Προσωπικά δεν ξέρω τι θα έκανα αν το εξάχρονο παιδί μου πάθαινε ξαφνικά ανακοπή καρδιάς και μου ανακοίνωναν ότι χρειάζεται να μπει στην Εντατική, αλλά ταυτόχρονα μου έλεγαν ότι δυστυχώς το νοσοκομείο στην πόλη μου δεν έχει ΟΥΤΕ ΜΙΑ κλίνη Εντατικής για παιδιά.
Δεν ξέρω, επίσης, πώς θα αντιδρούσα αν μου έλεγαν ότι δεν μπορεί να πάει ΟΥΤΕ ΣΤΟ ΠΙΟ ΚΟΝΤΙΝΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ με Εντατική για παιδιά, γιατί αυτή είναι γεμάτη.
Ευτυχία Βατάλη
Δεν μπορώ καν να σκεφτώ τι ακριβώς θα έλεγα αν μου ανακοίνωναν ότι τελικά η μοναδική κενή κλίνη για να διασωληνωθεί το παιδί μου βρίσκεται… 300 χλμ μακριά από εκεί που βρίσκομαι. Και εννοείται δεν μπορώ καν να διανοηθώ πώς θα αντιδρούσα αν μου ανακοίνωναν ότι στο μεταξύ, στον δρόμο, χάλασε το ασθενοφόρο που το μετέφερε…
Δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι. Νομίζω πως εξαρχής θα είχα ήδη αναζητήσει λύση στον ιδιωτικό τομέα και θα αισθανόμουν ο πιο άχρηστος, ο πιο τιποτένιος γονιός όλου του κόσμου, που αναγκαστικά θα έμπαινα στη διαδικασία να ρωτήσω “πόσο θα κοστίσει”. Κι αν διαπίστωνα πως τελικά δεν “μου βγαίνουν” τα οικονομικά μου, τότε θα ένιωθα για πάντα τύψεις κι ενοχή. Θα ένιωθα ότι φταίω κι από πάνω.
Σήμερα, που δεν συνέβησαν όλα αυτά σε μένα, συνέβησαν όμως σε κάποιον άλλο, δίπλα μου, θέλω μόνο να ουρλιάξω από αγανάκτηση.
Για ποιο ακριβώς κράτος Πρόνοιας μιλάμε όταν σε όλη τη Βόρεια Ελλάδα, υπάρχει η εξής ΜΙΑ Εντατική Παίδων, αυτή του Ιπποκρατείου νοσοκομείου Θεσσαλονίκης με μόλις ΟΚΤΩ κλίνες (και δύο για περιστατικά παιδιών με κορωνοϊό);
Συγκεκριμένες. Οκτώ κλίνες.
Μία. Δύο. Τρεις. Τέσσερις. Πέντε. Έξι. Επτά. Οκτώ.
Αυτές.
Ποιος manager υγείας, ποιο πολιτικό πρόσωπο, ποιος υπεύθυνος κράτους Πρόνοιας, από αυτό που επαίρεται πως τα πήγε περίφημα στην κρίση της πανδημίας, από αυτό που βγάζει τα δημοσιονομικά κιτάπια και λέει: “ορίστε, τόσα ξοδέψαμε όλο αυτό το διάστημα για το εθνικό σύστημα υγείας”, από αυτό που “προσθέτει” κλίνες χωρίς γιατρούς, ή προσλαμβάνει γιατρούς και προσωπικό, που ποτέ δεν φτάνουν, μπορεί να σταθεί απέναντι στον οποιονδήποτε πολίτη και να του απαντήσει γιατί δεν βρίσκει κλίνη Εντατικής όταν τη χρειάζεται; Και μάλιστα για ένα παιδί;
Δεν είμαι ειδικός, αλλά είμαι σίγουρη πως οι ειδικοί θα μου αποδείξουν με οικονομοτεχνικές μελέτες, με στατιστικά και νούμερα ότι δεν είναι ανάγκη σε κάθε νοσοκομείο να έχουμε μία κλίνη Εντατικής για παιδιά. Άλλωστε, αυτό που κοστίζει, θα μου πουν, δεν είναι τόσο τα ίδια τα μηχανήματα, αλλά οι άνθρωποι που θα την πλαισιώσουν: εντατικολόγοι, αναισθησιολόγοι, παιδίατροι, εξειδικευμένο προσωπικό. Σαν να τους ακούω να μου λένε πως όσα περιστατικά προκύπτουν εξυπηρετούνται στην πλειοψηφία τους από την υπάρχουσα δομή του Ιπποκρατείου νοσοκομείου Θεσσαλονίκης. Εκτός από έκτακτες περιπτώσεις όπως αυτή, που έτυχε να είναι γεμάτη λόγω έξαρσης ιώσεων κλπ.
Είμαι σίγουρη πως θα βρουν κάτι να μου πουν για να με ταϊσουν σανό. Πάντα κάτι βρίσκουν, άλλωστε.
Δημιουργήστε δομές υγείας για παιδιά (πόσα χρόνια ακούμε για αυτό το παιδιατρικό νοσοκομείο Βόρειας Ελλάδας, που κι αυτό τελικά θα γίνει με ιδιωτική χορηγία;). Προσλάβετε προσωπικό για αυτές τις δομές κι ας είναι αχρείαστο. Κι ας κάθεται, κι ας εργάζεται μία στο κάποτε που θα χρειαστεί. Άλλωστε, ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ που πληρώνονται με δημόσιο χρήμα δουλεύουν πάντα;
….
Το γράφω, όμως, ξανά, μήπως και κάτι μου διαφύγει (και κυρίως μήπως και κάτι μου διαφύγει ΟΤΑΝ ΘΑ ΠΑΩ ΝΑ ΨΗΦΙΣΩ): Ολόκληρη η Βόρεια Ελλάδα έχει μία εντατική Παίδων με οκτώ κλίνες.https://www.theopinion.gr/opinions/tha-vroyn-kati-na-moy-poyn-gia-na-me-taisoyn-sano-panta-kati-vriskoyn-alloste/
