Στην επίπλαστη ασφάλεια μιας περιστρεφόμενης καρέκλας διαβάζω τις απογευματινές ειδήσεις. Βλέπω τα γεγονότα σε βίντεο. Νοιώθω πως μυρίζω τους χημικούς καπνούς που αναδύουν τα συντρίμμια του μοιραίου αεροπλάνου των μαλαισιανών αερογραμμών. Βλέπω τις ..
πρώτες φωτογραφίες με τα διαμελισμένα κορμιά. Πάνω στο γραφείο το πρωτοσέλιδο για κάποιον 47χρονο που φέρεται πως ασελγούσε σε παιδιά δημοτικού. Σε αγνά κορμιά και ψυχές στις οποίες άφησε ανεξίτηλο το στίγμα της διαστροφής του. Κάποια άλλη εφημερίδα αναφέρει τις περιπτώσεις παιδιών στην Παλαιστίνη, στο Ισραήλ, στη Συρία.
Αγνές ψυχές. Που κάποια στιγμή έλαβαν υπόσταση σε μια σάρκα. Αγνά σώματα. Που γεννήθηκαν γυμνά και γυμνά θα καταλήξουν.
Το ερώτημα «γιατί» είναι πλέον ανεπαρκές.
Δεμένος πισθάγκωνα εδώ, στο θρονί μιας υλικής υποστάσεως, κοιτάζω την εικόνα του Χριστού παραδίπλα και νοιώθω και τις δικές μου σάρκες να ξεσκίζονται από τα ράμφη της ανικανότητάς μου να πράξω κάτι για να αποτρέψω όλες τις παραπάνω τραγωδίες.
Να ζω στην κόλαση της γνώσης ότι αποτελώ γρανάζι του συστήματος και ότι η δική μου συμβολή μπορεί μόνον να είναι να μην κάνω στους άλλους αυτό που δεν θα ήθελα να κάνουν σε μένα αυτοί. Και να ελπίζω ότι αυτό αρκεί.
Τσομπανούδης Σωτήρης
