.jpg)
Cui bono? De omnibus dubitandum!
Γράφει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης
Στην εποχή των μνημονίων, σχεδόν καθημερινά βομβαρδιζόμασταν εγκεφαλικώς από τα ΜΜΕ με τρομοειδήσεις που τροφοδοτούσαν την αγωνία μας για το αν η «μισητή τρόικα» (όρος που αργότερα αντικαταστάθηκε οργουελικά από την άχρωμη λέξη «θεσμοί») θα αξιολογήσει θετικά τις μεταρρυθμίσεις και την «τήρηση» των δρακόντειων «μέτρων» (σε μορφή πακέτου), ώστε να εκταμιευθεί η επόμενη δόση και έτσι να πάρουμε μια σημαντική ανάσα.
Τα ατίθασα παιδιά της Ευρώπης, οι Νεοέλληνες, ελέγχονταν πλέον αυστηρά από τους διεθνείς θηριοδαμαστές τους, ενώ οι τηλεσαδιστές δημοσιογράφοι φρόντιζαν να ποτίζουν με άφθονο δηλητήριο την ψυχή τους, τρομοκρατώντας τους με σενάρια πτώχευσης, στέρησης φαρμάκων και όλα τα συναφή.
Όποιοι τολμούσαν να εναντιώνονται στην πολιτική του Δ.Ν.Τ. απαξιώνονταν ως «αρνητές», ενώ όσοι επέλεγαν να κατασκηνώνουν στο Σύνταγμα ταμπελοποιούνταν ως «αγανακτισμένοι». Προ του δημοψηφίσματος, ξεφύτρωσαν σαν δηλητηριώδη μανιτάρια φωστήρες πολιτικοί, ειδικοί και λοιπές επιδραστικές προσωπικότητες για να προτρέψουν τον «ατίθασο λαό» να «συμμορφωθεί», λέγοντας το πολυπόθητο, δήθεν ευεργετικό για την καταπολέμηση της οικονομικής κρίσης, «ΝΑΙ στα μνημόνια»· φυσικά «για το καλό της πατρίδος».
Στην εποχή του κορωνοϊού, ο εγκεφαλικός βομβαρδισμός από τα ΜΜΕ και η έγχυση καθημερινού δηλητηρίου στις ψυχές των Νεοελλήνων συνεχίστηκε στο ίδιο τέμπο και με την ίδια τρομομιλία: Τώρα μπαμπούλας δεν ήταν η «τρόικα» ή οι «θεσμοί», αλλά ο «αόρατος εχθρός», ο οποίος παρουσιάσθηκε από τους διαχειριστές της «υγειονομικής κρίσης» και τα παπαγαλάκια τους με αναποδογυρισμένη την ιδιότητα που έχει ο Ύψιστος: ο «φονικός ιός», που ερχόταν κατά κύματα, ήταν εν δυνάμει πανταχού παρών και τους πάντες απειλών.
Στην «τήρηση» των νέων δρακόντειων «μέτρων» οι Νεοέλληνες έδιναν καθημερινά εξετάσεις, εκπαιδευόμενοι να ξεπουλάνε τις μέχρι πρότινος θεμελιώδεις ελευθερίες τους και να αυτοεξευτελίζονται συμπληρώνοντας βεβαιώσεις μετακίνησης, στέλνοντας SMS στο 13033 ή φορώντας αρχικά μονή και στην συνέχεια διπλή «μάσκα παντού». Όποιοι τολμούσαν να είναι «απείθαρχοι» (σε παρεμφερή διάλεκτο: να μη συμμορφώνονται με τα «μέτρα»), βαφτίζονταν από τους τηλεσαδιστές και πάλι «αρνητές»: του λοκντάουν, της μάσκας, των εμβολίων και όλων των λοιπών υποχρεωτικών δαιμονίων.
Όπως και επί μνημονίων, έτσι και επί εμβολίων, ξεφύτρωσαν και πάλι σαν δηλητηριώδη μανιτάρια πολιτικοί, ειδικοί και λοιπές επιδραστικές προσωπικότητες για να προτρέψουν τον ατίθασο λαό να «συμμορφωθεί», λέγοντας το πολυπόθητο, δήθεν ευεργετικό για την καταπολέμηση της υγειονομικής κρίσης, «ΝΑΙ στα εμβόλια»· αυτή την φορά «για το καλό της δημόσιας υγείας».
Στην «Εποχή των Καυσώνων» (ο όρος αυτός πλάσθηκε αυθαίρετα κατ’ αντιδιαστολή προς την Εποχή των Παγετώνων) και της προπαγανδιζόμενης ως ανθρωπογενούς «κλιματικής κρίσης», βομβαρδιζόμαστε εκ νέου με καθημερινές τρομοειδήσεις για την πύρινη λαίλαπα που στο πέρασμά της αφήνει «στάχτες παντού». Στην θέση της «μισητής τρόικας» και του «αόρατου εχθρού» τοποθετήθηκε ο νέος μπαμπούλας: ο (ανθρωπόμορφος) «καύσωνας-εμπρηστής» που σαρώνει, όπως και ο κορωνοϊός, κατά κύματα την χώρα.
Όπως ο «αόρατος εχθρός», έτσι και ο «καύσωνας-εμπρηστής» επιφέρει το ίδιο αποτέλεσμα: ο κόσμος κλείνεται έντρομος στα σπίτια του (οικειοθελές λοκντάουν!) και, εκτός από το κλιματιστικό, ανοίγει και το διαβολόκουτο, δηλ. την τηλεόραση, για να ρουφήξει μαζοχιστικά όλο το δηλητήριο με το οποίο ραντίζουν τον εγκέφαλό του και την ψυχή του οι τηλεσαδιστές απατεώνες, οι οποίοι συνεπικουρούνται, κατά τα ειωθότα, από φωστήρες πολιτικούς, ειδικούς και λοιπές επιδραστικές προσωπικότητες.
Κατά μία ακόμη περίεργη σύμπτωση, όπως επί κορωνοϊού, ο οποίος ξεκίνησε από την Κίνα, έτσι και επί εποχής «καύσωνος εμπρηστού» ξεκινά πάλι από την Κίνα η (καλοκαιρινή) μόδα της μάσκας που προστατεύει από την υψηλή θερμοκρασία και τον καυτό ήλιο. Ειδικότερα, πρόκειται για μάσκες που καλύπτουν ολόκληρο το πρόσωπο και έχουν τρύπες για τα μάτια και την μύτη του χρήστη, ονομάσθηκαν δε από κάποιους «προσωπίνια» (facekinis).
Κι όπως επί κορωνοϊού πωλούνταν υφασμάτινες μάσκες μαζί με φορέματα, ρούχα κ.λπ., που είχαν το ίδιο χρώμα και σχέδιο, έτσι και στην περίπτωση των προσωπινίων χρησιμοποιούνται έντονα χρώματα, π.χ. πορτοκαλί, κίτρινο, ροζ κ.λπ., με ένα απόκοσμο αποτέλεσμα, που γελοιοποιεί το ανθρώπινο πρόσωπο, και πάλι με πρόσχημα την ασφάλεια και την προστασία του.
Η γελοιοποίηση και, εν τέλει, η καταστροφή του προσώπου αλλά και της προσωπικότητας του ανθρώπου, που άρχισε με τις μάσκες προστασίας από τον ιό και την εκβιαστική πίεση για τον εμβολιασμό, συνεχίζεται τώρα σε αναβαθμισμένη εκδοχή με μάσκες που δεν αφήνουν τίποτε ακάλυπτο.
Δεν χρειάζεται, επομένως, ιδιαίτερη ευφυΐα για να σκεφτεί κάποιος ότι, μέσω της αποπροσωποποίησης του ανθρώπου, προετοιμάζεται μάλλον το έδαφος για την ταχύτερη εξοικείωση και συμβίωσή του με τα ρομπότ.
Επειδή ζούμε στον αιώνα του μεγάλου απατεώνα, οι παραπάνω γλωσσικές και διαχειριστικές ομοιότητες των «μπαμπούλων», των «κρίσεων» και των «μέτρων» που προπαγανδίζονται συντονισμένα σε έναν πλανήτη που αποτελείται πλέον ως επί το πλείστον από «πειθαρχικές κοινωνίες επιτήρησης» καθιστούν επιτακτική την ανάγκη για μια άκρως επιφυλακτική-αμυντική στάση εκ μέρους των πολιτών, οι οποίοι θα πρέπει από εδώ και στο εξής να μην εμπιστεύονται κανέναν, αλλά να ΑΜΦΙΣΒΗΤΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ (de omnibus dubitandum) και, ιδιαιτέρως, να παρατηρούν πολύ προσεκτικά την καρμπόν ορολογία και μεθοδολογία που χρησιμοποιούν τα τσιράκια της Νέας Τάξης Πραγμάτων.
Ας ονομάσουμε την προτεινόμενη στάση «μηδενική εμπιστοσύνη», κατά παράφραση του φετιχιστικού νεοταξίτικου όρου «μηδενική ανοχή»!
Πρέπει να θυμόμαστε πάντοτε ότι η αχίλλειος πτέρνα των Νεοταξιτών είναι η παθολογική εμμονή τους στις φετιχιστικά επαναλαμβανόμενες γλωσσικές και διαχειριστικές επιλογές τους:
Κύματα, αόρατοι εχθροί, καταπολέμηση, πακέτα μέτρων, αναζωπυρώσεις, πειθαρχία, συμμόρφωση, (επι)τήρηση, ασφάλεια, μηδενική ανοχή (προσοχή: ενώ οι πολιτικοί «καίγονται» για τον περιορισμό στο μηδέν των κρουσμάτων βίας, τρομοκρατίας, κορωνοϊού, ατυχημάτων κ.λπ., όταν καίνε τα δάση μας, ο μηδενικός στόχος πάει περίπατο), βιωσιμότητα, ανθεκτικότητα, συμπεριληπτικότητα, πράσινη ανάπτυξη, έξυπνα αντικείμενα, συνωμοσιολογία, αρνητές και ψεκασμένοι είναι μερικοί μόνο από τους φετιχιστικούς όρους που βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη της αφόρητα πληκτικής, προπαγανδιστικής τρομομιλίας την οποία χρησιμοποιούν οι «μπαμπάδες» των λαών για να χειραγωγούν τους βρεφοποιημένους πολίτες τους υπό την δαμόκλεια σπάθη των διαδοχικών ή εναλλασσόμενων «μπαμπούλων».
Αν οι οικονομικές κρίσεις αποφασίζονται στα γραφεία της υπερεθνικής ελίτ, αν οι πανδημίες κατασκευάζονται σε επιδοτούμενα εργαστήρια, αν η τρομοκρατία εντός και εκτός εισαγωγικών είναι το παλαιότερο εργαλείο σταδιακού αφανισμού των θεμελιωδών δικαιωμάτων του πολίτη, αν ήδη από την δεκαετία του ΄70 ηχηρά ονόματα μας ενημέρωναν ότι υπάρχει δυνατότητα επηρεασμού των μετεωρολογικών συνθηκών αλλά και ελέγχου του ανθρώπινου εγκεφάλου μέσω αεροψεκασμών
, τότε γιατί και οι «εμπρηστές-καύσωνες» να μην είναι σχεδιασμένοι από μια ομάδα ψυχοπαθών που μεταχειρίζονται τους ανθρώπους σαν σκουπίδια;
Το λακωνικό ερώτημα που βοηθά να κρυφοκοιτάζουμε πίσω από το θέατρο σκιών συνοψίζεται σε δύο λατινικές λέξεις: cui bono? Δηλαδή: ποιος ωφελείται; Αν, επί παραδείγματι, στα καμένα δούμε να παρελαύνουν ανεμογεννήτριες, τότε ισχύει η φράση: «τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια»!
Επίσης, μια πολύ ανησυχητική σκέψη συνδέεται με το ακόλουθο ενδεχόμενο:
Αν οι πυρκαϊές, όπως οι τρομοκρατικές επιθέσεις, οι οικονομικές κρίσεις και οι πανδημίες, είναι κομμάτια ενός σατανικού σχεδίου το οποίο υλοποιείται από τις κυβερνήσεις-μαριονέτες των ψυχοπαθών πολιτικών που κατευθύνονται από το παγκόσμιο διευθυντήριο του αόρατου μαριονετίστα (περιττό να αναφερθεί ότι η εκδοχή αυτή εγγράφεται αυτομάτως στον μαυροπίνακα των περίφημων «θεωριών συνωμοσίας» που έχει σκαρφιστεί για την προληπτική αυτοάμυνά της η Νέα Τάξη Πραγμάτων), τότε δεν αποκλείεται κομμάτι αυτού του σχεδίου να είναι και η καταστροφή της υπαίθρου, ώστε οι υπνωτισμένοι-ρομποτοποιημένοι μαζάνθρωποι να μαντρωθούν ακόμη περισσότερο στις μεγάλες πόλεις και εκεί να είναι διαρκώς και, ταυτοχρόνως, ψηφιακώς επιτηρούμενοι. Με την καταστροφή της χλωρίδας και της πανίδας, οι βρεφοποιημένοι πολίτες θα είναι εξαρτημένοι από την τροφή που θα τους παρέχουν οι κρατικοί μπαμπάδες, δηλ. οι κάθε λογής πατερ(κ)ούληδες.
Το μεγάλο ερώτημα, όμως, είναι άλλο:
Ως πότε θα είμαστε καθηλωμένοι μπροστά σε μια οθόνη, που είναι φτιαγμένη για κάθε κωθώνι, και θα ρουφάμε όλη την τοξικότητα των σαδιστών τηλετενεκέδων, μοιρολογώντας για την καμένη γη την οποία αφήνουν πίσω τους, κυριολεκτικά πλέον και όχι μεταφορικά, οι κυβερνήσεις που συναγωνίζονται η μία την άλλη σε ρεκόρ «έξυπνης εξολόθρευσης» της πατρίδας, της θρησκείας και της οικογένειας;
Φαίνεται, όμως, πως το τρίπτυχο αυτό δεν μετρά πλέον στην σατανική Νέα Εποχή στην οποία μας έλαχε να ζήσουμε. Όπως εξελίσσονται τα πράγματα, δεν χρειαζόμαστε τίποτε από αυτό το τρίπτυχο. Αντιθέτως, στην ανοιχτή κοινωνία της παγκοσμιοποίησης, όποιος διανοείται να μιλά για πατρίδα είναι ακροδεξιός, όποιος τολμά να μιλά για θρησκεία είναι θρησκόληπτος και όποιος τολμά να μιλά για οικογένεια είναι οπισθοδρομικός, αν όχι ρατσιστής, αφού το προπαγανδιστικό-συμπεριληπτικό σύνθημα που επιχειρεί να μας εμβολιάσει την νέα, κυρίαρχη ιδέα είναι ότι «δεν κάνει η οικογένεια την αγάπη», αλλά (στην ανάποδη λογική) ότι «η αγάπη κάνει την οικογένεια».
Το 41% των ψηφισάντων εξέλεξε για πρωθυπουργό έναν από τους πιο πωρωμένους και ανάλγητους Νεοταξίτες, αυτόν που, με την ανοχή ή τις ευλογίες των πλανεμένων και πουλημένων, έχει διαλύσει τα πάντα εδώ και μια τετραετία. Αυτόν που ψεύδεται ασυστόλως μπροστά στον φακό και είναι παντελώς ανίκανος να κατανοήσει τον απέραντο ψυχικό πόνο που αισθάνονται οι πολίτες όταν βλέπουν να καίγεται ολόκληρη η Ελλάδα και, ακόμη χειρότερα, όταν τους ζητείται να πειθαρχούν στις ταπεινωτικές εκκενώσεις εγκαταλείποντας «βωμούς και εστίες». Το μόνο που τον νοιάζει είναι να υπακούουμε χωρίς δεύτερη κουβέντα στις εντολές της προδοτικής, ανθελληνικής και εν τέλει, δικτατορικής κυβέρνησής του.
Τώρα, μάλιστα, οι επικοινωνιολόγοι του τον συμβούλεψαν να λανσάρει το «αξύριστο look ακηδίας», δηλ. τα γένια (για γέλια) των τριών ημερών, ώστε να τσαλακώσει τεχνηέντως την καθωσπρέπει εικόνα του και να δείξει πόσο πολύ (υποτίθεται ότι) συμπάσχει και θρηνεί για την ανείπωτη καταστροφή που ο ίδιος και η κυβέρνησή του επέτρεψαν να συμβεί, παραλείποντας ήδη από τον χειμώνα να λάβουν τα κατάλληλα προληπτικά μέτρα.
Αλλά, προφανώς, μέτρα ξέρουν να παίρνουν μόνο σε βάρος των πολιτών, οι οποίοι, παντελώς αντισυνταγματικά, στερούνται το δικαίωμά τους να επισκεφθούν τους λίγους πράσινους πνεύμονες που έχουν μείνει για να δροσιστούν αναπνέοντας καθαρό οξυγόνο.
Όταν, όμως, τα άλση και τα δάση δεν είναι προσπελάσιμα από τους φυσιολάτρες, είναι ελεύθερα για τους πυρομανείς.
Και τώρα ήρθε η ώρα να ανατριχιάσουμε με την θεατρική παράσταση που έδωσε ο εκλεγμένος από το 41% των ψηφισάντων:
Την ώρα που καίγεται η Ελλάδα (ορθότερα: την ώρα που την καίνε), ο Κυρ. Μητσοτάκης εμφανίσθηκε στην κάμερα γεμάτος χαμόγελα, γέλια και αστειάκια («εκεί στη Δυτική Πελοπόννησο μονίμως μας βγάζει δουλίτσα»!) σαν να επισκέφθηκε παίκτες ποδοσφαιρικής ομάδας που θέλει να τους συγχαρεί για την μεγάλη νίκη τους. Φαίνεται ότι είναι απολύτως ικανοποιημένος που το σχέδιο καταστροφής της χώρας προχωράει σφαίρα, χωρίς να συναντά την παραμικρή δυσκολία.
Ο αυτοχαρακτηρισθείς ως «πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων» αναδεικνύεται σε «χαζοχαρούμενο βασιλιά του Θαυμαστού Ανάποδου Κόσμου»:
Όταν πρέπει να αισθάνεται θλίψη, είναι μες στην καλή χαρά!
Πόσο μη φυσιολογικό και, προπάντων, πόσο μη καθησυχαστικό είναι αυτό το ανάποδο φαινόμενο;
Πόσο (αν)ασφαλείς πρέπει να νιώθουν οι βρεφοποιημένοι πολίτες που άπλωσαν μέσα από τα κάγκελα της νηπιακής κούνιας το αφράτο τους χεράκι για να ρίξουν στην κάλπη δαγκωτό Μητσοτάκη, τον αγαπημένο μπαμπάκα-πατερ(κ)ούλη τους, τον οποίο, όμως, βλέπουν τώρα να χασκογελά την ώρα που το παιδικό στρωματάκι γίνεται παρανάλωμα του πυρός;
Βέβαια, λιγάκι παρατηρητικοί να ήταν, θα έπρεπε να είχαν αντιληφθεί ότι χαμογελούσε ελαφρώς και όταν είχε βγάλει το διάγγελμα την επαύριον της συμφοράς των Τεμπών!
Όποιος αντέξει να δει μέχρι τέλους την φαιδρή πρωθυπουργική παράσταση που δόθηκε στο Στρατιωτικό Αεροδρόμιο της Ελευσίνας, μπορεί παραλλήλως να ασχοληθεί με τον εξής γρίφο:
Πώς γίνεται κάθε χρόνο ο καύσωνας-εμπρηστής να βάζει φωτιά στο παιδικό στρωματάκι μας συνήθως στα ίδια σημεία του, ενώ κάποια άλλα να τα αφήνει αλώβητα; Γιατί έχει ιδιαίτερη προτίμηση π.χ. σε Εύβοια, Βαρυμπόμπη, Κάρυστο, Ρόδο κ.λπ.;
Άραγε, έχουμε να κάνουμε, ακόμη κι εδώ, με έξυπνο καύσωνα-εμπρηστή;!
Τι ντροπή!
Τι κατρακύλα!
Τι ξεφτίλα!
Ο Δημήτρης Νιάνιας, καθηγητής Φιλοσοφίας στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο (είχε διατελέσει βουλευτής και υπουργός της Νέας Δημοκρατίας και αργότερα ευρωβουλευτής της Δημοκρατικής Ανανέωσης), σε ένα άκρως προφητικό κείμενο που είναι δημοσιευμένο στο περιοδικό «Φιλολογική Πρωτοχρονιά» του 1979 υπό τον τίτλο «Οι εσωτερικές αντιθέσεις του τραγικού αιώνα» (σελ. 80) εστίαζε την προσοχή του στην «εκπόρθηση της ψυχής του ατόμου με ψυχοχημικά μέσα» ως υλοποιημένο κίνδυνο της εποχής του (η «εκπόρθηση της προσωπικότητας με ηλεκτρικά ή ηλεκτροχημικά μέσα», έγραφε, ήταν «θέμα του μακρινού μέλλοντος»). Ο ίδιος σημείωνε ότι:
Οι εκπρόσωποι του στρατού έχουν υπαινιχθεί τη χρήση των ψεκασμών από τον αέρα, που με τη βοήθειά τους μπορεί ο στρατός κατά τον πόλεμο να ελέγχει τους ανθρώπινους εγκεφάλους. Το νέφος του ψεκασμού, εάν χρησιμοποι[είτο] κατάλληλα, θα μπορούσε να αφαιρέσει το σθένος των αντιπάλων. […] Και ποια θα είναι η βεβαιότητά μας ότι μετά από 20 χρόνια μια κυβέρνηση δεν θα αισθανθεί τον πειρασμό να χρησιμοποιήσει τα δραστικά ψυχοχημικά σε καιρό ειρήνης, για να ελέγξει τη συνείδηση και τις διαθέσεις του λαού της;
Η φωτογραφία αυτή είναι τραβηγμένη από κάτοικο του Μονάχου στις 23 Ιουλίου 2023, ώρα 21.30. Αντίστοιχες εικόνες, που δημιουργούν την βάσιμη υπόνοια ότι δεν δείχνουν ίχνη συμπύκνωσης αλλά χημικούς αεροψεκασμούς, είναι φυσικά ορατές πολύ συχνά και στον ελληνικό ουρανό.
Επίσης, στο βιβλίο «Πόλεμος και Αντιπόλεμος» των Άλβιν και Χάιντι Τόφλερ (μτφ.: Ερ. Μπαρτζινόπουλος, εκδ. Κάκτος, Αθήνα 1994, σελ. 182) γίνεται αναφορά σε «μερικές από τις δυνατότητες που οραματίζονται ορισμένοι ότι μπορεί να προσφέρει ένα εξελιγμένο οικολογικό οπλοστάσιο»:
Πυροδότηση, για παράδειγμα, σεισμών ή εκρήξεων ηφαιστείων μέσω ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων, εκτροπή κυμάτων ανέμων, αποστολή ενός σμήνους γενετικά μεταλλαγμένων εντόμων για να καταστρέψουν τη βλάστηση μιας συγκεκριμένης περιοχής, χρήση του όζοντος πάνω από μια εχθρική περιοχή και ακόμη καιρύθμιση των καιρικών συνθηκών. Ο Λέστερ Μπράουν του Ινστιτούτου Ουορλντγουότς, ενός κορυφαίου περιβαλλοντικού οργανισμού στην Ουάσιγκτον, επισήμανε από το 1977 ότι «οι προσπάθειες ν’ αλλάξουν οι κλιματολογικές συνθήκες καθίστανται ολοένα και συχνότερες», θίγοντας έτσι την προοπτική «μετεωρολογικού πολέμου καθώς χώρες που αντιμετωπίζουν την επιτακτική ανάγκη ν’ αυξήσουν την παραγωγή τους σε τρόφιμα αρχίζουν να διεκδικούν μεγαλύτερο μερίδιο των βροχοπτώσεων». Ώς τώρα έχει αποδειχθεί εξαιρετικά δύσκολο να προκληθούν ακόμη και μικρής έκτασης αλλαγές στον καιρό. Ωστόσο αυτό δεν έχει εμποδίσει τις μελέτες πάνω στο ενδεχόμενο πρόκλησης ευρείας κλίμακας αλλαγών. Οι συζητήσεις για την άνοδο της θερμοκρασίας στον πλανήτη έχουν προκαλέσει φρικιαστικές εικόνες πλημμυρών ανά την υφήλιο, επειδή θα λιώνουν οι πάγοι των πόλων. Ελάχιστοι, όμως, είναι εκείνοι που θυμούνται σήμερα το απίστευτο σχέδιο της τήξης του Αρκτικού Ωκεανού που λέγεται ότι τέθηκε σ’ εφαρμογή από τον Λένιν λίγο μετά τη Ρωσική Επανάσταση.
Αναφορά στη δυνατότητα τροποποίησης του καιρού υπάρχει και στο βιβλίο του Brzezinski, Between Two Ages. America’s Role in the Technotronic Era, The Viking Press, New York 1970, σελ. 57.
Για όλα αυτά βλ. Βαθιώτη, Από την τρομοκρατία στην πανδημία. Υποχρεωτικες ιατρικές πράξεις στον πόλεμο κατά του αόρατου εχθρού, Τρίτη επικαιροποιημένη έκδοση, Αλφειός, 2021, σελ. 184 επ.
