Γράφει ο Ναπολέων Λιναρδάτος
Το 2009 ο Γιώργος Παπανδρέου εκλέχθηκε με το «λεφτά υπάρχουν». Το 2012 ο Αντώνης Σαμαράς εκλέγεται υποσχόμενος ...
ότι θα επαναδιαπραγματευτεί τους όρους της πτώχευσης που θα του επιτρέψει να κάνει παροχές δισεκατομμυρίων. Το 2014 ο Αλέξης Τσίπρας υπόσχεται ότι η δική του επαναδιαπραγμάτευση θα του επιτρέψει να κάνει παροχές δισεκατομμυρίων γιατί «λεφτά υπάρχούν.» Το ερώτημα για τον Έλληνα πολίτη είναι: πόσες φορές χρειάζεται να ακούσει την ίδια μπαρούφα για να αρχίζει να έχει κάποιες αμφιβολίες;
Ο Αλέξης Τσίπρας, αν και μια ζωή ανεπάγγελτος, θεωρεί τον εαυτό του παιδί της πιάτσας. Έτσι θα καταφέρει τους Ευρωπαίους να μας σβήσουν ένα μεγάλο μέρος του χρέους με το να τους πείσει να μας δώσουν ακόμα περισσότερα χρήματα με ΕΣΠΑ, σχέδια Μάρσαλ και άλλα παρόμοια. Πρόκειται περί ενός ιδιοφυούς σχεδίου. Οι Ευρωπαίοι θα μας σβήσουν το χρέος και εμείς ως αντάλλαγμα θα τους ζητήσουμε ακόμα περισσότερα χρήματα.
Βέβαια αυτό είναι μέρος της διαπραγμάτευσης, γιατί το ιδιοφυές σχέδιο Τσίπρα, περιλαμβάνει και μεγάλες αλλαγές στην Ελλάδα. Όπως κατάργηση ΕΝΦΙΑ, κατώτατος μισθός 751 ευρώ, δωρεάν ρεύμα σε 300.000 νοικοκυριά, επιστροφή δώρου Χριστουγέννων, ρύθμιση οφειλών σε 84 δόσεις, κουπόνια σίτισης σε 300.000 άπορες οικογένειες, σεισάχθεια για τα «κόκκινα δάνεια», 300.000 θέσεις εργασίας και αφορολόγητο στα 12.000 ευρώ. Φιλελεύθερος στους φόρους, σοσιαλιστής στις δαπάνες και εντελώς ανέπαφος με αυτό που λέμε πραγματικότητα, ο κ. Τσίπρας ακολουθεί την συνήθη οδό που οδηγεί στην εξουσία.
Ο Φρέντερικ Μπαστιά είχε πει ότι «το κράτος είναι ο μέγας μύθος μέσω του οποίου ο καθένας προσπαθεί να ζήσει εις βάρος όλων των άλλων.» Αυτός ο μύθος είναι το υπέρτατο πιστεύω της ελληνικής πολιτικής τάξης. Γι’ αυτό τον λόγο όλα τα κόμματα βασικά πιστεύουν τα ίδια πράγματα, γι’ αυτό εμπορεύονται τα ίδια ψέματα και τις ίδιες φαντασιώσεις. Για το πολιτικό κατεστημένο, πλούτος είναι κάτι που το παίρνεις από κάπου και το δίνεις όπου θέλεις. Το χρήμα υπάρχει από μόνο του και δεν αντιπροσωπεύει τις παραγωγικές δυνατότητες μιας κοινωνίας. Γι’ αυτό και το μόνο που μπορούν να σκεφτούν είναι να τα πάρουν από κάπου (βλ. πλουτοκρατία, κουτόφραγκους) για να τα δώσουν σ’ εμάς.
Όμως ο πραγματικός πλούτος μια κοινωνίας είναι οι θεσμοί της, η ποιότητα του ανθρώπινου δυναμικού, η δυνατότητα να δημιουργηθεί και να συσσωρευτεί πλούτος, η προστασία της ατομικής ιδιοκτησίας. Οτιδήποτε άλλο, που συνήθως αποκρύπτεται με όρους όπως αλληλεγγύη και κοινωνική δικαιοσύνη, δεν είναι τίποτε περισσότερο από το πρωτόγονο ένστικτο του ανθρώπου να υφαρπάξει από τον πλησίον του. Πήρε το ανθρώπινο είδος χιλιάδες χρόνια για να ανακαλύψει ότι μπορούσε να πετύχει πολλά περισσότερα με την ελεύθερη συνεργασία και ανταλλαγή.
Ο κάθε πολιτικάντης που λέγεται Παπανδρέου, Σαμαράς ή Τσίπρας σου υπόσχεται μια Ελλάδα που θα ζει με τα λεφτά των άλλων.
Σου υπόσχονται μια Ελλάδα ως ένα απέραντο πτωχοκομείο που πότε θα δανείζεται από κάποιους και πότε θα τα αρπάζει από κάποιους άλλους. Όλοι αυτοί οι πολιτικάντηδες, όλα αυτά τα κόμματα της μονοκομματικής Ελλάδας, αυτές οι συνιστώσες του παρακμής, δεν σου λένε την αλήθεια, δηλαδή ότι στο πτωχοκομείο δεν υπάρχει ελπίδα. Και όπως σοφά έλεγε η σιδηρά τσαπερδόνα, κάποια μέρα όταν τα λεφτά των άλλων έχουν τελειώσει, τότε κάποιος χτυπάει την πόρτα σου, ανοίγεις, και να μπροστά σου ο ΕΝΦΙΑ.
