φεύγει άκλαυτος. Πριν ακόμη επισημοποιηθούν τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος στα Σκόπια, ο Πάνος Καμμένος κλιμάκωσε την απαράδεκτη και αντιθεσμική συμπεριφορά του απέναντι στον Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, επεκτεινόμενος αυτή τη φορά και στη γειτονική χώρα: αποφάνθηκε με τρόπο προσβλητικό και βλακώδη ότι η Συμφωνία των Πρεσπών είναι άκυρη, επειδή το δημοψήφισμα είναι άκυρο.
Του Γιώργου Λακόπουλου*
Σα να του πέφτει λόγος και δεν υπάρχουν πολιτικά και δικαστικά όργανα στη γειτονική χώρα να κρίνουν. Είναι μια επικίνδυνη πρακτική, αν την υιοθετήσουν οι πολιτικές δυνάμεις των χωρών της περιοχής…
Ενώ ο Αλέξης Τσίπρας συνεχάρη τον ομόλογο του Ζόραν Ζάεφ -που θα συνεχίσει τη διαδικασία κύρωσης της συμφωνίας των Πρεσπών, προς ικανοποίηση της διεθνούς κοινότητας- ο Καμμένος, σχεδόν υβριστικά και για τους δυο Πρωθυπουργούς, έβγαλε το δικό του συμπέρασμα περί ακύρωσης, επικαλούμενος το σκοπιανό Σύνταγμα που… πρέπει να αλλάξει.
Πρακτικά υποστηρίζει -μαζί με τη ΝΔ- να συνεχίσουν τα Σκόπια να ονομάζονται σκέτο «Μακεδονία». Και εντελώς προβοκατόρικα προσπαθεί να εμποδίσει την ολοκλήρωση της συμφωνίας από την πλευρά των Σκοπιανών, για να μην ακολουθήσει η ελληνική επικύρωση. Συντάσσεται με τη γραμμή της απόρριψης της συμφωνιας -η οποια κατά τα λοιπά ήταν τόσο υπερ των Σκοπίων και σε βάρος της Ελλάδας ώστε οι πολιτες της γειτονικής χώρας δεν πηγαν να την στηρίξουν.
Αυτό το απίστευτο θέαμα ξεπερνάει κάθε λογική: υπουργός θριαμβολογεί σε βάρος της κυβέρνησης! Μαζί με όσους δεν ντρέπονται να προβάλλουν ότι ένα εκλογικό αποτέλεσμα σε μια άλλη χώρα παράγει… αντικυβερνητικά αποτελέσματα στην Ελλάδα.
Το μόνο θέμα για την κυβέρνηση είναι ότι ένα μέλος της κάνει πολιτική σε βάρος της, σε βάρος της χώρας, σε βάρος του Πρωθυπουργού και παραμένει υπουργός. Εκτός από αντιθεσμική και άκομψη είναι και σουρεαλιστική λειτουργία. Σα κάποιος να πουλάει τρέλα με την ανοχή των άλλων.
Ο Καμμένος επικαλείται μια ακραία θεωρία που τον ταυτίζει με τη πιο επικίνδυνη ακροδεξιά, στην Ελλάδα και τα Σκόπια, που εξυπηρετεί τη ΝΔ και αποδυναμώνει την κυβέρνηση. Και το κάνει με τη ιδιότητα του επικεφαλής ενός κόμματος που πρακτικά δεν υπάρχει, οπως τα υπηρετεί η κυβέρνηση.
Συντονίζεται με τους πιο σκληρούς αντικυβερνητικούς κύκλους, αγνοώντας, ή παραβλέποντας ότι και με τη μορφή που πήραν οι εξελίξεις στα Σκόπια πάλι ευνοημένη βγαίνει η Ελλάδα. Αβαντάρει την ακροδεξιά αντιπολιτευση στα Σκοπια που συνιστούσε αποχή και παίρνει θέση που δεν εχει λογική και δεν είναι σύμφωνη με τα ελληνικά συμφέροντα.
Πρόκειται για ασχετοσύνη, αφού η Συμφωνία των Πρεσπών δεν προβλέπει δημοψήφισμα. Πρόκειται για μια εσωτερική πολιτική της κυβέρνησης Ζάεφ που δεν τη δεσμεύει και δεν επηρεάζει τη συμφωνία, που αποτελεί ήδη διεθνή κατάκτηση. Δεν μένει παρά η επικύρωσή της από τα δυο Κοινοβούλια και πάντως το ελληνικό θα την επικυρώσει- χωρίς αυτόν.
Ακόμη χειρότερα ο υπουργός Άμυνας λειτουργεί με τον κυνισμό -αν όχι το θράσος- ενός κυβερνητικού εταίρου που απειλεί να ρίξει την κυβέρνηση ενώ δεν έχει την ισχύ να το κάνει. Αν δοκιμάσει, θα μειώσει στη Βουλή ο ίδιος και ο Κατσίκης. Και φυσικά η κυβέρνηση δεν θα πέσει -το ξέρει και ο πρωθυπουργός.
Εδώ βρίσκεται το μυστήριο και ταυτόχρονα η ευθύνη του Αλεξης Τσίπρα -προσωπικά. Πολιτικά ο Καμμένος δεν υπάρχει. Εκλογικά δεν θα τον ξανασυναντήσουμε. Στη σημερινή Βουλή μπορεί να σκορπίσει ανά πάσα στιγμή. Και η κουτσή Μαρία ξέρει ότι η κυβέρνηση μπορεί να αναζητήσει και να βρει μια νέα κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Υπάρχει και βοά -βοούν δηλαδή όσοι θα τη συγκροτήσουν. Χωρίς τον Καμμένο.
Αυτό το «χωρίς» περιέχει μια εντυπωσιακή πολιτική εξέλιξη. Την επόμενη του διαζυγίου με τον Καμμένο, ο ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει μέλος της οικογένειας των Ευρωσοσιαλιστών. Αυτό πέρα από την προφανή αναβάθμιση του Τσίπρα στην πολιτική σκακιέρα της Ευρώπης, αλλά και στο εσωτερικό- αφού ο ΣΥΡΙΖΑ θα πάρει οριστικά τη θέση του παλαιού ισχυρού ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου και με την βούλα των Ευρωπαίων- θα ενισχύσει περισσότερο την κοινοβουλευτική ισχύ του.
Οι μισοί βουλευτές από το κόμμα τη Φώφης θα την εγκαταλείψουν -για να ακολουθήσουν οι ψηφοφόροι, οπότε θα επέλθει το τέλος του. Η κυρία είναι ήδη απομονωμένη λόγω της άρνησής της να συνταχθεί με την προοδευτική κυβέρνηση της χώρας και της στήριξης που υπόσχεται στη Δεξιά του Μητσοτάκη. Προχθές πήγε να μιλήσει στους Ευρωσοσιαλιστές και δεν ήταν άνθρωπος στην αίθουσα: μόλις εφτά από τους 189 ευρωβουλευτές της ομάδας.
Η νέα επίδειξη ανταρσίας του Καμμένου, με συνδυασμό αμετροέπειας, θεσμικής απρέπειας και γελοιότητας που τη συνοδεύει, είναι ευκαιρία για το Τσίπρα να κλείσει αυτό το κεφάλαιο. Για το οποίο έχει καταβάλει κόστος, αλλά έχει βρει και αρκετή κατανόηση από τους δημοκρατικούς πολίτες, όπως έδειξαν οι δεύτερες εκλογές του 2015.
Είναι η ευκαιρία του να αναδειχθεί απόλυτος ηγέτης της ελληνικης Κεντροαριστεράς, να ταυτιστεί οργανικά με την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και να διαμορφώσει ένα νέο πολιτικό μέτωπο που θα συσπειρώσει στις εκλογές ολόκληρη τη δημοκρατική παράταξη και θα αποτρέψει την παλινόρθωση της Δεξιάς.
Γιατί δεν το κάνει; Προφανώς όχι γιατί δεν διακρίνει ότι τον συμφέρει. Δεν το κάνει για εσωκομματικούς λόγους. Δεν θέλει να συγκρουστεί με δυο εσωτερικές συνιστώσες που αντιδρούν.
Μια είναι όσοι δεν θέλουν ενταχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ στους Ευρωπαίους Σοσιαλδημοκράτες. Και η δεύτερη όσοι θεωρούν ότι πρέπει διατηρήσουν τη σχέση με το Καμμένο και να τον βάλουν και στην επόμενη Βουλή, αφού δεν μπορεί μόνος του. Μια γνωστή εσωκομματική φράξια και ένας προβεβλημένος υπουργός ηγούνται αντιστοίχως αυτών των αντιδράσεων.
Απέναντι σ’ αυτές τις δυο εστίες αντίδρασης ο Τσίπρας διστάζει-περισσότερο για ψυχολογικούς λόγους. Ο χρόνος όμως περνάει και οι ευκαιρίες χάνονται, ο Καμμένος αποχαλινώνεται και ο ίδιος αποδυναμώνεται. Αν δεν πάρει τις αποφάσεις του τώρα, αν μη τι άλλο για να προστατεύει το κύρος του ως Πρωθυπουργός, οι κάλπες θα του επιφυλάξουν δυσάρεστες εκπλήξεις. Η υπομονή των δημοκρατικών πολιτών εξαντλείται και η μοίρα της πολιτικής δεν θα του χαμογελάει πάντα. Η σχέση με τον Καμμένο θα κάνει πράγματι τον Μητσοτάκη πρωθυπουργό.
*Είχα αποφασίσει να αποχωρήσω από τη δημοσιογραφία, απογοητευμένος από την κατάπτωση των ΜΜΕ και όσα συμβαίνουν στα δυο μεγάλα κόμματα με τους Γεωργιάδη -Βορίδη από τη μια πλευρά και τον Καμμένο από την άλλη-, με την ανοχή των φυσικών επικεφαλής των δυο παρατάξεων: του Αλέξη Τσίπρα και του Κ. Καραμανλή. Αλλά το ΑΠ με χρειάζεται και το χούι φεύγει τελευταίο: δεν μου βγαίνει να μένω βουβό πρόσωπο με όσα συμβαίνουν. Με τον κίνδυνο να μου καταλογιστεί ασυνέπεια, νάμαστε πάλι εδώ Ανδρέα και ευχαριστώ όσους επέμεναν να το κάνω.
Πηγή: anoixtoparathyro.gr
