που εδώ και χρόνια λένε πως την αλήθεια της Ελλάδος θα την φας στη μάπα από το ποδόσφαιρο. Πως αυτά που παίζονται στον κόσμο των γηπέδων είναι ό,τι πιο ελληνικό υπάρχει. Όπως, δηλαδή, η Ελλάδα επτά χρόνια τώρα έχει μπει στην περιπέτεια και δεν μπορεί να σηκώσει κεφάλι. Και εκεί που λες, που νομίζεις ότι πάει να πάρει μια ανάσα, έρχεται μια ξαφνική και καταλαβαίνεις πόσο μέσα στον κουβά είσαι. Έτσι ακριβώς με την Πανάθα.
Από τα λούσα και τα μούσια της πολυμετοχικότητας η ομάδα έπεσε ξαφνικά στο απόλυτο τίποτα, στην απύθμενη φτώχεια, κανείς να μη θέλει την ΠΑΕ και κανείς να μη βάζει το χέρι στην τσέπη. Εκεί, δηλαδή, που σφάζονταν παλληκάρια για πάρτη της, Βαρδινογιάννηδες με Γιαννακόπουλους για πάνω από 20 χρόνια, και μετά μπήκαν στο παιχνίδι Βγενόπουλοι, Πατέρες, από κοντά και γερά πορτοφόλια καραβοκυραίων και άλλων πακετοφόρων. Εκεί που έπαιζε το έργο »Δώσε και σε μένα, μπάρμπα», μια ωραία πρωία ξύπνησε μόνη, γυμνή, ξεσκισμένη και, βεβαίως, καταχρεωμένη η ομάδα.
Μια ΠΑΕ, πάντα πλουσιότερη και, κάποτε η πιο ισχυρή σε δύναμη, μέσα και έξω από τα γήπεδα, κατάντησε ακέφαλη, απένταρη και αδύναμη σ’ όλα τα μέτωπα. Και «έσκασε» μύτη ο Αλαφούζος να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Και αντί να μπει μια τάξη στο διαλυμένο μαγαζί, να ξεκινήσει μια διαδικασία για να βρεθεί η ΠΑΕ σε οικονομική ισορροπία, προέκυψε το απίθανο.
Είπαμε. Όπως ακριβώς με την Ελλάδα. Και άσε τι λένε, όπως για το λούκι στην Ελλάδα δεν φταίει καμία Μέρκελ, έτσι και στον Παναθηναϊκό την κύρια ευθύνη για ό,τι τραβάει σήμερα την έχουν οι ίδιοι οι άνθρωποι του, όσοι τον διοίκησαν τα τελευταία χρόνια. Μηδενός εξαιρουμένου.
Τώρα είναι η στιγμή να ειπωθούν όλα. Αύριο θα είναι αργά. Αύριο ό,τι και να ειπωθεί θα ‘ναι σα να το διαβάζεις σε χαρτί τουαλέτας.
apodytiriakias.gr
