Παρακμή ή την «Αριστερά της Παρακμής» Αυτά είναι πλέον γνωστά και στον πλέον αδαή. ‘Η μήπως όχι, και ποια ακριβώς; Ας τα συνοψίσουμε.
Του Ηλία Παπαναστασίου
Ο άριστος «επικοινωνιακός» – καλύτερα προπαγανδιστικός – αποπροσανατολισμός των μεγάλων λαϊκών μαζών από τα φλέγοντα προβλήματά τους, όπως η Ψήφιση του λεγομένου «Μεσοπρόθεσμου
Προγράμματος» από την Κυβέρνηση που ισοδυναμεί με νέο Μνημόνιο και όχι απλά για μερικά χρόνια αλλά έως το 2060 και με υποθήκευση της Ελληνικής Δημόσιας Περιουσίας μέχρι το 2115(!)
Η μετατροπή ενός αιτήματος και των οποιονδήποτε δικαιωμάτων μιας περιθωριακής ομάδας σε Status και θεσμική κατοχύρωση με προοπτική αναδοχής παιδιών και γάμου με όλα τα νομικά δικαιώματα.
Πλέον δεν συζητάμε για «μειονεκτική» ομάδα αλλά για Προνομιακή Ομάδα που αποτελεί – σύμφωνα με τους «Μεταμοντέρνους Αριστερούς»– το μοναδικό εισιτήριο εισόδου στον «Πολιτισμένο» Κόσμο, στην Διεθνή Κοινότητα και γενικότερα στην κατηγορία του Βαρέως Πυροβολικού του Μεταμοντέρνου Θεσμικού Καπιταλισμού που είναι τα «Ανθρώπινα Δικαιώματα».
Όχι συνολικά Δικαιώματα και ειδικότερα τα αφορώντα τις εργαζόμενες τάξεις – Δικαίωμα στην Εργασία, στην Απεργία ή στην Κοινωνική Ασφάλιση και Δημόσιο Σύστημα Υγείας– και τα οποία περιορίζονται ή καταργούνται με φρενήρη ρυθμό.
Ούτε βέβαια Δικαιώματα σχετικά με την κατοχύρωση των εργαζόμενων απέναντι στο Τραπεζικό Σύστημα και την συνεχή Λιτότητα η οποία έχει γονατίσει πλέον την μεγάλη πλειοψηφία της Κοινωνίας (Εργαζόμενες Μισθωτές Τάξεις, Ελεύθερους Επαγγελματίες, Μικρή και Μεσαία Αστική Τάξη κλπ).
Αντίθετα, προωθούνται και όχι με Δικαιωματικό αλλά με Προνομιακό Τρόπο τα Δικαιώματα μιας σεξουαλικής μειοψηφίας με ανάλογο ιδεολογικό οπλοστάσιο και το οποίο είναι εκ των προτέρων γνωστό. Όποιος διαφωνεί όχι με τα Δικαιώματα στην Σεξουαλική τους ιδιαιτερότητα αλλά με την σκανδαλώδη προβολή και μεταχείριση τους, όποιος διαφωνεί με την μετατροπή του Δικαιώματος σε προνόμιο και όποιος διαφωνεί με την Προνομιακή Εισαγωγή Προτύπων στα Σχολεία αρχίζοντας από το Δημοτικό, και τα οποία πρότυπα καταργούν τα δυο φύλα, εκθειάζουν τον «πλουραλισμό» των Φύλων – φτάνουν μέχρι τα 62 σύμφωνα με τους υποστηρικτές τους …– τότε καταγράφεται στα κατάστιχα του Διαβόλου και ο νέος Μακαρθισμός της Politically Correct «Αριστεράς» τον πολυβολεί με τα νέα επίθετα της Μεταμοντέρνας Νεοελληνικής Γλώσσας.«Ομοφωνικός», «Τρανσφοβικός», «Σεξιστής» και – εννοείται…– «Φασίστας».
Η Δημιουργία ενός τεράστιου Οικονομικού Κυκλώματος το οποίο προωθείται από όλες τις Οικονομικές επιταγές του Σύγχρονου Καπιταλισμού είναι ένα άλλο σημείο.
Υπάρχει η λεγόμενη «Ροζ Οικονομία» (Pink Economy) και η οποία ανθεί, αναπτύσσεται και βλασταίνει με ταχύτατο ρυθμό. Αφορά κυρίως τα μεσαία και προνομιούχα στρώματα της «Ελίτ των Ομοφυλόφιλων» και η οποία εκτός από την πανίσχυρη θέση που κατέχει στον χώρο των Media και της Βιομηχανίας του Θεάματος αναπτύσσεται με γοργό ρυθμό σε όλους τους τομείς.
Προωθείται επίσης όχι μόνο η Προνομιακή τους μεταχείριση αλλά η υποκατάσταση των δυο βασικών φύλων της Ανθρώπινης Εξέλιξης και Ιστορίας, του Άνδρα και της Γυναίκας.
Υποκαθιστούν τα φύλα – και όχι μόνο τα «Βιολογικά» όπως τα αποκαλούν …– αλλά κάθε Ιστορικότητα της Βιολογικής, Κοινωνικής και Πολιτιστικής Κατασκευής του Φύλου.
Οι Gay δεν αποκτούν «Δικαιώματα» δίπλα στα Δυο φύλα αλλα –αντίθετα– αποκτούν Προνόμια υποκαθιστώντας τα Δυο Φύλα με καταφανή στόχο την πλήρη κατάργηση τους.
Δεν ανήκουν σε «Δικαιωματιστές»– ζητούν απλά τα «Δικαιώματα» τους– αλλά σε Exterminators (Εξολοθρευτές) της Βιολογικότητας της Ζωής που – δυστυχώς γι αυτούς…– μέχρι σήμερα προέρχεται από τα Δυο Φύλα, τον Άνδρα και την Γυναίκα.
Δεν ζητούν «Δικαιώματα» αλλά να γίνουν «Χαλίφηδες στην θέση του Χαλίφη». Από κει πηγάζει το μίσος τους για την Δυαδικότητα των Φύλων, από εκεί και η απέχθεια τους προς την ίδια την Επιστήμη υποστηρίζοντας πως και στην Φύση «Υπάρχει Ομοφυλοφιλία», από εκεί και η παρανοϊκή εξίσωση των εχόντων «Διαταραχή Φύλου» με τα συνηθισμένα, καθημερινά και φυσιολογικά άτομα.
Η ψυχιατρική καταγραφή – «Διαταραχή Φύλου»– γι αυτούς δεν υπάρχει, τα όρια μεταξύ Φυσιολογικού και Μη είναι «ρευστά» και η «φυσιολογική κατάληξη» της Ιστορίας θα είναι η κατάργηση των δυο Φύλων, η κατάργηση του Άνδρα – ειδικότερα αυτού και τον οποίο μισούν βαθύτατα…– αλλά και της Γυναίκας όπως την γνωρίσαμε εδώ και χιλιάδες χρόνια…
Από εκεί πηγάζει και το μίσος τους για την Οικογένεια και κυρίως αυτής των λαϊκών και μεγάλων μαζών. Αυτής της οικογένειας που αποκαλούν νυχθημερόν αλαλάζοντας και μουγκρίζοντας «Πατριαρχική» και «Καταπιεστική». Βέβαια, όποιος έχει μια στοιχειώδη επαφή με την καθημερινή ελληνική λαϊκή οικογένεια γνωρίζει πως αυτά δεν ισχύουν αλλά είναι αποκυήματα μιας νοσηρής φαντασίας που μισεί τις συλλογικότητες όπως ακριβώς τις μισεί το μεγάλο Αφεντικό, το Big Boss των «Μεταμοντέρνων Δικαιωματικών Κινημάτων» και που δεν είναι άλλος από την Παγκόσμια Νεοφιλελεύθερη Ελίτ του Καπιταλισμού δηλαδή η Παγκόσμια Αστική Τάξη.
Εκεί όντως δεν υπάρχει Οικογένεια – μιλάμε για τον τύπο της Μεγαλοαστικής Οικογένειας– αλλά μόνο η Αρχή «Ο πωλών τοις Μετρητοίς», δηλαδή το ωμό συμφέρον των Μεγαλοαστικών Γάμων και η αστική «ελευθεριότητα» των Swing Parties και της αχαλίνωτης ιδεολογίας της Παρτούζας (Ο Engels μιλούσε για «Κοινοκτημοσύνη των Γυναικών από μέρους των Μεγαλοαστών»). Ιδεολογία που ευχαρίστως– και με ακάματη ένταση …– προσπαθούν πολλοί «Δικαιωματιστές» να πλασάρουν και στους «Κάτω» δηλαδή τις ευρείες Λαϊκές Τάξεις ειδικότερα μέσω της «Ψυχαγωγίας των Φτωχών» που είναι η Τηλεόραση και η προϊούσα καθημερινή της εκπόρνευση του θεάματος.
Από εκεί πηγάζει και το μίσος για τον Πατέρα που θεωρείται κάτι σαν Αποκτηνωτής του Κόσμου και – δυστυχώς…– είναι ο μόνιμος κατηγορούμενος χωρίς να ακούει ποτέ την λέξη ευχαριστώ.
Τρεισήμισι χρόνια Κυβερνητικής Εξουσίας και δεν καταδέχτηκε ο ακατανόμαστος ΣΥΡΙΖΑ να βοηθήσει τους Πατέρες των Χωρισμένων Οικογενειών που δυσκολεύονται να δουν τα παιδιά τους με καταστρεπτικές επιδράσεις στην συνολική τους διάπλαση.
Αντίθετα, ο γενναιόδωρος ΣΥΡΙΖΑ φρόντισε για την αναδοχή των παιδιών από Ομόφυλους Γονείς… Ξεχνούν βέβαια στον ΣΥΡΙΖΑ πως οι Γονείς και γενικότερα η Οικογένεια αποτελούν το τελευταίο ανάχωμα απέναντι στον «Καπιταλισμό τύπου Ρωμαϊκής Παρακμής» δηλαδή στην Δύση της Παρακμής που θέλει Μοναχικά Άτομα, Διαλυμένες ή «Μονογονεικές» Οικογένειες που στην πράξη δεν αποτελούν Οικογένεια εφόσον λείπει ο ένας Γονιός.
Οι Συλλογικότητες– οι περισσότερες τουλάχιστον…– αποτελούν τον μεγαλύτερο αντίπαλο του Παγκοσμιοποιημένου Νεοφιλελευθέρου Καπιταλισμού. Έθνος, Κοινωνικές Τάξεις σαν Συλλογική και Ταξική Συνείδηση, Κόμματα, Οικογένεια αποτελούν αναχώματα στην αστική επέλαση και τα οποία θα πρέπει να εκλείψουν. Οριστικά και αμετάκλητα.
Για να έλθει το Μοναχικό Άτομο, το Απόλυτο περιφερόμενο Εγώ και μάλιστα το αμφιλεγόμενο ή διαταραγμένο από άποψη Φύλου.Ο Άνθρωπος που δεν ανήκει πουθενά, ο άνθρωπος που δεν αγαπά καμιά συλλογικότητα αλλά ναρκισσεύεται με Διαταραγμένο το Εγώ του, ο άνθρωπος που δεν ανήκει σε Κοσμοθεωρία, Θρησκεία, Έθνος, Τάξη, Κόμμα, Οικογένεια που όμως δεν είναι ελεύθερος αλλά άδειος…
Άδειος από Παρελθόν και το οποίο αποτάσσει αλλά άδειος και από παρόν που σημαίνει άδειος και από μέλλον, είναι το περιφερόμενο Εγώ αλλά όχι το συγκροτημένο Εγώ του κατασταλαγμένου αλλά η Persona του Ανύπαρκτου… Δεν μιλάμε για «Εγώ» αλλά για το Απόλυτο Μηδενικό, ένα Τίποτα που περιφέρεται στις Παρυφές της Ιστορίας χωρίς χώρο και χρόνο, μια περιφερόμενη Αδρανής Μάζα που υλοποιεί το Ιδεώδες του Φιλελευθερισμού της Παρακμής, την κατάργηση της Ιστορίας.
Η Παγκοσμιοποιημένη Ελίτ της Παρακμής έχει κάθε λόγο να χαμογελά ικανοποιημένη…
Έχοντας καταργήσει Έθνη, Κράτη, Κοινωνικές Τάξεις, Κόμματα, Οικογένεια, καιρός δεν είναι να καταργήσουμε και την Βιολογία την οποία επίσης απεχθάνονται οι περισσότεροι των «Δικαιωματιστών»;
Όλα τα μεγάλα Ιστορικά Κινήματα, οι Κοινωνικές Επαναστάσεις, τα Πνευματικά και Τεχνολογικά άλματα της Ανθρωπότητας στηρίχτηκαν στα δυο φύλα, στη «σχέση Άνδρα προς Γυναίκα που είναι η πιο Φυσική Σχέση του Ανθρώπου»(Marx).
Οι πιο λαμπρές περίοδοι της Ανθρώπινης Ιστορίας ήταν ταυτισμένες με την διακριτότητα των Δυο φύλων που πατούσαν πάνω στην Ολοκληρωμένη και Ηρωική Παρέμβαση τους στην Ιστορία. Από τον Αριστοτέλη ή τους Άγη και Κλεομένη και από κει στον Σπάρτακο, τον Κρόμβελ ή τον Ναπολέοντα πάντα βρισκόταν παράλληλα μια Υπατία ή μια Κλάρα Τσέτκιν και μια Ρόζα Λούξεμπουργκ να πλαισιώσουν τον καμβά αυτής της δυαδικότητας.
Φαίνεται πως στην προσπάθεια να σπάσουν τα βιολογικά θεμέλια του Φύλου υπάρχει η υπορρητη προσπάθεια να σπάσει η συνέχεια της Ανθρώπινης Εξέλιξης όπως τουλάχιστον την γνωρίσαμε έως σήμερα.
Τελικά, ο διαλεκτικός και απελευθερωτικός αγώνας δεν είναι μόνο να καταργηθούν τα «Προνόμια» όλων των Ελίτ και της κάθε Κάστας αλλά η διατήρηση του Ανθρώπινου Γένους από τον Τοξικό Νεοφιλελεύθερο Καπιταλισμό της Παρακμής καιπου αποτελεί τον υπ’ αριθμόν Ένα κίνδυνο για την πλήρη παρακμή του Ανθρώπινου Είδους.
Άλλωστε η αντιπαράθεση δεν γίνεται με κάποια Μεταμοντέρνα Πολιτική Παράταξη αλλά με τον ίδιο τον Μεταμοντέρνο Νεοφιλελευθερισμό του Παγκοσμοποιημένου Καπιταλισμού.
Οι μεγάλες μάζες το έχουν καταλάβει ασυνείδητα – βλ. Ιταλία – κάνοντας πράξη την Αντίστασή τους απέναντι σε μια κατάσταση απέραντης σήψης, διαρκούς παρακμής και μαζικής ψυχοπαθολογικής διαταραχής.
Ζούμε τις τελευταίες μέρες– που ίσως να ισοδυναμούν με δεκαετίες …– της Πτώσης της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αυτής του Παγκοσμοποιημένου Νεοφιλελεύθερου Καπιταλισμού και της αμείλικτης δικτατορίας του, της Δικτατορίας των Αγορών.
Χίλια πεντακόσια χρόνια μετά την πτώση της Ρώμης οι συσσωρευμένες αντιθέσεις θυμίζουν κηροζίνη συμπυκνωμένη σε μικρό δωμάτιο… Οι θρυαλλίδες ανάβουν συνεχεία – Ελλάδα 2015, Μ. Βρετανία 2016, Ιταλία 2018 – και η Ελίτ συστηματικά, οργανωμένα αλλά και απεγνωσμένα προσπαθεί να συντηρήσει «Κινήματα» τύπου MeToo, Gay Pride κλπ. «Κινήματα» όχι απλώς αποπροσανατολιστικά αλλά έξυπνα στοχευόμενα για την λοβοτόμηση των πλατιών μαζών. Εννοείται πάντα με την πολιτική και ιδεολογική κάλυψη των Νεοφιλελεύθερων Δεξιάς και «Αριστεράς» και την τραβεστί ιδεολογία των «Δικαιωματιστών» της Παγκόσμιας Ελίτ.
Οι Κοινωνικές Επαναστάσεις του 21ου αιώνα είναι σχεδόν βέβαιο πως θα σαρώσουν όλες τις αποχρώσεις της Ροζ Ελίτ μαζί με τις ερμαφρόδιτες εκλογικεύσεις τους…
«Η Κρίση του Παγκόσμιου Πολιτισμού είναι Κρίση Ηγεσίας των Εργαζόμενων» έγραφε ο Leon Trotsky πριν περίπου οκτώ δεκαετίες.
Θα συμπληρώναμε την φράση παραφράζοντας την: «Η Κρίση Επιβίωσης του Ανθρώπινου Γένους είναι Κρίση της ψυχικής και βιολογικής υπόστασης και ύπαρξης των Μαζών, εννοείται και της Ηγεσίας τους».
