Είπα να μην πάω στην πορεία σήμερα, μιας και έχω ορκιστεί η μία μοναδική πορεία που θα κερδίσει τη συμμετοχή μου να είναι εκείνη που...
θα ανατρέψει το πολίτευμα και θα εγκαταστήσει προλεταριακή δικτατορία στη μαμά πατρίδα. Άσε που, όπως είπε και ο μεγάλος ηγέτης Κυριάκος Μητσοτάκης, δεν είναι ακόμη ώρα να πέσει ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι ώρα να πάει γυμναστήριο η Νέα Δημοκρατία, να πάει και για μποτέ, ούτως ώστε, όταν κουραστεί και βαρεθεί και μπαϊλντίσει ο Τσίπρας, να είναι απολύτως έτοιμη, μοντελάκι σε λέω, για να κυβερνήσει ως άλλο φωτεινό μονοπάτι. Τον τιμώ και τον πιστεύω και ως την ώρα που θα δώσει το σύνθημα κάθομαι στα αυγουλάκια μου παρέα με τους γάτους.
Αλλά δεν μπορώ και να μην γράψω τίποτε απολύτως. Κάτι πρέπει να ανταποδώσω στην εργοδοσία για τα μισθά. Κι εκεί που έξυνα απελπισμένος την κεφάλα ήρθε ο πρόεδρος της ΕΡΤ Διονύσης Τσακνής να με σώσει. Να μου βάλει νέφτι, λέγοντας:
«Χορευτές, φαντασμαγορικές εμφανίσεις και εφέ, μπορούν να τα προσφέρουν άλλες χώρες και καλύτερα από εμάς. Και το σόου πάνω στη σκηνή και τις εκθαμβωτικές εμφανίσεις. Η Ελλάδα, όμως, δεν βρίσκεται και δεν βιώνει αυτή τη φάση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα πάμε με ένα λυπητερό τραγούδι. Αντιθέτως θα συμμετάσχουμε με ένα αισιόδοξο κομμάτι, ξεσηκωτικό, αλλά με ελληνική μελωδία και στίχο και θα μιλήσουμε για όσα ζει ο ελληνικός λαός με τα σκληρά οικονομικά μέτρα και για τον αγώνα των προσφύγων, δίνοντας μαθήματα ανθρωπιάς στην οικουμένη.»
Τα διάβασα και με πιάσανε τα μποφόρ. Στη Eurovision θα συμβούν όλα αυτά ή στο Συμβούλιο της Ευρώπης; Εκεί θα μιλήσουμε για τα «σκληρά οικονομικά μέτρα και τον αγώνα των προσφύγων» ή στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών; Στην Ουνέσκο θα πάμε με ποντιακούς στίχους (αφέθηκε «ανοιχτό»…) ή στο άντρο της πανευρωπαϊκής αστειότητος; Τα διάβασα, ζαλίστηκα και θυμήθηκα κάποια άλλα πράγματα που είχα γράψει στη συγχωρεμένη την «Ελευθεροτυπία» πριν από πέντε χρόνια. Τότε που είχε δαγκώσει την ΕΡΤ ο Ψινάκης και είχαν προκύψει εξίσου μυστήρια ζητήματα. Ταιριάζουν όμως απόλυτα και στο στόρι το σημερινό:
«Ορθώς ο συχωρεμένος ο Χατζιδάκις την είχε χαρακτηρίσει “πανηγυράκι”, διότι αυτό είναι και τίποτε άλλο. Και γι' αυτό το λόγο αφορά σχεδόν αποκλειστικά τους gay και τα πιτσιρίκια. Τους πρώτους, διότι αντιλαμβάνονται τη χαβαλέ κιτσαρία της υποθέσεως και, αντί να τους πιάσουν οι σοβαροφάνειες όπως τους straight, το διασκεδάζουν μια χαρά. Τα δεύτερα, διότι αναγνωρίζουν την Eurovision ως ένα κολοσσιαίο καρτούν και περνούν υπέροχα τόσο με τις εκπάγλου καλλονής εμφανίσεις όσο και με την τρελή αγωνία του αθροίσματος βαθμών.Προσωπικώς, βρίσκω τις αντιδράσεις τους υγιέστατες και έχω την εντύπωση ότι αφού πληρώνουν ανταποδοτικό τέλος (και οι gay και οι γονείς των πιτσιρικιών) έχουν δικαίωμα να απαιτούν πέντε πράγματα από τον προγραμματισμό της δημόσιας τηλεόρασης. Το πρόβλημα άλλωστε δεν είναι δικό τους, το πρόβλημα είναι όλων εκείνων που κάποτε εξέλαβαν την Eurovision ως εθνική υπόθεση. Εθνική υπόθεση το Euro 2004, εθνική υπόθεση οι Ολυμπιακοί Αγώνες, εθνική υπόθεση και ο διαγωνισμός της Eurovision.»
Ας αφήσουμε λοιπόν τους πρόσφυγες στην ησυχία τους κι ας μην μετατρέψουμε τα υπαρκτά και σοβαρά ζόρια του ελληνικού λαού σε παντομίμα για πίθηκους. Το γουστάρουμε το πανηγυράκι; Αν ναι, ας πάμε ως πανηγυρτζήδες. Δεν το γουστάρουμε; Ας χαλαρώσουμε μακριά του και ας μην λειτουργήσουμε ως μυαλοπώλες τετάρτης κατηγορίας. Οι αγώνες άλλωστε κερδίζονται με θυσίες και πόνο, όχι με τρικάκια και κουτοπονηριές…
Χρήστος Ξανθάκης
