Ο ελληνικός εκτοξευτής M270 MLRS σε δράση (από το δημοσίευμα)
Βαρσοβία.
Από το 2022, η Πολωνία έχει επιταχύνει σημαντικά τον εκσυγχρονισμό των Ενόπλων Δυνάμεων της ως απάντηση στην ξαφνική αύξηση της απειλής μετά την πλήρη επιθετικότητα της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας.
Ωστόσο, υπάρχουν ανησυχίες για το εάν η Πολωνία θα μπορέσει να οικοδομήσει επαρκές αμυντικό δυναμικό, ενώ εξακολουθεί να είναι μια λιγότερο πλούσια χώρα από τους συμμάχους της στη Δυτική Ευρώπη ή χώρες όπως η Νότια Κορέα, η Αυστραλία ή η Ιαπωνία.
Σε αυτό το πλαίσιο, αξίζει να δούμε το παράδειγμα της Ελλάδας, η οποία, με πολύ χαμηλότερες δημογραφικές και οικονομικές δυνατότητες από την Πολωνία, διαθέτει έναν ισχυρό, αρκετά πολυάριθμο και ταυτόχρονα σχετικά σύγχρονο στρατό – γράφουν οι Jakub Palowski και Dr. Łukasz Stach στην πολωνική Defense.
Η ενδιαφέρουσα περίπτωση της Ελλάδας
Η Ελλάδα συνδέεται με καλοκαιρινές διακοπές, μυθολογία, ιστορία, καθώς και με την κρίση που έπληξε τη χώρα το 2009.
Η αντίληψη της Ελλάδας μόνο από την οπτική γωνία του ήλιου, της θάλασσας, των παραλιών και των προβλημάτων με την οικονομική σταθερότητα είναι μια σημαντική απλοποίηση.
Από πλευράς άμυνας, αυτή η χώρα είναι μια ενδιαφέρουσα περίπτωση χώρας με σχετικά μικρό πληθυσμό (10,64 εκατομμύρια το 2021) που -παρά τις οικονομικές αναταραχές- διατηρεί μεγάλο και καλά εξοπλισμένο στρατό.
Επίσης στο παρελθόν η Ελλάδα φρόντισε να διατηρήσει εκτεταμένες ένοπλες δυνάμεις, κάτι που ήταν μεγάλη προσπάθεια για μια χώρα με σχετικά περιορισμένες δημογραφικές και οικονομικές δυνατότητες.
Χωρίς αμφιβολία, ο παράγοντας που τονώνει τους ελληνικούς εξοπλισμούς είναι η σύγκρουση με την Τουρκία και η Ελλάδα -τουλάχιστον στα χαρτιά- είναι μια χώρα με λιγότερες δυνατότητες.
Αυτό απαιτεί τη διατήρηση ενός κατάλληλου επιπέδου δυνατοτήτων μάχης που μπορεί να αποτρέψει έναν μεγαλύτερο γείτονα από επιθετικές ενέργειες.
«Να δούμε την εμπειρία της Ελλάδας»
Στην εποχή ενός φιλόδοξου προγράμματος εκσυγχρονισμού των πολωνικών Ενόπλων Δυνάμεων, αξίζει να δούμε την εμπειρία μιας χώρας που γειτονεύει με μια δυσμενή χώρα και η οποία έχει μεγαλύτερες δημογραφικές και οικονομικές δυνατότητες.
Ποιες λύσεις χρησιμοποιεί η Ελλάδα για να διατηρήσει έναν μεγάλο στρατό με εκτεταμένες χερσαίες δυνάμεις και σχετικά ισχυρή αεροπορία και ναυτικό;
Μπορούμε να εφαρμόσουμε κάποιες από τις λύσεις που χρησιμοποιεί η Ελλάδα στην Πολωνία;
Φυσικά, κατά την ανάλυση της ελληνικής περίπτωσης, αξίζει να θυμηθούμε τις διαφορετικές γεωγραφικές συνθήκες.
Μια παράκτια χώρα με μεγάλο αριθμό αρχιπελάγων και νησιών θα πρέπει να διαθέτει ισχυρές ναυτικές και αεροπορικές δυνάμεις ικανές να ανταποκρίνονται σε καταστάσεις κρίσης και να διασφαλίζουν τα συμφέροντα του κράτους σε περιοχές απομακρυσμένες από τη μητρόπολη.
Ως εκ τούτου, η Ελλάδα αποδίδει μεγάλη σημασία στις ναυτικές και αεροπορικές συνιστώσες των ενόπλων της δυνάμεων. Στην περίπτωση της Πολωνίας, μετά το 1989 ο στόλος ήταν σχεδόν πάντα υποχρηματοδοτούμενος.
Αφήνοντας κατά μέρος τα γεωγραφικά ζητήματα και τον αντίκτυπό τους στο σχήμα των ενόπλων δυνάμεων, η ελληνική περίπτωση μπορεί να καταδείξει πόσοι πόροι καταναλώνονται με τη διατήρηση ενός μεγάλου στρατού, επιπλέον κορεσμένου με σχετικά σύγχρονη στρατιωτική τεχνολογία.
Αυτό είναι ακόμη πιο σημαντικό γιατί οι Έλληνες χρησιμοποιούν ορισμένα συστήματα μάχης εδώ και αρκετό καιρό, γεγονός που επιτρέπει μια συνολική εκτίμηση του κόστους.
Η Ελλάδα είχε σημαντικό αριθμό F-16C/D σε υπηρεσία ακόμη και πριν η Πολωνία ενταχθεί στο ΝΑΤΟ- Ελληνική Πολεμική Αεροπορία
Το πρόβλημα της αφετηρίας
Κατά τη σύγκριση της αποτελεσματικότητας των αμυντικών δαπανών της Ελλάδας και της Πολωνίας από το 1999, όταν υπάρχουν συγκρίσιμα στοιχεία, θα πρέπει να ληφθεί υπόψη το σημείο εκκίνησης και των δύο χωρών.
Μέχρι το 1989, η Πολωνία χρησιμοποιούσε γενικά εξοπλισμό βασισμένο σε τεχνολογίες προερχόμενες από την ΕΣΣΔ, ενώ τη δεκαετία του 1990, λόγω της οικονομικής κατάστασης της Πολωνίας, ελήφθησαν μόνο αποφάσεις για εκσυγχρονισμό επιλεγμένων οπλικών συστημάτων.
Να προσθέσουμε ότι η Πολωνία, ως χώρα του πρώην Συμφώνου της Βαρσοβίας, διέθετε εξοπλισμό μια γενιά παλαιότερο από τις σοβιετικές μονάδες της πρώτης, γιατί αυτή ήταν η πολιτική εξοπλισμού του Πανεπιστημίου της Βαρσοβίας.
Για το λόγο αυτό, ο εξοπλισμός που αποκτήθηκε τη δεκαετία του 1980 ήταν συχνά ξεπερασμένος όταν τέθηκε σε λειτουργία.
Μετά την κατάρρευση του σοβιετικού μπλοκ, η Πολωνία συνέχισε να χρησιμοποιεί εξοπλισμό που κληρονόμησε από τον Ψυχρό Πόλεμο, βασισμένο σε σοβιετικές τεχνολογίες.
Στη δεκαετία του 1990, λόγω του σοκ μετασχηματισμού και της κατάστασης των δημόσιων οικονομικών, η αντικατάσταση των οπλικών συστημάτων δεν ήταν δυνατή.
Έγιναν μόνο ορισμένες τροποποιήσεις (π.χ. εκσυγχρονισμός αρμάτων μάχης T-72 στο πρότυπο PT-91). Αυτή η κατάσταση δεν άλλαξε μέχρι το 1999, και η προσχώρηση της Πολωνίας στον Οργανισμό της Συμφωνίας του Βορείου Ατλαντικού δεν έγινε καταλύτης για μια συνολική αντικατάσταση του μετασοβιετικού εξοπλισμού.
Μόνο η πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα έφερε μια ορισμένη αλλαγή στην κατάσταση (απόκτηση μαχητικών πολλαπλών ρόλων F-16, εισαγωγή αρμάτων μάχης Leopard 2, AHS Krab, KTO Rosomak), αλλά η συντριπτική πλειοψηφία του εξοπλισμού στην κύρια κατηγορίες – ακόμη και αν ληφθεί υπόψη η μείωση των οργανωτικών δομών των Ενόπλων Δυνάμεων – βασιζόταν ακόμα σε παλιές τεχνολογίες από την πρώην ΕΣΣΔ .
Μία από τις ελληνικές φρεγάτες της οικογένειας MEKO 200 εξακολουθεί να είναι σχετικά σύγχρονες μονάδες, που κατασκευάστηκαν τη δεκαετία του 1990. Η Πολωνία δεν είχε καμία πιθανότητα να εισαγάγει στην υπηρεσία πλήρη μαχητικά πλοία (ή, για παράδειγμα, μαχητικά πολλαπλών ρόλων).
φωτογραφία US Navy Φωτογραφία από τον Ειδικό Μαζικής Επικοινωνίας 3ης Τάξης Robert S. Price
Η κατάσταση στην Ελλάδα ήταν διαφορετική. Η Ελλάδα βασίστηκε σε δυτικές πλατφόρμες.
Για παράδειγμα, από τα τέλη της δεκαετίας του 1980, αυτή η χώρα χρησιμοποιεί αεροσκάφη F-16 και ο στόλος της αυξάνεται συστηματικά.
Έτσι, το 2000, η Ελλάδα διέθετε τους ακόλουθους τύπους στρατιωτικού εξοπλισμού (Military Balance 2000) σε σύγκριση με το 2021 (Military Balance 2021), ο οποίος εκσυγχρονίστηκε εν μέρει κατά τη διάρκεια του κύκλου ζωής του, αλλά είχε ήδη αγοραστεί νωρίτερα:
1. 8 υποβρύχια τύπου 209, εκ των οποίων 4 τύπου Glavkos και 4 τύπου Ποσειδών, με αντιπλοϊκούς πυραύλους Harpoon (επί του παρόντος σε υπηρεσία είναι 3 πλοία Ποσειδών στην τυπική έκδοση και 1 στην εκσυγχρονισμένη έκδοση, καθώς και 3 πλοία Γλαύκος και 4 νεότευκτα πλοία κλάσης Παπανικολής).
2. 4 φρεγάτες κατηγορίας Ύδρα (Meko 200), δύο φρεγάτες κλάσης Έλλη και τέσσερις της αντίστοιχης κλάσης Αιγαίον (πρώην ολλανδική Kortenaer).
Επί του παρόντος, υπάρχουν σε υπηρεσία 4 φρεγάτες κλάσης Ύδρα (Meko 200) και 9 τύποι Έλλη και Αιγαίον. Οι φρεγάτες κλάσης Αιγαίον είναι μονάδες που αγοράζονται μεταχειρισμένες, εξακολουθούν να είναι ικανές για μάχη, αν και προς το παρόν προορίζονται να αντικατασταθούν από νεότερες.
3. 109 μαχητικά 4ης γενιάς – 75 αεροσκάφη F-16CG/DG και 34 Mirage 2000, 39 από τα 95 RF-4E/F-4E είχαν επίσης προγραμματιστεί για εκσυγχρονισμό.
Σύμφωνα με στοιχεία για το 2021, η Ελλάδα διέθετε 230 αεροσκάφη μάχης, μεταξύ των οποίων 34 εκσυγχρονισμένα F-4E Phantom II, 69 F-16CG/DG Block 30/50, 18 Mirage 2000EG/BG, καθώς και 19 πιο σύγχρονα Mirage 2000-5EG/BG Mk II (μερικά μπορεί να έχουν δημιουργηθεί με εκσυγχρονισμό παλαιότερων παραλλαγών) και 85 F-16C/CG/D/DG Block 52+/Block 52 ADV Fighting Falcon.
Αυτό σημαίνει ότι οι περισσότερες από τις κύριες πλατφόρμες μάχης που χρησιμοποιούνται σήμερα από τις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις στον θαλάσσιο και εναέριο τομέα αποκτήθηκαν πριν από το 2000.
Οι χερσαίες δυνάμεις στην Ελλάδα
Αναλύοντας τον τομέα των χερσαίων δυνάμεων, η Ελλάδα αγόρασε εξοπλισμό πριν από το 2000 που μπορεί ακόμα να θεωρηθεί σύγχρονος.
Αγόρασε μεταξύ άλλων: Πολλαπλούς εκτοξευτές πυραύλων M270 MLRS με πυραύλους MGM-140 ATACMS (18 από 36) και αντιαεροπορικά και αντιπυραυλικά συστήματα MIM-104 Patriot.
Πολλά άλλα οπλικά συστήματα είχαν ήδη παραγγελθεί , επομένως ορισμένα από τα έξοδα θα μπορούσαν να καλυφθούν, όπως συμβαίνει, για παράδειγμα, αυτή τη στιγμή στην Πολωνία.
Στις στρατιωτικές αγορές, συχνά γίνονται μερικές προπληρωμές για όπλα με προκαταβολές που βοηθούν στη χρηματοδότηση της παραγωγής ακριβού εξοπλισμού που παράγεται σε μικρούς αριθμούς.
Στην περίπτωση της Πολωνίας, τέτοιες πληρωμές εφαρμόζονται τόσο στην περίπτωση αγορών στην εγχώρια βιομηχανία όσο και σε ξένες συμβάσεις, συμπεριλαμβανομένων των διακυβερνητικών στο αμερικανικό σύστημα στρατιωτικών πωλήσεων στο εξωτερικό (FMS). Η Ελλάδα θα μπορούσε να κάνει το ίδιο.
Μεγάλες οι ελληνικές χερσαίες δυνάμεις
Αξίζει να τονιστεί ότι οι ελληνικές χερσαίες δυνάμεις είναι μεγάλες λαμβάνοντας υπόψη τον πληθυσμό της χώρας (93,5 χιλιάδες στρατιώτες, εκ των οποίων σχεδόν οι μισοί, δηλαδή 45 χιλιάδες είναι στρατεύσιμοι, συνολικά η χώρα έχει πέντε μεραρχίες).
Υποδεικνύεται ότι οι χερσαίες δυνάμεις της Ελλάδος είναι ελαφρώς λιγότερο σύγχρονες από την αεροπορία και το ναυτικό της.
Μεγάλο μέρος του εξοπλισμού αποκτήθηκε από χώρες του ΝΑΤΟ. Συχνά ο εξοπλισμός χρησιμοποιήθηκε πριν τον αποκτήσουν οι Έλληνες. Αν και μεγάλο μέρος του εξοπλισμού των χερσαίων δυνάμεων δεν είναι τελευταίας γενιάς, μετά τον εκσυγχρονισμό (συχνά πραγματοποιείται πριν από την παράδοση στην Ελλάδα), εξακολουθεί να έχει σημαντική μαχητική αξία, σίγουρα ανώτερη από τον μετασοβιετικό εξοπλισμό που κληρονόμησε η Πολωνία μετά το Σύμφωνο της Βαρσοβίας.
Τα ελληνικά ελικόπτερα OH-58D Kiowa Warrior είναι ένα παράδειγμα εξοπλισμού που λαμβάνεται ως χρησιμοποιημένος, αλλά εξακολουθεί να έχει μαχητική αξία.
φωτογραφία Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις
Παραδείγματα περιλαμβάνουν πάνω από 200 πρώην γερμανικά οβιδοβόλα M109A3GE2, πάνω από 360 αντιτορπιλικά αρμάτων μάχης M901 με TOW ATGM και 60 ελικόπτερα παρατήρησης και μάχης OH-58D προσαρμοσμένα να χρησιμοποιούν το Hellfire ATGM και συνεργάζονται με σχεδόν 30 επιθετικά ελικόπτερα AH-64 Apache που λειτουργούν από την τοπική αεροπορία
Αξίζει να σημειωθεί ότι η Ελλάδα διαθέτει επίσης σημαντικά αποθέματα πυρομαχικών διασποράς πυροβολικού του ΝΑΤΟ διαφόρων διαμετρημάτων, εγχώριας παραγωγής και εισαγωγής, γεγονός που της επιτρέπει να διατηρεί υψηλό δυναμικό μάχης πυροβολικού.
Η αποτελεσματικότητα αυτού του τύπου πυρομαχικών (σήμερα δεν παράγονται πλέον στις περισσότερες χώρες του ΝΑΤΟ λόγω της πίεσης της διεθνούς κοινότητας και των εσφαλμένων παραδοχών για την αξιολόγηση του συμβατικού περιβάλλοντος απειλής σύγκρουσης) επιβεβαιώθηκε σε πολεμικές επιχειρήσεις στην Ουκρανία .
Η Ελλάδα μπορεί να μην έχει το πιο σύγχρονο πυροβολικό, αλλά εξακολουθεί να είναι ισχυρό και πολυάριθμο. Φωτογραφία Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις
Όσον αφορά τις τεθωρακισμένες δυνάμεις, αριθμούν πάνω από 1.200 άρματα μάχης , εκ των οποίων τα 353 είναι Leopard 2 (183 αγοράστηκαν μεταχειρισμένα και 170 κατασκευάστηκαν κατόπιν άδειας στην προηγμένη έκδοση του Leopard 2HEL) και τα υπόλοιπα είναι Leopard 1A4/A5 και M48A5 MOLF, εκ των οποίων σημαντικό μέρος αποκτήθηκε μεταχειρισμένο.
Από πολλές απόψεις (ιδιαίτερα λαμβάνοντας υπόψη τις δυνατότητες κινητοποίησης), οι ελληνικές χερσαίες δυνάμεις είναι οι ισχυρότερες μεταξύ των χωρών του ΝΑΤΟ που ανήκουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αν και έχουν ελλείψεις, για παράδειγμα στον τομέα των σύγχρονων οχημάτων μάχης πεζικού.
Στην πράξη, αν και η Ελλάδα είναι νησιωτική και θαλάσσια χώρα, όλοι οι κλάδοι των Ενόπλων Δυνάμεων μπορούν να χαρακτηριστούν ισχυροί, ειδικά αν ληφθούν υπόψη οι οικονομικές δυνατότητες της χώρας.
Προϋπολογισμός της Άμυνας
Κατά την ανάλυση ζητημάτων που σχετίζονται με τη χρηματοδότηση των ενόπλων δυνάμεων, θα πρέπει να σημειωθεί ότι ο παράγοντας που επέτρεψε στην Ελλάδα να διατηρήσει ένα σημαντικό στρατιωτικό δυναμικό ήταν ο υψηλός (για το μέγεθος της οικονομίας) αμυντικός προϋπολογισμός της χώρας, τόσο σε απόλυτα ποσά όσο και ποσοστό του ΑΕΠ.
Αξιοσημείωτο είναι επίσης το μεγάλο μερίδιο των ελληνικών αμυντικών δαπανών (εκφρασμένο ως ποσοστό του ΑΕΠ) την περίοδο έως το 1999, σύμφωνα με τα στοιχεία του ΝΑΤΟ, που ανέρχονται σε:
τα έτη 1980-1984 – 5,4 τοις εκατό κατά μέσο όρο ανά έτος
τα έτη 1985-1989 – 5,1 τοις εκατό κατά μέσο όρο ανά έτος
τα έτη 1990-1994 – 4,4 τοις εκατό κατά μέσο όρο ανά έτος
το 1995 – 4,4 τοις εκατό.
το 1996 – 4,5 τοις εκατό.
το 1997 – 4,6 τοις εκατό.
το 1998 – 4,8 τοις εκατό.
το 1999 – 4,6 τοις εκατό
Στην περίπτωση της Πολωνίας, την περίοδο 1990-1999, κατά μέσο όρο, η Πολωνία διέθεσε λίγο περισσότερο από το 2,0% του ΑΕΠ στις ένοπλες δυνάμεις της, σύμφωνα με τα στοιχεία του SIPRI. Ακόμη και την τελευταία δεκαετία της Λαϊκής Δημοκρατίας της Πολωνίας, το μερίδιο των αμυντικών δαπανών υπολογιζόμενο ως ποσοστό του ΑΕΠ ήταν περίπου 3%.
Σε αντίθεση με την Ελλάδα, η Πολωνία διατηρεί έναν επαγγελματικό στρατό που υποστηρίζεται από εθελοντές (Εδαφικές Δυνάμεις Άμυνας και από πέρυσι και Εθελοντική Στρατιωτική Υπηρεσία), ο οποίος είναι πολύ πιο ακριβός στη συντήρηση από έναν στρατό στρατεύματος.
Το πρόσθετο κόστος σχετίζεται με την ανάγκη παροχής αμοιβών σε στρατιώτες σε όλες τις θέσεις, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που θα μπορούσαν να κατέχουν στρατιώτες της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας στο στρατό με στρατολόγηση.
Αν και ένας επαγγελματικός στρατός είναι συνήθως καλύτερα εκπαιδευμένος από έναν στρατό στρατεύματος, από την άλλη πλευρά, η κατασκευή ενός εφεδρικού συστήματος χωρίς καθολική υποχρέωση άμυνας είναι πιο περίπλοκη από ό,τι στην περίπτωση ενός επαγγελματικού στρατού.
Αν έχουμε στρατεύσιμο στρατό, οι εφεδρείες συμπληρώνονται φυσικά από επόμενες ηλικιακές ομάδες που εκτελούν υποχρεωτική θητεία.
Στην περίπτωση ενός επαγγελματικού (εθελοντικού) στρατού, ένα σύστημα κινήτρων είναι απαραίτητο για τη διεξαγωγή εκπαίδευσης και τη διατήρηση της ετοιμότητας. Υπάρχουν χώρες, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ, όπου το σύστημα των εθελοντικών αποθεμάτων είναι καλά ανεπτυγμένο, αλλά η διατήρησή του απαιτεί κατάλληλες οργανωτικές λύσεις και οικονομικές δαπάνες.
Στην Πολωνία, μετά την αναστολή της γενικής επιστράτευσης το 2009, η εκπαίδευση των εφέδρων παραμελήθηκε και παραμένει σε μεγάλο βαθμό, γεγονός που επηρεάζει σημαντικά τη μαχητική ετοιμότητα του στρατού, ιδιαίτερα των χερσαίων δυνάμεων.
Η ανακατασκευή του εφεδρικού συστήματος θα απαιτήσει πρόσθετες δαπάνες για τις αποδοχές των εφέδρων στρατιωτών, την προετοιμασία του προσωπικού, την υποδομή και τον κατάλληλο εξοπλισμό, συμπεριλαμβανομένων των προσομοιωτών.
Η Ελλάδα διατηρεί το αποθεματικό σύστημα σε αρκετά υψηλό επίπεδο ετοιμότητας, επομένως δεν χρειάζεται να αυξηθούν ξαφνικά οι δαπάνες για την εκπαίδευσή τους, ακόμη και σε περίπτωση κάποιων αλλαγών στο σύστημα προετοιμασίας τους.
Αξίζει να τονιστεί ότι η Ελλάδα διέθεσε μεγαλύτερο ποσοστό του ΑΕΠ για τη διατήρηση των ενόπλων δυνάμεών της από την Πολωνία.
Η τελευταία τάση συνεχίζεται μέχρι σήμερα, αν και οι διαφορές δεν είναι πλέον τόσο μεγάλες όσο τις προηγούμενες δεκαετίες. Είναι σαφές ότι η διατήρηση επαρκούς στρατιωτικού δυναμικού συνεπάγεται μετακύλιση αυτού του κόστους στους φορολογούμενους, κάτι που δεν αποτελεί έκπληξη.
Ωστόσο, ενώ στην περίπτωση της Ελλάδας η κοινωνία έχει επιβαρυνθεί σημαντικά με αμυντικά έξοδα υπολογιζόμενα κατά κεφαλήν εδώ και πολύ καιρό, στην περίπτωση της Πολωνίας αυτό είναι ένα σχετικά νέο φαινόμενο.
Πολωνικός εκτοξευτής πυραύλων Patriot
Φωτογραφία. Maciej Szopa/Defence24
Σε ένα δημοκρατικό σύστημα, αυτό απαιτεί να δικαιολογηθεί στο κοινό η ανάγκη αύξησης των στρατιωτικών δαπανών, αν και η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία αποτελεί επιχείρημα για την ανάληψη ενός πολύ ακριβού προγράμματος εκσυγχρονισμού και ο στρατός απολαμβάνει -τουλάχιστον αυτή τη στιγμή- την υποστήριξη της πολωνικής κοινωνίας.
Ωστόσο, μακροπρόθεσμα, η διάθεση μπορεί να αλλάξει, ειδικά στην εποχή της γήρανσης της κοινωνίας, η οποία θα οδηγήσει σε αύξηση των δαπανών για το συνταξιοδοτικό σύστημα και την υγειονομική περίθαλψη. Ωστόσο, αυτό θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από την περαιτέρω εξέλιξη του περιβάλλοντος ασφαλείας και την απειλή από τη Ρωσική Ομοσπονδία, η οποία -όπως φαίνεται σήμερα- είναι μακροπρόθεσμης φύσης και μπορεί ακόμη και να γίνει ισχυρότερη με την πάροδο του χρόνου.
Από το 2010 παρατηρήσαμε μια τάση στην οποία το μερίδιο των δαπανών για εξοπλισμό στην Πολωνία είναι υψηλότερο από ό,τι στην Ελλάδα. Ωστόσο, μέχρι το 2009, όταν ο δείκτης αυτός ανερχόταν στο 27,8%, που ήταν περισσότερος από κάθε χρόνο μέχρι το 2015 στην Πολωνία, η Ελλάδα είχε ήδη καταφέρει να αποκτήσει τη συντριπτική πλειοψηφία των σύγχρονων πλατφορμών μάχης που διαθέτει σήμερα.
Την περίοδο 2011-2020 παρατηρούμε σχετικά χαμηλές τιμές, αλλά από το 2021 ξαναβλέπουμε μια απότομη αύξηση, η οποία μπορεί να σχετίζεται με την αγορά εξοπλισμού για την αντικατάσταση αυτού που αποκτήθηκε τη δεκαετία του 1980.
Από τα πιο διάσημα προγράμματα εκσυγχρονισμού στην Ελλάδα για αυτήν την περίοδο μπορεί να περιλαμβάνει την αγορά γαλλικών μαχητικών Rafale , τον αμερικανικό εκσυγχρονισμό των F-16, αλλά και την αγορά γαλλικών φρεγατών FDI.
Είναι ενδιαφέρον ότι το 2021 και το 2022, το μερίδιο των δαπανών για νέο εξοπλισμό στην Ελλάδα είναι και πάλι υψηλότερο από ό,τι στην Πολωνία, αν και, φυσικά, αυτό αντισταθμίζεται από τις περίπου διπλάσιες συνολικές αμυντικές δαπάνες στην Πολωνία αυτά τα χρόνια.
Τα μαχητικά Rafale είναι ένα από τα σύμβολα του επιταχυνόμενου εκσυγχρονισμού των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων.Φωτογραφία Ελληνική Πολεμική Αεροπορία
Η ανάλυση της ιστορικής δομής των δαπανών επιβεβαιώνει ξεκάθαρα τη θέση ότι η Ελλάδα κατάφερε να οικοδομήσει σύγχρονα εξοπλισμένες ένοπλες δυνάμεις χάρη σε δεκαετίες εκσυγχρονισμού και πολύ υψηλότερες δαπάνες από αυτές που είχε προηγουμένως η Πολωνία.
Επομένως, συγκρίνοντας την αποτελεσματικότητα των πολωνικών και ελληνικών αμυντικών δαπανών με βάση την τρέχουσα κατάσταση του πολωνικού αμυντικού προϋπολογισμού – μαζί με μια αξιολόγηση της τρέχουσας κατάστασης εξοπλισμού των ενόπλων δυνάμεων και των δύο χωρών ως μέτρο της αποτελεσματικότητας αυτών των δαπανών – θα ήταν λάθος, αν δεν ληφθούν υπόψη οι ιστορικοί παράγοντες που αποτέλεσαν τη βάση για την τρέχουσα κατάσταση.
Defense24
—
The Hellenic Information Team
