Του Μανόλη Καψή
Αν μη τι άλλο, όλοι μιλούν γι΄ αυτόν. Είναι μια επιτυχία για τον Νίκο Ανδρουλάκη. Ακόμα και αν η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από το ποιος θα είναι ο "άγνωστος χ" που θα προταθεί για να ηγηθεί μιας κυβέρνησης συνεργασίας, είναι καλύτερα να σε συζητούν -ακόμα και για τις ασάφειές σου- από το να μην σε συζητούν καθόλου. Από την εποχή που το ΠΑΣΟΚ δήλωνε ότι δεν μετέχει επ΄ουδενί σε καμία κυβέρνηση συνεργασίας, γιατί είναι μικρό κόμμα (και έχει πάθει από τη συνεργασία με τον Σαμαρά) και υποδείκνυε μάλιστα στον Κυριάκο Μητσοτάκη να συνεργαστεί ακόμα με τον Βελόπουλο αν θέλει, αρκεί να μην μπλέξει τους πασόκους, είναι μια πρόοδος.
Από το περιθώριο, το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη βρέθηκε ξαφνικά στο επίκεντρο της πολιτικής αντιπαράθεσης, ο κρίσιμος παράγοντας, ο ρυθμιστής των εξελίξεων, αυτός που μπορεί να δώσει κυβέρνηση για να αποφύγουμε την ακυβερνησία και τις αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις. Να επιβάλει τους όρους του στο παιχνίδι. Είναι μια επιτυχία για τον Νίκο Ανδρουλάκη. Αρκεί να πείσει ότι η πρότασή του είναι σοβαρή.
Γιατί μετά αρχίζουν τα δύσκολα. Αν ερμηνεύουμε σωστά τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, η πρόταση για συνεργασία απευθύνεται και στον Κυριάκο Μητσοτάκη και στον Αλέξη Τσίπρα, αλλά ισχύει μόνο για την πρώτη Κυριακή (μήπως γιατί στον δεύτερο γύρο το ποσοστό του θα είναι μικρότερο;), υπό την πρόσθετη προϋπόθεση ότι το ΠΑΣΟΚ θα έχει διψήφιο ποσοστό και μόνο υπό την προϋπόθεση ότι θα αναλάβει πρωθυπουργός τρίτο πρόσωπο. Θα είναι νεοδημοκράτης ή πασόκος ή εκτός των κομμάτων (αν υπάρχει τέτοιο πρόσωπο); Μήπως θα είναι ο ίδιος, όπως άφησε να εννοηθεί στη χθεσινή του συνέντευξη στον Σκάι, με την επισήμανση ότι αυτός δεν έχει καταστρέψει τη χώρα; Παραμένει άγνωστο, με μόνη διευκρίνιση ότι θα πρέπει το πρόσωπο να συμφωνηθεί ανάμεσα στους εταίρους.
Μετά θα πρέπει να τα βρουν σε μια προγραμματική συμφωνία και να συμφωνήσουν πώς θα κυβερνηθεί η χώρα και με ποιες πολιτικές και μετά να μοιράσουν και τα υπουργεία. Μοιάζει λίγο πολύπλοκο.
Αλλά ακόμα και πριν φθάσουμε εκεί και μπλέξουμε με τους υπουργούς και τα κοστούμια, υπάρχουν ορισμένα άλλα προβλήματα. Ας υποθέσουμε ότι η Νέα Δημοκρατία είναι το πρώτο κόμμα, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις και δεν θα προκύψει η έκπληξη που θέλει ο Αλέξης Τσίπρας. Θα έχουν μετά τις κάλπες της απλής αναλογικής, Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ μαζί, τις 151 έδρες που απαιτούνται για να σχηματιστεί κυβέρνηση με απόλυτη πλειοψηφία στη Βουλή; Δεν είναι καθόλου σίγουρο. Σε αυτήν την περίπτωση, δεν υπάρχει καν περιθώριο συζήτησης, οι διερευνητικές θα είναι για το θεαθήναι και θα πάμε σε δεύτερες εκλογές.
Και αν το ποσοστό του ΠΑΣΟΚ είναι γύρω στο 10%, όπως δείχνουν σήμερα οι έρευνες; Θα ισχύει η πρότασή του για συνεργασία ή θα υπαναχωρήσει; Ο ίδιος δήλωσε χθες ότι αν το ποσοστό του κόμματός του είναι μικρό, η εντολή του λαού θα είναι να μείνει στην αντιπολίτευση. Μάλιστα. Αντιστρόφως όμως, αν το ποσοστό του πρώτου κόμματος είναι μεγάλο, δεν θα έχει δοθεί εντολή να είναι στην κυβέρνηση και ο αρχηγός του στην πρωθυπουργία; Η τότε δεν θα ισχύει η λαϊκή εντολή;
Σε αυτή την περίπτωση, σε περίπτωση υπαναχώρησης, θα έχει δώσει πάντως μεγάλη πάσα στον Μητσοτάκη- που τον κατηγορεί για πρόταση κυβερνητικής παραλυσίας- και θα αντιμετωπίσει τις συνέπειες στην δεύτερη κάλπη.
Ένα άλλο πρόβλημα είναι ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν θέλει ούτε να ακούσει για κυβέρνηση συνεργασίας μετά τις πρώτες κάλπες και θα επιδιώξει την αυτοδυναμία στις δεύτερες εκλογές. Αρα η συζήτηση με τον Νίκο Ανδρουλάκη, αν γίνει, αν το επιτρέπει η αριθμητική των εδρών, θα είναι φιλολογικού τύπου και μόνο για να μην κατηγορηθεί ο πρωθυπουργός για αλαζονεία. Και θα πάμε σε δεύτερες εκλογές.
Από την πλευρά του ο Νίκος Ανδρουλάκης θα πρέπει να αποκαλύψει τότε ποια είναι η πρότασή του για τον "άγνωστο χ" πρωθυπουργό. Και θα πρέπει να είναι μια πρόταση πειστική και σοβαρή, που να πείθει ότι δεν έγινε μόνο και μόνο για να αποφύγει το πικρό ποτήρι της συνεργασίας. Ότι δεν ήταν προσχηματική. Γιατί θυμίζω άλλωστε ότι την τελευταία φορά που προτάθηκε από το ΠΑΣΟΚ πολιτικό πρόσωπο (αλλά όχι αρχηγός κόμματος) για να ηγηθεί κυβέρνησης συνεργασίας, ακούστηκαν τα ονόματα του Απόστολου Κακλαμάνη και του Φίλιππου Πετσάλνικου- και μάλιστα για να συντονίσουν την εφαρμογή του μνημονίου και την εκταμίευση της δόσης- και έπεσε πολύ, πολύ γέλιο. Υποθέτουμε έχουν πάρει το μάθημα στη Χαριλάου Τρικούπη.
Αλλά ακόμα και αν μας πείσει ο Νίκος Ανδρουλάκης ότι η πρότασή του για κυβέρνηση συνεργασίας είναι σοβαρή, αν καταφέρει να ρίξει την ευθύνη για τη μη επίτευξη συμφωνίας- που δεν θα υπάρξει- στον Κυριάκο Μητσοτάκη, υπάρχει ένα ακόμα πρόβλημα. Τι θα κάνει στις δεύτερες εκλογές; Αν όντως πείσει ότι μπορεί και θέλει να σχηματιστεί κυβέρνηση συνεργασίας και αν τη δεύτερη Κυριακή και πάλι δεν υπάρχει αυτοδυναμία- ενδεχόμενο καθόλου απίθανο- πώς θα αρνηθεί τη συζήτηση μετά τις εκλογές με ενισχυμένη αναλογική; Ποιο θα είναι το επιχείρημα; Ότι τα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ είναι μειωμένα και έτσι δεν θα μπορεί να επιβάλει τους δικούς του όρους; Ότι θα πάρει λιγότερα υπουργεία; Με αντίτιμο την πολιτική κρίση και την ακυβερνησία;
Δύσκολη εξίσωση, δύσκολες ισορροπίες.https://www.capital.gr/arthra/3706899/oloi-miloun-gia-ton-niko-androulaki
