Πρωθυπουργού, όχι μόνο στην Αμερική ή σε άλλες χώρες, αλλά και από το αντίστροφο (εννοώ τις επισκέψεις ξένων ηγετών).
Σχολιάζει ο Γιώργος Αναγνωστόπουλος
Όλα τα ταξίδια αυτά και οι συναντήσεις, στην ουσία δεν είναι τίποτε άλλο από φιέστες δημοσίων σχέσεων που βολεύουν και τις δύο πλευρές. Φιέστες που απευθύνονται στα αφεντικά των ηγετών του κόσμου, που είναι ο λαός τους και οι ψηφοφόροι τους.
Δυστυχώς, σε Διεθνές επίπεδο η ανθρωπότητα παραμένει δέσμια της σημειολογίας προσφοράς καθρεπτών, χαντρών και «κουβερτών» (δηλαδή ΔΗΛΩΣΕΙΣ) στον παγκόσμιο Πολίτη/Ιθαγενή. Ποτέ δεν κατάλαβα την πραγματική χρησιμότητα αυτών των επισκέψεων πέραν των λόγων αυτών που προανέφερα.
Γιατί ενώ όλοι πλην του μέσου ψηφοφόρου, γνωρίζουν την αλήθεια, γράφουν, λένε και κάνουν τόσες πολλές δηλώσεις για κάτι τελείως ανιαρό και χωρίς πραγματικό ενδιαφέρον. Οι συμφωνίες ανάμεσα στις χώρες είναι κάτι ιδιαιτέρως περίπλοκο και πολυεπίπεδο, το οποίο διαχειρίζονται και διαπραγματεύονται τα επιτελεία των κυβερνήσεων επί μήνες, εάν όχι χρόνια και όχι οι ηγέτες τους σε δίωρες συναντήσεις.
Δυστυχώς, η ελληνική πλευρά έχει διαχρονικά τη γνωστή αδυναμία της στην οργάνωση, στην ουσιαστική διαπραγμάτευση, αλλά και στην αποτελεσματικότητα, με τις άλλες χώρες εφόσον τα πράγματα υπερβαίνουν το επίπεδο της δημιουργίας εργαλείων που θα βοηθήσουν στην δημοτικότητα του ηγέτη και την επανεκλογή του κόμματος στις επόμενες εκλογές.
Επί της ουσίας, η επίσκεψη του Έλληνα Πρωθυπουργού στην Αμερική δεν μας απέδειξε ότι υπήρξε μία καλομελετημένη, αλλά και καλά προετοιμασμένη συνάντηση των δύο πλευρών, η οποία θα μπορούσε να έχει ουσιαστικά αποτελέσματα στο άμεσο μέλλον. Από τις επίσημες δηλώσεις των δύο πλευρών δεν μάθαμε τίποτε περισσότερο από αυτά που ήδη ξέραμε.
Επιβεβαιώθηκε, ότι οι Αμερικανοί ενδιαφέρονται πολύ για τη βάση στην Κρήτη και για ενεργειακά θέματα, σε οικονομικό αλλά και γεωστρατηγικό επίπεδο. Η Ελλάδα ενδιαφέρεται για την θέση του ΔΝΤ (που μπορούν να επηρεάσουν οι ΗΠΑ), τους εξοπλισμούς, να ενταχθεί η Ελλάδα στους στρατηγικούς άξονες της Ανατολικής Μεσογείου που θα δημιουργήσουν το τελικό αμερικανικό Δόγμα στην περιοχή μας και πιθανόν κάποιες επενδύσεις.
Τι κερδίσαμε από όλα αυτά; Τίποτε συγκριμένο πέραν από χαμόγελα και «μισές» υποσχέσεις. Τι δώσαμε, χωρίς να συμπεριλαμβάνονται και απίστευτες βλακείες που ακούστηκαν από τα πιο επίσημα χείλη; Τίποτε περισσότερο από το ό,τι είμαστε διατεθειμένοι να δώσουμε υπό προϋποθέσεις. Ποιες προϋποθέσεις; Μα αυτό που παζαρεύουν όλοι οι Έλληνες πολιτικοί όταν πάνε Αμέρικα, να κερδίσουν τις επόμενες ΕΚΛΟΓΕΣ. Λες και θα ψηφίσει ο Λευκός Οίκος…
Αυτό είναι το μέγα διακύβευμα για όλους τους Έλληνες πολιτικούς και – σχεδόν – τίποτε άλλο, όταν επισκέπτονται τους Μεγάλους η Μεσαίους Διεθνείς Δρώντες. Οποιοδήποτε άλλο αποτέλεσμα είναι τελείως συμπτωματικό. Με τις υγείες μας.
defence-point.gr
Όλα τα ταξίδια αυτά και οι συναντήσεις, στην ουσία δεν είναι τίποτε άλλο από φιέστες δημοσίων σχέσεων που βολεύουν και τις δύο πλευρές. Φιέστες που απευθύνονται στα αφεντικά των ηγετών του κόσμου, που είναι ο λαός τους και οι ψηφοφόροι τους.
Δυστυχώς, σε Διεθνές επίπεδο η ανθρωπότητα παραμένει δέσμια της σημειολογίας προσφοράς καθρεπτών, χαντρών και «κουβερτών» (δηλαδή ΔΗΛΩΣΕΙΣ) στον παγκόσμιο Πολίτη/Ιθαγενή. Ποτέ δεν κατάλαβα την πραγματική χρησιμότητα αυτών των επισκέψεων πέραν των λόγων αυτών που προανέφερα.
Γιατί ενώ όλοι πλην του μέσου ψηφοφόρου, γνωρίζουν την αλήθεια, γράφουν, λένε και κάνουν τόσες πολλές δηλώσεις για κάτι τελείως ανιαρό και χωρίς πραγματικό ενδιαφέρον. Οι συμφωνίες ανάμεσα στις χώρες είναι κάτι ιδιαιτέρως περίπλοκο και πολυεπίπεδο, το οποίο διαχειρίζονται και διαπραγματεύονται τα επιτελεία των κυβερνήσεων επί μήνες, εάν όχι χρόνια και όχι οι ηγέτες τους σε δίωρες συναντήσεις.
Δυστυχώς, η ελληνική πλευρά έχει διαχρονικά τη γνωστή αδυναμία της στην οργάνωση, στην ουσιαστική διαπραγμάτευση, αλλά και στην αποτελεσματικότητα, με τις άλλες χώρες εφόσον τα πράγματα υπερβαίνουν το επίπεδο της δημιουργίας εργαλείων που θα βοηθήσουν στην δημοτικότητα του ηγέτη και την επανεκλογή του κόμματος στις επόμενες εκλογές.
Επί της ουσίας, η επίσκεψη του Έλληνα Πρωθυπουργού στην Αμερική δεν μας απέδειξε ότι υπήρξε μία καλομελετημένη, αλλά και καλά προετοιμασμένη συνάντηση των δύο πλευρών, η οποία θα μπορούσε να έχει ουσιαστικά αποτελέσματα στο άμεσο μέλλον. Από τις επίσημες δηλώσεις των δύο πλευρών δεν μάθαμε τίποτε περισσότερο από αυτά που ήδη ξέραμε.
Επιβεβαιώθηκε, ότι οι Αμερικανοί ενδιαφέρονται πολύ για τη βάση στην Κρήτη και για ενεργειακά θέματα, σε οικονομικό αλλά και γεωστρατηγικό επίπεδο. Η Ελλάδα ενδιαφέρεται για την θέση του ΔΝΤ (που μπορούν να επηρεάσουν οι ΗΠΑ), τους εξοπλισμούς, να ενταχθεί η Ελλάδα στους στρατηγικούς άξονες της Ανατολικής Μεσογείου που θα δημιουργήσουν το τελικό αμερικανικό Δόγμα στην περιοχή μας και πιθανόν κάποιες επενδύσεις.
Τι κερδίσαμε από όλα αυτά; Τίποτε συγκριμένο πέραν από χαμόγελα και «μισές» υποσχέσεις. Τι δώσαμε, χωρίς να συμπεριλαμβάνονται και απίστευτες βλακείες που ακούστηκαν από τα πιο επίσημα χείλη; Τίποτε περισσότερο από το ό,τι είμαστε διατεθειμένοι να δώσουμε υπό προϋποθέσεις. Ποιες προϋποθέσεις; Μα αυτό που παζαρεύουν όλοι οι Έλληνες πολιτικοί όταν πάνε Αμέρικα, να κερδίσουν τις επόμενες ΕΚΛΟΓΕΣ. Λες και θα ψηφίσει ο Λευκός Οίκος…
Αυτό είναι το μέγα διακύβευμα για όλους τους Έλληνες πολιτικούς και – σχεδόν – τίποτε άλλο, όταν επισκέπτονται τους Μεγάλους η Μεσαίους Διεθνείς Δρώντες. Οποιοδήποτε άλλο αποτέλεσμα είναι τελείως συμπτωματικό. Με τις υγείες μας.
defence-point.gr
.png)
