Επειδή η Ευρωπαϊκή Επιτροπή του κ. Μπαρόζο εξέφρασε την ανησυχία της για την απομάκρυνση-παραίτηση του κ. Θεοχάρη, εικάζω ότι αυτός απολάμβανε της εμπιστοσύνης της ΕΕ. Δεν κατάφερε, όμως, η ΕΕ να τον «σώσει». Αυτό δείχνει ότι η κυβέρνηση ή τ’ αφεντικά της μπορούν μια χαρά να πάνε κόντρα στην τρόικα.
Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης
Ο κ. Θεοχάρης (φωτογραφία) αποτελεί παρελθόν. Όταν θεσμοθετήθηκε η θέση του κατ’ επιταγήν της τρόικα, χαμογέλασα. Όπως είχα χαμογελάσει, όταν η κυβέρνηση Παπανδρέου όρισε τον Πεπόνη Οικονομικό Εισαγγελέα. Ο νόμος προβλέπει 5ετή θητεία για τον ΓΓ Εσόδων και απαγόρευση εκδίωξής του παρά μόνον για σοβαρή παράβαση των καθηκόντων του, πράγμα που σημαίνει ότι ο ΓΓ Εσόδων πρέπει να παραμένει στη θέση του ανεξαρτήτως του ποιος είναι στην κυβέρνηση, ώστε να υπάρχει αδιατάρακτη συνέχεια στην εφαρμογή των νόμων για την είσπραξη των φορολογικών εσόδων, προκειμένου να πληρωθούν οι τοκογλύφοι δανειστές. Τί συμφέρον θα είχε, άλλωστε, μία νέα κυβέρνηση να αντικαταστήσει τον ΓΓ Εσόδων, ο οποίος εκτελεί τους νόμους που ψηφίζει η Βουλή [=κυβέρνηση]; Αν μια νέα κυβέρνηση δεν θέλει να εισπράττει ο ΓΓ Εσόδων τον τάδε φόρο, ψηφίζει νόμο και δεν εισπράττεται ο φόρος. Το ίδιο ασφαλώς ισχύει και για την κυβέρνηση που όρισε τον ΓΓ Εσόδων. Άρα, κάτι πολύ σοβαρό πρέπει να συνέβη, για να αποφασίσει η κυβέρνηση που διόρισε τον Θεοχάρη να τον καταργήσει. Αυτά, όμως, δεν πρέπει να τα γνωρίζει ο λαός. Είναι επτασφράγιστα κυβερνητικά μυστικά.
‘Όταν, λοιπόν, ανέλαβε ο Θεοχάρης, μονολόγησα: «σιγά μη σ’ αφήσουν 5 χρόνια». Μάγος ήμουν; Και επειδή η Ευρωπαϊκή Επιτροπή του κ. Μπαρόζο εξέφρασε την ανησυχία της για την απομάκρυνση-παραίτηση του κ. Θεοχάρη, εικάζω ότι αυτός απολάμβανε της εμπιστοσύνης της ΕΕ. Δεν κατάφερε, όμως, η ΕΕ να τον «σώσει». Αυτό δείχνει ότι η κυβέρνηση ή τ’ αφεντικά της μπορούν μια χαρά να πάνε κόντρα στην τρόικα. Άρα, αυτό αποτελεί μία ακόμη απόδειξη του γεγονότος ότι η τρόικα αλώνιζε μέχρι σήμερα, επειδή το ήθελαν τ’ αφεντικά των μνημονιακών κυβερνήσεων. Αυτή είναι η πρώτη διαπίστωση από την απομάκρυνση Θεοχάρη.
Αμέσως μετά την «παραίτηση» προκηρύχθηκε η χηρεύσασα θέση. Αλήθεια, ποιός θα θελήσει να πάει στη θέση αυτή, όπου ενώ προβλέπεται εκ του νόμου ανεξαρτησία και μονιμότητα, τελικά υπάρχει εξάρτηση από την κυβέρνηση και καμμία μονιμότητα; Πρέπει να είναι κανείς πολύ αφελής ή κολλητός της κυβέρνησης, ίσως και τα δύο, για να εκδηλώσει ενδιαφέρον για την κατάληψη της θέσης του Χάρη. Αυτή είναι η δεύτερη διαπίστωση.
Αφού είχε συμπληρώσει δίωρο περίπου η συνάντηση Στουρνάρα-Θεοχάρη και ο Θεοχάρης ηρνείτο πεισματικά να παραιτηθεί, κατέφθασε στο υπουργικό γραφείο ο στενός συνεργάτης του πρωθυπουργού κ. Παπασταύρου. Και ω του θαύματος ο Θεοχάρης επείσθη να παραιτηθεί. Του έταξαν κάτι; Τον εκβίασαν; Του έκανε ο Παπασταύρου κεφαλοκλείδωμα; Ποιός ξέρει! Μήπως πήγε εκεί εξαγριωμένος, επειδή ο Χάρης πέταξε σπόντα για την παρουσία του Σταύρου στη λίστα Λαγκάρντ; Δεν το πιστεύω!
Διαπίστωση τρίτη: σε τέτοιες καρέκλες δεν κάθονται ποτέ άνθρωποι που το λέει η ψυχή τους. Κάθονται πάντοτε άνθρωποι «παραιτήσιμοι» και μικρότατοι το δέμας και το πνεύμα.
Κατά τα λοιπά απολαύσαμε και τις προηγούμενες ημέρες χρυσαυγειάδα, προ πάντων, όμως, λεπτομερή ενημέρωση για το πάρτυ γενεθλίων της θυγατέρας του Ρώσου μεγιστάνα στον θρυλικό Σκορπιό. Καθώς παρακολουθούσα την εμπεριστατωμένη ενημέρωση, διερωτήθηκα, αν υπάρχουν στα συσσίτια γιγαντοοθόνες, για να παρακολουθούν οι σιτιζόμενοι τέτοιες ειδήσεις για τα πάρτυ των € 4.000.000. Για δες ρε κάτι άνθρωποι που έχουν βγάλει εκατομμύρια με τον ιδρώτα τους. Πρέπει να είχε κάνει πολλά μεροκάματα ο μπαμπάς επί ΕΣΣΔ, για να βρεθεί ο υιός με τέτοιο πλούτο. Άλλο ένα άλυτο μυστήριο. Πώς κατάφεραν όλοι αυτοί, οι επονομαζόμενοι «Ρώσοι ολιγάρχες», να αναπτύξουν καπιταλιστική συνείδηση μέσα σε ελάχιστα χρόνια και να γίνουν πάμπλουτοι χωρίς να ληστέψουν την περιουσία του σοβιετικού προλεταριάτου, το οποίο παρέμεινε προλεταριάτο.
Να μην ξεχάσω να σημειώσω ότι οι απολυμένες καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών χάρηκαν χαράν μεγάλην που έφυγε ο Χάρης. Και τούτο, διότι ήταν ο Χάρης που δέχθηκε, αν και αναρμόδιος, να τους ανακοινώσει ότι η κυβέρνηση δεν θα συμμορφωθεί με τη δικαστική απόφαση που διατάσσει την επαναπρόσληψή τους. Έτσι είναι Χάρη μου. Όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα, τον τρώνε οι κότες, έστω και αν δεν σε «παραίτησαν», επειδή ανεκοίνωσες στις καθαρίστριες τη μη επαναπρόσληψή τους. Κατά τα λοιπά, η δήλωσή σου ότι ουδείς έχει το ηθικό ανάστημα να σου ζητήσει να παραιτηθείς δεν ήταν άσχημη. Προφανώς ήθελες να πεις ότι παραιτήθηκες κατόπιν απαιτήσεως ανθρώπων με ανήθικο ανάστημα. Και υπέκυψες ρε; Τα ονοματάκια τους; Κι’ αυτό επτασφράγιστο μυστικό;
Γιατί ρε γαμώ το στην πωλητική δεν μιλάνε με ονόματα; Ο ένας μιλάει για 5η φάλαγγα στο κόμμα του, χωρίς να ονοματίζει, ο άλλος καταγγέλλει ότι δεν τον στήριξε το κόμμα του, χωρίς να αναφέρει ονόματα, ο τρίτος ζητεί αλλαγή ηγετικής ομάδας, χωρίς να κατονομάζει τα μέλη της ηγετικής ομάδας. Όλο μισόλογα και αρλούμπες, τις οποίες αναμεταδίδουν ευχαρίστως τα ΜΜΕ για να βρισκόμαστε σε κουβέντα και να σπάμε τα κεφάλια μας για το ποιόν εννοούν οι μεγάλοι πολιτικοί άνδρες που μπουρδολογούν ακαταπαύστως.
Τα πράγματα είναι απλά. Το έγκλημα του Χάρη είναι ότι λίγες μέρες πριν από τις εκλογές της 18.05.2014 εξέδωσε [με βάση νόμο του 2012] την εγκύκλιο εφαρμογής του φόρου υπεραξίας επί των ελληνικών ομολόγων και πάγωσαν οι «θεσμικοί επενδυτές». Αμέσως απέσυρε την εγκύκλιο, επειδή κάποιος του τράβηξε τ’ αυτί. Αλλ’ η ζημιά είχε γίνει. Είχαν τρομοκρατηθεί οι επενδυτές που θα «έβγαιναν» από το ΧΑΑ και θα προκαλούσαν ΧΑΑΟΣ στο κυβερνητικό success stοry. Και τούτο, διότι οι νόμοι υπάρχουν, αλλά δεν εφαρμόζονται από τα κρατικά όργανα χωρίς εγκύκλιο. Ο Χάρης, λοιπόν, δεν έκανε τίποτε άλλο πέρα από τη δουλειά του. Δεν είχε αντιληφθεί, όμως, ότι τη δουλειά του πρέπει να την κάνει κατόπιν συνεννοήσεως με τους κυβερνητικούς ή κατά την εικαζομένη βούλησή τους. Έτσι γίνεται η εφαρμογή των νόμων ρε Χάρη; Χωρίς να ρωτήσεις αυτούς που έβαλαν τη Βουλή να τους ψηφίσει; Ή, έστω, χωρίς να σκεφτείς, αν είναι η κατάλληλη για το κυβερνητικό image στιγμή για να το κάνεις;
Σωτήριος Καλαμίτσης
Επιστήθιος φίλος του γιατρού Γωγούση, σφόδρα δε πιθανόν και ομόκελλος
Το αμάρτημα του Χάρη:
Η χθεσινή ημέρα ήταν άλλη μία από αυτές που θα θυμόμαστε για τα "θαύματα" της φορολογικής πολιτικής στην Ελλάδα.
Σχεδόν από το πουθενά το ΥΠΟΙΚ φρόντισε με μία διευκρινιστική εγκύκλιο επί παλαιότερου νόμου να βυθίσει τις τιμές των δεκαετών και πενταετών ομολόγων προκαλώντας την φυγή μεγάλης μερίδας επενδυτών που τα είχαν επιλέξει τους τελευταίους μήνες, ιδιαίτερα μετά την έκδοση του πενταετούς ομολόγου:
Στην ανάκληση της επίμαχης εγκυκλίου που σύμφωνα με ξένα δημοσιεύματα προκάλεσε ξεπούλημα των ελληνικών ομολόγων την Πέμπτη προχώρησε τελικά το υπουργείο Οικονομικών, αργά χθες το βράδυ και αφού προηγουμένως είχε εκδώσει μια καθησυχαστική ανακοίνωση για την φορολόγηση των ελληνικών ομολόγων η οποία αντί να διασκεδάζει τις ανησυχίες για την επιβάρυνση των ξένων επενδυτών ουσιαστικά τις επιβεβαίωνε.
Στην ανακοίνωση σημειώνεται ότι "η εγκύκλιος 1117 της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων που αναφέρεται στη διαδικασία δήλωσης του φόρου υπεραξίας από μεταβιβάσεις ομολόγων του ελληνικού δημοσίου από ξένους επενδυτές, ανακαλείται".
Επί της ουσίας, με την ανάκληση της εγκυκλίου ακυρώνεται και η διαδικασία που έπρεπε να ακολουθήσουν τα φυσικά πρόσωπα ξένοι επενδυτές προκειμένου να φορολογηθούν με συντελεστή 20% για κεφαλαιακά κέρδη που αποκόμισαν από αγοραπωλησίες ελληνικών ομολόγων τη διετία 2012-2013.
Παράγοντες του υπουργείου Οικονομικών υποστηρίζουν ότι η εγκύκλιος εκδόθηκε σε εφαρμογή νόμου που είχε ψηφιστεί το 2012 για τη φορολόγηση των κεφαλαιακών κερδών από ελληνικά ομόλογα.
Μέσα σε ελάχιστο χρόνο τα spreads και οι αποδόσεις εκτινάχθηκαν σε επίπεδα που είχαμε μήνες να δούμε. Στο τέλος βέβαια της ημέρας η ηγεσία του ΥΠΟΙΚ – κατά την συνηθισμένη τακτική – αναδιπλώθηκε και με μία ακατανόητη ανακοίνωση προσπάθησε να πείσει αυτούς που ρευστοποιούσαν τα χαρτοφυλάκιά τους ότι όλα ήταν μία …παρεξήγηση και ότι ο αόρατος φόρος δεν υπάρχει, προς το παρόν τουλάχιστον.
Μόνο που αυτή η «παρεξήγηση» θύμισε για άλλη μία φορά στους ξένους επενδυτές ότι στην Ελλάδα φορολογείσαι όχι με βάση ένα σταθερό πλαίσιο αλλά ανάλογα με το πώς θα …ξυπνήσει ή τι θα θυμηθούν κάποια στιγμή η ηγεσία του ΥΠΟΙΚ ή ο κ. Θεοχάρης.
Το ουσιώδες και στην περίπτωση αυτή είναι ότι αυτοί που αποφάσισαν να μπούν στην έκδοση του πενταετούς ομολόγου ή που είχαν αποφασίσει να κρατήσουν στα χαρτοφυλάκιά τους ότι υπόλοιπα τίτλων δεκαετούς ομολόγου υπήρχαν στην δευτερογενή αγορά, τώρα θα είναι πολύ επιφυλακτικοί σε τυχόν ανανέωση των θέσεών τους όταν το φθινόπωρο ο ΟΔΔΗΧ θα επιχειρήσει να παρέμβει με νέες εκδόσεις προσπαθώντας να «πουλήσει» σε μεγάλα ξένα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά Ταμεία.
Με άλλα λόγια ότι είχε οικοδομηθεί από τον περασμένο φθινόπωρο σε «κλίμα εμπιστοσύνης» για να εκδοθεί στην γνωστή τιμή το πενταετές ομόλογο, αν δεν έχει τιναχθεί στο αέρα, σίγουρα έχει υπονομευθεί και δεν μπορεί παρά να ξαναχτισθεί σχεδόν από την αρχή, όπως και η προετοιμασία για την νέα γενιά εντόκων γραμματίων.
Το παρασκήνιο αναφέρει ότι οι υπεύθυνοι της έμπνευσης αυτής της κίνησης από πλευράς ΥΠΟΙΚ δικαιολογούνται λέγοντας ότι δεν έκαναν τίποτα άλλο από το να εφαρμόσουν τον νόμο που είναι σε ισχύ εδώ και πολύ καιρό και ότι το έκαναν αυτό λόγω των πιέσεων της τρόικα για την ενεργοποίηση των σχετικών διατάξεων.
Και …βρήκαν την κατάλληλη στιγμή!
Το μέγεθος της απελπισίας βέβαια των "διαχειριστών" αυτής της χαοτικής κατάστασης φάνηκε να χτυπάει "κόκκινο" όταν για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα επιχειρούσαν να αποδόσουν την αντίδραση των αγορών στην απειλή της πολιτικής αποσταθεροποίησης λόγω των επικείμενων εκλογών...
Ανεξαρτήτως της αφορμής αυτού του «μπάχαλου» που δημιουργήθηκε χθες, το αποτέλεσμα είναι ότι τα spreads και η αξιοπιστία του χρέους των ελληνικών ομολόγων γύρισαν αρκετούς μήνες πίσω, αλλά αυτή την φορά όχι γιατί τέθηκε εν αμφιβόλω η δυνατότητα εξυπηρέτησης του χρέους, αλλά το πώς θα φορολογεί το ελληνικό δημόσιο τους κατόχους αυτού του χρέους.
Το καταπληκτικό βέβαια είναι ότι ο «φόρος» αυτός για τον οποίο έγινε όλος αυτός ο χαμός, από την στιγμή που επιβεβαιώνεται με την μία ή την άλλη ανακοίνωση του ΥΠΟΙΚ για τώρα ή για το μέλλον, σαν τελικό αποτέλεσμα επιβαρύνει την τιμή του, δηλαδή το πόσο ακριβότερα ή φθηνότερα θα υποχρεωθεί να το πουλήσει το ελληνικό δημόσιο.
Με άλλα λόγια όχι μόνο διώχνει τους υποψήφιους αγοραστές, αλλά τελικά «προ-πληρώνεται» από το ίδιο το δημόσιο ο φόρος που πρόκειται στο τέλος να εισπραχθεί, αφού η αγορά «τιμολογεί» τον σχετικό τίτλο επιβαρύνοντάς τον με τον φόρο που πρόκειται τελικά να τον επιβαρύνει.
Διπλή ζημιά δηλαδή χωρίς κανένα κέρδος για τον εκδότη του χρέους, μία λόγω της εκ των υστέρων αναδρομικής χαοτικής κατάστασης στην φορολόγηση και άλλη μία λόγω της απώλειας στην τιμή…
Αν σε μία ξεκάθαρη αγορά όπως με τα ομόλογα γίνεται κάτι τέτοιο, ποιος ξέρει που μπορεί να φθάσουν τα αντίστοιχα κατορθώματα σε πιο περίπλοκες καταστάσεις όπως στις χρηματιστηριακές συναλλαγές και τους φόρους υπεραξίας…
(πηγή: capital.gr, του Γιάννη Αγγέλη)
