Πέρασε από τα μέρη μας, ο «δεν θεωρούμε ότι πρέπει να
πεθάνουμε στη θέση του πολιτικού» Σταύρος Θεοδωράκης – Τύχη μεγάλη! – Διότι εκτός
από το κέρδος της υγρής σκόνης του, εκόμισε καρότο – Αλλά και το συμπληρωματικό
μαστίγιο: Και ένα
ευρώ αύξηση στους συνταξιούχους, λέει, ισούται με δεινά για τους Έλληνες! –
Επειδή δεν υπάρχουν λεφτά – Και το καρότο: Κι ο Σταύρος βρήκε λεφτά! - Διότι λεφτά υπάρχουν – Αλλά για να σου
τα δώσει ο κυρ-Σταύρος μάλλον θα πρέπει να κατέχεις μαθητικό πάσο – Μπερδεύτηκες,
αναγνώστη;
Γράφει
ο Θάνος Τάκης
Υποπτεύομαι ότι ο Αρχιπόταμος Σταύρος, επηρεάστηκε σφόδρα
από τον Νίκο Καζαντζάκη. Διότι ήταν εκείνος που έγραψε «Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου
έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω». Διότι αυτό οραματίζεται
ότι βαραίνει εκείνον και δεσμεύεται ότι θα το κάνει. Μπορεί να μην φτάνουν οι
βλέψεις του, προς το παρόν, για την γης όλη, αλλά το δίχως άλλο, στη νουμεράδα
μετά τον Βενιζέλο και τον Σαμαρά, σειρά του είναι να σώσει κι αυτός την δύσμοιρη
και κακότυχη Ελλάδα.
Κι έτσι, μόνος γνώστης, δικαιωματικός αυτός, της ορμής
που δίνει η βαρύτητα, λόγω ιδιότητας, καβάλησε το λεωφορειάκι του και ξεκίνησε
περιοδεία από τα βόρεια και ανηφορικά μέρη της Ελλάδας, ώστε ως σταγόνα που ξεκολλά
και ρέει από τον γυμνό βράχο να γίνει ρυάκι, μετά παραποταμάκι, και τελικά
ορμητικό φουσκωμένο ποτάμι που θα σαρώσει το σάπιο πολιτικό κατεστημένο με τον
επαμφοτερίζοντα λόγο. Οι κυνικοί βέβαια, λένε ότι η μοίρα των ποταμών είναι απλώς
να γλυκαίνουν με το κορμάκι τους, πρόσκαιρα και γεωγραφικά περιορισμένα, τους
αχανείς, ατάραχους και προαιώνιους ωκεανούς.
Ο Αρχιπόταμος δηλώνει σοβαρός. Δεν του λείπει το χαμόγελο,
αλλά δεν χαζοχαμογελά. Βουτά πάντα τη γλώσσα στο μυαλό. Ό,τι λέει το έχει διπλοτριπλομετρημένο.
Όταν λέει ότι δεν υπάρχουν λεφτά, τότε
δεν υπάρχουν λεφτά. Κι όταν στη ίδια παράγραφο λέει ότι υπάρχουν λεφτά, τότε υπάρχουν
λεφτά. Λυπάμαι αν δεν μπορείς να παρακολουθήσεις τη σκέψη του, αγαπητέ
αναγνώστη. Συγγνώμη αν σε θίγω, αλλά μοιάζεις με κρανιοθραύστη Βίκινγκ μπροστά
στον Δημόκριτο την ώρα που εξηγούσε τις αρχές της Ατομικής Θεωρίας.
Κι εγώ, φυσικά, στα ίδια και χειρότερα βρίσκομαι. Διότι
διάβασα με προσοχή το ακόλουθο κείμενο, απόσπασμα της ομιλίας του «στην κατάμεστη
‘Ελιά’ της Βέροιας». Προσπερνώ την εύκολη ειρωνεία των κακόπιστων αναφορικά με το
ποτάμι που ποτίζει την ασημόφυλλη ελιά και ομολογώ ότι πολλά δεν κατάλαβα.
Δεν κατάλαβα πώς ταυτόχρονα θεωρεί ως δεδομένο ότι θα
καταρρεύσουμε (γράψτο στο ημερολόγιό σου –
σε 18 μήνες, το αργότερο, οπότε πάρε μακαρόνια, ρύζι και καρνέισον) ότι δεν έχουμε
περιθώρια, ότι δεν υπάρχουν «λεφτουριές», ότι ο συνταξιούχος δεν θα πάρει
ευρωφράγκο - διότι δεν υπάρχει σάλιο - αλλά
θα τα πάρει η αγγόνα τ’, διότι υπάρχουν φράγκα, αρκεί να διαθέτεις μαθητικό πάσο.
Κι αν το αγγόνι δεν έχει δουλειά, δεν πειράζει παππού, ο Αρχιπόταμος έχει στα
σκαριά ένα σωρό δουλειές φτιαχτικές, να το βολέψει. Και ότι δεν ζεις με 500 ούτε
700 ευρώ άρα θα πρέπει να υπάρξουν αυξήσεις. Και το κορυφαίο: είπαμε, εντάξει ένα
λαθάκι, αλλά να διακηρύττεις κυρ-Σταύρο ότι «δε μας ενδιαφέρει να κλείσουμε
επιχειρήσεις. Δεν μας ενδιαφέρει να
δημιουργήσουμε νέες στρατιές ανέργων» δεν το αντέχεις να το ξεστομίζει ούτε
καν κάποιος με επίπεδο γνώσης και χειρισμού της ελληνικής όπως ο Γιάτσεχ Γκμοχ.
Όχι αρχηγός – συγγνώμη! – ‘Επικεφαλής’ κόμματος.
Ας μην γράψω άλλα.
Εντρυφήστε ιδία βουλήσει και οικεία
θελήσει στην δαιδαλώδη, και ντε φάκτο κατηφορική, ποταμίσια σκέψη του Μεγάλου Επικεφαλής.
«Εγώ θέλω να είμαι απολύτως ειλικρινής. Αυτή τη στιγμή
η χώρα έχει μεγάλο πρόβλημα στο ασφαλιστικό της. Θα καταρρεύσουμε. Σε 16 μήνες,
λένε, τελειώνουμε. Θες να μην είναι 16 και να είναι 18; Σημασία έχει ότι δεν
έχει περιθώρια.
Κι αυτά που λένε κάποιοι για αυξήσεις στους συνταξιούχους, εάν
δεν έχουν βρει καμία “λεφτουριά” να την τινάξουν να πάρουν τα λεφτά, να τα
δώσουν, σημαίνει νέα δεινά για τον ελληνικό λαό. Δεν υπάρχουν λεφτά. Πώς θα
δώσουν λεφτά λοιπόν στους συνταξιούχους; Εγώ λέω το εξής: στους συνταξιούχους
δε μπορούμε να δώσουμε αυτή τη στιγμή παραπάνω λεφτά. Μπορούμε όμως να δώσουμε
λεφτά στα παιδιά τους και νομίζω ότι αυτό τους ενδιαφέρει περισσότερο. Εάν ο
Έλληνας συνταξιούχος καταλάβει ότι το παιδί του έχει μια καλύτερη τύχη σ’ αυτή
την κοινωνία, είναι αυτό που τον ενδιαφέρει. Αυτό τον ενδιαφέρει. Το παιδί και
το εγγόνι να έχει δουλειά, να έχει μισθό. Να μην αναγκάζεται να τσοντάρει ο
παππούς στις σπουδές του παιδιού. Άρα, η δική μας μεγάλη προσπάθεια είναι να
δημιουργήσουμε δουλειές για τα παιδιά.
Τώρα για τον κατώτατο μισθό και αυτά που υπόσχονται
κάποιοι. Δεν πας σε μια οικονομία η οποία φυτοζωεί να πεις σε μια μέρα αύξηση
25% του μισθολογικού κόστους. Εμάς, λοιπόν, δε μας ενδιαφέρει να κλείσουμε
επιχειρήσεις. Δεν μας ενδιαφέρει να δημιουργήσουμε νέες στρατιές ανέργων. Άρα
οι αυξήσεις που θα πρέπει να υπάρξουν - θα πρέπει όντως να υπάρξουν γιατί δε
ζει κάποιος με 500 ευρώ, όπως δε ζει και με 700 - πρέπει να υπάρξουν ως
αποτέλεσμα της ύπαρξης πραγματικής οικονομίας. Αυτό είναι το ζήτημα. Να
δημιουργήσεις τις συνθήκες για να αυξηθεί η δύναμη της ελληνικής οικονομίας».
Απλά, καθαρά, γάργαρα και κρυστάλλινα προεκλογικά
ευχολόγια.
Είναι το νέο.
Και είναι ήδη τόσο παλιό.
Υ.Γ. Μην λέμε μετά τις εκλογές, ότι δεν είχαμε καταλάβει
με ποιον είχαμε να κάνουμε. Εξάλλου, σύμφωνα με νομολογία του Αρείου Πάγου, μόνο
οι Υπουργοί δικαιούνται να «παραπλανούνται» στη χώρα μας. Κι εμείς δεν είμαστε,
αγαπητέ αναγνώστη...
Σταύρος
Θεοδωράκης, περιοδεία σε Βέροια, 11/2014:
Σταύρος Θεοδωράκης, «Δεν θεωρούμε ότι πρέπει να πεθάνουμε στη θέση του
πολιτικού»:
.png)
