 |
| γράφει ο Σπύρος Λίτσας |
Από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, το ευρωπαϊκό πολιτικό μοντέλο οδηγήθηκε σε μια ιδιάζουσα συνθήκη, με τις περιφέρειες να παρουσιάζουν χαίνουσες αποκλίσεις μεταξύ τους ως προς τον τρόπο λειτουργίας αλλά και τις πολιτικές στοχεύσεις.
Η αποκλίνουσα ασυμβατότητα δημιουργεί σωρεία ζητημάτων που εκκινούν, για παράδειγμα, από την ισχύ του
ευρωπαϊκού δικαίου σε σχέση με τα εθνικά δίκαια και που συνεχίζουν στον πυρήνα της ευρωπαϊκής οντολογίας, π.χ. η σύγκρουση για την επόμενη ημέρα της Ενωσης, που περνά είτε μέσα από ένα φεντεραλιστικό διοικητικό πλαίσιο είτε από τη διατήρηση του εθνοκρατικού χαρακτήρα του όλου οικοδομήματος. Σ
ε επίπεδο εφαρμοσμένης πολιτικής δεν υφίσταται μια Europa Lingua, έστω κι αν εμφανίζεται μια τεχνητή ομοθυμία στις πολιτικές ελίτ, γεγονός που επιβάλλεται από ένα πλαίσιο ετεροβαρών μεν, σημαντικών δε κοινών συμφερόντων. Τα κοινά αυτά συμφέροντα όμως δεν είναι από μόνα τους αρκετά για να περιορίσουν τις κοινωνικοπολιτικές ασυμβατότητες σε επίπεδο εφαρμογής και στόχευσης μεταξύ των κρατών-μελών.
Ενώ λοιπόν η πολιτική και κοινωνική κρίση απαιτεί υπερβάσεις από το σύνολο των κρατών της ευρωζώνης, αντ' αυτού υφίσταται μια αδιέξοδη καθημερινότητα που διευρύνει το ρήγμα ανάμεσα στον Νότο και στον Βορρά, ενώ ταυτόχρονα η μία μετά την άλλη οι ευρωπαϊκές πρωτεύουσες βλέπουν την ενίσχυση πολιτικών σχηματισμών που δεν έχουν την παραμικρή σχέση με τα κραταιά έως τώρα σχήματα των Χριστιανοδημοκρατών ή των Σοσιαλδημοκρατών, αλλά με κόμματα που έχουν ως αφετηρία είτε την άκρα Δεξιά ή τη ριζοσπαστική Αριστερά, δίχως ασφαλώς να υφίσταται η οποιαδήποτε διάσταση σύγκρισης αυτών των δύο χώρων, όπως το ιδεολόγημα της θεωρίας των δύο άκρων επιδίωξε να θέσει σε κίνηση στην ελληνική πολιτική σκηνή.
Η Ευρώπη φαίνεται ότι δεν διαθέτει το θεσμικό και λειτουργικό αυτό «μυικό σύστημα» ώστε να διαβεί τον Ρουβίκωνα, να διορθώσει τις ασυμβατότητες και να κάνει μια νέα αρχή στο διεθνές σύστημα του 21ου αιώνα. Είναι πασίδηλο πλέον ότι ο μέχρι πρότινος «απρόθυμος ή διστακτικός ηγεμόνας» [sic], η Γερμανία, έχει μετεξελιχθεί σε κεντρικό πυλώνα μιας αυστηρής δημοσιονομικής πολιτικής που αποθεώνει τη λιτότητα και τον συστημικό μονεταρισμό, αντί των αναπτυξιακών φιλελεύθερων πρωτοβουλιών.
Κι αυτό ενισχύει τα ήδη πολλά προβλήματα στον ευρωπαϊκό χώρο, σε μια ήπειρο που γερνά, που βρίσκεται πίσω στους παραγωγικούς δείκτες και πλέον δεν επενδύει, αφού η πραγματική οικονομία από την Αθήνα μέχρι το Δουβλίνο έχει εισέλθει σε δημοσιονομικό αδιέξοδο. Η Γερμανία είναι ο πλέον ισχυρός οικονομικός παράγοντας στην Ευρώπη, που όμως διατρέχει τον κίνδυνο να καταστεί δέσμια των βεβαιοτήτων της περί του ορθολογισμού ενός δημοσιονομικού μοντέλου, το οποίο οδηγεί στην οριστική αποδόμηση του εύθραυστου EU acquis. Προφανώς το Βερολίνο ξεχνά ότι η Ε.Ε. αποτελεί κοινό σημείο σύγκλισης διαφορετικών κρατικών συμφερόντων, με ό,τι κι αν αυτό σημαίνει για τα όρια επιβολής της βούλησης κάποιου εις βάρος κάποιου άλλου.
Η παραμονή της χώρας μας στον πυρήνα της Ευρώπης είναι σημαντικό ζήτημα για το μέλλον της πατρίδας. Οπως και η διατήρηση της ίδιας της Ε.Ε. αποτελεί θέμα κομβικής σημασίας για τη Δύση σε ένα πλαίσιο ορθολογικής πολιτικής και οικονομικής λειτουργίας, ώστε να ενισχυθούν οι δυτικοί πυλώνες απέναντι στον πολυπολικό συστημικό ανταγωνισμό. Επομένως, η Γερμανία πρέπει να αρχίσει να χαλαρώνει τους όρους δημοσιονομικής εξέλιξης του ευρωοικοδομήματος.
Κι αυτό γιατί τα θεμέλια δεν αντέχουν άλλες πιέσεις και σε καμία των περιπτώσεων το Βερολίνο δεν πρέπει να θέσει σε κίνδυνο τα στρατηγικά συμφέροντα της Δύσης στο νέο πολυπολικό συστημικό δεδομένο του 21ου αιώνα με το να ασκεί πολιτικές για την Ευρώπη, επηρεαζόμενο από την αυξανόμενη δημοφιλία του ευρωφοβικού κόμματος Alternative für Deutschland και τα εκλογικά αδιέξοδα του Partido Popular στην Ισπανία.
* Ο Σπύρος Λίτσας είναι Διεθνολόγος και διδάσκει στο Πανεπιστήμιο ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ
http://www.dimokratianews.gr/content/33561/i-eyropi-den-mporei-na-diavei-ton-royvikona
