βρίζουν και χαμογελάνε, αδιάφοροι. Άλλοι, αδιαφορούν ή κάνουν πως δεν ακούν. Η πλειοψηφία, αντιδρά ήπια ή λιγότερα ήπια, σε ένα ψέμα. Ορισμένοι προσφεύγουν στα δικαστήρια, ακόμη και για μια λάθος λέξη. Κι άλλοι, διαμαρτύρονται, λιγότερο ή περισσότερο έντονα, όταν θίγεται η αξιοπρέπειά τους.
Η ένταση της συμπεριφοράς καθενός, προφανώς και συσχετίζεται με τον τύπο και την μορφή της προσβολής. Οι θρασείς, χωρίς να μπαίνουν στην ουσία, εκρήγνυνται, αλλά μόνο για τους τύπους, χωρίς ουσιαστική ανταπάντηση, εφόσον οι προσβολές (ή καταγγελίες) έχουν έστω νομιμοποιητική βάση ή είναι αληθείς. Οι ποιοτικότεροι, περιγράφουν τη θέση τους και διαμαρτύρονται άμεσα και με ευγένεια.
Στην τελευταία περίπτωση κατηγοριοποιείται η διακριτική διαμαρτυρία της κ. Ελένης Χοντολίδου, τμήμα της οποίας διαβάσατε στην εισαγωγή. Η κ. Χοντολίδου είναι εκλεγμένη σύμβουλος στην 1η Δημοτική Κοινότητα του Δήμου Θεσσαλονίκης, με την «Πρωτοβουλία» και εκ νέου υποψήφια. Πρόσφατα, παράλληλα με ορισμένες σκέψεις για το νέο σλόγκαν της «Πρωτοβουλίας», ανέδειξα ένα κείμενο της ιδίας, το οποίο για μένα, δείχνει ποιότητα χαρακτήρα. Κι όπως έγραψα, μπορεί να μην γνωρίζω την κ. Χοντολίδου, και είναι βέβαιο όσο και γνωστό ότι διαφωνώ σε πάρα-πάρα πολλά με τον αυτοδιοικητικό φορέα που υποστηρίζει, αλλά αναφορικά με τον δημόσιο βίο, κρίνουμε, συγκρίνουμε, επικρίνουμε, κατακρίνουμε και κυρίως, ψηφίζουμε τα (κατά πλειοψηφία άγνωστα σε μας) πρόσωπα, με βάση την δημόσια παρουσία τους, τις σκέψεις που έχουν εκφράσει, τις θέσεις τους και, τις πράξεις τους, φυσικά, περισσότερο από κάθε τι άλλο. Άλλον τρόπο εγώ ούτε γνωρίζω, ούτε αποδέχομαι.
Σε αναφορά του, συνμπλόγκερ έγραψε ότι η κ. Χοντολίδου «είναι μια από τα ίδια, ποδηλάτης, δηλ. πατάει σαν πετάλια τους χαμηλόβαθμους και τους εθελοντές και σκύβει στους ανωτέρους, καθότι αποκάλεσε τον δήμαρχο πρίγκηπα».
Με πρόλαβε, και απάντησε η ίδια στον αναρτήσαντα μπλόγκερ, με τα ακόλουθα: «Αγαπητέ κανένα, αυτό που λέτε είναι ασύστολο ψεύδος. Σέβομαι απεριόριστα τους εθελοντές και δεν έχω πατήσει πάνω σε κανέναν. Δεν έχω ανώτερους στον Δήμο, γιατί δεν είμαι υπάλληλος και ο χαρακτηρισμός “πρίγκηπας” για τον Μπουτάρη είναι εκτός συμφραζομένων».
Ομολογώ ότι η επίθεση σε προσωπικό επίπεδο, με προβλημάτισε. Καθώς, όπως είπα, δεν γνωρίζω προσωπικά την κ. Χοντολίδου, άμεσα προχώρησα σε μια μικρή έρευνα, μήπως τυχόν, έχει συμβεί κάτι από αυτά και πράγματι, αντί για πετάλια, προτιμά να ποδηλατεί σε κεφάλια. Δεν ανακάλυψα παρόμοια - και ιδιαζόντως περίεργη - έξη. Περαιτέρω, λόγω της επαγγελματικής της ιδιότητας (είναι καθηγήτρια στην Φιλοσοφική), δεν μοιάζει (και δεν είναι λογικό) να έχει ανάγκη να πατήσει σε κανέναν εθελοντή.
Αντιθέτως, ιδιότυπη εθελόντρια υπήρξε η ίδια, σε παλαιότερη περίπτωση. Και δεν μοίραζε τίποτε φυλλάδια σε αυτό τον δικό της ακτιβισμό. Έκανε άλλα, πολύ σπανιότερα, κατά την απεργία των εργολάβων καθαριότητας του Α.Π.Θ.:
«Ως πανεπιστημιακό μόνο «ψωνισμένη» δεν μπορεί να με πει κανείς... Επειδή δουλεύω στη Φιλοσοφική 32 χρόνια και άλλα δύο ήμουν μεταπτυχιακή και άλλα τέσσερα φοιτήτρια αισθάνομαι τον χώρο σαν το σπίτι μου στην κυριολεξία. Φροντίζω τους χώρους, προσέχω τα μηχανήματα… από πολύ νέα.
Πέρσι, στην απεργία των 70 ημερών ζήτησα σακούλες από τον αντιδήμαρχο καθαριότητας, αγόρασα γάντια από το super market και καθάριζα τον χώρο τακτικά με άλλους συναδέλφους και φοιτητές που παρά το οφθαλμοφανές πρόβλημα, γεμίζουν τον χώρο με τα σκουπίδια τους που, επιπλέον, είναι και ανακυκλώσιμα...
Kαι έλεγα, δεν πειράζει, δεν πέφτουν τα μούτρα μου προστατεύοντας τους φοιτητές, τις φοιτήτριες και τον εαυτό μου…
Οι τουαλέτες του προσωπικού εδώ και καιρό δεν έχουν χαρτί υγείας και είναι περισσότερο από σαφές τι πάμε να κάνουμε όλοι όταν βρισκόμαστε στους διαδρόμους με ένα ρολό στο χέρι! Δεν υπάρχει ούτε σαπούνι και οι καλονοικοκυρές εφοδιάζουμε με υγρό σαπούνι, εγώ πήγα ένα πήλινο σκεύος στο οποίο συχνά-πυκνά βάζω τα σαπουνάκια των ξενοδοχείων και άλλες (ή άλλοι ίσως) πιο γενναιόδωροι βάζουν κανονικές μπάρες σαπουνιού. Αυτά τα συνηθίσαμε. Εντάξει. Και έλεγα, δεν πειράζει, φροντίζεις την υγιεινή στο χώρο σου…
Χτες όμως, με έπιασε το παράπονο, σαν μωρό παιδί. Δεν είχαμε θέρμανση, δεν είχαμε τηλέφωνο και είχαμε και απίστευτη βρώμα. Οι τουαλέτες του προσωπικού σε κατάσταση πέρα από οριακή, μη επισκέψιμες. Μετά το τρίωρο μάθημά μου, έβαλα τα γάντια μου και με τρεις σακούλες μάζεψα τα χαρτιά του διαδρόμου και της τουαλέτας».
Τα έγραψε αυτά, δημόσια. Ο δύσπιστος, ίσως να σταθεί υποψιασμένος απέναντι στα διαλαμβανόμενα. Όμως, όχι μόνο δεν αμφισβητήθηκε η αλήθεια των καταγραφών της, αλλά στο δημοσιευμένο κείμενό της, έλαβε, πρώτο-πρώτο, το ακόλουθο οργίλο μήνυμα, από κάποιον άλλον μπλόγκερ, το οποίο την επιβεβαιώνει:
«οταν οι καθαριστριες απεργουσαν εσυ καθαριζες τις τουαλετες λειτουργοντας απεργοσπαστικα στον αγωνα τους αντι να παρεις αποφαση να το κλεισεις και να παλεψεις μαζι τους.τελικα τις εβγαλες αχρειαστες,μην παραπονιεσαι εσυ γιατι τωρα αυτες ειναι ανεργες και πεινανε».
Μετά την ανάγνωση της προηγουμένης παραγράφου, δύσκολα διαφωνεί κανείς με την άποψη του φιλοσόφουNassim Nicholas Taleb, ότι περισσότερο χρήσιμο και διδακτικό είναι να μελετάς τους εχθρούς, παρά τους φίλους σου.
Υ.Γ. Τυχόν υφιστάμενοι εθελοντές που πάνω τους πάτησε η κ. Χοντολίδου καλούνται σε διακριτική συνέντευξη, με κάθε εχεμύθεια. Ας έχουν μαζί τους το ρούχο με το αποτύπωμα της πατημασιάς, η οποία θα φωτογραφηθεί ως πειστήριον. Λειτουργεί πρόγραμμα προστασίας μαρτύρων.
parallaxi, άρθρο Ελένης Χοντολίδου, 13.12.2013: http://www.parallaximag.gr/
