καθεστώς δεν πραγματοποίησε ουσιαστικό δημοψήφισμα επί 200 σχεδόν χρόνια μετά την απελευθέρωση. Πραγματοποίησε μόνο ελάχιστα (νομίζω 5) και αυτά για ένα και μόνο θέμα, αυτό του Θρόνου. Ποτέ δεν έδωσε την ευκαιρία στο λαό να αποφασίσει απευθείας για το παραμικρό που αφορά τη μοίρα του.
Στις 5 Ιουλίου 2015 όμως, η κατάσταση ξέφυγε από
τον έλεγχοι της ολιγαρχίας και εσπευσμένα πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά ουσιαστικό δεσμευτικό δημοψήφισμα, με το οποίο ρωτήθηκε το ανώτατο θεσμικό όργανο του κράτους, δηλαδή ο λαός, αν επιθυμούσε να ληφθούν τα οικονομικά μέτρα που προέβλεπε το σχέδιο Γιούνκερ ή εκείνα τα πιο ήπια που πρότεινε η ελληνική κυβέρνηση. Η απάντηση του λαού ήταν 62% κατά της πρότασης Γιούνκερ. Έκτοτε όμως, η απόφαση αυτή του ελληνικού λαού παραβιάστηκε κατάφωρα, καθόσον υπογράφηκε και ψηφίστηκε το τρίτο μνημόνιο και όλα τα μετέπειτα σαφώς σκληρότερα μέτρα.
Όλες λοιπόν αυτές οι μετέπειτα ενέργειες, υπογραφές και νόμοι είναι παντελώς άκυροι, καθόσον παραβιάζουν την απόφαση του ανώτατου θεσμικού κρατικού οργάνου (λαού). Ή έχουμε πραγματικό κράτος ή είμαστε όλοι ασόβαροι για τα «μπάζα» και παίζουμε όχι τους πολίτες, αλλά τις «κουμπάρες». Είναι λοιπόν υποχρέωση κάθε μελλοντικής ελεύθερης δημοκρατικής κυβέρνησης να ακυρώσει κάθε μετέπειτα του δημοψηφίσματος πράξη.
Το ελληνικό ολιγαρχικό καθεστώς, με τα μίσθαρνα όργανά του, ισχυρίζεται ότι αφού επακολούθησαν εκλογές, ο λαός τοποθετήθηκε και στην ουσία ακύρωσε την προηγούμενη απόφασή του, αυτή του δημοψηφίσματος.
Η αιτίαση αυτή είναι εντελώς εσφαλμένη για τους εξής δύο απλούς λόγους:
Πρώτον, το τρίτο μνημόνιο δεν ψηφίστηκε μετά τις επόμενες εκλογές, αλλά πριν από αυτές από την ίδια Βουλή. Επομένως η ψήφιση αυτή παραβίασε σαφώς τη λαϊκή εντολή κατά το Σύνταγμα και ως εκ τούτου το τρίτο μνημόνιο είναι παντελώς άκυρο.
Δεύτερον, με τις εκλογές δεν αλλάζουν λαϊκές αποφάσεις που ελήφθησαν με δημοψηφίσματα. Με τις εκλογές, απλά εκλέγονται τα προβλεπόμενα θεσμικά όργανα της Πολιτείας, σαφώς κατώτερα του ανωτάτου θεσμικού κρατικού οργάνου (λαός), προκειμένου να νομοθετούν και να εκτελούν, σύμφωνα με τη λαϊκή βούληση. Τα δε κομματικά προγράμματα δεν μπορούν να αλλάξουν λαϊκή απόφαση που ελήφθη με δημοψήφισμα. Κάθε δε νέος νόμος που αντίκειται στη ληφθείσα λαϊκή απόφαση είναι άκυρος ως αντισυνταγματικός. Επομένως, οποιοσδήποτε μεταγενέστερος, νόμος, υπογραφή, πράξη κ.λ.π. που είναι αντίθετα με την επίσημη θεσμοθετημένη λαϊκή βούληση, αυτή που εκδηλώθηκε με το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015 είναι άκυρα.
Σε μια πραγματικά ευνομούμενη Πολιτεία, έστω και με το ολιγαρχικό πολιτικό σύστημα της Κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, θα ανέμενε κάποιος μέσος συνετός πολίτης από την ελληνική Δικαιοσύνη, να ακυρώνει κάθε μεταγενέστερη νομοθετική διάταξη αντίθετη του δημοψηφίσματος. Οποιαδήποτε αυθαίρετη κρίση δικαστών περί δημοσίου συμφέροντος, προκειμένου τα δικαστήρια να δικαιολογούν όλες τις άκυρες μεταγενέστερες πράξεις, αφενός παραβιάζει κατάφωρα το Σύνταγμα, αφετέρου δεν προσφέρει καλές υπηρεσίες στο δημόσιο συμφέρον κόντρα στη λαϊκή βούληση.
Ορθά λοιπόν αναρωτιέται ο πολίτης. Υπάρχει ή όχι ανεξάρτητη Δικαιοσύνη στην Ελλάδα; Αν και η Δικαιοσύνη, που είναι το τελευταίο καταφύγιο εφαρμογής του Συντάγματος, παραβιάζει το ίδιο το Σύνταγμα, τότε τι μένει στον δύστυχο πολίτη να κάνει;
ΥΓ. Μπορεί ίσως να μην είμαστε συνηθισμένοι σε δημοψηφίσματα και να μην αντιλαμβανόμαστε τη σοβαρότητα αυτών και το τι ακριβώς έγινε στις 5-7-2015, αλλά αυτό δεν μας αθωώνει ως πολιτικά ανόητους.
Πέτρος Χασάπης
τον έλεγχοι της ολιγαρχίας και εσπευσμένα πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά ουσιαστικό δεσμευτικό δημοψήφισμα, με το οποίο ρωτήθηκε το ανώτατο θεσμικό όργανο του κράτους, δηλαδή ο λαός, αν επιθυμούσε να ληφθούν τα οικονομικά μέτρα που προέβλεπε το σχέδιο Γιούνκερ ή εκείνα τα πιο ήπια που πρότεινε η ελληνική κυβέρνηση. Η απάντηση του λαού ήταν 62% κατά της πρότασης Γιούνκερ. Έκτοτε όμως, η απόφαση αυτή του ελληνικού λαού παραβιάστηκε κατάφωρα, καθόσον υπογράφηκε και ψηφίστηκε το τρίτο μνημόνιο και όλα τα μετέπειτα σαφώς σκληρότερα μέτρα.
Όλες λοιπόν αυτές οι μετέπειτα ενέργειες, υπογραφές και νόμοι είναι παντελώς άκυροι, καθόσον παραβιάζουν την απόφαση του ανώτατου θεσμικού κρατικού οργάνου (λαού). Ή έχουμε πραγματικό κράτος ή είμαστε όλοι ασόβαροι για τα «μπάζα» και παίζουμε όχι τους πολίτες, αλλά τις «κουμπάρες». Είναι λοιπόν υποχρέωση κάθε μελλοντικής ελεύθερης δημοκρατικής κυβέρνησης να ακυρώσει κάθε μετέπειτα του δημοψηφίσματος πράξη.
Το ελληνικό ολιγαρχικό καθεστώς, με τα μίσθαρνα όργανά του, ισχυρίζεται ότι αφού επακολούθησαν εκλογές, ο λαός τοποθετήθηκε και στην ουσία ακύρωσε την προηγούμενη απόφασή του, αυτή του δημοψηφίσματος.
Η αιτίαση αυτή είναι εντελώς εσφαλμένη για τους εξής δύο απλούς λόγους:
Πρώτον, το τρίτο μνημόνιο δεν ψηφίστηκε μετά τις επόμενες εκλογές, αλλά πριν από αυτές από την ίδια Βουλή. Επομένως η ψήφιση αυτή παραβίασε σαφώς τη λαϊκή εντολή κατά το Σύνταγμα και ως εκ τούτου το τρίτο μνημόνιο είναι παντελώς άκυρο.
Δεύτερον, με τις εκλογές δεν αλλάζουν λαϊκές αποφάσεις που ελήφθησαν με δημοψηφίσματα. Με τις εκλογές, απλά εκλέγονται τα προβλεπόμενα θεσμικά όργανα της Πολιτείας, σαφώς κατώτερα του ανωτάτου θεσμικού κρατικού οργάνου (λαός), προκειμένου να νομοθετούν και να εκτελούν, σύμφωνα με τη λαϊκή βούληση. Τα δε κομματικά προγράμματα δεν μπορούν να αλλάξουν λαϊκή απόφαση που ελήφθη με δημοψήφισμα. Κάθε δε νέος νόμος που αντίκειται στη ληφθείσα λαϊκή απόφαση είναι άκυρος ως αντισυνταγματικός. Επομένως, οποιοσδήποτε μεταγενέστερος, νόμος, υπογραφή, πράξη κ.λ.π. που είναι αντίθετα με την επίσημη θεσμοθετημένη λαϊκή βούληση, αυτή που εκδηλώθηκε με το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015 είναι άκυρα.
Σε μια πραγματικά ευνομούμενη Πολιτεία, έστω και με το ολιγαρχικό πολιτικό σύστημα της Κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, θα ανέμενε κάποιος μέσος συνετός πολίτης από την ελληνική Δικαιοσύνη, να ακυρώνει κάθε μεταγενέστερη νομοθετική διάταξη αντίθετη του δημοψηφίσματος. Οποιαδήποτε αυθαίρετη κρίση δικαστών περί δημοσίου συμφέροντος, προκειμένου τα δικαστήρια να δικαιολογούν όλες τις άκυρες μεταγενέστερες πράξεις, αφενός παραβιάζει κατάφωρα το Σύνταγμα, αφετέρου δεν προσφέρει καλές υπηρεσίες στο δημόσιο συμφέρον κόντρα στη λαϊκή βούληση.
Ορθά λοιπόν αναρωτιέται ο πολίτης. Υπάρχει ή όχι ανεξάρτητη Δικαιοσύνη στην Ελλάδα; Αν και η Δικαιοσύνη, που είναι το τελευταίο καταφύγιο εφαρμογής του Συντάγματος, παραβιάζει το ίδιο το Σύνταγμα, τότε τι μένει στον δύστυχο πολίτη να κάνει;
ΥΓ. Μπορεί ίσως να μην είμαστε συνηθισμένοι σε δημοψηφίσματα και να μην αντιλαμβανόμαστε τη σοβαρότητα αυτών και το τι ακριβώς έγινε στις 5-7-2015, αλλά αυτό δεν μας αθωώνει ως πολιτικά ανόητους.
Πέτρος Χασάπης
