του Γιώργου Κωνσταντινίδη
Ακούω και διαβάζω και εγώ, όπως κι εσείς σίγουρα, για την υποτιθέμενη… χαμένη μάχη του Σταύρου Καλαφάτη. Για την τράπουλα που σημαδεύτηκε από τους κυβερνητικούς εταίρους, με το «πνίξιμο» του κωλύματος εκλογιμότητας του Μπουτάρη, ώστε να εκλεγεί αυτός και...
πάλι. Για το ότι πραγματικός υποψήφιος του Σαμαρά είναι ο νυν Δήμαρχος και όχι ο Σταύρος, που τον έριξαν να κολυμπήσει σε μια θάλασσα γεμάτη καρχαρίες.
Θα είμαι ειλικρινής μαζί σας και δεν θα κρυφτώ πίσω από το δάκτυλό μου. Καταρχήν σε ό,τι αφορά τον Σταύρο, εγώ θα σας πω απλά ότι με έπεισε. Δεν ξέρω τι ψήφιζε και τι δεν ψήφιζε σαν Βουλευτής, ήμουν πάντα μακριά από την κεντρική πολιτική σκηνή, ποτέ δεν με ενδιέφερε. Ξέρω μόνον ότι κατάφερε να κινητοποιήσει τα δικά μου αισθητήρια. Τη δική μου αγάπη για τη Θεσσαλονίκη, όταν μου ανέλυσε τόσο το όραμά του όσο και με κάθε λεπτομέρεια το τι ακριβώς θέλει να κάνει για την πόλη. Από την άλλη, όντως και εγώ περιμένω από τον Σαμαρά να μιλήσει… να ξεκαθαρίσει τη θέση του. Θετικό γι’ αυτόν ότι υπάρχει ακόμη χρόνος μέχρι τις εκλογές και μάλιστα αρκετός για να το κάνει.
Μίλησα με πολύ κόσμο αυτές τις μέρες και διάβασα όσα γράφει ο κόσμος στο διαδίκτυο και για όλους εμάς, τους απλούς υποψηφίους. Κάποιοι έγραψαν ακόμη και κοροϊδευτικά για μας. Κάποιοι άλλοι συμπονετικά, ότι δηλαδή… γιατί να χαλάσετε χρόνο και λεφτά για ένα χαμένο στοίχημα, ένα στημένο παιχνίδι. Δεν θα το παίξω επινοητικός, αλλά ούτε και «ατακαδόρος», λέγοντας το κοινότυπο «χαμένη είναι μόνο η μάχη που δεν δόθηκε». Αλλά για ποια χαμένη μάχη μιλούν όλοι; Θεωρούν χαμένη μάχη τις προσπάθειες και τις αγωνίες κάποιων ανθρώπων για την πόλη που αγαπάνε; Ήταν χαμένη μάχη οι προσπάθειες για παράδειγμα του Χρήστου Μάτη τα τρία προηγούμενα χρόνια; Μα θα μου πει κάποιος… αυτός δεν τα παράτησε, άρα ηττήθηκε; Η άποψή μου λοιπόν είναι ότι όχι δεν ηττήθηκε. Δεν είναι ηττημένος κάποιος που μόχθησε τόσο πολύ, που προσπάθησε να προσφέρει στην πόλη του, που στο κάτω στο κάτω όλοι αναγνωρίζουν αυτή του την προσπάθεια. Και το λέω αυτό για έναν άνθρωπο, που ούτε καν ξέρω με ποιον και αν θα συνεργαστεί μεθαύριο, που ούτε καν τον γνωρίζω άλλωστε. Και με τον Μπουτάρη να τον δω στις εκλογές, δεν σβήνονται εύκολα οι προηγούμενοι κόποι του.
Σβήνονται εύκολα αυτά τα έστω λίγα που έλεγα και εγώ τρία χρόνια τώρα για τον Δήμο μου; Οι πιο παλιοί από εσάς ίσως να θυμούνται τα παλιότερα άρθρα μου, το 2011 και το 2012. Τότε που μόνον ο Μάτης, εγώ και κάποιοι λίγοι ακόμη μιλούσαν. Τότε που όλοι εκθείαζαν τον δήθεν «αντισυστημικό» κ. Μπουτάρη, εγώ έγραφα για την απαξίωση των Δημητρίων, για τις παράνομες απευθείας αναθέσεις και για την προβληματική λειτουργία του Δημοτικού Συμβουλίου. Για την υποβάθμιση του Βαφοπουλείου, για τις εκδηλώσεις για τα 100 χρόνια από την απελευθέρωση της πόλης από τους Τούρκους, που σχεδόν δεν έγιναν και για κάποια ακόμα που τώρα ξεχνάω.
Είναι όλα χαμένη μάχη; Δεν νομίζω. Έχετε ακούσει ποτέ το «Πέτρην κοιλαίνει ρανίς ύδατος ενδελεχείη», δηλαδή το ότι μια επίμονη σταγόνα νερού ανοίγει τρύπα σε πέτρα; Ξέρετε λοιπόν ότι με ανάλογη επιμονή έπεισα με τα πολλά τη Δημοτική Αρχή να κάνει έστω και ένα αξιόλογο για τα 100 χρόνια της πόλης μας; Μιλάω για την σπονδυλωτή έκθεση με τίτλο «1912 – Η Θεσσαλονίκη των Ελλήνων», διάρκειας έξι μηνών, που πραγματοποιήθηκε στο Αρχαιολογικό Μουσείο, στο Πολεμικό Μουσείο, στο Βασιλικό Θέατρο, στο Εμπορικό & Βιομηχανικό Επιμελητήριο και Συνεδριακό Κέντρο Τραπέζης Πειραιώς. Γνωρίζετε ότι με υπαιτιότητα του Δήμου όσοι δούλεψαν για την έκθεση αυτή δεν έχουν πληρωθεί εδώ και ενάμιση χρόνο; Και φυσικά δεν αναφέρομαι στον εαυτό μου, που πρόσφερα το αρχείο μου και άπειρο χρόνο αφιλοκερδώς από την αγάπη και μόνο για την πόλη μου. Όχι λοιπόν, δεν είναι χαμένη μάχη αυτή. Γιατί μου φτάνει και με γεμίζει ότι με πλησίασαν κάποιοι άνθρωποι, γνώστες και μη, και με ευχαρίστησαν. Και συγκινημένοι μου είπαν ότι η έκθεση αυτή ήταν ότι πιο αξιόλογο έγινε στην πόλη τα τελευταία χρόνια. Αυτή λοιπόν είναι κερδισμένη μάχη, όχι χαμένη, παρά τις πιο πάνω δυσκολίες.
Προσωπικά λοιπόν δεν με απασχολεί είτε βρεθώ στα έδρανα της δημοτικής αρχής είτε της αντιπολίτευσης είτε και πουθενά… αλλά στο σπίτι μου. Γιατί μου αρκεί κάτι πιο απλό, αλλά συνάμα και πιο σημαντικό. Μου αρκεί ότι ο κ. Χαρίλαος Παπαδόπουλος, ένας άνθρωπος σαν όλους εμάς, μου έγραψε ότι με συμπάθησε. Όποιος διαβάζει όμως αυτό το ιστολόγιο και έχει αντιληφθεί το ενδιαφέρον του συγκεκριμένου ανθρώπου για την πόλη μας, μπορεί και να κατανοήσει το γιατί η δική του εκτίμηση σε εμάς τους υποψηφίους είναι πιο σημαντική από κάθε δημοτικό αξίωμα. Κι ας μην με ψηφίσει στις εκλογές γιατί αν κατάλαβα καλά ψηφίζει στο χωριό του!
Υ.Γ. Είμαι από τη φύση μου αισιόδοξος άνθρωπος ακόμη και στις πιο ακραίες και δύσκολες συνθήκες. Αυτή τη φορά όμως δεν είναι θέμα έμφυτης αισιοδοξίας δικής μου. Συμπεραίνω αυτό που έστω και αργά είδε και λέει ο απλός κόσμος έξω στο δρόμο. Ότι κατάλαβε το πραγματικό δήθεν, το φωτογραφικό και το στημένο. Πιστεύω λοιπόν ότι τη μάχη αυτή θα τη κερδίσουμε και μάλιστα με διαφορά...όσες φωτογραφικές τροπολογίες και να περάσουν. Και ας γράψουν και ό,τι θέλουν από κάτω στα σχόλια.
Γιώργος Κωνσταντινίδης
Πιανίστας – Δικηγόρος
Υπ. Δημ. Σύμβουλος συνδυασμού «εντάξει» - Σταύρος Καλαφάτης
