Γράφει η Αναστασία Κιρλή *
Η Θεσσαλονίκη μέσα σε λίγες ώρες μετατράπηκε σε πόλη φάντασμα, την ίδια στιγμή που οι συνθήκες των νοσοκομείων της δίνουν την εντύπωση ότι βρίσκεται σε περίοδο πολιορκίας.
Ώρα μηδέν. Καθισμένη στο μπαλκόνι μου. Το πακέτο των τσιγάρων στο τραπέζι. Δεν καπνίζω από
άποψη. Απλός φυσιοδίφης της ζωής παρατηρώ τα λίγα χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια που προσπαθούν να φωτίσουν το σκοτάδι που έχει τυλίξει την πόλη.Παρά τον καθαρό ουρανό η ατμόσφαιρα είναι ρυπαρή. Χτυπάει το τηλέφωνο. Μήνυμα από την κολλητή. «Ο πατέρας της Βαλέριας είναι στο νοσοκομείο με κορωνοϊό. Είναι πλέον ανάμεσα μας αγαπημένη μου, πρόσεχε, αρρωσταίνουν και οι νέοι τώρα». Προσαρμόζομαι στην ιδέα ότι αυτός ο Νοέμβρης δε θα θυμίζει σε τίποτα το Μάρτη που πέρασε. Ο ιός μεταδίδεται με ανεξέλεγκτο ρυθμό.
Οι δρόμοι της τσιμεντούπολης στοιχειωμένοι από τον αόρατο εχθρό. Δεν κινείται τίποτα. Το περιπολικό στην άκρη του δρόμου μου υπενθυμίζει την ανελευθερία κινήσεων. Το βλέμμα του γείτονα στο απέναντι μπαλκόνι μελαγχολικό. Έμεινε άνεργος με οικογένεια. Τα χρήματα δεν είναι πλέον αρκετά. Άραγε η κανονικότητα θα επανέλθει ξανά;
Μετράς τις μέρες. Έχει περάσει ένας κύκλος 20 ημερών εγκλεισμού και άλλες 40 μέρες για τη διέλευση του νέου έτους. Η ελπίδα ότι ο Γενάρης θα επουλώσει τα τραύματα του προηγούμενου έτους σε κυριεύει. Το φως της μέρας σβήνει το σκοτάδι της νύχτας και το τηλέφωνο χτυπάει ξανά. «Ο πατέρας μου αποσωληνώθηκε. Το μόνο που θέλω είναι να γυρίσει γρήγορα σπίτι μας. Σε ευχαριστώ που έστειλες. Να προσέχεις».
* Η Αναστασία είναι εκπαιδευτική ψυχολόγος - αρθρογράφος
%20(3).jpg)
