Ναι, κύριε Μητσοτάκη. Ορθότατα συνδέσατε την πολιτική, με την κρίση στην οικονομία μας. Αποσυνδέστε την. Πολιτικό θάρρος και βούληση χρειάζεται.
Ο "πόλεμος" της Πολιτείας στις "ανοικτές λαϊκές αγορές" των ναρκωτικών, του λαθρεμπορίου, της κάθε μορφής παραεμπορίου και η διάλυση των παράνομων παρασκευαστηρίων "οπλισμού" (στα υπόγεια Πανεπιστημίων) για αλήτες που παριστάνουν (στην Ελλάδα και μόνο στην Ελλάδα) τους διαμορφωτές ιδεών και αρχών..., πράγματι δεν αγγίζει μόνο τα δικαιώματα του πολίτη για την προστασία του. Συνεπώς ορθότατα επεσήμανε, ο κ. Μητσοτάκης, ότι είναι και μηχανισμός (ίσως και σκόπιμος, λέμε εμείς), αποθάρρυνσης της επιχειρηματικότητας και των επενδύσεων.
Ποιος αμφιβάλει ότι είναι "ευχής έργο" για συγκεκριμένα (εισαγωγικά κυρίως) συμφέροντα να καίγεται η Αθήνα και κυρίως το εμπορικό της κέντρο για ψύλλου πήδημα και χωρίς να αναζητούνται οι ένοχοι, στη συνέχεια.
Οι φορολογικοί λαβύρινθοι (220 νομοθετήματα, κοινές αποφάσεις, τροποποιήσεις νόμων, διευκρινιστικές εγκύκλιοι και πράξεις συμπληρώσεων, κατά τη μεταπολίτευση, έναντι 20 από της ιδρύσεως των ΗΠΑ έως σήμερα...) που λειτούργησαν με το σύστημα των "εδικών αποστολών" απομάκρυνσης από την οικονομία ξένων επενδύσεων, και παλαιών και νέων επιχειρηματιών στηρίχθηκαν στη γενική συναινετική πολιτική επιλογή να συντηρείται το κράτος σε έκταση και σε αριθμό που να εξυπηρετεί... τουλάχιστον το 30% του πελατειακού δυναμικού όλων των κομμάτων.
Το αλαλούμ στις εργασιακές σχέσεις, στην ασφάλιση, στις εργατικές και εργοδοτικές εισφορές, οι ελαστικές μορφές εργασίας που έφεραν περισσότερο κοντά τη συναλλαγή με μαύρη απασχόληση στην αγορά εργασίας, καθώς και οι "συνεννοήσεις" για τις ώρες απασχόλησης, της επιστροφής του δώρου Πάσχα και Χριστουγέννων και τον χρόνο πληρωμής, δεν είναι τυχαίο. Έχει (με το πρόσχημα την οικονομική κρίση) τουλάχιστον 10ετή πολιτική ανοχή αν όχι και κάλυψη.
Κάλυψη βεβαίως με με ανταλλαγές... Βασική από αυτές η αφωνία... και η συναίνεση των κοινωνικών εταίρων... σε κενά, γκάφες και φορολογικά αδιέξοδα των κυβερνήσεων.
Δηλαδή τι; Έτσι τυχαία κατακρημνίστηκαν οι συλλογικές συμβάσεις και ανέβηκαν οι εργοδοτικές εισφορές, του Κατρούγκαλου. Γίνονται αυτά χωρίς ταυτόχρονη πολιτική συναλλαγή με τη διαπλοκή;.
Η 25χρονη αποεπένδυση στη χώρα, η αποβιομηχάνιση, το λουκέτο σε περίπου 200.000 μικρομεσαίες επιχειρήσεις (που οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης, μετά το 1995, το απέδωσαν σε ανταγωνιστική αδυναμία της χώρας) τη στιγμή που οι ίδιες επιχειρήσεις (αυτές που έκλειναν στην Ελλάδα) άλλαζαν φίρμα και πατρίδα κάτω από τα μάτια αδύναμων και άσχετών πολιτικών ήταν μόνο συγκυρία μετά την ένταξή μας στην Ε.Ε.;
Και η Ιρλανδία, η Κύπρος, η Ρουμανία; Γιατί πιάνουν από 5-7% ανάπτυξη με μηδέν ανεργία.
Μήπως σε εμάς έχει να κάνει με την φοβία κομμάτων και κυβερνήσεων να αποφύγουν το πολιτικό κόστος για σχέσεις και διαπλοκή (εμφανέστατη διαπλοκή), με την (κατά τα άλλα) πλουτοκρατία; Λέμε μήπως...
Οι κομματικές ομάδες (εντός και εκτός του κράτους) που πολέμησαν όλες (χωρίς εξαίρεση) της αξιόλογες επενδύσεις, από το 2010 μέχρι και το 2019, δεν κατάφεραν να πείσουν κανέναν από την κοινωνία μέχρι και τη δικαιοσύνη) για τους περιβαλλοντικούς, αρχαιολογικούς ή κοινωνικούς λόγους που επικαλέσθηκαν. Γενική η βουβαμάρα... για τα πολύμορφα ανταγωνιστικά συμφέροντα, που εξυπηρετήθηκαν, με προεκτάσεις και την υπονόμευση των διεθνών σχέσεων της Ελλάδας.
Οι ασιατικές προσβάσεις στην Ελλάδα και οι γέφυρες με την Ε.Ε μπορεί να μπήκαν στο στόχαστρο ανταγωνιστών από την Ευρώπη, αλλά εξυπηρετήθηκαν πολιτικά από την Ελλάδα χωρίς αντίδραση.
Καθόλου τυχαίες δεν είναι ακόμη και συγκεκριμένες πολιτικές (κατά βάση) παρεμβάσεις για απαγορεύσεις στην αξιοποίηση ορυκτού πλούτου (Σκουριές), για αξιοποίηση σε υποδομές (Αλεξανδρούπολη και Καβάλα), για περισσότερες και ταχύτερες έρευνες υδρογονανθράκων στη χερσαία Ελλάδα, για αναθέρμανση της ναυπηγικής βιομηχανίας με ανάπτυξη ναυπηγοεπισκευαστικών βάσεων και τέλος με την ταχύτερη αξιοποίηση του Ελληνικού.
Επειδή η στήλη επιμένει ότι το ποτήρι στην οικονομία ξεχείλισε και από σταγόνες του πολιτικού αίσχους που περιγράψαμε, στέκεται με προσοχή στην παραδοχή, του κ.Μητσοτάκη ότι η απειλή, από τις συμμορίες των Πανεπιστημίων και των Εξαρχείων, αγγίζει και την οικονομία. Και στη διαβεβαίωσή του για μόνιμο κυνηγητό στην εργοδοτική ασυδοσία (με τις δήθεν ελαστικές μορφές εργασίας), στην φορολογική ασυδοσία, με πρόσχημα την κρίση και τη γραφειοκρατική ασυδοσία που ενώ εξυπηρετεί οικονομικά συμφέροντα προφασίζεται άγνωστα αρχαία, ανύπαρκτα δάση, και αόριστα το περιβάλλον.
george.kraloglou@capital.gr
