Στα στρατόπεδα συγκέντρωσης κάποιοι κρατούμενοι είχαν το «προνόμιο» να επιλέγουν ποιοί συγκρατούμενοί τους θα πάνε για εκτέλεση, γνωρίζοντας ή μη ότι η μοίρα τους θα ήταν να τους ακολουθήσουν στην εξόντωση στο επόμενο ή στο μεθεπόμενο κύμα.
Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης
[Εκατοστή ενενηκοστή έκτη ημέρα από την υποβολή στην Εισαγγελία του Αρείου Πάγου της μήνυσης της ΧΑ για την τρύπα στα Ταμεία του ΠΑΣΟΚ (βλ. και http://taxalia.blogspot.gr/
Πέφτει στα χέρια μου η από 07.04.2014 εγκύκλιος του Κυριάκου που ενημερώνει τις υπηρεσίες του Δημόσιου Τομέα για τις αλλαγές που επέφερε ο νόμος 4250/2014 στο ΠΔ 318/1992, με βάση το οποίο γίνεται η αξιολόγηση του προσωπικού. Και τί διαβάζω! Καθιερώνεται ποσόστωση. Ναι κυρίες και κύριοι. Ο νόμος, κατ’ επέκταση το ΠΔ, προβλέπει και, κατ’ επέκταση, η υπουργάρα ενημερώνει ότι δεν μπορεί να βαθμολογηθεί με 9-10 πάνω από το 25% του προσωπικού, δεν μπορεί να βαθμολογηθεί με βαθμό 7-8 πάνω από το 60% και με βαθμό 1-6 πάνω από το 15% του προσωπικού.
Το διαβάζω και δεν πιστεύω στα μάτια μου. Το ξαναδιαβάζω, το ματαδιαβάζω και πείθομαι ότι από όραση πάω καλά. Δηλαδή, αν σε μία Υπηρεσία το σύνολο του προσωπικού είναι άριστον από πάσης πλευράς, πώς θα γίνει η επιλογή του 25% και θα μείνουν απ’ έξω μερικοί; Έστω και τα καταφέραμε μέχρις εδώ και δεν ξεπεράσαμε το 25%, δεν θα υπάρχει ένας ρεπούσειος συνωστισμός στην επόμενη κατηγορία του 60%; Και τί σημαίνει ότι δεν μπορεί να βαθμολογηθεί με 1-6 πάνω από το 15% του προσωπικού; Είναι, δηλαδή, τόσο λίγοι οι υπάλληλοι με χαμηλή απόδοση και επίδοση; Σημειώνεται, πάντως, ότι αν δεν καλυφθεί το ποσοστό μίας κλίμακας, το υπολειπόμενο μέρος προσαυξάνει το ποσοστό της επόμενης κλίμακας. Έτσι, αν οι άριστοι καλύπτουν ποσοστό 20%, το απομένον 5% προστίθεται στην επόμενη κατηγορία που γίνεται 65%, αν δε οι αξιολογούμενοι δεν καλύψουν το 65%, αλλά μόνον το 50% της δεύτερης κλίμακας, τότε η τελευταία κλίμακα γίνεται 30%.
Εικάζω ότι, ως συνήθως συμβαίνει, τα υπηρεσιακά όργανα βαθμολογούσαν με άριστα όλο το προσωπικό. Όπως τα Πειθαρχικά Συμβούλια αθωώνουν τους επίορκους υπαλλήλους, για να μη χάσουν τη δουλειά τους. Αλλά τελικά, δεν καταλαβαίνω τί είδους αξιολόγηση μπορεί να είναι αυτή με την ποσόστωση, προκειμένου να παρακαμφθεί η βούληση των οργάνων να βλέπουν μόνον άριστους στιςYπηρεσίες. Μήπως είναι κάποια μεγαλοφυής μεταρρύθμιση, την οποίαν αδυνατώ να συλλάβω εγώ ο μικρόνους;
Οι βουλευτές που ψήφισαν τις σχετικές διατάξεις μπορούν να με διαφωτίσουν;
Σωτήριος Καλαμίτσης
Επιστήθιος φίλος του γιατρού Γωγούση, σφόδρα δε πιθανόν και ομόκελλος
Υ.Γ. Συζήτησα το περιεχόμενο της εγκυκλίου με φίλον τινά, ο οποίος γνωρίζει. Ιδού οι παρατηρήσεις του:
1] Το σύστημα αυτό επελέγη για να βρεθούν οι επόμενες χιλιάδες των προ απόλυση υπαλλήλων.
2] Παρόμοιο μέτρο εφαρμόστηκε από τη Microsoft προ πολλών ετών και κρίθηκε αναποτελεσματικό, εξ ου και εγκατελείφθη.
3] Ο αποδεκατισμός ήταν μία από τις σκληρότερες ρωμαϊκές στρατιωτικές ποινές, η οποία επιβαλλόταν κυρίως σε περιπτώσεις μαζικής απειθαρχίας ή απροθυμίας των στρατιωτών να πολεμήσουν. Ως όρος προέρχεται από τη λατινική λέξη «decimatio» (απομάκρυνση του δεκάτου). Στις μέρες μας το αντίστοιχο ρήμα (αποδεκατίζω) χρησιμοποιείται με διαφορετική έννοια, ως υποδηλωτικό μαζικής εξόντωσης ανθρώπων. Ο αποδεκατισμός βασιζόταν στο πνεύμα της συλλογικής ευθύνης και εφαρμοζόταν σε επίπεδο κοόρτεως, ρωμαϊκής μονάδας αντίστοιχης του σημερινού τάγματος, όμως λόγω της σκληρότητάς του διατασσόταν πολύ σπάνια. Σύμφωνα με τον ιστορικό Πολύβιο, η εκτέλεση της ποινής γινόταν ως εξής: Οι άνδρες της τιμωρημένης κοόρτεως χωρίζονταν σε δεκάδες και από κάθε δεκάδα κληρωνόταν ένας, ο οποίος έπρεπε να ξυλοκοπηθεί με ρόπαλα μέχρι θανάτου από τους υπολοίπους εννέα. Αλλά και οι εννέα «τυχεροί» έπρεπε μετά να κοιμηθούν απροστάτευτοι εκτός λεγεώνας, εκτεθειμένοι στον κίνδυνο μιας εχθρικής καταδρομικής επίθεσης. Σκοπός της ποινής ήταν να εμπνεύσει φόβο στο ρωμαίο στρατιώτη για τα αποτελέσματα πιθανής λιποψυχίας στη μάχη, καθιστώντας τον υπόλογο όχι μόνο για τη δική του ολιγωρία αλλά και για του συμπολεμιστή του. Στην πραγματικότητα, όμως, παρήγε τα αντίθετα αποτελέσματα: η θέα ενός στρατιώτη που κακοποιείται βάναυσα μέχρι θανάτου από τους συντρόφους του, καθώς και το συναίσθημα ότι ο καθένας θα μπορούσε να βρεθεί σε αυτή τη θέση (είτε ως θύμα είτε ως εκτελεστής) είχε αρνητική επίπτωση τόσο στο ηθικό των ανδρών όσο και στην εμπιστοσύνη τους προς τους ηγήτορές τους.
4] Η μέθοδος της αξιολόγησης των υπηρετούντων στο Βυζαντινό ναυτικό κατέτασσε το πλήρωμα σε δύο κατηγορίες: οι ναύτες χωρίζονταν σε «προκομμένους» και «κοπρίτες». Οι «προκομμένοι» μπορούσαν να εξελιχθούν μέχρι το βαθμό του αξιωματικού, ενώ οι «κοπρίτες» παρέμεναν σε εξαθλίωση και αναλάμβαναν τις πιο βρώμικες δουλειές.
5] Στα στρατόπεδα συγκέντρωσης κάποιοι κρατούμενοι είχαν το «προνόμιο» να επιλέγουν ποιοί συγκρατούμενοί τους θα πάνε για εκτέλεση, γνωρίζοντας ή μη ότι η μοίρα τους θα ήταν να τους ακολουθήσουν στην εξόντωση στο επόμενο ή στο μεθεπόμενο κύμα. Σε αυτόν τον ρόλο τοποθετεί τους προϊσταμένους των Υπηρεσιών η εν λόγω εγκύκλιος.
