Το συγκεκριμένο ζήτημα, πάντως, είχε απασχολήσει τη Βουλή και στις 19 Σεπτεμβρίου 2013, όταν με αφορμή ερώτηση του βουλευτή Β.Καπερνάρου, ο εκείνη την εποχή υπουργός Δικαιοσύνης Χαρ. Αθανασίου έλεγε επίσης ότι προσωπικά θα ήταν έτοιμος να κάνει ό,τι θα ήθελε και ο κάθε Ελληνας πολίτης, πλην όμως παρέπεμπε τη διευθέτηση του θέματος κάποια στιγμή στο μέλλον, ως «πολύπλοκο», με πτυχές πολιτικές και με προεκτάσεις που άπτονται των διεθνώς σχέσεων της χώρας.
«Μη μου λέτε να σας πω τις προσωπικές μου απόψεις, γιατί οι προσωπικές μου απόψεις δεν θα διέφεραν πολύ από αυτές του κάθε Έλληνα πολίτη» τόνιζε τότε ο κ. Αθανασίου κάνοντας λόγο για ένα «πολύπλοκο θέμα» και ένα «σύνθετο ζήτημα». Και συνέχιζε: «Όλοι γνωρίζουμε ότι το ζήτημα των γερμανικών αποζημιώσεων σαφώς έχει προεκτάσεις εξωτερικής πολιτικής, αλλά και διεθνών σχέσεων και οι πτυχές του πρέπει να αντιμετωπιστούν συνολικά και συστηματικά».
Το ιστορικό
Σε εκείνη τη συνεδρίαση, ο κ. Αθανασίου είχε αναφερθεί αναλυτικά στο ιστορικό της υπόθεσης, λέγοντας μεταξύ άλλων:
«Υπήρχε η αγωγή στις 27-11-1995 με ενάγοντες φυσικά πρόσωπα και τη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση της Βοιωτίας, που ενεργούσε ατομικά και ως εκπρόσωπος των φυσικών προσώπων κατά του γερμανικού δημοσίου για τις αποζημιώσεις της περιοχής εκεί του Διστόμου.
Εξεδόθη ερήμην του γερμανικού δημοσίου η 137/97 απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Λιβαδειάς, που απέρριψε την αγωγή ως προς τη νομαρχιακή αυτοδιοίκηση καθ’ ο μέρος ενήργησε ατομικά. Την έκανε δεκτή κατά το μέρος που εκπροσωπούσε φυσικά πρόσωπα για ορισμένα ποσά και για μια δικαστική δαπάνη ύψους 150 εκατομμυρίων δραχμών.
Η απόφαση κατέστη αμετάκλητη μετά την απόρριψη αίτησης αναίρεσης που άσκησε το γερμανικό δημόσιο στον Άρειο Πάγο. Ο Άρειος Πάγος εν ολομελεία με την 11/2000 απόφασή του απέρριψε την αίτηση αναιρέσεως του γερμανικού δημοσίου. Έτσι, λοιπόν, η απόφαση κατέστη αμετάκλητη και εκτελεστή.
Στη συνέχεια αρχίζει η διαδικασία της αναγκαστικής εκτέλεσης. Με απόγραφο εκτελεστό της απόφασης του πρωτοδικείου για τη δικαστική δαπάνη επετάγη στο γερμανικό δημόσιο να πληρώσει τη δικαστική δαπάνη –όχι τα ποσά, τη δικαστική δαπάνη, δηλαδή τα 150 εκατομμύρια δραχμές- και επεβλήθη αναγκαστική κατάσχεση με έκθεση κατασχέσεως κάποιας δικαστικής επιμελήτριας σε βάρος ακίνητης περιουσίας του γερμανικού δημοσίου στη χώρα μας του Ιδρύματος «Γκαίτε», δηλαδή εκεί που στεγάζεται το ακίνητο του Ιδρύματος «Γκαίτε».
Το γερμανικό δημόσιο άσκησε ανακοπή κατά της εκτελέσεως, με κύριο λόγο ότι δεν υπήρχε άδεια του Υπουργού Δικαιοσύνης, κατά το 923 του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας.
Επί της ανακοπής εκδόθηκε η 3667/2001 απόφαση του μονομελούς πρωτοδικείου, που απέρριψε την ανακοπή του γερμανικού δημοσίου. Έκρινε ότι δεν απαιτείται άδεια και απέρριψε και τους λοιπούς λόγους. Είπαμε ότι η επίσπευση γινόταν μόνο για τη δικαστική δαπάνη και όχι για τις απαιτήσεις των βλαβέντων, ζημιωθέντων εναγόντων.
Το γερμανικό δημόσιο ασκεί έφεση με ημερομηνία 9-7-11. Επί της εφέσεως εκδίδεται απόφαση του Εφετείου Αθηνών, η 6848, με την οποία έγινε δεκτή η έφεση, εξαφάνισε την απόφαση του πρωτοδικείου και αφού δίκασε την ανακοπή την απέρριψε, με το σκεπτικό ότι απαιτείται άδεια του Υπουργού Δικαιοσύνης, η οποία στην προκειμένη περίπτωση δεν υπήρχε.
Κατά της αποφάσεως αυτής ασκήθηκε αναίρεση, η οποία απορρίφθηκε για τους ίδιους λόγους. Αυτό είναι το ιστορικό της εκτελέσεως».
kathimerini.gr
