Εν αναμονή της συζήτησης και ψήφισης στη Βουλή του νομοσχεδίου για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, μεγάλη μερίδα πολιτών διατυπώνει έντονο προβληματισμό, ενώ οι περισσότεροι εκφράζουν μεγαλύτερες αντιρρήσεις για τις διατάξεις που αφορούν την τεκνοθεσία.
Ενδεικτική η τελευταία έρευνα της aboutpeople, σύμφωνα με την οποία το 57,4% των συμμετεχόντων δήλωσε ότι συμφωνεί/μάλλον συμφωνεί με τη θεσμοθέτηση του γάμου των ομοφύλων ζευγαριών, ενώ το 35,8% ότι διαφωνεί/μάλλον διαφωνεί. Στο θέμα της τεκνοθεσίας από ομόφυλα ζευγάρια το 35,6% συμφωνεί/μάλλον συμφωνεί και το 57,4% διαφωνεί/μάλλον διαφωνεί.
Το νομοσχέδιο «Ισότητα στον πολιτικό γάμο, τροποποίηση του Αστικού Κώδικα και άλλες διατάξεις», αναμένεται να συζητηθεί το διήμερο 14 με 15 του Φεβρουαρίου από τα κόμματα και στη συνέχεια θα ακολουθήσει η ψηφοφορία.
Ο Παναγιώτης Πλουμίδης, ψυχολόγος, ψυχοθεραπευτής, πραγματογνώμονας Msc Ιατροδικαστικής -Ιατρική Σχολή ΑΠΘ, μιλάει στο TheOpinion για την τεκνοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια, για το θέμα της παρένθετης μητέρας, αλλά τις «εκρήξεις» οργής στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
«Σε καμία περίπτωση η σεξουαλικότητα που είναι κοινή συναινέσει και δεν προκαλεί σε κανέναν πρόβλημα δεν υπήρξε και δεν θα υπάρξει ποτέ σαν στοιχείο ψυχοπαθολογίας. Όμως, δεν θα πρέπει να είμαστε αφοριστικοί. Για να μιλήσουμε για αποδοχή, πρέπει να τη δεχόμαστε και από τις δύο πλευρές. Δεν είναι εύκολο άνθρωποι 70, 80, 90 χρονών που έχουν ζήσει μεγάλες κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές αλλαγές στη ζωή τους και το πατριαρχικό μοντέλο τους στιγμάτισε και πολλές φορές τους τραυμάτισε να αλλάξουν από τη μία στιγμή στην άλλη και να τοποθετηθούν εύκολα στα νέα δεδομένα», αναφέρει αρχικά ο κ. Πλουμίδης.
«Θα πρέπει να ρίξουμε τους τόνους και οι δύο πλευρές – όσοι είναι υπέρ και όσοι είναι κατά – γιατί ούτε η μία ούτε η άλλη πλευρά δεν πρέπει να επιτίθεται, δεν θα πρέπει να έχουμε πόλωση, γιατί δεν θα καταφέρουμε να ακουστούν τα επιχειρήματα και των δύο πλευρών. Ο ευγενικός διάλογος μπορεί να δώσει τη λύση», προσθέτει.
Η δύναμη του διαλόγου
Πιο αναγκαίος από ποτέ κρίνεται πλέον ο διάλογος για τα ζητήματα που στην κοινωνία βιώνονται ως δύσκολα ή ευαίσθητα. Ένας διάλογος που πλέον ξεφεύγει από τα «στενά» όρια του σπιτιού μας και γίνεται πλέον σε πολιτικό επίπεδο.
«Ο διάλογος γινόταν μικροκοινωνικά, μέσα στις παρέες, στους οικογενειακούς κύκλους, στο πανεπιστήμιο, αλλά δεν έχει γίνουν μακροσκελείς, μακροκοινωνικοί διάλογοι με πιο μεγάλους φορείς εξουσίας και φορείς, οι οποίοι καθορίζουν τα κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα», διατυπώνει ο Παναγιώτης Πλουμίδης, ψυχολόγος, ψυχοθεραπευτής και προσθέτει ότι, «τώρα επειδή η συζήτηση γίνεται σε πιο ευρύ επίπεδο, μας βρίσκει απροετοίμαστους, γιατί συζητούσαμε μεν, αλλά όχι συλλογικά, τα συζητούσαμε ατομικά».
Αναφορικά με το «χάσμα» απόψεων μεταξύ των νεαρών ατόμων και των μεγαλύτερων ο κ. Πλουμίδης εξηγεί: «Πολλές φορές οι νεαρότερες γενιές έχουν μία δυσκολία και μία άρνηση να κάνουν διάλογο με τους μεγαλύτερους, επειδή οι μεγαλύτεροι είναι πολλές φορές σκληροί, αφοριστικοί στα επιχειρήματά τους, οπότε αυτοί οι διάλογοι δεν γίνονταν και τώρα έρχονται να γίνουν κρατικά και να συμπεριλάβουν όλους και έτσι έχει ξεκινήσει το πρόβλημα».
Από την πρώτη σχεδόν στιγμή που άνοιξε ο δημόσιος διάλογος για τον γάμο και την τεκνοθεσία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ξεκίνησε ο διαδικτυακός διάλογος με τους πολλούς χρήστες -που είτε συμφωνούν, είτε διαφωνούν – να εκφράζουν τις απόψεις τους με τον πιο ακραίο τρόπο.
«Σαν επιστήμονας και σαν άνθρωπος τρομάζω με αυτά που βλέπω σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αρχίζει πια να εκτυλίσσεται ένα φαινόμενο ακραίας επιθετικότητας και λεκτικής βίας πολλές φορές σε μειονότητες, αλλά σε βαθμό που, ενώ μπορεί κάποιος να μην τον αφορά αυτό το θέμα στο στενό οικογενειακό ή φιλικό του περιβάλλον, παρόλα αυτά θεωρεί ότι έχει λόγο και ότι οφείλει να πει τη γνώμη του, χωρίς να του έχει ζητηθεί και ο τρόπος που την μεταφέρει αυτή τη γνώμη είναι τόσο αφοριστικός και προκλητικά επιθετικός που και να μη συμφωνείς με την άλλη πλευρά αναγκάζεσαι να υπερασπιστείς κυρίως λόγω της σφοδρότητας των επιχειρημάτων κι αυτό αρχίζει να γίνεται ένα κλίμα πόλωσης και να γίνεται μία εμφύλια σύρραξη κοινωνικο-ψυχολογική. Πιστεύω ότι δεν θα πετύχουμε κάτι έτσι», σχολιάζει ο κ. Πλουμίδης.
Για την παρένθετη μητέρα
Για το θέμα της παρένθετης μητέρας που έχει προκαλέσει προβληματισμό, τόσο σε πολιτικό, όσο και σε κοινωνικό επίπεδο ο κ. Πλουμίδης, εξηγεί: «Πολλές γυναίκες έχουν μπει στη διαδικασία της εξωσωματικής γονιμοποίησης και όλοι δέχονται το δικαίωμα της γυναίκας να γίνει μητέρα. Εφόσον έχουμε δεχτεί την επιστήμη στο ετερόφυλο ζευγάρι να τεκνοποιεί με πάρα πολλές προσπάθειες τεχνιτών μέσων, δεν μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο δεν μπορούμε να δεχθούμε την άλλη πλευρά. Όχι να το δεχθούμε χωρίς δεύτερη σκέψη, θα πρέπει να γίνουν έρευνες γιατί αυτή τη στιγμή ιδίως στην Ελλάδα δεν έχουμε στοιχεία πώς θα είναι ένα παιδί ομόφυλου ζευγαριού. Θα πρέπει να δούμε τι σημαίνει η έλλειψη μητρικής αγκαλιάς και μητρικού προτύπου μέσα στη σχέση».
Σύμφωνα με τον κ. Πλουμίδη, «μπορεί η φίλη ενός ομοφυλόφιλου να θέλει να γίνει παρένθετη μητέρα και το παιδί θα μπορούσε να έχει και μητέρα και δύο πατεράδες. Καλύτερα είναι να ανοίξουμε όλα τα δεδομένα, να γίνουν πράξη και μετά να τα μελετήσουμε. Εάν υπάρχει αγάπη σε όλες τις περιπτώσεις νικάει».
«Δεν έχουμε αποδείξεις που να μας επιβεβαιώνουν ότι ένα παιδί από ένα ετερόφυλο ζευγάρι βγαίνει πιο ευτυχισμένο από ένα παιδί ομόφυλου ζευγαριού», υπογραμμίσει ο κ. Πλουμίδης.
Ο Παναγιώτης Πλουμίδης, μιλώντας στο TheOpinion τονίζει την αναγκαιότητα να γίνει ένας ουσιαστικός διάλογος, χωρίς εντάσεις και αφοριστικό λόγο, κάνοντας έκκληση να μειωθεί η βιαιότητα των απόψεων.
«Πριν γράψει κάποιος στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης θα πρέπει να σκεφτεί ότι μπορεί να πληγώσει έναν άνθρωπο με αποτέλεσμα να βάλει το λιθαράκι του να κάνει κάποιος ένα περιστατικό βίας εναντίον ενός άλλου ανθρώπου. Η βία, η επιθετικότητα και η κοινωνική κατακραυγή αναζωπυρώνονται προσθετικά. Το πληκτρολόγιο είναι ένα όπλο, πρέπει να είμαστε προσεκτικοί», καταλήγει ο κ. Πλουμίδης.
